28η Οκτωβρίου 2018

Μία αληθινή πολιτική ηγεσία χρειάζεται έναν αποφασισμένο λαό, πρόθυμο να ακούσει την πικρή αλήθεια και να αγωνιστεί για να τα καταφέρει με όλες του τις δυνάμεις, παρά τις αντιξοότητες – ενώ ένας αποφασισμένος λαός χρειάζεται μία ικανή ηγεσία που να είναι αποφασισμένη να παλέψει για το δίκιο του, για την προστασία ή για την ανάκτηση της εθνικής του κυριαρχίας.

«Το μεγάλο δράμα των Ελλήνων, όλων μας, είναι το ότι δεν υπάρχει παρά μία μόνο επιλογή, η οποία είναι να σπάσουμε τον ακόλουθο «φαύλο κύκλο»: μία αληθινή πολιτική ηγεσία χρειάζεται έναν αποφασισμένο λαό, πρόθυμο να ακούσει την πικρή αλήθεια και να αγωνιστεί για να τα καταφέρει με όλες του τις δυνάμεις, παρά τις αντιξοότητες – ενώ ένας αποφασισμένος λαός χρειάζεται μία ηγεσία που να είναι αποφασισμένη να παλέψει για το δίκιο του και για την ανάκτηση της εθνικής του κυριαρχίας. Προς το παρόν περιμένουμε έναν από μηχανής Θεό για να διαρρήξει αυτόν τον φαύλο κύκλο – όπου η Ιστορία μας, μα δίνει το δικαίωμα να αισιοδοξούμε πως κάποια στιγμή θα πάρουμε τις τύχες μας, στα δικά μας χέρια. Το μεγάλο πρόβλημα είναι όμως πως όσο αργεί αυτή η στιγμή, τόσο ο φαύλος κύκλος κινδυνεύουμε να εξελιχθεί σε μία «μαύρη τρύπα» – η οποία, σύμφωνα με τους νόμους της Φυσικής, θα μας εξαφανίσει ως Έθνος» (Β.Γ.).

«Θεωρώ πως ο λαός μας έχει σοβαρό πρόβλημα πολιτικής συνείδησης – αλλά πρόκειται για ένα γενικότερο θέμα που οφείλεται κυρίως στα πολιτικά σκουπίδια που υπάρχουν ως εναλλακτικές κυβερνητικές λύσεις. Το πρόβλημα είναι ότι ο λαός εξαπατήθηκε. Δεν είναι τόσο ανόητος, ζει με τα «μαύρα» και προσπαθεί να επιβιώσει – επειδή κανένας δεν τολμάει να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά. Η οργή σας και η απόρριψη σας δεν πρέπει να στρέφεται στο λαό, αλλά στην άρχουσα αστική τάξη που στερείται κάθε ίχνους πατριωτισμού – επίσης στα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα που κυριολεκτικά αναπαράγουν τα ήδη πεπραγμένα.

Ο μέσος Έλληνας αγωνίζεται με τα τεράστια προβλήματα του για να επιβιώσει – οπότε μην τον αδικείτε, είναι οι συμπατριώτες μας, οι συγγενείς μας. Δεν θα τους χαριστεί ο Ελληνικός λαός – ποτέ δεν είναι αργά για να πει ένα ΟΧΙ, ακόμα και αν το πληρώσει άγρια. Κανένας δεν μπορεί να πάρει τίποτα, αν δεν πατήσει στο έδαφος της χώρας μας – ενώ κάποια στιγμή θα πάρουν πόδι όλοι. Μπορεί να μην ζήσουμε εμείς να το δούμε, αλλά εγώ πιστεύω ότι αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει τίποτα – πως θα συμβεί σίγουρα. Ας είμαστε αισιόδοξοι – η ζωή περνάει σε ιστορικό χρόνο τις δικές μας μικρές προσωπικές ζωές»(Χ.Γ.)

Άποψη

Τα παραπάνω επί μέρους εξαιρετικά σχόλια φίλων μου, αφορούσαν ένα δικό μου, σύμφωνα με το οποίο η 28η Οκτωβρίου του 1940 ήταν ημέρα γιορτής και εθνικής υπερηφάνειας για την Ελλάδα αλλά, αντίθετα, η 28η Οκτωβρίου του 2018 ημέρα πένθους και εθνικής ντροπής – αφού η χώρα μας είναι υπό την οικονομική αυτή τη φορά κατοχή των ίδιων βαρβάρων, για 8η συνεχή χρονιά, χωρίς να αντιδράει κανένας (πηγή). Προφανώς έχουν δίκιο οι δύο φίλοι, ο καθένας για το δικό του λόγο, όταν εγώ ήμουν υπερβολικός – κάτι που όμως δεν αλλάζει δυστυχώς τα δεδομένα, ενώ όσο καθυστερεί η εύρεση μίας βιώσιμης λύσης, τόσο πιο δύσκολη γίνεται.

Τι θα μπορούσε όμως να προτείνει κανείς υπεύθυνα σε μία χώρα, η οποία αντιμετωπίζει το δίλημμα «Εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα;». Που έχει ολόκληρη κατασχεθεί με το PSIκαι με το τρίτο μνημόνιο, ενώ πλειστηριάζεται καθημερινά από τους δανειστές της; Ειδικά όταν δεν γνωρίζει τι έχουν υπογράψει κρυφά οι κυβερνήσεις της, με τι έχουν δεσμευθεί ή ποιά ακριβώς είναι η πραγματική κατάσταση των οικονομικών του κράτους; Όταν η Ελλάδα βιώνει μία κατάσταση «σοκ και δέους» όπως η Ρωσία τη δεκαετία του 1990, όπου πέθαναν 15.000.000 άνθρωποι από τα μέτρα του ΔΝΤ, ενώ μειώθηκε το προσδόκιμο ζωής κατά δέκα ολόκληρα έτη;

Τη χρεοκοπία της κατά το παράδειγμα της Ρωσίας ή της Αργεντινής προηγουμένως, οι οποίες στη συνέχεια, αφού εκδίωξαν τους λαθροεισβολείς του ΔΝΤ, αναπτύχθηκαν με ραγδαίους ρυθμούς; Οι χώρες όμως αυτές δεν ανήκαν σε καμία νομισματική ένωση, είχαν τη δική τους κεντρική τράπεζα, το βιοτικό τους επίπεδο ήταν πολύ χαμηλότερο, δεν εξαρτιόνταν σε τέτοιο βαθμό από τους εταίρους τους, η γεωπολιτική τους θέση ήταν λιγότερο προβληματική κοκ. Επομένως η εμπειρία τους δεν είναι τόσο χρήσιμη όσο φαίνεται – οπότε τυχόν πρόταση χρεοκοπίας της Ελλάδας σήμερα, μετά από όλα όσα έχουν μεσολαβήσει, θα έμοιαζε με ένα βήμα στο άγνωστο, χωρίς να μπορεί να προβλεφθεί τίποτα.

Είναι όμως προτιμότερη η διατήρηση της παθητικής στάσης και της μη αντίδρασης των Ελλήνων, η οποία τους έχει καταστήσει ιδανικό πειραματόζωο της νέας τάξης πραγμάτων, ενώ διαφέρει ελάχιστα από την εθελοδουλία; Δεν είναι σε θέση η Ελλάδα να βγει από τον κύκλο του χάους και να σπάσει τα δεσμά της, ακόμη και αν έπρεπε να καταθέσει αίτημα εκκίνησης των διετών διαπραγματεύσεων της  εξόδου της από την ΕΕ και κατ’ επέκταση από την Ευρωζώνη; Δεν θα μπορούσε να καταγγείλει τις παράνομες δανειακές συμβάσεις στα διεθνή δικαστήρια και να απαιτήσει την αποζημίωση της για τις ζημίες που τεκμηριωμένα της προκάλεσε η Τρόικα, καθώς επίσης τις πολεμικές επανορθώσεις που της οφείλει η Γερμανία; Δεν θα ήταν σε θέση να επιβιώσει με ένα δικό της εθνικό νόμισμα και με μία 100% δική της κεντρική τράπεζα, εάν εξασφάλιζε τις σωστές προϋποθέσεις και τις απαιτούμενες συμμαχίες;

Ασφαλώς θα μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά (ανάλυση), αλλά επίσης ασφαλώς δεν θα υπήρχε καμία εγγύηση για την επιτυχία τους. Αντίθετα, ο αργός θάνατος των Πολιτών της εάν συνεχίσει να εφαρμόζεται η πολιτική των μνημονίων και δεν διαγραφεί ονομαστικά ένα μεγάλο μέρος του χρέους, είναι απολύτως εγγυημένος. Επομένως είναι καθαρά θέμα επιλογής των Ελλήνων, οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι, τίποτα δεν προσφέρεται δωρεάν στον πλανήτη – πως όλα έχουν το τίμημα τους, ειδικά η ελευθερία και η εθνική ανεξαρτησία ενός κράτους.

Κατά την άποψη μου βέβαια η ελευθερία, η εθνική ανεξαρτησία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι αδιαπραγμάτευτα αγαθά, τα οποία δεν μπαίνουν σε καμία ζυγαριά, ενώ ο διεθνής εξευτελισμός που υφίσταται η Ελλάδα μετά την πρωτοφανή κυβίστηση της κυβέρνησης το 2015, ντροπιαστικός και απαράδεκτος – κάτι που όμως είναι υποκειμενικό, κοστίζει ακριβά και ασφαλώς δεν σημαίνει πως πρέπει να ισχύει για όλους. Όπως και να έχει, εύχομαι Χρόνια Πολλά για την 28η Οκτωβρίου του 1940 – η οποία είναι πράγματι μία ημέρα, για την οποία αισθανόμαστε υπερήφανοι εμείς οι Έλληνες.

Βασίλης Βιλιάρδος

analyst