Χριστούγεννα χωρίς τον Ιησού: Ένα σημάδι υποταγής στο Ισλάμ

Merco Lepore

Και φέτος καταγράφονται περιστατικά τραγουδιών, χριστουγεννιάτικων θεάτρων, παραθέσεων κ.λπ., όπου διαγράφεται ο πρωταγωνιστής: ο Ιησούς.

Μια υπερβολική εκκοσμίκευση που αρνείται την πίστη, την ιστορία και τον πολιτισμό και κλείνει το μάτι στο Ισλάμ. Αλλά αν η σαρία πάρει το πάνω χέρι στις κοινωνίες μας, θα είναι όλα πολύ επώδυνα.

Τά Άγια Χρισούγεννα πλησιάζουν και, όπως δυστυχώς συμβαίνει εδώ και χρόνια, καταγράφονται περιπτώσεις «προσαρμογής» αυτής της σημαντικής θρησκευτικής εορτής στο Εγελιανό Zeitgeist, το «πνεύμα της εποχής». Πνεύμα που, ας πούμε την αλήθεια, έχει ολοένα και λιγότερες φιλοσοφικές ή κοινωνιολογικές αιτιολογήσεις και όλο και περισσότερο, αντιθέτως, μια έντονη μυρωδιά θείου...

Άνοιξε τούς χορούς η εντυπωσιακή υπόθεση των Βρυξελλών[caso eclatante di Bruxelles] (ήδη αναφερθείσα στη Bussola από τον Luca Volontè), όπου πραγματοποιήθηκε η απεικόνιση μιας «περιεκτικής» σκηνής Γεννήσεως που απεικονίζει τον Ιησού, τη Μαρία, τον Ιωσήφ και τους Τρεις Μάγους χωρίς πρόσωπα, αντικαταστημένα από ένα απρόσωπο patchwork σε διάφορες αποχρώσεις μπέζ και καφέ γιατί έτσι υπάρχουν «όλες οι αποχρώσεις του δέρματος, με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι να μπορούν να αισθάνονται αντιπροσωπευμένοι».

Μάταιες οι διαμαρτυρίες ορισμένων πολιτών, οι οποίοι επεσήμαναν ότι «η σκηνή Γεννήσεως είναι ένα μήνυμα καθολικότητας που δεν είχε σοκάρει κανέναν μέχρι στιγμής, ανεξάρτητα από την πίστη του, και είναι ένα σύμβολο ειρήνης και χαράς που περιβάλλει ένα νεογέννητο. Όλα αυτά διαγράφονται, η ίδια η παράδοση εξαλείφεται».
Αλλά ίσως αυτός ήταν ακριβώς ο στόχος.
Δεν είναι τυχαίο ότι μια παρόμοια εγκατάσταση παραπέμπει στη σαρία, τη μουσουλμανική νομοθεσία που απαγορεύει την αναπαράσταση προσώπων.

Σε επιβεβαίωση αυτής της θέσης, η καθηγήτρια Florence Bergeaud-Blackler, ανθρωπολόγος και πρόεδρος του Cerif (Ευρωπαϊκό Κέντρο Έρευνας και Πληροφόρησης για τους Μουσουλμάνους Αδελφούς), σχολίασε στο X με σαρκαστικό ύφος: «Τά Χριστούγεννα σύμφωνα με τη σαρία στην Grand-Place των Βρυξελλών».

Λίγη ώρα αργότερα, έγινε είδηση μια άλλη υπόθεση.
Στο Magliano in Toscana, στην επαρχία του Grosseto, ορισμένες δασκάλες ενός δημοτικού σχολείου, με τη συγκατάθεση της διευθύντριας, σε προετοιμασία για το χριστουγεννιάτικο θέατρο στις 17 Δεκεμβρίου, αποφάσισαν να τροποποιήσουν το ιταλικό κείμενο του Jingle Bells, αντικαθιστώντας την αναφορά στον «Ιησού» με το πιο ουδέτερο «Χριστούγεννα».
Η απόφαση – όπως υποστηρίζουν – «στοχεύει στη διατήρηση του κοσμικού χαρακτήρα του ιδρύματος και στην αποφυγή ρητών θρησκευτικών αναφορών κατά τη διάρκεια μιας δημόσιας εκδήλωσης».

Μάταιες, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, οι διαμαρτυρίες των γονέων: η διευθύντρια και οι δασκάλες, αν και ενοχλημένες για τη φασαρία που προκλήθηκε από αυτή την επιλογή, δεν  οπισθοχώρησαν, ακόμα κι αν μετά η υπόθεση μεταφέρθηκε στο πολιτικό επίπεδο.
Πολλά στελέχη της Λέγκας και των Φρατέλλι της Ιταλίας κατήγγειλαν, πράγματι, ότι το σχολείο προωθεί μια υπερβολική εκκοσμίκευση, τροφοδοτώντας μια ιδεολογική παρέκκλιση που απομακρύνει τις ιταλικές πολιτιστικές και θρησκευτικές ρίζες.

Το τραγούδι Jingle Bells («Din Don Dan» στην ιταλική εκδοχή) προκάλεσε σκάνδαλο και στο Reggio Emilia. Το Ansa και η τοπική έκδοση του Resto del Carlino μας πληροφορούν ότι ένα δημοτικό σχολείο τροποποίησε τα κείμενα των παραδοσιακών χριστουγεννιάτικων τραγουδιών που προορίζονταν για το θέατρο των παιδιών, αφαιρώντας τις αναφορές στον Ιησού για να αποφύγει τη δημιουργία δυσφορίας σε μαθητές ξένης καταγωγής που ομολογούν άλλες θρησκείες και να προωθήσει τη συμπερίληψη όλων των μαθητών κατά τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων εορτασμών.
Το σχολείο, διατηρώντας το αρχικό μέτρο, ξαναέγραψε επιδέξια δύο στροφές του κειμένου για να εξαλείψει κάθε αναφορά στα χριστούγεννα: η φράση «Aspettando quei doni che regala il buon Gesù» («Περιμένοντας εκείνα τα δώρα που χαρίζει ο καλός Ιησούς») αντικαταστάθηκε με «Aspettano la pace e la chiedono di più» («Περιμένουν την ειρήνη και την ζητούν ακόμα περισσότερο»). Η δεύτερη τροποποίηση μετέτρεψε το στίχο «Oggi è nato il buon Gesù» («Σήμερα γεννήθηκε ο καλός Ιησούς») σε «Oggi è festa ancor di più» («Σήμερα είναι γιορτή ακόμα περισσότερο»).

Και άλλο: με την ευκαιρία του χριστουγεννιάτικου θεάτρου σε ένα δημοτικό σχολείο του Μιλάνου,μιά χορωδία 180 παιδιών θα είχε τραγουδήσει ένα τραγούδι για τα παλαιστινιακά παιδιά σε αραβική γλώσσα, προκαλώντας μια σκληρή αντίδραση από τον Rossano Sasso, βουλευτή της Λέγκας και επικεφαλής της ομάδας στην Επιτροπή Επιστήμης, Πολιτισμού και Παιδείας, ο οποίος ζήτησε «την άμεση επιστροφή στην Επιτροπή Πολιτισμού του Ψηφίσματος γιά τόν αντι-ισλαμισμό στα σχολεία».

Το τελευταίο επεισόδιο – τουλάχιστον για τώρα, αλλά δεν έχουμε μεγάλες αυταπάτες – είναι αυτό που συνέβη στο Scandiano (επαρχία Reggio Emilia), όπου την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου έβαλαν φωτιά στο σπιτάκι του Άγιου Βασίλη που είχε τοποθετηθεί στην κεντρική πλατεία.
Οι κάμερες ασφαλείας επέτρεψαν τον εντοπισμό του δράστη, έναν σαρανταοκτάχρονο κάτοικο της περιοχής των κεραμικών, του οποίου η εθνικότητα αποφεύγεται επιμελώς να προσδιοριστεί.

Μέχρι εδώ η χρονογραφία. Και, τελικά, δεν είναι ούτε (δυστυχώς) μεγάλα τά νέα. Εδώ και χρόνια, πλέον, αντιμετωπίζουμε καταστάσεις αυτού του τύπου και ακόμα χειρότερες, στην Ιταλία και σε άλλες χώρες της παλιάς Ευρώπης, όπου έχουν ακυρώσει τις παραδοσιακές χριστουγεννιάτικες αγορές ή αποφάσισαν να τις κλείσουν από φόβο για νέες καταστροφικές επιθέσεις...

Η Αλήθεια είναι ότι από την πλευρά της κοινής γνώμης καταγράφονται εδώ κι εκεί αγανάκτησμένες αντιδράσεις και θέσεις υπέρ των παραδόσεών μας, αλλά η αίσθηση είναι ότι μέσα στην όλο και πιο μαζική παρουσία μουσουλμάνων υπάρχει μια αυξανόμενη επίγνωση ότι έχουμε να κάνουμε με ένα εύθραυστο και ουσιαστικά αναποφάσιστο σύστημα, διχασμένο εσωτερικά και χωρίς ισχυρή θεμελίωση σε κοινές αξίες, στο οποίο ίσως λείπει μόνο να του δοθεί τό αποφασιστικό σπρώξιμο.

 Ποιός ωφελείται από αυτή τήν άρνηση του πολιτισμού και των παραδόσεών μας;
« Δεν αρνούμαστε τίς ρίζες μας από φόβο ότι θα προσβάλουν κάποιον: έτσι προσβάλλουμε μόνο εμάς, τους εαυτούς μας», δηλώνει δικαίως η ευρωβουλευτής της Λέγκας Susanna Ceccardi, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τον διπρόσωπο λογαριασμό πολλών τοπικών διοικήσεων, που στα σχολεία εισάγουν μενού «χαλάλ» προσκαλώντας τα παιδιά να νηστεύσουν για το Ραμαζάνι, σε έναν «τρελό παγκοσμιοποιητικό σχεδιασμό της απομάκρυνσης της ιστορίας μας με τη δικαιολογία του πολιτικά ορθού πολυπολιτισμού».

Η απομάκρυνση της ιστορίας και του πολιτισμού μας, στην πραγματικότητα, δεν θα φέρει κανένα όφελος ούτε στους προωθητές αυτών των τρελών πρωτοβουλιών, που προφανώς τυφλώνονται από ιδεολογικό μίσος έναντι του χριστιανισμού.
Θα έπρεπε να το γνωρίζουν: αν το Ισλάμ πάρει το πάνω χέρι – και οι προβλέψεις όχι λίγων αναλυτών το δίνουν σίγουρο μέσα σε λίγες δεκαετίες – οι λαοί μας θα έχουν να κάνουν με τη σαρία, και σίγουρα όχι με το μοντέλο πολυπολιτισμικής, ελευθέριας, υλιστικής και ηδονιστικής κοινωνίας που προωθούν.

Μια περαιτέρω επιβεβαίωση έφτασε ακριβώς αυτές τις μέρες από το Παρίσι: σύμφωνα με τα αποτελέσματα μιας έρευνας του Ifop, του πιο σημαντικού ινστιτούτου δημοσκοπήσεων της Γαλλίας, το 57% των νέων μουσουλμάνων μεταξύ 15 και 24 ετών θεωρεί τους νόμους της Δημοκρατίας κατώτερους από τους κανόνες του Ισλάμ, καθώς η γαλλική νομοθεσία είναι «λιγότερο σημαντική» από τη σαρία. Και, σαν να μην έφτανε, από το 1985 έως το 2025 το ποσοστό συμμετοχής στο τζαμί, ανεξάρτητα από την ηλικία, έχει παραπάνω από διπλασιαστεί.

Από πού προέρχεται λοιπόν αυτό η παράλογη τύφλα που μυρίζει τόσο πολύ αυτοκτονία μιας ολόκληρης πολιτισμικής ύπαρξης;
Η μυρωδιά του θείου, για την οποία αναφερθήκαμε στην αρχή, μας προσφέρει σίγουρα ένα στοιχείο που δεν πρέπει να υποτιμηθεί.

Il Natale senza Gesù: segno di sottomissione all’Islam - Articolo di Marco Lepore