Ουφολογία ως σωτηριολογική θρησκεία (17)

Συνέχεια από: Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020

Ουφολογία ως σωτηριολογική θρησκεία

Του Ernst Benz, από το βιβλίο:

Ausserirdische Welten,Von Kopernikus zu den Ufos 

(Εξωγήινοι κόσμοι,Από τον Κοπέρνικο μέχρι τα ούφο) Aurum Verlag, Edition 2000

 Το σοκ που προκάλεσε η επανάσταση του Κοπέρνικου

 Η ανακάλυψη ενός μεγαλύτερου Θεού

F. C. Oetinger γ

Περί των άστρων ως φυτωρίων των πνευμάτων

Το τελικό κεφάλαιο περιλαμβάνει μια σύγκριση των οραμάτων του Swedenborg με τις ειδήσεις περί των κατοίκων των πλανητών, που ο Huygens «περιγράφει ως ισχνές και αβέβαιες», όπως και με τις αναφορές του Fontanelle. Το αποτέλεσμα τής σύγκρισης αυτής είναι συγκρατημένο: είναι σαφές, πως «αν και προτιμούμε τις αναφορές του Swedenborg από εκείνες του Fontanelle, δεν έχουμε όμως βεβαιότητα, μέχρι νά επικυρωθούν από περισσότερους μάρτυρες». Η διαπίστωση τής έλλειψης μιας τελειωτικής βεβαιότητας, μας ωθεί στην γενική επίγνωση, πως δεν πρέπει να εξαρτούμε την πίστη μας από τέτοιες έκτακτες αποκαλύψεις. Ο Oetinger παραπέμπει τον αναγνώστη στην κανονική αποκάλυψη του Θεού εν Χριστώ, που μπορεί να γίνει αντιληπτή με την κοινή λογική, sensus communis, του ανθρώπου. Η αποκάλυψη αυτή παίζει ένα ρόλο μέτρου για την αξιολόγηση του έκτακτου, σε μια εποχή έκτακτων εμφανίσεων του πνεύματος. «Στην εποχή μας έχουμε ανάγκη μια τέτοια κανονικότητα και ένα τέτοιο μέτρο, τώρα που ο Θεός εμφανίζεται,  σε νέες διαρκώς σκηνές, όπως μέσω του Swedenborg και άλλων σπαστικών στην Γαλλία, που ανακαλύπτουν το βασίλειο των πνευμάτων. Το πιο απλό, το πιο χρήσιμο , το πιο αναγκαίο πρέπει να προϋποτεθεί»⁷⁴.

Εδώ παρουσιάζονται οι υποθέσεις περί των κατοίκων των πλανητών, μέχρι και διδασκαλία περί μιας μακροκοσμικής γενικής σωτηρίας. Ο Oetinger όμως ανακόπτει αυτές τις υποθέσεις με την διαπίστωση, πως στην Βίβλο δεν υπάρχουν φράσεις, που να επιτρέπουν να βγει το συμπέρασμα πως η διδασκαλία περί των κατοίκων των πλανητών είναι μια διδασκαλία πίστεως αναγκαία για την σωτηρία. Μόνο μερικές μυστηριώδεις υποδείξεις προς αυτή την κατεύθυνση βρίσκει ο Oetinger στην Αγία Γραφή. Η πιο σημαντική μεταξύ αυτών βρίσκεται στην Αποκάλυψη 22, 16.

«Στην Αποκάλυψη 22,16, ο Ιησούς αποκαλεί τον εαυτό του φωτεινό πρωινό αστέρα (16 ᾿Εγὼ ᾿Ιησοῦς ἔπεμψα τὸν ἄγγελόν μου μαρτυρῆσαι ὑμῖν ταῦτα ἐπὶ ταῖς ἐκκλησίαις. ἐγώ εἰμι ἡ ρίζα καὶ τὸ γένος Δαυΐδ, ὁ ἀστὴρ ὁ λαμπρὸς ὁ πρωϊνός.), και στο κεφάλαιο 2,28 λέει: καὶ δώσω αὐτῷ τὸν ἀστέρα τὸν πρωϊνόν. Αυτό ακόμα δεν το καταλαβαίνουμε, έχει όμως γραφεί στον Ψαλμό 8,4 ώστε κάποτε να το καταλάβουμε. Είμαστε εκτρώματα, αλλά αν μερικοί νικητές μεταξύ των ανθρώπων είναι τόσο τυχεροί, ώστε να κατέχουν τον πρωινό αστέρα, τότε μπορούμε να υποθέσουμε για τι προορίζει ο Θεός τους ανθρώπους, Ψαλμός 8, δηλαδή: να βλέπει τα άστρα, πράγμα που τώρα έρχεται μόνο απ’ έξω. Ο πρωινός αστέρας είναι ο πλανήτης Αφροδίτη. Αυτός υπερβαίνει σε λαμπρότητα όλα τα άστρα, είναι χωρίς κηλίδες, που δείχνουν οι άλλοι πλανήτες, Άρης και Δίας»⁷⁵.

Όταν ο Oetinger ελπίζει, πως κάποτε «θα δούμε τα άστρα», και όταν περιστασιακά χαρακτηρίζει τα άστρα ως φυτώρια πνευμάτων, τότε αυτή του η τοποθέτηση επιβεβαιώνει, πόσο πολύ θα ήθελε να κατανοήσει την αναφερθείσα πρόταση της Αποκάλυψης ως εξής: ο πρωινός αστέρας θα δοθεί, ως τόπος περαιτέρω τελείωσης, στους νικητές, δηλαδή στους πιστούς, που εδώ στην γη νίκησαν. Η προσοχή όμως που δίνει στο γράμμα της Γραφής τον εμποδίζουν από το να βγάλει υποθετικά συμπεράσματα από αυτόν τον λόγο, και αρκείται με το «δεν γνωρίζουμε» (Ignoramus) και μια υπόδειξη για τόν  ελπιζόμενο φωτισμό  στο μέλλον τής πνευματικής γνώσης η οποία περιβάλλεται από το σκοτάδι του μυστηρίου. Έτσι ο Oetinger αποδέχεται και τις δυο σημασίες: την δυνατότητα πως ο λόγος περί του πρωινού αστέρα αναφέρεται σε αυτόν ως κατοικία των αγγέλων, όπως και την δυνατότητα, πως οι άνθρωποι μετά τον θάνατο τους φαίνονται σαν υψωμένα πνεύματα.

«Είναι όμως αξιοθαύμαστο, ανεξαρτήτως του ότι ο Θεός πάντα έλεγε πως θα θαυμάζουμε το μεγαλείο του παρατηρώντας τα άστρα,  δεν λέει ποτέ: είναι τα άστρα κατοικίες των αγγέλων, ή τι ακριβώς είναι; Ο Ιησούς Χριστός δεν λέει τίποτα περί αυτού, και μια φορά λέει: θέλει να δώσει στους υπερβάτες τον πρωινό αστέρα, Αποκάλυψη 2,28, και πως αποκαλεί τον εαυτό του πρωινό αστέρα ως ρίζα του γένους του Δαυίδ, Αποκάλυψη 22,16. Ο Θεός ερωτά μια φορά τον Ιώβ: Αν ήταν παρόν όταν ο Θεός δημιουργούσε την γη, και όταν τον υμνούσαν οι πρωινοί αστέρες; (Ιώβ, 38,7). Με ΄τέτοιες σύντομες δηλώσεις, ο Θεός μας συμβουλεύει: αν περί αυτού πρέπει να γνωρίζουμε ή όχι;»⁷⁶.  

Σε ένα άλλο σημείο όμως, ο Oetinger λέει: «ο Ιησούς ο Κύριος υπόσχεται στους πιστούς στα Θυάτειρα: θέλει στους νικητές να δώσει εξουσία πάνω στά έθνη, ώστε να τα συντρίψουν σαν κεραμικά σκεύη, και να τα εξουσιάζουν με σιδηρά ράβδο, όπως παρέλαβε από τον Πατέρα Του, και θέλει επίσης να τους δώσει τον πρωινό αστέρα. Αυτή είναι μια υπόσχεση την οποία ακόμα δεν καταλαβαίνουμε: την τιμούμε όμως με σεβασμό. Ο πρωινός αστέρας είναι βάσει της κοινής έννοιας ο πλανήτης Αφροδίτη, είναι ο πιο όμορφος, δεν έχει κηλίδες, ο Nieuwentiit τον περιγράφει στην σελίδα 674 και ο Hugenius λέει: συχνά αναρωτήθηκα για την Αφροδίτη, γιατί είδα ότι ήταν κοντά στην γη, την παρατήρησα με κιάλια 60 παπουτσιών, και είδα πως η επιφάνεια της έλαμπε πυρακτωμένη. Δεν είδα κηλίδες όπως στον Άρη και στον Δία. Αν τώρα ο Ιησούς Χριστός εννοούσε την Αφροδίτη όταν μιλούσε για τον πρωινό αστέρα, δεν το γνωρίζουμε. Αφού ο Θεός λέει στον Ιώβ, Κεφάλαιο 38,4.7: που ήσουν όταν δημιουργούσα την γη (4 ποῦ ἦς ἐν τῷ θεμελιοῦν με τὴν γῆν;); Όταν με υμνούσαν οι πρωινοί αστέρες και αλάλαζαν όλοι οι υιοί του Θεού (ὅτε ἐγενήθησαν ἄστρα, ᾔνεσάν με φωνῇ μεγάλῃ πάντες ἄγγελοί μου.); Τους ονόμασε Bochbe Bocker, άστρα του πρωινού. Τον ρώτησε: 12 ἦ ἐπὶ σοῦ συντέταχα φέγγος πρωϊνόν; ἑωσφόρος δὲ εἶδε τὴν ἑαυτοῦ τάξιν; „Έδωσες στην αυγή που έχει την ίδια ηλικία με εσένα έστω μισή εντολή; Όρισες που να πάει το πρωινό φως; Την μέρα της δίκης, το πρωινό φως δείξει τα άκρα της γης, ώστε οι άθεοι να αποτιναχθούν από την γη. Η σφραγίδα που τώρα σφραγίζει την γη (όπως καταλαβαίνουμε τους νόμους της έλξης και της άπωσης) που υπηρετεί το ίδιο τους ευσεβείς και τους κακούς, θα μεταμορφωθεί με μια νέα μορφή της γης. Το φως και η αυγή θα παρουσιαστούν μπροστά μου σαν με νέο ένδυμα.“ όλα αυτά δεν τα κατανοούμε ακόμα, δεν γράφτηκε όμως ματαίως, ότι κάποτε θα καταλάβουμε. Τότε θα γνωρίσουμε τι είναι οι πρωινοί αστέρες, που ύμνησαν τον Θεό πάνω από την γη»⁷⁷. Ο Oetinger διστάζει να αποδεχθεί κυριολεκτικά ως αποκαλύψεις αυτά που λέει ο Swedenborg των κατοίκων των πλανητών. Ο Oetinger λοιπόν, στο βιβλίο του «Σκέψεις πάνω στο βιβλίο του Swedenborg», αποχαιρετά με ένα αναστεναγμό τις διδασκαλίες του Swedenborg περί κατοίκων των πλανητών, και αφήνει το θέμα στην ελπίδα ενός μελλοντικού φωτισμού.

«Αν και είναι σαφές πώς προτιμούμε τις θέσεις του Swedenborg από αυτές του Fontanelle, δεν έχουμε όμως αξιόπιστη βεβαιότητα, μέχρι  να επιβεβαιωθούν από περισσότερους μάρτυρες. Από την μαρτυρία της Αγίας Γραφής ξέρουμε πως οι πρωινοί αστέρες, δηλαδή οι κατοικημένοι αστέρες, υμνούν τον Θεό. Πρέπει όμως να είναι άγγελοι. Και ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει  τέτοια πνεύματα ως αγγέλους ή απεσταλμένους. Περί αυτού όμως δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πολλά, πρέπει λοιπόν να αποκτήσουμε μια εσωτερική όραση περί του θέματος. Αλλά ούτε αυτό αρκεί. Δεν μας απομένει τίποτα καλύτερο, από το μυστήριο του Θεού και του Χριστού. Ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν πνεύματι. Μακάριος εκείνος που βάσει αυτού συγκρατεί την περιέργεια του»⁷⁷.

Στο κοσμολογικό άρθρο του Βιβλικού-Εμβληματικού Λεξικού γράφει: «Ήλιος, σελήνη και άστρα» υπενθυμίζει: «Η πολλαπλότητα των κόσμων απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Θεό. Ο άνθρωπος πρέπει σε αυτή την κατάσταση, στην αθλιότητα αυτής της γης, γιατί είμαστε έκτρωμα, να φερθεί κατάλληλα, και μαζί με όλη την δημιουργία να κλάψει ζητώντας την σωτηρία. Θα του αποκαλυφθεί τι είναι ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα. Στα πνεύματα της ζωής του ο καθένας έχει την σελήνη του, το φως και τον ήλιο του (σύμφωνα με τον Εκκλησιαστή 12 ;;;) Αυτά τα τρέφει με το πόσιμο του αίματος του Ιησού: έτσι θα αξιωθεί να δει τα θαύματα της δημιουργίας. Τώρα βλέπει ελάχιστα. Είμαστε σαν τον Ιησού κατώτεροι από τους αγγέλους. Και έτσι πρέπει να φερόμαστε»⁷⁸.

Στον Oetinger είναι σαφές, πως η ματιά προς το μεγαλύτερο σύμπαν, μπορεί να οδηγήσει στην υποτίμηση του ανθρώπου εξαιτίας του απροσμέτρητου μεγέθους του σύμπαντος. Την δοκιμασία της πίστεως δια του σοκ που προκάλεσε ο Κοπέρνικος, την βρίσκει εκφρασμένη στον Ιώβ. Στο απόσπασμα 25,1-3 γράφει: «ΥΠΟΛΑΒΩΝ δὲ Βαλδὰδ ὁ Σαυχίτης λέγει· 2 τί γὰρ προοίμιον ἢ φόβος παρ᾿ αὐτοῦ ὁ ποιῶν τὴν σύμπασαν ἐν ὑψίστῳ; 3 μὴ γάρ τις ὑπολάβοι ὅτι ἐστὶ παρέκλυσις πειραταῖς, ἐπὶ τίνας δὲ οὐκ ἐπελεύσεται ἔνεδρα παρ᾿ αὐτοῦ; 4 πῶς γὰρ ἔσται δίκαιος βροτὸς ἔναντι Κυρίου; ἢ τίς ἂν ἀποκαθαρίσαι αὐτὸν γεννητὸς γυναικός; 5 εἰ σελήνῃ συντάσσει, καὶ οὐκ ἐπιφαύσκει, ἄστρα δὲ οὐ καθαρὰ ἐναντίον αὐτοῦ. 6 ἔα δέ, ἄνθρωπος σαπρία καὶ υἱὸς ἀνθρώπου σκώληξ.» (Ελαβε τον λόγον ο Βαλδάδ ο Σαυχίτης και είπε· ποίον άλλο προοίμιον της απαντήσεώς μου ταιριάζει ειμή μόνον ο φόβος τον οποίον εμπνέει Εκείνος, ο οποίος εδημιούργησεν, εξακολουθεί δε να κυβερνά και να συγκρατή την εν τοις υψίστοις δημιουργίαν; Μήπως, τάχα, και νομίζει κανείς ότι θα βραδύνη και θα ματαιωθή η τιμωρός ενέργεια του Θεού και εναντίον αυτών ακόμη των αγρίων πειρατών, που λυμαίνονται τας θαλάσσας; Εναντίον δε ποίων, οσονδήποτε ισχυροί και αν είναι, δεν θα επέλθουν ολέθριοι ενέδραι από αυτόν τον Θεόν; Ολοι είναι υπεύθυνοι απέναντι αυτού, διότι πως είναι δυνατόν να δικαιωθή θνητός άνθρωπος ενώπιον του Κυρίου; Η ποιός, γεννηθείς από γυναίκα και το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος έχων, είναι δυνατόν να καθαρίση τον εαυτόν του; Εάν ο Θεός αντιπαραθέση τον εαυτόν του με την πανσέληνον, παύει αυτή να φωτίζη. Τα δε ολόλαμπρα άστρα δεν είναι καθαρά και φωτεινά ενώπιον του. Ποσω μάλλον ο άνθρωπος, ο οποίος είναι σαπίλα και αποσύνθεσις, και ο απόγονος ανθρώπου, που είναι ένας σκώληξ;)

Ο Oetinger διαπιστώνει, πως ο πνευματικός πειρασμός της υποτίμησης του ανθρώπου ισχύει ιδιαιτέρως για την μοντέρνα επιστήμη, και θεωρεί ως καθήκον του να προσεύχεται για τους φίλους του οι οποίοι είναι εκτεθειμένοι στον πειρασμό αυτό, και να «απαλύνει» έτσι την «κουταμάρα τους», δηλαδή με την προσευχή του να υπερβούν τις αρνητικές συνέπειες αυτού του κοσμικού μηδενισμού. Στο άρθρο του «Mensch, Anthropos» γράφει: «Περί των θρόνων του ουρανού και των απόμακρων διαμερισμάτων, λίγα αναφέρει η Γραφή. Όλα αναφέρονται στον άνθρωπο. Τα αμέτρητα άστρα μας προσφέρουν στοχασμούς, όπως το ότι ο Θεός ελάχιστα ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο (Ιώβ 25,1-4), αλλά αυτή την τρέλα έπρεπε ο Ιώβ να απαλύνει στους φίλους του, έπρεπε να προσευχηθεί γι’ αυτούς. Το ίδιο μπορεί να αισθάνονται και οι σημερινοί λόγιοι».

Είναι αξιοπρόσεκτο, πως ακριβώς οι στοχαστές εκείνοι, που εξέφρασαν υποθέσεις, τους οποίους είχε ελκύσει και ενθουσιάσει η σκέψη περί πολλαπλότητας των κόσμων και περί επέκτασης της σωτηρίας μέχρι τα βάθη του σύμπαντος, επέστρεψαν στην επίγνωση, πως στον μικρό μας πλανήτη δόθηκε μια ιδιαίτερη θέση δια του γεγονότος της ενσάρκωσης του Θεού πάνω στην γη. Πρόκειται περί ενός γήινου σολιψισμού; Ή μήπως είναι απλώς η αντανάκλαση της επίγνωσης, πως η ενσάρκωση κατά την ουσία της, επειδή παριστά την ενσάρκωση του Θεού σε ένα ιστορικό πρόσωπο, αποτελεί ένα μοναδικό, μη κυκλικά επαναλήψιμο γεγονός; Ο Oetinger προσπαθεί (ως άμεση συνέχεια των υποθέσεων του περί πολλαπλότητας των κόσμων), να θεμελιώσει, με μια υπόθεση περί αριθμητικής τάξης κοσμικών αναλογιών και περί γης ως «κεντρικού πλανήτη», την ιδιαίτερη θέση της γης, ως τόπου ιδιαίτερα μεγάλων «θρησκευτικών σκοπών» του Θεού. «Με αυτόν τον τρόπο δημιούργησε ο Θεός την 4^η μέρα τα 7 κύρια σώματα του πλανητικού μας συστήματος, μαζί με τις δέκα σελήνες και τον δακτύλιο του Κρόνου: αξιοσημείωτος είναι ο αριθμός 7 ως ταξινόμηση όλων των πραγμάτων, όπως και στην μουσική κλίμακα δεν βρίσκονται περισσότεροι από εφτά τόνοι. Είναι επίσης αξιοπρόσεκτο πως ο Θεός έχει τόσο μεγάλες θρησκευτικές προθέσεις για το κεντρικό ή τέταρτο σώμα, από εκείνα τα 7». Παρόμοια γράφει και στο άρθρο «Άστρα» τού Βιβλικού-εμβληματικού λεξικού: «Είναι αξιοπρόσεκτο, πως ο Θεός έχει πρόθεση να εκτελέσει στην γη, τον μεσαίο πλανήτη, τις θρησκευτικές του προθέσεις». Στο ίδιο άρθρο συνεχίζει: «Η γη έχει κάτι που την ξεχωρίζει από τα άλλα δημιουργήματα. Οι πρωινοί αστέρες χάρηκαν ιδιαίτερα για την θεμελίωση της, είχαν μια προαίσθηση πως στην γη επρόκειτο να γεννηθεί ο Μεσσίας,η σωτηρία του σύμπαντος»⁷⁹.

Η δεύτερη πτυχή των θέσεων του περί των κατοίκων των πλανητών, εμφανίζεται μάλιστα στα κηρύγματα του, στα οποία σπάνια καταπιάνεται με το θέμα, που στις ενορίες πρέπει να φαινόταν ανορθόδοξο. Στον «Παρηγορητικό λόγο», που ανήκει στα κηρύγματα για το Πάθος και τις γιορτές, και που είναι το επίμετρο των κηρυγμάτων στην πόλη Murrhardt (1780), συγκρίνει, απροσδόκητα και χωρίς καμιά αφορμή από το ευαγγελικό κείμενο, τους κατοίκους των πλανητών με τους κατοίκους της γης, και τους περιγράφει ως πλάσματα που βρίσκονται σε τέτοιο επίπεδο, ώστε δεν επηρεάστηκαν από την κατάρα του Αδάμ, και κατέχουν μια ανώτερη θέση στο σύμπαν. Εξαιτίας αυτής της ανωτερότητας των κατοίκων των πλανητών, σε σύγκριση με την ακαθαρσία και κηλίδωση της ανθρώπινης φύσης, ο Oetinger επισημαίνει την παλιά μυστικιστική σκέψη περί felix culpa (προπατορικού αμαρτήματος): επειδή ο άνθρωπος έπεσε, γι’ αυτό παίρνει ο Θεός την ανθρώπινη φύση, και όχι την φύση των αγγέλων ή άλλων «καθαρών σαν κρύσταλλο» ανώτερων πλασμάτων.

«Οι κάτοικοι των πλανητών πιθανόν να μην έχουν τέτοια ακάθαρτη και κηλιδωμένη κατασκευή όπως οι άνθρωποι, που γεννήθηκαν στην γη, και τους οποίους καταράστηκε ο Θεός ΄λόγω της πτώσης του πρώτου αγγέλου και της πτώσης του Αδάμ. Και όμως, ο Κύριος προσέχει περισσότερο τα εν πτώση παιδιά του Αδάμ από εκείνα που κυοφορήθηκαν και γεννήθηκαν χωρίς ακαθαρσίες. Δεν προσλαμβάνει την φύση των αγγέλων, αλλά του σπέρματος του Αβραάμ (Εβραίους 2,16). Πρέπει να φέρουμε το κρίμα μας: αλλά ο Ιησούς αναλαμβάνει το κρίμα αυτό. Γι’ αυτό προτιμά ο Θεός τους αμαρτωλούς ανθρώπους, παρά εκείνους που γεννήθηκαν καθαροί σαν κρύσταλλο. Γιατί το όνειδος εκείνων που προσβάλλουν τον Θεό, πέφτει πάνω στον Χριστό».

Η θεώρηση της πολλαπλότητας των κόσμων στον Oetinger τελειώνει με την ταπεινή παραδοχή, πως τέτοιες υποθέσεις ίσως να παρασύρουν τον άνθρωπο από τον πραγματικό σκοπό του. Στο άρθρο του «Φιλοσοφία» γράφει: «Θέλει κανείς να παρουσιάσει τον Θεό μεγάλο, δια των αμέτρητων κόσμων που έχει δημιουργήσει. Οι άνθρωποι όμως πρέπει να καταλάβουν, πως αυτό δεν είναι καμιά τιμή για τον Θεό, εάν αυτά μειώνουν την ενανθρώπιση του Ιησού Χριστού, τον θάνατο και την ανάσταση του. Αυτά τα πράγματα αφορούν τα στοιχεία του κόσμου, και όχι τον Χριστό. Είναι πολύ εμφανή, αλλά περισσότερη ζημιά προκαλούν παρά ωφέλεια. Εμείς τα φτωχά σκουλήκια της γης θα δούμε τι είναι αυτά, όταν πάμε εκεί, στον ουρανό που είναι έργο των δακτύλων Του, την σελήνη και τα άστρα».

Ο Oetinger θεωρεί πως η αβεβαιότητα  της γνώσης περί των υπεργήινων μυστικών  ανήκει στα χαρακτηριστικά  της θέσης μας στην εν πτώση δημιουργία, η οποία μαζί με τον άνθρωπο έχει εκπέσει από τον Θεό, και η οποία δημιουργία στενάζει μαζί με τον άνθρωπο προσδοκώντας την σωτηρία. «Η πολλαπλότητα των κόσμων απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Θεό. Στην κατάστασή του αυτή ο άνθρωπος, στην αθλιότητα αυτής της γης, επειδή είμαστε εκτρώματα, πρέπει να φέρεται αναλόγως, και να στενάζει για την σωτηρία όλης της δημιουργίας. Θα του φανερωθεί τι είναι ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα».

Αυτή η προσεκτική έκφραση του βέβαια, δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον Oetinger από το να πέσει θύμα της θεωρίας του περί των κατοίκων των πλανητών. Μια οραματίστρια από την πόλη Weilheim unter Teck, η οποία επηρεάστηκε ισχυρώς από τις θεοσοφικές του ιδέες, και η οποία σέ κατάσταση  οράματος έκανε ταξίδια στη σελήνη, σε διάφορα άστρα και τον ήλιο, ρωτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1832, όπως γράφει στο έργο της «Ταξίδια στη σελήνη», που βρίσκεται ο πρεσβύτερος Oetinger. Αυτή απάντησε: «Ο αρχηγός μου (mein Führer) είναι ακόμα στον πλανήτη Ουρανό και παίζει άρπα».Και έτσι ο Oetinger βιώνει μια κατάταξη στον κόσμο των πλανητών που ο ίδιος επινόησε. Όσο ζούσε το αγαπημένο του όργανο ήταν η άρπα, που και ο ίδιος έπαιζε. Εδώ ήδη θίγεται ένα ένα νέο θέμα: το ερώτημα περί της σχέσης, όσον αφορά την σωτηρία, των κατοίκων της γης με τους κατοίκους άλλων πλανητών.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος