Η στρατηγική του Ισραήλ, και ειδικότερα του Μπενιαμίν Νετανιάχου, τίθεται υπό αυστηρό φακό. Είναι το σημερινό Ισραήλ έτοιμο να αντιμετωπίσει έναν μακροχρόνιο πόλεμο με το Ιράν ή μήπως πρόκειται για μία εσωτερική πολιτική διαχείριση μέσω εξωτερικής απειλής; Ο κίνδυνος δεν αφορά μόνο την ασφάλεια της περιοχής, αλλά και την πολιτική ισορροπία της Δύσης, πρόσθεσε ο κ. Γρίβας.
Η ανάλυση στρέφεται βαθύτερα: η εποχή που η ιστορία είχε «τελειώσει» — σύμφωνα με τις φιλελεύθερες αφηγήσεις μετά τον Ψυχρό Πόλεμο — φαντάζει πλέον σχεδόν αφελής. Ο κ. Γρίβας εξήγησε ότι οι BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική), χώρες με έντονη εθνοκεντρική φυσιογνωμία, αμφισβητούν το φιλελεύθερο αφήγημα. Ο κόσμος, αντί για ομοιογενής, αναδύεται ως πεδίο σύγκρουσης μεταξύ υπερεθνικών δομών (π.χ. Βρυξέλλες, ΝΑΤΟ) και των αναδυόμενων εθνικών δυνάμεων με ισχυρή πολιτισμική και στρατηγική ταυτότητα.
Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον τμήμα της συζήτησης αναλύει τη στρατιωτική φθορά των ΗΠΑ, όχι από πολέμους μεγάλης έντασης, αλλά από το παρατεταμένο «αντιαντάρτικο» σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Τρισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν σε πολέμους χαμηλής τεχνολογίας, τη στιγμή που τα πραγματικά κρίσιμα προγράμματα ακυρώνονταν. Το αποτέλεσμα; Η Ρωσία, η Κίνα και ίσως και το Ιράν έχουν αποκτήσει προβάδισμα σε υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα, όπως οι υπερηχητικοί πύραυλοι — αφήνοντας την άλλοτε αδιαμφισβήτητη στρατιωτική υπερδύναμη πίσω, επεσήμανε ο κ. Γρίβας.
Η Ευρώπη, μέσα σε αυτό το γεωπολιτικό χάος, εμφανίζεται ως ο «πειραματικός σωλήνας» των αντιφάσεων της παγκοσμιοποίησης. Πίσω από τα φαινόμενα της πολιτισμικής αποσάθρωσης, των μεταναστευτικών κρίσεων και των ιδεολογικών συγκρούσεων, κρύβεται η βασική ερώτηση: Υπάρχει ευρωπαϊκή ταυτότητα ή έχει ήδη καταρρεύσει κάτω από την πίεση εξωτερικών και εσωτερικών δυνάμεων; Η υπονόμευση των εθνών κρατών από θεσμικές και πολιτικές ελίτ αποτελεί κατά τον ομιλητή ουσιαστικό κίνδυνο όχι μόνο για το μέλλον της ΕΕ, αλλά για την ίδια την ευρωπαϊκή επιβίωση.
Όπως είπε ο κ. Γρίβας, η σύγκρουση Ουκρανίας – Ρωσίας και η κλιμάκωση Ισραήλ – Ιράν δεν είναι δύο απομονωμένα φαινόμενα. Είναι δύο μέτωπα του ίδιου «άτυπου παγκόσμιου πολέμου» μεταξύ της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και των νέων (ή παλαιών) δυνάμεων του έθνους-κράτους. Σε έναν κόσμο που δεν μπορεί να στηριχτεί πλέον σε κανένα «τέλος της ιστορίας», αλλά μόνο στην επαναδιεκδίκηση πολιτικής ταυτότητας και στρατηγικής κυριαρχίας, η Ελλάδα καλείται να πάρει θέση — όχι με θορυβώδεις χειροκροτητές στα social media, αλλά με ψυχραιμία, ρεαλισμό και μακροπρόθεσμη στρατηγική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου