Στην τρέχουσα προεδρική θητεία του Τραμπ, με την πρώτη ματιά όλα φαίνεται να έχουν συμβεί σχεδόν πανομοιότυπα με τη θητεία 2016-2020.
Έχουμε δει τον Τραμπ να αποδυναμώνεται και να αναγκάζεται να απολύσει τις πολιτικές προσωπικότητες που βρίσκονται πιο κοντά του (την τελευταία φορά τον Μπάνον, αυτή τη φορά τον Βαλτς).
Έχουμε δει ένα οργανωμένο κίνημα διαμαρτυρίας να αναδύεται στην Αμερική κατά του Προέδρου (την τελευταία φορά το Black Lives Matter, αυτή τη φορά την Ημέρα Χωρίς Βασιλείς).
Γενικά, γινόμαστε μάρτυρες για δεύτερη φορά του θεάματος του Τραμπ που όχι μόνο καταλήγει να εγκαταλείπει τις διαφημιζόμενες ειρηνευτικές του προθέσεις, αλλά καταλήγει επίσης να αναλαμβάνει τον αντίθετο ρόλο, αυτόν του αρχηγού στρατιωτικής επιθετικότητας εναντίον κυρίαρχων κρατών (την τελευταία φορά τη Συρία, αυτή τη φορά το Ιράν).
Από την ανάρτηση που δημοσιεύτηκε απόψε στο Truth, είναι εύκολο να συμπεράνουμε ότι η ιδέα του Αμερικανού Προέδρου είναι να αναπαράγει το θέατρο που ανέβηκε με σχετική επιτυχία τον Απρίλιο του 2018 εις βάρος της Συρίας: να πραγματοποιήσει έναν ως επί το πλείστον συμβολικό βομβαρδισμό για να ικανοποιήσει προφανώς τα αιτήματα των πολεμοχαρών λόμπι εντός του ατλαντικού στρατοπέδου και, αμέσως μετά, να εγκαταλείψει το θέατρο του πολέμου προς μεγάλη ντροπή των συμμάχων.
Η υπόθεση σύμφωνα με την οποία η πρόθεση του Τραμπ θα ήταν να οργανώσει ένα τέτοιο αντίγραφο επιβεβαιώνεται από δύο στοιχεία: την έκκληση «και τώρα ειρήνη» στην προαναφερθείσα ανάρτηση και, πάνω απ' όλα, το γεγονός ότι το κρίσιμο πυρηνικό-στρατιωτικό εργοστάσιο του Φόρντοου στο Ιράν - αν και βομβαρδίστηκε απόψε από ισραηλινά και αμερικανικά αεροσκάφη - δεν υπέστη ούτε μια γρατσουνιά.
Αλλά μια ειρηνική παγκόσμια τάξη δεν μπορεί να οικοδομηθεί με ένα συνεχές παιχνίδι προσομοιώσεων, αντιφατικών δηλώσεων και απροκάλυπτων ψεμάτων που απευθύνονται τόσο στη διεθνή διπλωματική κοινότητα όσο και στην κοινή γνώμη: στην πραγματικότητα, η ανακοινωθείσα περίοδος δύο εβδομάδων για να αποφασιστεί εάν θα παρέμβει ή όχι αποδείχθηκε ένα ακόμη ψέμα, παρόμοιο με την πρώτη ισραηλινή επίθεση στις 13 Ιουνίου, η οποία έλαβε χώρα εν μέσω διμερών διαπραγματεύσεων ΗΠΑ-Ιράν και με αμερικανική συναίνεση.
Επιπλέον, το Ιράν δεν είναι Συρία, ο σιωνιστής σύμμαχος δεν μπορεί να ξεγελαστεί όπως οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι και, επιπλέον, η σύγκρουση θα μπορούσε να επιδεινωθεί και να διευρυνθεί με το κλείσιμο του Στενού του Ορμούζ, το οποίο, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη.
Έξι μήνες μετά την έναρξη μιας προεδρίας που είχε επαναφέρει τη λέξη «ειρήνη» στο πολιτικο-διπλωματικό λεξιλόγιο, το σημερινό παγκόσμιο σενάριο δείχνει δύο δυνητικά πυρηνικούς πολέμους σε εξέλιξη, δύο κράτη-αδίστακτους - την Ουκρανία και το Ισραήλ - που έχουν γίνει ανεξέλεγκτες τρομοκρατικές δυνάμεις, και μια Ευρώπη που, καθημερινά, διεξάγει προπαγάνδα με στόχο την κινητοποίηση του πληθυσμού της προς τον πόλεμο.
Το όραμα του Τραμπ για την επίτευξη μιας νέας παγκόσμιας γεωπολιτικής τάξης χωρίς να περάσει από έναν παγκόσμιο πόλεμο έχει πλέον αποκαλυφθεί ότι είναι μια ψευδαίσθηση και τα κρίσιμα ζητήματα έγκεινται όλα στον εύκολο εξτρεμισμό της προσέγγισης του Τραμπ: υπερεκτίμηση της δικής του εσωτερικής πολιτικής δύναμης, τακτικός αυτοσχεδιασμός που ανεβαίνει στο επίπεδο της στρατηγικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου