Οι δύο πυλώνες που τοποθέτησε ο Φρόιντ στη βάση του ανθρώπου - η αρχή της ευχαρίστησης-ηδονής και η ορμή του θανάτου - έχουν γίνει αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Η ένταση προς την ευχαρίστηση – στη σεξουαλική και υπαρξιακή σφαίρα, με την τυραννία της άνεσης που μας κάνει να δεχόμαστε κάθε εκχώρηση σκέψης, ελευθερίας, αυτονομίας – έχει μετατραπεί σε καρότο για να μας κάνει να δεχτούμε μια ζωή χωρίς νόημα και σκοπό.
Η ενόρμηση θανάτου έχει γίνει το θεμελιώδες κριτήριο των αγωνιωδών κοινωνιών μας. Η άμβλωση παίρνει τη μορφή καθολικού νόμου, που επεκτείνεται μέχρι τη στιγμή της γέννησης ενός κομματιού σάρκας και κυττάρων που είναι άχρηστο, εκτός από τη βιομηχανία που χρησιμοποιεί έμβρυα. Πρόκειται για ανοιχτή παιδοκτονία όπως στο νέο αγγλικό νόμο, αλλά η επίθεση στην ανθρώπινη ζωή ξεδιπλώνει όλη την καταστροφική της δύναμη μέσω της κανονικοποίησης του κρατικού θανάτου, που ονομάζεται ευθανασία ή υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Η σημασία – δεν τολμούμε να πούμε ιερότητα – του ανθρώπου αμφισβητείται στη ρίζα της.
Για να μας κάνουν να αποδεχθούμε το τρανς και τό μετα-ανθρώπινο πεπρωμένο που αποφάσισαν οι τρελοί πίθηκοι του Θεού, τά έντυσαν όλα με την εξευγενιστική αύρα της προόδου του πολιτισμού. Αυτοί είναι «νόμοι του πολιτισμού», λένε με ικανοποίηση οι υποστηρικτές, από τον γάμο ομοφυλοφίλων μέχρι τις τρέλες των τρανς και των φύλων μέχρι την τεχνολογία που σέρνεται, καταλαμβάνει και κατευθύνει το σώμα και σύντομα τον εγκέφαλο. Ή ό,τι απομένει από αυτόν, αφού στην Τεχνητή Νοημοσύνη εμπιστευόμαστε πρόθυμα κρίσεις, αποφάσεις, γνώσεις. Ένα πείραμα που διεξήχθη σε φοιτητές πανεπιστημίου στους οποίους είχαν ανατεθεί ερευνητικές εργασίες έδειξε ότι η ομάδα που είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει την Τεχνητή Νοημοσύνη είχε χάσει μέρος των φυσικών ικανοτήτων της και δεν ήταν ικανή για τη συγκέντρωση, τη σταθερότητα στην προσπάθεια, τη δημιουργικότητα εκείνων που είχαν βασιστεί στις ανθρώπινες ικανότητές τους.
Επιπλέον, γινόμαστε μάρτυρες της διαγραφής του παρελθόντος που ανατρέπει την «τυραννία των εθίμων», (J. Stuart Mill) μια εξωτερική εξουσία που επιβάλλεται στο άτομο που προέρχεται από το παρελθόν, μια εξάρτηση από τους νεκρούς από την οποία πρέπει να απελευθερωθεί. Η γλώσσα γίνεται πεδίο μάχης: μιά δημοσιογράφος του BBC - τής οποίας πρέπει να θαυμάζουμε όχι την κανονικότητα αλλά τό θάρρος - διόρθωσε ένα κείμενο στο οποίο οι έγκυες γυναίκες έγιναν πρόσωπα«έγκυες», ως φόρο τιμής στο νεογλωσσικό ψέμα του φύλου. Η γλώσσα «πρώτα το πρόσωπο» θεωρεί ότι πριν από κάθε ορισμό πρέπει να προηγείται ο όρος «πρόσωπο», έτσι ώστε για παράδειγμα οι κρατούμενοι να γίνονται «φιλοξενούμενοι του σωφρονιστικού συστήματος». Ο γονέας 1 του ηλίθιου (με αστερίσκο ή schwa) ή μάλλον των «ανθρώπων που έχουν χαμηλό πνευματικό επίπεδο» είναι πάντα πρόσωπο «έγκυος».
Για να μας κάνουν να αποδεχθούμε το τρανς και τό μετα-ανθρώπινο πεπρωμένο που αποφάσισαν οι τρελοί πίθηκοι του Θεού, τά έντυσαν όλα με την εξευγενιστική αύρα της προόδου του πολιτισμού. Αυτοί είναι «νόμοι του πολιτισμού», λένε με ικανοποίηση οι υποστηρικτές, από τον γάμο ομοφυλοφίλων μέχρι τις τρέλες των τρανς και των φύλων μέχρι την τεχνολογία που σέρνεται, καταλαμβάνει και κατευθύνει το σώμα και σύντομα τον εγκέφαλο. Ή ό,τι απομένει από αυτόν, αφού στην Τεχνητή Νοημοσύνη εμπιστευόμαστε πρόθυμα κρίσεις, αποφάσεις, γνώσεις. Ένα πείραμα που διεξήχθη σε φοιτητές πανεπιστημίου στους οποίους είχαν ανατεθεί ερευνητικές εργασίες έδειξε ότι η ομάδα που είχε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει την Τεχνητή Νοημοσύνη είχε χάσει μέρος των φυσικών ικανοτήτων της και δεν ήταν ικανή για τη συγκέντρωση, τη σταθερότητα στην προσπάθεια, τη δημιουργικότητα εκείνων που είχαν βασιστεί στις ανθρώπινες ικανότητές τους.
Επιπλέον, γινόμαστε μάρτυρες της διαγραφής του παρελθόντος που ανατρέπει την «τυραννία των εθίμων», (J. Stuart Mill) μια εξωτερική εξουσία που επιβάλλεται στο άτομο που προέρχεται από το παρελθόν, μια εξάρτηση από τους νεκρούς από την οποία πρέπει να απελευθερωθεί. Η γλώσσα γίνεται πεδίο μάχης: μιά δημοσιογράφος του BBC - τής οποίας πρέπει να θαυμάζουμε όχι την κανονικότητα αλλά τό θάρρος - διόρθωσε ένα κείμενο στο οποίο οι έγκυες γυναίκες έγιναν πρόσωπα«έγκυες», ως φόρο τιμής στο νεογλωσσικό ψέμα του φύλου. Η γλώσσα «πρώτα το πρόσωπο» θεωρεί ότι πριν από κάθε ορισμό πρέπει να προηγείται ο όρος «πρόσωπο», έτσι ώστε για παράδειγμα οι κρατούμενοι να γίνονται «φιλοξενούμενοι του σωφρονιστικού συστήματος». Ο γονέας 1 του ηλίθιου (με αστερίσκο ή schwa) ή μάλλον των «ανθρώπων που έχουν χαμηλό πνευματικό επίπεδο» είναι πάντα πρόσωπο «έγκυος».
Moda Uomo 2025 – Sfilate MilanoΤο γεγονός είναι ότι ένα μέρος του πληθυσμού πιστεύει ειλικρινά ότι η ελευθερία και ο πολιτισμός περνούν από την προοδευτική ακύρωση της αξιοπρέπειας και του απαραβίαστου του ανθρώπου. Είναι ένας καρπός του πολιτισμού, όπως ανακάλυψε ο Emile Durkheim αναλύοντας την αυτοκτονία στη Γαλλία στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Ο αριθμός των ανθρώπων που πήραν τη ζωή τους αυξήθηκε σε αντιστοιχία με την ανάπτυξη της ευημερίας και της «άνεσης», χωρίς νά είναι ακόμη μεταμοντέρνες θεότητες. Σήμερα η κατάρρευση των γεννήσεων, η μοναξιά, τα ποσοστά αυτοκτονιών αυξάνονται στις ανεπτυγμένες κοινωνίες (αλλά τι σημαίνει ανάπτυξη, στην πράξη;), ενώ όσοι προσπάθησαν να μετρήσουν την ευτυχία έπρεπε να επισημάνουν ότι δεν ζουν πλέον εδώ (το παράδοξο του Easterlin). Η κοινωνία που ιδρύθηκε στη Θεά της Λογικής δεν λειτουργεί, γίνεται ένα μαντρί στο οποίο, σε καθορισμένους χρόνους, περιμένει κανείς το γεύμα, χυδαίες και στιγμιαίες απολαύσεις, ζέστη το χειμώνα, δροσιά το καλοκαίρι. Να είστε άνθρωποι και όχι τρελά πρόβατα, μια έκκληση που δεν εισακούεται, η νίκη του τεχνητού με τη συγκατάθεση των θυμάτων.
Η λογική ήταν λανθασμένη και η θέληση για εξουσία που θεωρητικοποιήθηκε από τον Νίτσε μετατράπηκε στο αντίθετό της, σέ θέληση για ανικανότητα, για έλεγχο, για μια ζωή που διοικείται και χορηγείται, που πρέπει να διακόπτεται σε περίπτωση φτώχειας, ασθένειας, κακουχίας. Ένα κλικ και κάποιος σβήνει το φως. Όχι για όλους, αφού η ολιγαρχική θέληση για εξουσία είναι πιο βίαιη από ποτέ και δεν υποχωρεί μπροστά στους πολέμους, την εισβολή στα σώματα, τον έλεγχο του εγκεφάλου, την εισαγωγή τεχνητών συσκευών, τον υβριδισμό ανθρώπου-μηχανής, τη δύναμη των αλγορίθμων και την Τεχνητή Νοημοσύνη ξένη προς την ηθική σφαίρα. Μια απουσία στη βάση της αδιαφορίας για τη ζωή που οδηγεί τον πρωταγωνιστή του Εγκλήματος και της Τιμωρίας να σκοτώσει τον άθλιο τοκογλύφο Aliona Ivanovna χωρίς λόγο.
Η παράσταση του στριπτίζ του δυτικού πολιτισμού βρίσκεται στα τελικά της στάδια, απελευθερώνεται από ρούχα, διακοσμητικά στοιχεία, αρχές και παραμένει γυμνός εν μέσω χειροκροτημάτων του πλήθους. Σύντομα το μόνο που θα απομείνει είναι να βγάλουμε το δέρμα μας, σαν τον Marcantonio Bragadin. Το παράθυρο του Όβερτον ανοίγει διάπλατα προς τον θάνατο, κάνοντάς μας να αποκαλέσουμε πολιτισμό, πρόοδο, Εδέμ, μια κοινωνία πολτοποιημένη με κατά συρροή δολοφόνους και αυτοκτονίες που αποκαλούν ελευθερία το στριπτίζ τών κοινών αξιών των οποίων το τέλος είναι ο μηδενισμός (ο πιο ενοχλητικός από όλους τους καλεσμένους, για τον Νίτσε), ένας πρόλογος στον θρίαμβο του ισχυρότερου, του Λεβιάθαν που εμψυχώνεται από τη θέληση για εξουσία. Ανομία, μια κοινωνία χωρίς κανόνες, όπως ήθελε ο Φουκώ, και ταυτόχρονα ένας ασφυκτικός μηχανισμός ελέγχου που πραγματώνει την «κοινωνία χωρίς ιστορία» που πρότεινε ο φιλελεύθερος πολιτικός Τόνι Μπλερ. Και χωρίς πραγματικότητα, την οποία, αν δεν μου αρέσει, έχω το δικαίωμα να αρνηθώ ή να υποκύψω στις αδιαμφισβήτητες αυτοαντιλήψεις μου. Αν γίνει αφόρητη, αυτοκτονώ. Η θέληση για εξουσία μετατράπηκε σε μηδενισμό.
Ένας πολιτισμός που εκτείνεται σε τριάντα αιώνες, από την ελληνική αρχαιότητα, την εποχή της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, μέχρι το ανήσυχο σήμερα, δεν πεθαίνει ξαφνικά. Υποφέρει από σπασμούς, βιώνει μια μακρά αγωνία διανθισμένη με στιγμές φαινομενικής ανάκαμψης, στιγμές διαύγειας και νέες πυρετώδεις καταστάσεις. Ο Emil Cioran γνώριζε ότι η ευρωπαϊκή κρίση είναι το αποτέλεσμα της αποξήρανσης της πνευματικής ζωής, του θριάμβου των ανθρώπων που ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος και την εργαλειακή απληστία. «Το κενό της Ευρώπης με ζαλίζει, είναι παρόν μέσα μου. και η παρουσία του με συνδέει με την Ευρώπη. Πού στον κόσμο θα μπορούσα να βρω μια τόσο ορατή, τόσο γενναιόδωρη άβυσσο, μια τόσο φιλελεύθερη θλίψη και μια τέτοια σπατάλη του τίποτα».
Η Ευρώπη – και μαζί της ο πολιτισμός που έχει εξαγάγει στον κόσμο – βιώνει την τελική της φάση. Βρισκόμαστε νά αποφλοιώνουμε το κομποσκοίνι μιας λοίμωξης που έχει διεισδύσει στην κοινωνία με ισχυρή επιτάχυνση από το 2020, τη χρονιά του κορονοϊού. Μια ιδεολογία που στοχεύει στο μίσος για τον εαυτό που έχει διεισδύσει, έχει δηλητηριάσει σκέψεις και διαθέσεις, τον Μεγάλο Ιό που μας αποδεκατίζει, τους Incedes. Διαγραφή από το μίσος: της παράδοσης, του πολιτισμού, της κουλτούρας, όλων όσων είμαστε, που διεισδύει στο συλλογικό ασυνείδητο μέχρι το σημείο της απομάκρυνσης χιλιετιών Η απόδειξη της tabula rasa είναι ο δημογραφικός χειμώνας που εμποδίζει την αναπαραγωγή της κοινωνίας. Primum vivere. Ο πολιτισμός μας επικροτεί την ανικανότητα, περιφρονεί τη γέννηση νέων μελών, σε σημείο να θεωρεί την απόρριψη αξία. Το φαινόμενο της υπογεννητικότητας είναι μη αναστρέψιμο. Επομένως, η παρακμή εκείνων που αρνούνται να έχουν κληρονόμους είναι μη αναστρέψιμη. Ο πολιτισμός μας πεθαίνει από έναν πολύ ιδιαίτερο ιό, το μίσος για τον εαυτό μας, τη θέληση για ανικανότητα, ανατρέποντας μια έννοια του Friedrich Nietzsche, τη θέληση για εξουσία. Η αρχή της θέλησης του Άρθουρ Σοπενχάουερ, η θέληση για ζωή που επιβεβαιώνεται από κάθε ζωντανό ον και από τις απρόσωπες δυνάμεις της φύσης, πρέπει να μετατραπεί σε noluntas, μη-θέληση, μέσω ενός ασκητικού μονοπατιού εμπνευσμένου από τον ανατολικό πνευματισμό.
Για τον Νίτσε, η θέληση για εξουσία, γιά δύναμη, είναι το νόημα της ζωής. Ωστόσο, πριν νά θέλει οτιδήποτε, πρέπει να θέλει τον εαυτό της. Μόλις η θέληση για εξουσία θέλει και πιστεύει στον εαυτό της, ξέρει ότι δεν θα είναι σε θέση να κρατήσει αυτό που έχει κατακτήσει αν περιοριστεί μόνο στη διατήρησή του. Για να διατηρηθεί, πρέπει να επεκταθεί, να τροφοδοτηθεί με νέα δύναμη και νέα θέληση. Η θέλησή μας έχει σταματήσει, αποφασίζοντας ότι δεν θέλουμε πλέον να είμαστε ο εαυτός μας. Άρχισε να μισεί τον εαυτό της, να περιφρονεί το σύστημα αξιών, αρχών, σχέσεων που είχε χτίσει. Επέτρεψε στον εαυτό της να παγιδευτεί από το ολιγαρχικό σχέδιο της αναδιατύπωσης της ανθρωπότητας, διαμορφώνοντας μέσω της επαναφοράς όλων όσων υπήρχαν, στο όνομα μιας παγκόσμιας τεχνοεπιστημονικής και υγειονομικής δικτατορίας.
Το εγγύς μέλλον είναι η έκρηξη της βιοχημείας στο ανθρώπινο σώμα: εμβόλια, εμβολιασμός ουσιών με άγνωστα αποτελέσματα, τεχνητές συσκευές. Είναι η ζωοτεχνική φάση της συνειδητής αυτοκτονίας μέσα από μηχανισμούς άρνησης, αποδόμησης, απομυθοποίησης, αυτοενοχοποίησης. Το αδυσώπητο μίσος για την καταγωγή, η ένδεια κάθε έννοιας, κρίσης, αξίας που προέρχεται από αυτές, πυροδότησε μια διαδικασία αντίθετη με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, το οποίο ο Paul Eluard ονόμασε «σκληρή επιθυμία να διαρκέσεις». Το μίσος για τον εαυτό του οδηγεί τον άνθρωπο να μετατραπεί σε tabula rasa, σε άτομο ακυβέρνητο. Απλώνεται ένα αίσθημα ναυαγίου, ομοφυλοφιλικού μηδενισμού, στο οποίο το σύγχρονο άτομο, άδειο και χωρίς πυξίδα, είναι ένας ναυαγός διαφορετικός από τον Αινεία και τους Τρώες στο ταξίδι τους για να ξαναχτίσουν την πατρίδα τους σε μια νέα γη: σπάνιοι νάντες σε gurgite vasto, σπάνιοι κολυμβητές στην απέραντη δίνη.
Οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι και Δυτικοί ήθελαν το ναυάγιο, το προκάλεσαν, απελευθερώθηκαν από όλο το βάρος του παρελθόντος και αρνήθηκαν τη δυνατότητα ενός μέλλοντος. Ο Αινείας αφήνει την Τροία αποφασισμένος να αναπαράγει τις αξίες της. Κουβαλάει μαζί του τους Πενάτες, τους θεούς της πατρίδας, κρατά τον γιο του Ασκάνιο από το χέρι και τον γέρο πατέρα του Αγχίση στους ώμους του. "Antiquam equirite matrem", αναζητήστε την αρχαία μητέρα, λέει η Αινειάδα, η απάντηση του μαντείου του Απόλλωνα που ωθεί τον Αινεία στο ταξίδι της επανίδρυσης. Τώρα μια μυστηριώδης ηχώ του θανάτου φαίνεται να επιβάλλει στους άνδρες της Δύσης, της χώρας του ηλιοβασιλέματος, μια επίμονη θέληση να σκοτώσουν τη μητέρα-πολιτισμό, αφού έχουν αποδεχθεί το τρελό αίτημα να βάλουν ένα τέλος μέ τον πατέρα της ψυχανάλυσης.
Ο μεταμοντέρνος άνθρωπος δεν αναγνωρίζει τους πατέρες και δεν θέλει κληρονόμους. Αδιαφορεί για το βιολογικό τέλος της φυλής του και του πολιτισμού που έχει εκφράσει, έχει καταργήσει το παρελθόν, δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για το μέλλον, παρά μόνο για τη στιγμή αμέσως μετά το παρόν, στην οποία εμπιστεύεται επιθυμίες και ιδιοτροπίες. Ζει σε ένα παρόν που είναι υπερβολικά διευρυμένο. Έχει εκπορνεύσει τη φύση στο όνομα της οικονομικής λογικής, ξεχνώντας ότι είναι ο κηδεμόνας της. Γελοιοποίησε τη μορφή του πατέρα - αλλά και της μητέρας - που πέταξε στα σκουπίδια τις αρχετυπικές φιγούρες χιλιετιών - τον πολεμιστή, τον ιερέα, τον φιλόσοφο - βάζοντας στο θρόνο τον έμπορο και τον ειδικό, κάτοχο εργαλειακής, τεχνικής γνώσης, ένα κομμάτι γνώσης όλο και πιο περιορισμένο και τομεακό. Έχει καταργήσει το ιερό, το νόημα του οποίου δεν καταλαβαίνει πλέον. Δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει σύμβολα. Ο άνθρωπος της Δύσης καταλαβαίνει μόνο τι μπορεί να μετρήσει και να αγοράσει. Δεν είναι πλέον homo viator, ένας οδοιπόρος με στόχο. Οι πολιτισμοί ξεθωριάζουν λόγω στρατιωτικών ηττών, λόγω της παραβίασης νέων ιδανικών αρχών, που μεταφέρονται από νεότερους και πιο ζωτικούς λαούς, λόγω κόπωσης ή δραματικών εξωτερικών γεγονότων - λιμών, επιδημιών - σχεδόν ποτέ από μίσος για τα ίδια τους τα θεμέλια.
Συνέβη στην Ευρώπη, απασχολημένη με τη συστηματική καταστροφή όλων όσων είχε επιτύχει, εμψυχωμένη από πυρετώδες μίσος για τον εαυτό της, διαποτισμένη από τη χθεσινή φρίκη, κινούμενη από μια σκοτεινή επιθυμία για διάλυση (cupio dissolvi), η οποία γίνεται ενεργή αυτοκαταστροφή. Ένας αγώνας δρόμου προς το πουθενά, μια φοβική ασθένεια της ψυχής που ροκανίζει έναν ολόκληρο, τεράστιο πολιτισμό από μέσα και από κάτω. Μια αυτοκτονία λόγω της θέλησης της ανικανότητας ενός κόσμου που καταλαμβάνεται από ντροπή και αυτο-μίσος, για να περιγράψει τα χαρακτηριστικά των οποίων ο Roger Scruton εφηύρε τόν νεολογισμό oicophobia, η άρρωστη φρίκη για το τι είναι τού" σπιτιού". (Οίκος). Κάθε συμπεριφορά, προτίμηση, συμπεριφορά που δεν συμμορφώνεται με την κυρίαρχη σκέψη ταξινομείται ως φοβία.
Η λογική ήταν λανθασμένη και η θέληση για εξουσία που θεωρητικοποιήθηκε από τον Νίτσε μετατράπηκε στο αντίθετό της, σέ θέληση για ανικανότητα, για έλεγχο, για μια ζωή που διοικείται και χορηγείται, που πρέπει να διακόπτεται σε περίπτωση φτώχειας, ασθένειας, κακουχίας. Ένα κλικ και κάποιος σβήνει το φως. Όχι για όλους, αφού η ολιγαρχική θέληση για εξουσία είναι πιο βίαιη από ποτέ και δεν υποχωρεί μπροστά στους πολέμους, την εισβολή στα σώματα, τον έλεγχο του εγκεφάλου, την εισαγωγή τεχνητών συσκευών, τον υβριδισμό ανθρώπου-μηχανής, τη δύναμη των αλγορίθμων και την Τεχνητή Νοημοσύνη ξένη προς την ηθική σφαίρα. Μια απουσία στη βάση της αδιαφορίας για τη ζωή που οδηγεί τον πρωταγωνιστή του Εγκλήματος και της Τιμωρίας να σκοτώσει τον άθλιο τοκογλύφο Aliona Ivanovna χωρίς λόγο.
Η παράσταση του στριπτίζ του δυτικού πολιτισμού βρίσκεται στα τελικά της στάδια, απελευθερώνεται από ρούχα, διακοσμητικά στοιχεία, αρχές και παραμένει γυμνός εν μέσω χειροκροτημάτων του πλήθους. Σύντομα το μόνο που θα απομείνει είναι να βγάλουμε το δέρμα μας, σαν τον Marcantonio Bragadin. Το παράθυρο του Όβερτον ανοίγει διάπλατα προς τον θάνατο, κάνοντάς μας να αποκαλέσουμε πολιτισμό, πρόοδο, Εδέμ, μια κοινωνία πολτοποιημένη με κατά συρροή δολοφόνους και αυτοκτονίες που αποκαλούν ελευθερία το στριπτίζ τών κοινών αξιών των οποίων το τέλος είναι ο μηδενισμός (ο πιο ενοχλητικός από όλους τους καλεσμένους, για τον Νίτσε), ένας πρόλογος στον θρίαμβο του ισχυρότερου, του Λεβιάθαν που εμψυχώνεται από τη θέληση για εξουσία. Ανομία, μια κοινωνία χωρίς κανόνες, όπως ήθελε ο Φουκώ, και ταυτόχρονα ένας ασφυκτικός μηχανισμός ελέγχου που πραγματώνει την «κοινωνία χωρίς ιστορία» που πρότεινε ο φιλελεύθερος πολιτικός Τόνι Μπλερ. Και χωρίς πραγματικότητα, την οποία, αν δεν μου αρέσει, έχω το δικαίωμα να αρνηθώ ή να υποκύψω στις αδιαμφισβήτητες αυτοαντιλήψεις μου. Αν γίνει αφόρητη, αυτοκτονώ. Η θέληση για εξουσία μετατράπηκε σε μηδενισμό.
Ένας πολιτισμός που εκτείνεται σε τριάντα αιώνες, από την ελληνική αρχαιότητα, την εποχή της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, μέχρι το ανήσυχο σήμερα, δεν πεθαίνει ξαφνικά. Υποφέρει από σπασμούς, βιώνει μια μακρά αγωνία διανθισμένη με στιγμές φαινομενικής ανάκαμψης, στιγμές διαύγειας και νέες πυρετώδεις καταστάσεις. Ο Emil Cioran γνώριζε ότι η ευρωπαϊκή κρίση είναι το αποτέλεσμα της αποξήρανσης της πνευματικής ζωής, του θριάμβου των ανθρώπων που ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος και την εργαλειακή απληστία. «Το κενό της Ευρώπης με ζαλίζει, είναι παρόν μέσα μου. και η παρουσία του με συνδέει με την Ευρώπη. Πού στον κόσμο θα μπορούσα να βρω μια τόσο ορατή, τόσο γενναιόδωρη άβυσσο, μια τόσο φιλελεύθερη θλίψη και μια τέτοια σπατάλη του τίποτα».
Η Ευρώπη – και μαζί της ο πολιτισμός που έχει εξαγάγει στον κόσμο – βιώνει την τελική της φάση. Βρισκόμαστε νά αποφλοιώνουμε το κομποσκοίνι μιας λοίμωξης που έχει διεισδύσει στην κοινωνία με ισχυρή επιτάχυνση από το 2020, τη χρονιά του κορονοϊού. Μια ιδεολογία που στοχεύει στο μίσος για τον εαυτό που έχει διεισδύσει, έχει δηλητηριάσει σκέψεις και διαθέσεις, τον Μεγάλο Ιό που μας αποδεκατίζει, τους Incedes. Διαγραφή από το μίσος: της παράδοσης, του πολιτισμού, της κουλτούρας, όλων όσων είμαστε, που διεισδύει στο συλλογικό ασυνείδητο μέχρι το σημείο της απομάκρυνσης χιλιετιών Η απόδειξη της tabula rasa είναι ο δημογραφικός χειμώνας που εμποδίζει την αναπαραγωγή της κοινωνίας. Primum vivere. Ο πολιτισμός μας επικροτεί την ανικανότητα, περιφρονεί τη γέννηση νέων μελών, σε σημείο να θεωρεί την απόρριψη αξία. Το φαινόμενο της υπογεννητικότητας είναι μη αναστρέψιμο. Επομένως, η παρακμή εκείνων που αρνούνται να έχουν κληρονόμους είναι μη αναστρέψιμη. Ο πολιτισμός μας πεθαίνει από έναν πολύ ιδιαίτερο ιό, το μίσος για τον εαυτό μας, τη θέληση για ανικανότητα, ανατρέποντας μια έννοια του Friedrich Nietzsche, τη θέληση για εξουσία. Η αρχή της θέλησης του Άρθουρ Σοπενχάουερ, η θέληση για ζωή που επιβεβαιώνεται από κάθε ζωντανό ον και από τις απρόσωπες δυνάμεις της φύσης, πρέπει να μετατραπεί σε noluntas, μη-θέληση, μέσω ενός ασκητικού μονοπατιού εμπνευσμένου από τον ανατολικό πνευματισμό.
Για τον Νίτσε, η θέληση για εξουσία, γιά δύναμη, είναι το νόημα της ζωής. Ωστόσο, πριν νά θέλει οτιδήποτε, πρέπει να θέλει τον εαυτό της. Μόλις η θέληση για εξουσία θέλει και πιστεύει στον εαυτό της, ξέρει ότι δεν θα είναι σε θέση να κρατήσει αυτό που έχει κατακτήσει αν περιοριστεί μόνο στη διατήρησή του. Για να διατηρηθεί, πρέπει να επεκταθεί, να τροφοδοτηθεί με νέα δύναμη και νέα θέληση. Η θέλησή μας έχει σταματήσει, αποφασίζοντας ότι δεν θέλουμε πλέον να είμαστε ο εαυτός μας. Άρχισε να μισεί τον εαυτό της, να περιφρονεί το σύστημα αξιών, αρχών, σχέσεων που είχε χτίσει. Επέτρεψε στον εαυτό της να παγιδευτεί από το ολιγαρχικό σχέδιο της αναδιατύπωσης της ανθρωπότητας, διαμορφώνοντας μέσω της επαναφοράς όλων όσων υπήρχαν, στο όνομα μιας παγκόσμιας τεχνοεπιστημονικής και υγειονομικής δικτατορίας.
Το εγγύς μέλλον είναι η έκρηξη της βιοχημείας στο ανθρώπινο σώμα: εμβόλια, εμβολιασμός ουσιών με άγνωστα αποτελέσματα, τεχνητές συσκευές. Είναι η ζωοτεχνική φάση της συνειδητής αυτοκτονίας μέσα από μηχανισμούς άρνησης, αποδόμησης, απομυθοποίησης, αυτοενοχοποίησης. Το αδυσώπητο μίσος για την καταγωγή, η ένδεια κάθε έννοιας, κρίσης, αξίας που προέρχεται από αυτές, πυροδότησε μια διαδικασία αντίθετη με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, το οποίο ο Paul Eluard ονόμασε «σκληρή επιθυμία να διαρκέσεις». Το μίσος για τον εαυτό του οδηγεί τον άνθρωπο να μετατραπεί σε tabula rasa, σε άτομο ακυβέρνητο. Απλώνεται ένα αίσθημα ναυαγίου, ομοφυλοφιλικού μηδενισμού, στο οποίο το σύγχρονο άτομο, άδειο και χωρίς πυξίδα, είναι ένας ναυαγός διαφορετικός από τον Αινεία και τους Τρώες στο ταξίδι τους για να ξαναχτίσουν την πατρίδα τους σε μια νέα γη: σπάνιοι νάντες σε gurgite vasto, σπάνιοι κολυμβητές στην απέραντη δίνη.
Οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι και Δυτικοί ήθελαν το ναυάγιο, το προκάλεσαν, απελευθερώθηκαν από όλο το βάρος του παρελθόντος και αρνήθηκαν τη δυνατότητα ενός μέλλοντος. Ο Αινείας αφήνει την Τροία αποφασισμένος να αναπαράγει τις αξίες της. Κουβαλάει μαζί του τους Πενάτες, τους θεούς της πατρίδας, κρατά τον γιο του Ασκάνιο από το χέρι και τον γέρο πατέρα του Αγχίση στους ώμους του. "Antiquam equirite matrem", αναζητήστε την αρχαία μητέρα, λέει η Αινειάδα, η απάντηση του μαντείου του Απόλλωνα που ωθεί τον Αινεία στο ταξίδι της επανίδρυσης. Τώρα μια μυστηριώδης ηχώ του θανάτου φαίνεται να επιβάλλει στους άνδρες της Δύσης, της χώρας του ηλιοβασιλέματος, μια επίμονη θέληση να σκοτώσουν τη μητέρα-πολιτισμό, αφού έχουν αποδεχθεί το τρελό αίτημα να βάλουν ένα τέλος μέ τον πατέρα της ψυχανάλυσης.
Ο μεταμοντέρνος άνθρωπος δεν αναγνωρίζει τους πατέρες και δεν θέλει κληρονόμους. Αδιαφορεί για το βιολογικό τέλος της φυλής του και του πολιτισμού που έχει εκφράσει, έχει καταργήσει το παρελθόν, δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για το μέλλον, παρά μόνο για τη στιγμή αμέσως μετά το παρόν, στην οποία εμπιστεύεται επιθυμίες και ιδιοτροπίες. Ζει σε ένα παρόν που είναι υπερβολικά διευρυμένο. Έχει εκπορνεύσει τη φύση στο όνομα της οικονομικής λογικής, ξεχνώντας ότι είναι ο κηδεμόνας της. Γελοιοποίησε τη μορφή του πατέρα - αλλά και της μητέρας - που πέταξε στα σκουπίδια τις αρχετυπικές φιγούρες χιλιετιών - τον πολεμιστή, τον ιερέα, τον φιλόσοφο - βάζοντας στο θρόνο τον έμπορο και τον ειδικό, κάτοχο εργαλειακής, τεχνικής γνώσης, ένα κομμάτι γνώσης όλο και πιο περιορισμένο και τομεακό. Έχει καταργήσει το ιερό, το νόημα του οποίου δεν καταλαβαίνει πλέον. Δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει σύμβολα. Ο άνθρωπος της Δύσης καταλαβαίνει μόνο τι μπορεί να μετρήσει και να αγοράσει. Δεν είναι πλέον homo viator, ένας οδοιπόρος με στόχο. Οι πολιτισμοί ξεθωριάζουν λόγω στρατιωτικών ηττών, λόγω της παραβίασης νέων ιδανικών αρχών, που μεταφέρονται από νεότερους και πιο ζωτικούς λαούς, λόγω κόπωσης ή δραματικών εξωτερικών γεγονότων - λιμών, επιδημιών - σχεδόν ποτέ από μίσος για τα ίδια τους τα θεμέλια.
Συνέβη στην Ευρώπη, απασχολημένη με τη συστηματική καταστροφή όλων όσων είχε επιτύχει, εμψυχωμένη από πυρετώδες μίσος για τον εαυτό της, διαποτισμένη από τη χθεσινή φρίκη, κινούμενη από μια σκοτεινή επιθυμία για διάλυση (cupio dissolvi), η οποία γίνεται ενεργή αυτοκαταστροφή. Ένας αγώνας δρόμου προς το πουθενά, μια φοβική ασθένεια της ψυχής που ροκανίζει έναν ολόκληρο, τεράστιο πολιτισμό από μέσα και από κάτω. Μια αυτοκτονία λόγω της θέλησης της ανικανότητας ενός κόσμου που καταλαμβάνεται από ντροπή και αυτο-μίσος, για να περιγράψει τα χαρακτηριστικά των οποίων ο Roger Scruton εφηύρε τόν νεολογισμό oicophobia, η άρρωστη φρίκη για το τι είναι τού" σπιτιού". (Οίκος). Κάθε συμπεριφορά, προτίμηση, συμπεριφορά που δεν συμμορφώνεται με την κυρίαρχη σκέψη ταξινομείται ως φοβία.
Ψυχιατρικοποίηση της διαφωνίας: οι φοβίες είναι ψυχικές διαταραχές που παρουσιάζονται ως φόβοι, παράλογες απωθήσεις. Αυτό που η επίσημη βουλγάτα, κοινή γλώσσα, αμφισβητεί είναι μια ασθένεια. Ο Nicolàs Gòmez Dàvila αναπαριστά τη δυσκολία αντιμετώπισης της μη-σκέψης που μας πνίγει. «Το να πείσεις αυτούς που έχουν τις δικές τους απόψεις είναι εύκολο, αλλά κανείς δεν πείθει εκείνους που έχουν τις απόψεις των άλλων. Κανείς δεν προσκολλάται τόσο πολύ στις δικές του απόψεις όσο αυτός που είναι μόνο η ηχώ της εποχής στην οποία ζει.
Η ΗΧΩ, ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΛΈΞΕΙΣ. ΟΣΑ ΑΚΟΥΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ Ο ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ. Ο ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ. Η ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ, Η ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ. ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΥΙΟΘΕΤΕΙΤΑΙ ΣΑΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ. ΚΤΗΜΑ ΤΟΥ.
Η ΟΥΣΙΑ, ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ. ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΜΑΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ ΣΑΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ.
ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΓΚΥΟΣ. Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΜΟΧΘΟΥ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ. Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΤΕΡΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ.
Η ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ. Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ. Σταμάτησε την ορμή τής εξωτερικεύσεως τού πόθου για δράση ή πραγματοποίηση, και την ορμή αυτή εσωτερίκευσέ την. Εκεί θα διυλιστεί και θα γίνει στοχασμός, το θεμέλιο της αυτοκυριαρχίας, της ατομικότητος, του προσώπου Η ΑΛΑΘΗΤΗ ΣΚΕΨΗ. Τους αδύναμους διανοητικά τούς οδηγεί σήμερα στην στέρηση, αλλά την διορθώνει η ψυχολογία. Ο μοντέρνος άνθρωπος. Ο κενολόγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου