Ο καλός επιτιθέμενος

 

Πηγή: Il Fatto Quotidiano-Marco Travaglio

Από την Παρασκευή (13/6/2025), το Ισραήλ βομβαρδίζει το Ιράν, σκοτώνοντας 224 ανθρώπους και τραυματίζοντας 1.300 σε τρεις ημέρες επειδή -σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας (ΔΟΑΕ, IAEA) του ΟΗΕ, η οποία δεν μπορεί να πατήσει το πόδι της στο Ισραήλ ενώ μετράει ακόμη και τις τρίχες στα γένια των αγιατολάχ- θα παραβίαζε τη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT) -την οποία το Ισραήλ δεν αναγνωρίζει- για να κατασκευάσει ίσως μερικές πυρηνικές κεφαλές που δεν έχει, ενώ το Ισραήλ έχει πολλές: πόσες είναι άγνωστο επειδή δεν τηρεί τη NPT, δεν αναγνωρίζει τον ΔΟΑΕ και ο πρωθυπουργός του θεωρεί τον ΟΗΕ «αντισημιτικό βάλτο» και τα ψηφίσματά του χαρτί υγείας. Για μια στιγμή φοβηθήκαμε ότι, προς τιμήν του χρυσού κανόνα επιτιθέμενος/θύμα, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ θα γέμιζαν τον επιτιθέμενο με κυρώσεις και το θύμα με όπλα, χωρίς να αποκλείεται η αποστολή πρόθυμων στρατευμάτων στο Ιράν από τους πρωτοπόρους Στάρμερ, Μακρόν, Μερζ και Τουσκ (Starmer, Macron, Merz και Tusk) μέχρι την τελική ήττα του διαβόητου δολοφονικού χασάπη επιτιθέμενου. Αντίθετα, οι χειρότερες κυρώσεις είναι τα νέα όπλα που έστειλαν ο Στάρμερ και ο Μακρόν στον επιτιθέμενο για να τον βοηθήσουν να «αμυνθεί» από την επίθεση. Και χθες το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, πάντα στην ώρα του, ψήφισε έναν νέο «κανονισμό για την ευημερία των σκύλων και των γατών και την ιχνηλασιμότητά τους». Έτσι, ο Augias και ο Μπενίνι θα είναι ακόμη πιο περήφανοι για την όμορφη Ευρώπη μας. Εν τω μεταξύ, οι μεγάλες εφημερίδες δημοσιεύουν σελίδες με «ιστορίες και πρόσωπα των θυμάτων»: όλοι Ισραηλινοί, ωστόσο (οι Ιρανοί είναι σαν τους Κινέζους: δεν πεθαίνουν ποτέ). Και ο Polito el Drito καταγγέλλει στην Corriere τα διπλά μέτρα και σταθμά στους δύο πολέμους, αλλά να λέει ότι όλοι αθωώνουν τον Πούτιν και να καταδικάζουν τον Νετανιάχου, ενώ συμβαίνει το αντίθετο: μια τυπική περίπτωση διπλών μέτρων και σταθμών για τα διπλά μέτρα και σταθμά. Έτσι, η ιδιοφυΐα δεν συνειδητοποιεί ότι η αγαπημένη Δύση, υποστηρίζοντας τον φίλο επιτιθέμενο ενάντια στον δεχόμενο τήν επίθεση  εχθρό μετά τις συνένοχες σιωπές για την εξόντωση της Γάζας, χάνει επίσης το τελευταίο φύλλο συκής από το αιδοίο της και δίνει ένα τεράστιο πάσο στον Πούτιν.

Πώς μπορεί η Δύση να αρνείται να αναγνωρίσει τα ουκρανικά εδάφη που κατέχονται από τους Ρώσους, ενώ σφυρίζει αδιάφορα για τους επτά παράνομους πολέμους του Μπίμπι εναντίον τόσων γειτόνων, συμπεριλαμβανομένης της κατοχής της νότιας Συρίας; Στην πραγματικότητα, ο Πούτιν θέλει να μεσολαβήσει: μετά το μεταθανάτιο χειροκρότημα του Τραμπ για τον βομβαρδισμό του Ιράν από το Ισραήλ και τις διαπραγματεύσεις του, είναι ο μόνος που έχει απομείνει για να διατηρήσει άριστες σχέσεις με την Τεχεράνη και αξιοπρεπείς σχέσεις με το Τελ Αβίβ. Και ας ελπίσουμε ότι θα τον αφήσουν να το κάνει πριν το Ισραήλ πετύχει στο παράλογο και παράνομο σχέδιό του να αλλάξει το καθεστώς στο Ιράν. Τα προηγούμενα αλλαγής καθεστώτος είναι γνωστά: στο Ιράκ, αντί για τον Σαντάμ, έφτασε το ISIS. Στο Αφγανιστάν, αντί για τους αδύναμους Ταλιμπάν, έχουμε τους ισχυρούς Ταλιμπάν. Στη Λιβύη, αντί για τον Καντάφι, υπάρχει φυλετικό χάος. Στην Παλαιστίνη, η PLO αντικαταστάθηκε από τη Χαμάς στην Παλαιστίνη και τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο. Στη Συρία, μετά τον Άσαντ, ο αλ-Τζολανί μαίνεται. Τώρα είναι η σειρά του Ιράν: μετά τους αγιατολάχ, τι θα μπορούσε να πάει στραβά;

L’aggressore buono