Με κέντρο τον άνθρωπο, μας παρεδόθη αυτή η ένωση με την Φιλοσοφία του Πλάτωνος, με το ξεκίνημα της Φιλοσοφίας. Είναι οι δύο αρχές της Φιλοσοφίας του. Συμβολικά τις ονόμασε το Ένα και το Δύο.
Ο άνθρωπος όμως δημιουργήθηκε, όπως μας περιγράφει η μυθολογία μας, με το πυρ που έκλεψε από τους θεούς ο Προμηθέας. Το πυρ το οποίο μαγειρεύει την τροφή μας, τις πληροφορίες των αισθητηρίων μας, που μεταλλάσσει την Φύση σε ανθρωπότητα. Στον πολιτισμό.
Οι αρχαίοι φιλόσοφοι και μόνον αυτοί, με την έμπνευση των προσωκρατικών βρήκαν την πηγή της Φωτιάς, πέρα από τους θεούς του πολιτισμού και της κουλτούρας. Αυτό το πυρ είναι η υπερβατικότης, το πνεύμα ζωής που φύσηξε ο θεός στον άνθρωπο, το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, το αυτεξούσιο της πατερικής παραδόσεως ή το μέτρο της φιλοσοφίας και της ηθικής.
Εκεί όμως, στο κέντρο της μεγαλειώδους αυτής πηγής, που είναι άπειρος και αιώνιος, η ανθρωπότης συνάντησε και το κέντρο της αμαρτίας, τον καρπό του καλού και του κακού. Το Μυστήριο του θανάτου. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κατοικήσει μόνιμα στο κέντρο της ζωής. Διότι εκεί βρίσκεται το κέντρο του Νόμου, του κανόνος και ταυτόχρονα το κέντρο της πλάνης. Η αίσθηση της θειότητος. Ο μυστικός επανέρχεται από το ύψος του ΕΝΟΣ, σαν Ένας, σαν θεός που δικαίως θα επιβάλλει τον Νόμο στους πολλούς. ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Η οποία απεδείχθη στους αιώνες ανέφικτη, ανεφάρμοστη, η πηγή της Ιστορίας, η αρχή της πτώσεως. Βεβαίως η σοφία του Πλάτωνος τον οδήγησε στην Φιλανθρωπία των ΝΟΜΩΝ, αλλά και στην φθορά. Με μεγάλη πίκρα η ανθρωπότης ανακάλυψε πως και η Φιλανθρωπία φθείρεται, οδεύει προς τον θάνατο και πως ακόμη και η ιδανική ανθρώπινη Φιλάνθρωπη πολιτεία έχει την ανάγκη αναγεννήσεως, ανανεώσεως, επιστροφής στην πηγή της ζωής. Αυτός ο αέναος κύκλος είναι η Ιστορία, η διαιώνιση της ζωής.
Ο Μυστικισμός δεν κατόρθωσε ποτέ του να εμποδίσει την πτώση. Αυτό το δώρο μας προσφέρει ο Κύριος. Αλλά δεν μπορούμε να το δεχθούμε. Διότι αποδεχόμενοι την βοήθειά Του, χάνουμε την θεότητά μας. Και προσπαθούμε με όλες μας τις δυνάμεις να αφομοιώσουμε τον Κύριο στο πνεύμα μας, να πετύχουμε μια ενθέωση, να αγοράσουμε και να αποκτήσουμε την Χάρη του Κυρίου, να κατακτήσουμε τον θεό. Αυτός είναι ένας νέος Μυστικισμός, που γεννήθηκε στην Δύση και μόνον και αποτελεί την ταυτότητά της. Η ΕΝΘΕΩΣΗ. Ο θεός βοηθός του ανθρώπου.
Αυτή την Μυστικιστική θεολογία εμπνεύστηκε πρώτος και μεγαλύτερος ο Αυγουστίνος. Και με την «πολιτεία του θεού» μάς πρόσφερε την πρώτη ενότητα Πολιτείας και Νόμων του Πλάτωνος, επινοώντας τον Χριστιανισμό, στην θέση της Εκκλησίας. Και από τότε οι βιαστές του θεού, όχι του εαυτού τους, στριμώχνονται στην σειρά για να κατακτήσουν την Βασιλεία της Γης. Ο Δυτικός πολιτισμός είναι αυτή η απάνθρωπη και άθεη κλοπή του Αγίου Πνεύματος εκ μέρους ενός είδους νέων Μυστικών, που σαν τον Προμηθέα του μύθου μας, βοηθούν τους ανθρώπους να οικοδομήσουν την Βασιλεία των ουρανών επί της Γης.
Αυτή είναι η ουσία του Οικουμενισμού. Η ουσία της Δύσεως. Με μυστηριώδη τρόπο, όλοι οι μυστικισμοί της Ιστορίας, οι θρησκείες, συλλογικές και ατομικές, συγκεντρώθηκαν σιγά-σιγά στην Δύση και βαπτίστηκαν στα νερά της «πολιτείας του θεού», στην κλοπή του Αγίου Πνεύματος και στην εξαγορά του.
Η ένωση των θρησκειών και των εκκλησιών την οποία επιβάλλει σιγά-σιγά ο Οικουμενισμός, είναι η επιστροφή και εγκατάσταση αυτού του αναγεννημένου μυστικισμού στον τόπο από τον οποίο ο καθένας τους ξεκίνησε το αναγεννητικό του προσκύνημα προς την Δύση. Τελευταία θρησκεία η οποία προσπαθεί να αναγεννηθεί στην Δύση είναι ο Μωαμεθανισμός. Η πιο σκληρή, διότι έχει ήδη απορρίψει τον θεμελιώδη Μυστικισμό που δημιουργεί πολιτισμό, καίγοντας τους Σούφι.
Έχουμε σκιαγραφήσει ήδη αυτόν τον οργασμό της συνάξεως των θρησκειών στην Δύση και την μετάλλαξή τους σε ψευδο-εκκλησία. Θα προσπαθήσουμε να ολοκληρώσουμε αυτή την άγνωστη Ιστορία που θα σημάνει το τέλος του ανθρώπου, παρακολουθώντας την τραγική πνευματική περιπέτεια του Νίτσε, του προφήτη του θανάτου του θεού και της αναγεννήσεώς του, όπως την περιέγραψε με την γνωστή του πληρότητα ο Henri de Lubac.
Συνεχίζεται
Αμέθυστος
2 σχόλια:
Μερικές απορίες εδώ:
Α.Ο άνθρωπος είναι,δηλαδή,βοηθός του Θεού;Το αντίστροφο αυτό συμβαίνει εκείνου που έγραψες;
Β.Συνέργεια δεν υπάρχει μεταξύ Θεού και ανθρώπου για τη σωτηρία,την απολύτρωση;
Γ.Δεν είναι ωμός ανθρωπομορφισμός,δεν αποτελεί ατόφιο,καθαρό ανθρωπομορφισμό ο ισχυρισμός της παραδοχής ενός Θεού που ζη μέσα από την εικόνα μιας ανάγκης,της ζωής και(/",")μιας ανάγκης της ζωής(και αντιστρόφως)του ανθρώπου,όπου (και) ο τελευταίος καλείται(;!)να Τον ενσαρκώση(=δηλαδή να αυτοεπιβεβαιωθή και αυτοεκπληρωθή..),αφ’ου,’στην αρχή,Τον προσαρμόση(!;)κατά τα μέτρα και σταθμά του,’στα δεδομένα του,αφ’ου όλα αυτά είναι,επί της ουσίας,που και Τον συναποτελούν,Τον συναπαρτίζουν,Τον ορίζουν,(προ-)καθορίζουν,(/"και")προσδιορίζουν,Τον καθιστούν και συνιστούν(ως)τέτοιο(=δηλ."Θεό" τον "άνθρωπο από τον άνθρωπο/α(/Α)νθρωποθεό" ή τον "Υπεράνθρωπο");
Ο Νίτσε είναι μια τραγική προσωπικότητα.Είναι ανεξάντλητα αυτά που μπορείς να πεις γι αυτόν τον άνθρωπο... είναι το "φαινόμενο Νίτσε" από την αρνητική βέβαια πλευρά.
θέλω μόνο να αναφέρω τα πολύ δύσκολα παιδικά του χρόνια και τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε στη φιλοσοφία του και το μίσος του για τον "Θεό των χριστιανών" όπως ονομάζει τον Κύριό μας, ο πρόωρος θάνατος του πατέρα του σε ηλικία 36 ετών. Ηταν χριστιανός πάστορας, αδύναμος, ασθενικός, που ενώ ο Νίτσε τον υπεραγαπούσε, καθώς και τον Θεό, μετά τον θάνατό του, "μεταλλάχθηκε", και μετά από τη γνωστή πορεία του κήρυξε το "Θάνατο του Θεού"..
Μεγάλωσε με 5 γυναίκες στο περιβάλλον του, πουριτανές της εποχής εκείνης, και ταυτίζοντας τον χριστιανισμό με ένδειξη αδυναμίας όπως λέει, και απόρριψη της "δύναμης ζωής", είπε γι' αυτές: "Συγγενεύω με αυτόν τον συρφετό.. αυτό είναι βλασφημία απέναντι στην θεότητά μου.." Μ.
Δημοσίευση σχολίου