Το «θέλω να είμαι», δηλαδή η άρνηση των αρχών της ταυτότητας, της μη αντίφασης και του αποκλειομένου τρίτου, βρίσκεται στη βάση της υποκειμενιστικής μετατόπισης της σύγχρονης δυτικής ανθρωπότητας.
Η εγκατάλειψη του Αριστοτέλη, η ήττα του στο βωμό της θέλησης, της αυτοαντίληψης, της ρευστότητας και της γενικευμένης καταστροφής και αποδόμησης, είναι η βάση της σύγχυσης της ψυχής που διαβρώνεται από την αμφιβολία, την επιθυμία για ακύρωση και την αξίωση/απαίτηση της αυτοδημιουργίας. Είμαι αυτό που θέλω να είμαι, εδώ και τώρα. Θα δούμε αύριο. Η καταστροφική δύναμη μιας τέτοιας θέσης είναι τόσο προφανής που μπορεί να την αρνηθεί μόνο ένας πολιτισμός σε τερματική κατάσταση, του οποίου η μόνη θεραπεία είναι η επιτάχυνση, η λήψη των ολοένα και πιο τεράστιων δόσεων από τις δικές του ανοησίες για να επισπεύσουν το τέλος.
«Ω ποικιλομορφία(διαφορετικότητα) πλασμάτων, σειρήνα του κόσμου, εγώ είμαι αυτός που σε αγαπά». Ο ποιητής της Πεσκάρα σκόπευε να αναφερθεί στο υπέροχο καλειδοσκόπιο των διαφορών, στη γοητεία της εξαιρετικής ποικιλίας της δημιουργίας και των πλασμάτων.
Δεν επιβαρύνει τη σημερινή αστυνομία σκέψης γιατί χρησιμοποίησε τη λέξη «διαφορετικότητα». Η «διαφορά» αποδοκιμάζεται στο νεογλωσσικό θηριοτροφείο. Στην πραγματικότητα, προκαλεί την ανισότητα, παραπέμπει στην ανισότητα, μια από τις ανυπέρβλητες απαγορεύσεις της μετανεωτερικότητας. Το θεώρημα της ισότητας γίνεται αξίωμα, δηλαδή μια αυτονόητη αλήθεια, αν και αναπόδεικτη. Το αστείο μυστήριο είναι γιατί το ταμπού σταματά στο επίπεδο του πορτοφολιού, αποδεχόμενο τήν πιο άδικη διαφορά από τις διαφορές (ή τη διαφορετικότητα...), αυτή των οικονομικών μέσων. Η ισότητα μετατρέπεται σε ισοδυναμία, δηλαδή ποιοτική αδιαφορία, απαγόρευση κρίσεων ή διαφορετικών απόψεων για έναν αυξανόμενο αριθμό θεμάτων που αφαιρούνται από την ελεύθερη σκέψη.
Το να είμαστε υπέρ των διαφορών μεταξύ των ανθρώπων, των πολιτισμών, η παρατήρηση της άπειρης ποικιλίας του κόσμου μας εκθέτει σε μια αιματηρή κατηγορία, τη λεγόμενη «διαφοροποίηση».
Χωρίς τον συνηθισμένο αφηρημένο ηθικισμό, το συμπέρασμα είναι απλό: αν αναγνωρίζεις, αποδέχεσαι και υπερασπίζεσαι τη «διαφορά» είσαι ρατσιστής γιατί αρνείσαι την ισότητα. Είναι τελείως διαφορετικό θέμα αν επαινείς τη «διαφορετικότητα». Ενώ η διαφορά θυμίζει την ανισότητα, η διαφορετικότητα θα ήταν η μεταμοντέρνα απόρροια της ισότητας, καθώς η βάση μιας κοινωνίας που αποτελείται από άπειρα τμήματα, ένα απεριόριστο συνονθύλευμα μειονοτήτων των οποίων οι ιδιαιτερότητες -ή παραξενιές, μέχρι αυθεντικές διαταραχές- πρέπει να γίνουν όλες αποδεκτές και να γίνουν αντικείμενο στα δικαιώματα. Η διαφορετικότητά μου (προσωπική, συμπεριφορική, σεξουαλική, ψυχολογική) γίνεται το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μου, η ταμπέλα που με τοποθετεί σε μια κοινότητα ίσων όσον αφορά τη διαφορετικότητα.
Ο Φρόιντ αυτοσχεδίασε ως φιλόσοφος και επειδή μισούσε την ιδέα του Θεού, υποστήριξε ότι αυτή η ιδέα γεννήθηκε στο ανθρώπινο μυαλό ως μεταφορά της ιδέας του Πατέρα που αγαπήθηκε/μισήθηκε για τους γνωστούς λόγους (αιμομικτική αγάπη για τη Μητέρα, φθόνος και φόβος για τον γονέα που ωθεί σε κάποια ασυνείδητη μορφή πατροκτονίας). Et voilà, η ταχυδακτυλουργία έχει γίνει: για να είναι ελεύθερος (να αγαπά τη μητέρα του) ο άνθρωπος μπορεί μόνο να ποθεί τη δολοφονία του Θεού. Το να απαλλαγούμε από αυτή τη δυσκίνητη παρουσία είναι ακριβώς αυτό που επιδιώκει όλη η λεγόμενη σύγχρονη φιλοσοφία. Ο Φρόιντ είναι ο πιο λειτουργικός από όλους τους (κακούς) δασκάλους, ο πιο συνεπής, ο πιο ύπουλος. Και παρόλο που είναι, ως φιλόσοφος, αξιολύπητα ασυνεπής, είναι επίσης ο πιο δύσκολος να αντικρουστεί. [ΜΟΝΟ ΑΝ ΕΝΝΟΗΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΣΤΟ ΜΗΤΡΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ Η ΜΗΤΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΑΘΗΤΗ.] Στην πραγματικότητα, οι θεωρίες του δεν αναφέρονται ούτε στη λογική ούτε σε κάποια αρχή της πραγματικότητας: με τη δικαιολογία του ασυνείδητου, εδραιώνονται σε ένα ΚΟΙΛΙΑΚΌ, σπλαχνικό επίπεδο. Και ξέρουμε, επειδή το έχουμε δει πρόσφατα, πόσο εύκολο είναι να ωθήσεις τους ανθρώπους σε παράλογη, πραγματικά απολύτως τρελή, συμπεριφορά μόλις βρεις έναν τρόπο να τους χτυπήσεις συναισθηματικά, για παράδειγμα παίζοντας με το φόβο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου