Αιτωλίας Δαμασκηνός: «Ας γίνει η ζωή μας πηγή ελπίδος και επιβεβαιώσεως πως, τελικά, το φως θα νικήσει το σκοτάδι»

Εορταστικοί λόγοι - Ιερός Άμβων
23.06.2025
Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας Δαμασκηνός

Όσοι πιστεύουμε στον Χριστό, όσοι έχουμε επιλέξει να ανήκουμε στην Εκκλησία Του, όσοι έχουμε αποφασίσει να ρυθμίσουμε την ζωή μας σύμφωνα με το θέλημά Του, μας απασχολεί, λίγο έως πολύ, ένα ερώτημα: Άραγε, μας θεωρεί ο Χριστός δικούς Του; Μας κατατάσσει μεταξύ εκείνων που ακολούθησαν τον δρόμο της αγάπης και της θυσίας Του; Θα είμαστε κάποιοι από εκείνους που, την φοβερή ώρα της κρίσεως, θα ακούσουν εκείνο το: «Ελάτε, οι ευλογημένοι απ’ τον Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί απ’ την αρχή του κόσμου» (Μτθ. 25:35);

Σήμερα, τόσο η Ευαγγελική όσο και η Αποστολική περικοπή απαντούν σε ένα κοινό ερώτημα: Με τι κριτήρια μας αξιολογεί ο Κύριος; Με ποια ζυγαριά μας ζυγίζει; Με ποιο μέτρο μας μετρά;

Το σημερινό Ευαγγέλιο περιγράφει την κλήση των πρώτων μαθητών, με εκείνο το συγκλονιστικό: «Ακολουθήστε με» (Μτθ.4:19).

Μας περιγράφει όμως και την ετοιμότητα του Πέτρου και του Ανδρέα, του Ιακώβου και του Ιωάννη να εγκαταλείψουν αμέσως τα πάντα και χωρίς καμία εγγύηση, χωρίς καμία εξασφάλιση, να Τον ακολουθήσουν σε ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό.

Συγκινούμαστε με την προθυμία τους, συγχρόνως όμως προβληματιζόμαστε με την απόφασή τους. Τι ήταν εκείνο που τους έπεισε να αλλάξουν μέσα σε μια στιγμή την ζωή τους; Κανένα σχέδιο και κανένα πρόγραμμα δεν τους παρουσιάζει ο μέχρι τότε άγνωστος γι΄ αυτούς Ιησούς. Μόνο εκείνο το: «Έγω θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων» (Μτθ.4:19).

Είναι αμφίβολο αν κατάλαβαν έστω και στο ελάχιστο, τι εννοούσε εκείνη την ώρα ο Χριστός. Κι όμως! Τον ακολουθούν χωρίς καμία ερώτηση. Δεν γνωρίζουμε τον λόγο. Το μόνο που μπορούμε να υποψιαστούμε είναι ένα μυστικό σκίρτημα της καρδιάς τους, μια εσωτερική διαβεβαίωση πως ο άνθρωπος που τους καλεί έχει να τους αποκαλύψει ένα μεγάλο μυστικό.

Ιδού, λοιπόν, ένα πρώτο κριτήριο που χρησιμοποιεί ο Θεός: Την αγνή και πρόθυμη καρδιά. Δεν έχει σημασία για Εκείνον η ανθρώπινη σοφία και η κοινωνική θέση. Μας καλεί με την φωνή μιάς άλλης λογικής, η οποία δεν αναλύει, δεν ζητά αποδείξεις, δεν ζητά εγγυήσεις. Μιάς άλλης λογικής που αφοσιώνεται, που εμπιστεύεται, που πιστεύει ολοκληρωτικά. Μια λογική που φαίνεται να κατέχουν τα παιδιά και όχι οι μεγάλοι. Ίσως αυτό να είναι το κλειδί πίσω από την φράση του Χριστού μας: «Σας βεβαιώνω πως όποιος δε δεχτεί τη βασιλεία του Θεού σαν παιδί, δε θα μπεί σ’ αυτή» (Μρκ. 10:15).

Εάν το σημερινό Ευαγγέλιο μας παρουσιάζει εκείνα που έχουν βαρύτητα και σημασία στα μάτια του Θεού, ο σημερινός Απόστολος μας παρουσιάζει εκείνα που δεν έχουν γι΄ Αυτόν μεγάλη σημασία, έστω και αν οι άνθρωποι τα θεωρούν σημαντικά. Θα καταλάβουμε καλύτερα το βαθύτερο νόημα και τα διδάγματα της σημερινής αποστολικής περικοπής εάν λάβουμε υπ’ όψη μας και τον λόγο για τον οποίο γράφτηκε.

Προ ολίγου, λοιπόν, ακούσαμε ένα απόσπασμα από την Προς Ρωμαίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου, την μεγαλύτερη επιστολή του σε έκταση αλλά και την πιο σημαντική από πλευράς περιεχομένου. Ο Παύλος, κατά πάσα πιθανότητα, είναι ο πρώτος που κήρυξε το Ευαγγέλιο στην πρωτεύουσα της Ρωμαικής αυτοκρατορίας, γύρω στο 50 μετά Χριστόν, κατά την πρώτη φυλάκισή του. Είναι όμως βέβαιον ότι η πρώτη Εκκλησία της Ρώμης ιδρύθηκε από μέλη της τότε ακμάζουσας ιουδαικής παροικίας, τα οποία είχαν ακούσει το κήρυγμα του Ευαγγελίου στα Ιεροσόλυμα και το μετέφεραν στην Ρώμη. Οπωσδήποτε υπήρχαν όμως και χριστιανικές κοινότητες πρώην ειδωλολατρών. Η επιστολή, λοιπόν, απευθύνεται όχι σε μία αλλά σε ποικίλες χριστιανικές κοινότητες της Ρώμης. Η συγκεκριμένη όμως περικοπή αφορά τους Εβραίους.

Τι είναι εκείνο που για μια ακόμη φορά επιδιώκει να ανατρέψει ο Απόστολος των Εθνών στην νοοτροπία των συμπατριωτών του; Την βεβαιότητά τους πως η εβραική τους καταγωγή, ακόμη και μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, τους έδινε κάποια ιδιαίτερα προνόμια και πως, η καταγωγή αυτή τους ξεχώριζε από τους υπόλοιπους Χριστιανούς που προέρχονταν από τους ειδωλολάτρες.

Προσέξτε, τι λέει ο απόστολος Παύλος: «Ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις. Αυτό που εσείς οι Εβραίοι θεωρείτε προνόμιο, στα μάτια του Θεού αποτελεί ευθύνη. Ο Θεός φανέρωσε σε σας τον Νόμο Του. Αυτό, όχι μόνον δεν σας ευνοεί αλλά μπορεί και να σας καταδικάσει. Διότι, όσοι αμάρτησαν χωρίς τον Νόμο, θα κριθούν επιεικέστερα εξ αιτίας της άγνοιας του. Όσοι όμως γνώρισαν τον Νόμο, θα κριθούν αυστηρότερα με βάση αυτή τους την γνώση» (Ρωμ. 2:11-12).

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως ο Κύριος δεν λαμβάνει υπόψη ούτε την καταγωγή ούτε την θρησκευτική ανατροφή του καθενός μας. Ο Θεός θεωρεί δικούς Του όχι εκείνους που ανατράφηκαν με το θέλημά του η το γνωρίζουν θεωρητικά. Άνθρωποι δικοί Του είναι εκείνοι που εφαρμόζουν το θέλημά Του (13).

Ο Απόστολος Παύλος όμως δεν σταματά εκεί. Η συνέχεια της περικοπής έρχεται να γκρεμίσει κάθε αλαζονεία που συχνά εμφανίζεται στην ψυχή εκείνων που τους χαρακτηρίζει μια έπαρση, επειδή φέρουν μια θρησκευτική ετικέτα.

«Υπάρχουν άνθρωποι», λέει προς τους Ρωμαίους, «οι οποίοι, αν και δεν γνώρισαν τον Νόμο, εφαρμόζουν όσα ορίζει ο Νόμος. Αποδεικνύουν έτσι πως ο Νόμος του Θεού δεν είναι γραμμένος μόνον στις πλάκες του Μωυσή αλλά στην καρδιά του κάθε ανθρώπου» (14-15).

Η καρδιά μας είναι πλασμένη να αγαπά. Στα βάθη της υπάρχει χαραγμένη μία πανανθρώπινη σφραγίδα που ονομάζεται «συνείδηση». Αυτή υπαγορεύει σε κάθε άνθρωπο το σωστό και το λάθος. Αυτή την φωνή ήρθε να αποκαλύψει στον άνθρωπο ο Ενσαρκωμένος Θεός, ο Κύριός μας. Όποιος Τον ακολουθεί, χαρίζει στην καρδιά του την γαλήνη και το αρχέγονο φως της.

Όλοι οι άνθρωποι ποθούν την αγάπη. Ο σκληρός κόσμος όμως, μέσα στον οποίον ζούμε, έχει πείσει πολλούς πως η αγάπη δεν έχει θέση στην σημερινή κοινωνία. Γι΄ αυτό απογοητεύονται, απομονώνονται από τους άλλους ανθρώπους και μαθαίνουν να ζούν με τους φόβους και την μοναξιά τους. Εδώ βρίσκεται και η δική μας ευθύνη: Ας γίνει η ζωή μας πηγή ελπίδος και επιβεβαιώσεως πως, τελικά, το φως θα νικήσει το σκοτάδι και πως η απογοήτευση θα μαραθεί μπροστά στην ελπίδα που χαρίζει ο Αναστημένος Χριστός. Η ανθρωπότητα δεν είναι καταδικασμένη. Ο δρόμος της εξόδου από τα τραγικά της αδιέξοδα είναι ανοικτός, αρκεί οι άνθρωποι να ακούσουν την φωνή της συνειδήσεώς τους, να γεμίσουν την ψυχή τους με αγάπη και καλοσύνη και να ανταποκριθούν στο κάλεσμα Εκείνου που μας υπόσχεται μια ζωή ειρήνης και αιώνιας χαράς. Αμήν.

Αιτωλίας Δαμασκηνός: «Ας γίνει η ζωή μας πηγή ελπίδος και επιβεβαιώσεως πως, τελικά, το φως θα νικήσει το σκοτάδι» - Pemptousia

ΣΧΟΛΙΟ:

ΚΑΛΗ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΕΣΠΟΤΗ ΜΑΣ. ΣΧΕΔΟΝ ΜΑΣ ΕΠΕΙΣΕΣ ΑΛΛΑ ΕΥΤΥΧΩΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

Ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης ήταν πολύ φτωχοί. Οι ίδιοι επισκεύαζαν τα δίχτυα, μαζί με τον πατέρα τους. Οι ψυχές τους όμως ήταν πλούσιες. Πεινούσαν και διψούσαν για το Θεό. Οι καρδιές τους είχαν στραφεί προς το καλό. Και περίμεναν. Και μόλις τους κάλεσε ο Κύριος, άφησαν την ίδια στιγμή τη δουλειά τους, τη βάρκα, τον πατέρα τους και τα δίχτυα και ηκολούθησαν αυτώ.

Η βαθύτερη έννοια είναι η εξής: αλιείς, ψαράδες, είναι εκείνοι που αναζητούν πνευματικές ευλογίες· τα δίκτυα υποδηλώνουν την ψυχή· θάλασσα είναι ο κόσμος και πλοίο το σώμα. Το βάλλοντας αμφίβληστρον εις την θάλασσαν δείχνει πως οι ψαράδες αναζητούσαν πνευματικές ευλογίες, πνευματική τροφή, τη βασιλεία του Θεού. Άπλωναν και βύθιζαν την ψυχή τους στα πλάτη και τα βάθη αυτού του κόσμου, για να βρουν τις ευλογίες αυτές, όπου και να ήταν. Καταρτίζοντας τα δίκτυα σημαίνει τις προσπάθειες που έκαναν για να καταρτίσουν τις ψυχές τους. Για τους δύο πρώτους, το αφέντες τα δίκτυα, ηκολούθησαν αυτώ, σημαίνει πως άφησαν την παλιά κι αμαρτωλή ψυχή τους κι άρχισαν ν’ ανακαινίζονται από το Χριστό, για ν’ αναγεννηθούν, να μορφώσουν καινούργια ψυχή και καινούργιο πνεύμα. Σημαίνει επίσης πως από τώρα δε θ’ αναζητούν πια ν’ αποκτήσουν πνευματικές ευλογίες με τις δικές τους προσπάθειες και δυνάμεις, αλλά με το Χριστό. Δε θα στηριχθούν στη δική τους δύναμη, αλλά στη δύναμη του Θεού. Δε θα βασιστούν στο δικό τους νου, αλλά στην αποκάλυψη του Θεού. Στους άλλους δύο μαθητές, το αφέντες το πλοίον και τον πατέρα αυτών σημαίνει πως άφησαν τ’ αμαρτωλά σώματα και τον επίγειο πατέρα τους για ν’ ασχοληθούν με τη σωτηρία της ψυχής τους, να βαδίσουν προς συνάντηση του ουράνιου Πατέρα τους, ως παιδιά κατ’ υιοθεσία με τη χάρη του Θεού."

ΠΩΣ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΚΑΤΑΡΤΙΣΟΥΝ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΟΥΣ;

Μέ την κρίσιμη λειτουργία της αυτοπαρακολούθησης που επιτελεί ο νους στον εαυτό του.

ΟΜΩΣ ΔΕΣΠΟΤΗ ΜΑΣ ΑΥΤΗ Η ΗΘΙΚΟΛΟΓΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΡΡΕΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΣΟΥ ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΤΗΣΝ ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΕ Ο ΣΟΛΟΒΙΕΦ ΣΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΤΟΛΣΤΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΓΑΠΗ.

ΣΕ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ

Το κήρυγμα του Τολστόι προκάλεσε τη σφοδρή εχθρότητα όχι μόνο του Σολόβιεφ αλλά και της ρωσικής ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία έφτασε να τον αφορίσει για την απόρριψη της Ενανθρώπισης και της Ανάστασης. Αυτές οι κεντρικές αλήθειες της χριστιανικής πίστης θεωρούνταν από τον Τολστόι απλώς μεταγενέστερα «προσθήκες», κληρικές επινοήσεις που έπρεπε να εξαλειφθούν για να επιστρέψει κανείς στον «αληθινό» χριστιανισμό – ο οποίος στα δικά του χέρια κατέληγε να μοιάζει με θρησκεία ταυτόχρονα γνωστική και ηθικιστική – αφού θεμελιωνόταν στην προσωπική ανακάλυψη μιας πνευματικής αρχής μέσα στον άνθρωπο που ταυτίζεται με τον Θεό – και ήταν βαθύτατα ηθικιστικός. Ο Χριστός φαίνεται να είναι σημαντικός για ό,τι είναι, όχι για όσα λέει. Ο χριστιανισμός του Τολστόι συνδέεται με την ιδέα μιας ηθικής καθαρότητας, η οποία έχει ως κύρια εντολή όχι την αντίσταση στο κακό με το κακό, αλλά τη μη βία. Ακριβώς αυτό είναι το σημείο εκκίνησης των Τριών διαλόγων.

Η ΠΡΟΘΕΣΗ ΣΟΥ ΔΕΣΠΟΤΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΕΙΣ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΤΟΥ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΠΛΗΓΩΝΕΙ ΤΟΝ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ.ΤΑ ΛΕΜΕ!!!