Ερμηνεία Αγίας Γραφής
Θεόδωρος Ρόκας, Θεολόγος – Υποψήφιος Διδάκτωρ Ερμηνευτικής Θεολογίας
“Οὐκέτι φλογίνη ῥομφαία φυλάττει τὴν πύλην τῆς Ἐδέμ· αὐτῇ γὰρ ἐπῆλθε παράδοξος σβέσις τὸ ξύλον τοῦ Σταυροῦ, θανάτου τὸ κέντρον, καὶ ᾍδου τὸ νῖκος ἐλήλαται, ἐπέστης δὲ Σωτήρ μου βοῶν τοῖς ἐν ᾍδῃ· Εἰσάγεσθε πάλιν εἰς τὸν Παράδεισον”.
Διαβάζοντας ο αναγνώστης το Κοντάκιο της εορτής της Σταυροπροσκυνήσεως, της τρίτης δηλ. Κυριακής των Νηστειών, κατά την οποία η Εκκλησία προβάλλει τον Τίμιο Σταυρό ώστε να προσκυνείται από τους πιστούς και να τους ενδυναμώνει στη συνέχεια του σταδίου των αρετών, τη νηστεία και τον αγώνα κατά των παθών και της αμαρτίας, παρατηρεί πως το Κοντάκιο αναφέρει: “οὐκέτι φλογίνη ῥομφαία φυλάττει τὴν πύλην τῆς Ἐδέμ” και αναζητεί να ερευνήσει και να πληροφορηθεί τι ακριβώς ήταν η “φλογίνη ρομφαία”.
Συνεχίζει το Κοντάκιο τη ροή της αφήγησής του και προσθέτει “αὐτῇ γὰρ ἐπῆλθε παράδοξος σβέσις”. Δηλ. της επήλθε κατάργηση στο φραγμό που δημιουργούσε και εμπόδιζε την πρόσβαση προς το ξύλο της ζωής και η κατάργηση της “φλογίνης ρομφαίας” επέτρεψε να εισέλθουν στον Παράδεισο της τρυφής όσοι πίστεψαν στον Αναστάντα Κύριο. Πως όμως συνέβη αυτό το γεγονός, να απέλθει η “φλογίνη ρομφαία” από την είσοδο του Παραδείσου; Μα φυσικά με το να αντικατασταθεί από τον τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στον οποίο προσηλώθη η “Ζωή τῶν ἀπάντων” ο “Κύριος τῶν πάντων καὶ Κτἰστης Θεὸς” και με την εκούσιο σταυρική του θυσία νίκησε το θάνατο και χάρισε ζωή αιώνιο σε όσους πίστεψαν στη διδασκαλία Του.
Ο Σταυρός του Χριστού αποτελεί “ζωὴ καὶ ἀνάσταση”, “νίκην κατὰ τοῦ ᾍδου”, “ὄπλον κατὰ τοῦ Διαβόλου”, διότι με τον Σταυρό ο Χριστός “ἔδησε τὸν Ἅδην, ὡς Θεὸς παντοδύναμος, καὶ νεκροὺς συνανέστησε, καὶ πύλας τοῦ ᾍδου συνέτριψε, καὶ κράτος τοῦ θανάτου καθεῖλε ὡς Θεός”.
Η υμνολογία της εορτής της Σταυροπροσκυνήσεως, πλέκει εγκώμιο στο Σταυρό του Κυρίου και τον χαρακτηρίζει ως: “φύλακα της θύρας του Παραδείσου”, “βασιλέων το νίκος”, “ιερέων το καύχημα”, “στήριγμα των πιστών”, “φύλακας της οικουμένης”, “δόξα και καύχημα της Εκκλησίας”, “των χριστιανών πολυθρύλητο καύχημα”, “περιούσιο κήρυγμα των Αποστόλων”, “διάδημα των μαρτύρων”, “υπέρτιμο εγκαλλώπισμα των προφητών”.
Το “ὑπέρτιμο” αυτό “ἐγκαλλώπισμα τῶν προφητῶν” που τίθεται προς προσκύνηση στα μέσα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τρις εβδομάδες μετά την Κυριακή της Τυρινής κατά την οποία η Εκκλησία έχει ως ανάμνηση την έξωση των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο, εμψυχώνει και ενδυναμώνει τους πιστούς στον αγώνα κατά της αμαρτίας και τους προετοιμάζει να ζήσουν τα άχραντα Πάθη του Κυρίου, με την έναρξη των οποίων τελειώνει η Μεγάλη Τεσσαρακοστή και ξεκινά η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα και να γίνουν μέτοχοι και κοινωνοί της Αναστάσεως του Κυρίου Ιησού Χριστού, η οποία σηματοδοτεί την καθολική ανάσταση.
“Τῇ αὐτοῦ δυνάμει, Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ ἡμᾶς τῶν τοῦ πονηροῦ διαφύλαξον ἐπηρειῶν, καὶ τὰ θεῖά σου Πάθη, καὶ τὴν ζωηφόρον Ἀνάστασιν προσκυνῆσαι ἀξίωσον, τὸ τεσσαρακονθήμερον εὐμαρῶς διανύσαντας στάδιον, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς ὡς μόνος ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος”.
Επειδή ο Θεός Λόγος ήθελε ν’ ανακαινίσει το κατ’ εικόνα, γι’ αυτό έγινε άνθρωπος!
Ο νους, λοιπόν, συνενώνεται με το νου· και ο νους συνδέει την καθαρότητα του Θεού με την υλικότητα του σώματος. Διότι, εάν ο Χριστός προσλάμβανε ψυχή χωρίς νου, τότε θα έπαιρνε ψυχή άλογου ζώου.
Μετά τη συγκατάθεση της αγίας Παρθένου, το Άγιο Πνεύμα ήλθε σ’ αυτήν, σύμφωνα με την υπόσχεση του Κυρίου που μετέφερε ο άγγελος· την καθάρισε και την ενίσχυσε με δύναμη ώστε να δεχθεί και να γεννήσει το Θεό Λόγο.
Τότε έπεσε πάνω της σαν σκιά η ενυπόστατη σοφία και η δύναμη του Ύψιστου Θεού, ο Υιός του Θεού, που είναι ομοούσιος με τον Πατέρα· έπεσε σαν θείος σπόρος, και δημιούργησε για τον εαυτό του από το αγνό και καθαρό σώμα της σάρκα με ψυχή λογική και νοερή· πήρε ό,τι πιο εκλεκτό από τη δική μας ανθρώπινη φύτρα, όχι με σπέρμα αλλά με δημιουργία από την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος· δεν σχημάτισε το σώμα λίγο λίγο με τμηματικές προσθήκες, αλλά ολοκληρωμένο με τη μία, επειδή ο ίδιος ο Θεός Λόγος αποτελεί την υπόσταση και της σάρκας.
Ο Θεός Λόγος, δηλαδή, δεν ενώθηκε με μία σάρκα η οποία έγινε πρώτα ξεχωριστή υπόσταση, αλλά, αφού ενοίκησε στη γαστέρα της αγίας Παρθένου, με απερίγραπτο τρόπο σχημάτισε μέσα στη δική του υπόσταση, από το αγνό σώμα της Παρθένου, σώμα με ψυχή λογική και νοερή.
Έτσι, ο ίδιος ο Λόγος παίρνοντας ό,τι πιο εκλεκτό από το δικό μας ανθρώπινο φύραμα, έγινε υπόσταση με σάρκα.
Επομένως, είναι ταυτόχρονα και ανθρώπινη σάρκα και σάρκα του Θεού Λόγου· συγχρόνως και ανθρώπινη έμψυχη λογική και νοερή σάρκα και σάρκα έμψυχη λογική και νοερή του Θεού Λόγου.
Γι’ αυτό και δεν λέμε ότι ο άνθρωπος έγινε Θεός, αλλά ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος· όντας στη φύση του τέλειος Θεός, έγινε ο ίδιος τέλειος άνθρωπος στη φύση, χωρίς ν’ αλλάξει στη φύση του, και χωρίς να μείνει ως φαντασία το σχέδιο της θείας οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου