Σάββατο 28 Ιουνίου 2025

Ο Χριστιανισμός σήμερα

 

π. Νικόλαος Λουδοβίκος, «Ο Χριστιανισμός σήμερα»

https://www.youtube.com/watch?v=85hStTIVHm0&t=2317s


Ο πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Λουδοβίκος σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Πεμπτουσία μιλά για ένα πολύ σημαντικό και καίριο θέμα, για τον Χριστιανισμό σήμερα. Πολλοί πιστεύουν ότι ζούμε σε μία μεταχριστιανική εποχή, ουσιαστικά όμως το μήνυμα του Χριστιανισμού δεν έχει αφομοιωθεί ακόμα από την ανθρωπότητα. Ο π. Νικόλαος τονίζει ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι μία ιδεολογία, ένα κοινωνικό σύστημα, ένα σύστημα κοσμικών αξιών, ηθικής και αστυνόμευσης, δεν είναι πολιτισμός, αλλά είναι κάτι βαθύτερο και υψηλότερο. Δεν αποτελεί μία θρησκεία φυγής, μία θρησκεία που προσφέρει αποθέωση, που δημιουργεί τον περιούσιο λαό του Θεού, αλλά ο Χριστιανισμός είναι η ίδια η παρουσία του Θεού στον κόσμο, η οποία μαρτυρείται από ανθρώπους που έχουν την εμπειρία της θεοπτίας.[ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ; ΙΣΩΣ Ο ΘΕΟΣ. ΑΛΛΑ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ. ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΕΣ ΑΚΤΙΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΕ ΤΟ ΚΑΤ'ΕΙΚΟΝΑ. Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΠΑΡΟΤΙ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ. ΘΑ ΤΑ ΔΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ζούμε σε μια εποχή που τα πάντα απορροφώνται μέσα στην εντελώς ιδιαίτερη αυτή, ένα ιδιαίτερο σύστημα νοήματος που, όπως έχω πει και άλλες φορές, δεν είναι δικό μου, είναι ένός μεγάλου σύγχρονου φιλοσόφου, είναι αυτό που λέμε ο αυτάρκης ανθρωπισμός. Δηλαδή, αναχωνεύουμε έννοιες οι οποίες εντάσσονται ουσιαστικά σε ένα προηγούμενο προϋπάρχον σχήμα το οποίο είναι καθαρά ανθρωποκεντρικό και μέσα στο οποίο οι σκοποί είναι προδιαγραμμένοι. Δηλαδή, το τι θα κάνουμε με τις έννοιες αυτές το έχουμε προαποφασίσει.

Ή να το πούμε με άλλα λόγια, την παράδοση μας σήμερα τη χρησιμοποιούμε με όρους που δεν είναι δικοί της. Και έτσι παίρνουμε στοιχεία τα οποία στην πραγματικότητα, γενικά γίνεται αυτό με τις παραδόσεις, ωφελούν ένα σχήμα ζωής το οποίο δεν επηρεάζεται από αυτά. Αλλά μάλλον αυτό χρησιμοποιεί κατά το δοκούν αυτά τα σχήματα.

Λοιπόν, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά με τον Χριστιανισμό, ο οποίος έγινε πάρα πολλά πράγματα μέσα στον καιρό. Έγινε ιδεολογία εθνική, έγινε κοινωνικό κίνημα, έγινε σύστημα ηθικής, έγινε σύστημα αστυνόμευσης ανθρώπων και λαών, έγινε επίσης πολιτισμός. Λοιπόν, είναι σημαντικό ότι έγινε όλα αυτά.

Το ερώτημα το μεγάλο είναι, είναι μόνο όλα αυτά. Και ότι ο Χριστιανισμός, για παράδειγμα, όταν αγγίξει ένα λαό, στη συνέχεια ο λαός αυτός, λόγω της γονιμότητας της ίδιας του γεγονότος της Εκκλησίας, παράγει πολιτισμό. Δεν σημαίνει ότι ο Χριστιανισμός έχει διαλυθεί μες στον πολιτισμό αυτόν; [ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΧΕΙΡΟ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΒΓΑΖΟΥΝ ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΟΥΣ. ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΕΠΛΕΚΑΝ ΚΑΛΑΘΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ ΑΛΑΤΙ ΚΑΙ ΠΑΞΙΜΑΔΙΑ]

Έτσι υπάρχει ένας Ρωσικός κόσμος, Ρωσικός πολιτισμός, υπάρχει ένας Ελληνικός, για τον οποίο δεν αμφιβάλλομε, υπάρχει ένας Βουλγαρικός, ένας Σερβικός, ένας Ρουμάνικος, ένας Δυτικός σήμερα Χριστιανικός κόσμος, με πολλές παραλλαγές, προτεσταντικές, ο Καθολικισμός κλπ. Και αυτό το πράγμα το Μωσαϊκό αντανακλά την πραγματικότητα της Χριστιανικής ιδιότητας. Δεν την εξαντλεί όμως.[ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΣΑΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΛΛΑΧΩΣ ΛΕΓΟΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΩΣΑΙΚΟ. ΟΥΤΕ ΜΩΣΑΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ. ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ. ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΚΑΚΕΚΤΥΠΑ. ΔΙΝΕΙ ΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΤΑΛΑΝΤΑ Ο ΘΕΟΣ. ΕΤΣΙ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΕ Ο ΤΡΟΧΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΔΕΝ ΓΕΝΝΟΥΝ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ]

Και κυρίως είναι τεράστιο λάθος, όπως γίνεται σήμερα, μερικοί να θεωρούν τον εαυτό τους, για παράδειγμα, πολιτιστικά Χριστιανό, πολιτιστικά Ορθόδοξο. Θα το ακούσετε αυτό. Και το έχω ακούσει και στην Ελλάδα, στην Ρωσία ακόμα πιο συχνά.

Πολιτιστικά είμαι Ορθόδοξος. Είμαι Χριστιανός. Αλλά αυτό δεν περνάει σε μια δυναμική που να ζυμώνει την καθημερινότητα και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ανοίγματα, τα οποία θα δικαιολογούσαν την ιδιαιτερότητα του Χριστιανισμού. Του τι ακριβώς είναι ο Χριστιανισμός. Θρησκεολογικά μιλώντας, ο Χριστιανισμός είναι μοναδικός. Οι πολλές θρησκείες, οι ανατολικές θρησκείες, είναι, για παράδειγμα, θρησκείες της φυγής, της δραπέτευσης.[ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΠΟΛΗ. ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΠΟΛΗ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ]

Έτσι τις λέω εγώ. Θρησκείες που θα μας πούνε ότι τα στοιχεία του κόσμου εδώ είναι στοιχεία μιας αυταπάτης, η ανθρώπινη εμπειρία δεν αξίζει, η ανθρώπινη γνώση επίσης έχει πάρα πολλά και έχει σύντομο σημείο χρονικό όριο λήξης και πραγματικό όριο λήξης. Η πραγματικότητα δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς κλπ.[Ε...ΑΦΟΥ ΤΙΣ ΛΕΣ ΕΣΥ!! Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΥΤΑΠΑΤΗ]

Υπάρχει μια ανώτερη πραγματικότητα που πρέπει να δραπετεύσουν. Αυτό έχει το ανάλογο του και στην πλατωνική παράδοση, την ελληνική, η οποία, όπως ισχυρίζομαι σε ένα βιβλίο για την αρχαία φιλοσοφία, νίκησε στο τέλος τον ελληνικό κόσμο. Νίκησε. Υπήρξαν πολλές άλλες τάσεις οι οποίες ήταν άλλου είδους κατευθύνσεις και άλλου είδους αντιλήψεις για τον άνθρωπο, την πράξη, την ιστορία κλπ.[ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΗΜΙΜΑΘΗΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΔΙΑΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥΣ  ΜΑΘΗΤΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΡΜΗΝΕΥΑΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΟΛΟΣ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΛΟΥΣ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ. ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΙΧΝΕΥΕ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΙΕΥΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΒΟΗΘΟΥΣ ΣΤΟΝ ΛΕΓΟΜΕΝΟ ΤΟΚΟ ΕΝ ΚΑΛΩ]

Αλλά ο πλατωνισμός τελικά νικάει. Και νικάει γιατί είναι μια υπόσχεση φυγής από έναν κόσμο που γίνεται όλο και περισσότερο παράλογος. Όλο και πιο πολύ παράλογος, όλο και πιο πολύ ανίκανος ο άνθρωπος να τον ελέγξει.[Ο ΠΛΑΤΩΝ ΔΕ ΕΙΧΕ ΤΑΣΕΙΣ ΦΥΓΗΣ ΣΤΑ ΣΚΛΑΒΟΠΑΖΑΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ. ΕΥΤΥΧΩΣ ΔΙΑΛΕΞΕΣ ΤΟΝ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΓΙΑ ΔΑΣΚΑΛΟ. ΜΕ ΤΗΝ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΑΠΟΦΥΓΑΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΤΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΚΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΦΥΓΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΛΑΤΩΝΙΣΤΩΝ. ΕΤΣΙ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΕ ΚΑΙ Η ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ ΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΑΓΓΕΛΟΥ ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΓΕΙΩΘΗΚΕ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΜΕ ΕΞΩΓΗΙΝΟ ΟΧΗΜΑ. ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΛΟΓΟ ΤΗΣ ΑΝΟΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟΥ ΔΕΝ ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙ]

Συνεπώς υπάρχει ένα ριζικό κακό εκεί μέσα. Αυτό το ριζικό κακό κάποιοι που ονομάστηκαν γνωστικοί, μετά και στα επόμενα χρόνια, και αυτό πέρασε και μέσα στο χριστιανισμό, προσπάθησε να περάσει, ευτυχώς δεν πέρασε. Λοιπόν, είπαμε ότι ο κόσμος αυτός είναι αντιμετωπίζοντας ένας κακού θεού, έτσι.[Ο ΜΑΝΙΧΑΙΣΜΟΣ ΠΕΡΑΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΙ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ΔΥΤΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΟΤΑΝ Ο ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΤΟ ΝΙΤΣΕ ΠΡΙΝ ΤΡΕΛΛΑΘΕΙ ΚΑΙ ΦΥΓΕΙ ΣΕ ΑΛΛΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΤΩΝ ΑΛΟΓΩΝ]

Ένας κακού θεού, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πως υπάρχει το κακό. Δεν μπορεί να εξηγηθεί το πώς συνάπτεται με την ίδια την υφή των πραγμάτων του κόσμου. Το κακό εκεί ξεδιπλώνεται και μάλιστα φαίνεται να ταυτίζεται με αυτά.[Ο ΚΑΙΝ ΜΑΣ ΤΟ ΕΞΗΓΗΣΕ. ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ. Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΣΑΒΑ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ. Ο ΑΤΤΙΛΑΣ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ, Ο ΝΟΣΤΡΑΔΑΜΟΣ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΕΞΗΓΕΙΤΑΙ, ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΚΑΙ Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΩΝ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΩΝ]

Έτσι. Ο ίδιος ο Πλάτων είχε τον πειρασμό να ταυτίσει το κακό με την ύλη στην πρώτη φάση της εξέλιξης του κλπ. Λοιπόν, και ο πλατωνισμός το κάνει εκτενώς αυτό, σε πολλά σημεία.

Λέω το εξής ότι, δεδομένων αυτών των συνθηκών, οι θρησκείες της φυγής, οι φιλοσοφίες της φυγής είναι τέτοιο πράγμα. Όλες οι μεγάλες φιλοσοφίες είναι και θεολογίες ταυτόχρονα. Είναι ένας τρόπος να απαξιώσουμε ένα μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας, όλη την ανθρώπινη περιφορά στον κόσμο, έτσι.

Και να στραφούμε, όπως το λέει ο Πλάτων, προς τον ήλιο το ένα το αγαθό, το οποίο είναι αναχωρητικό[ΜΕΤΕΧΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΥ]. Αυτό το οποίο, το επίταγμα, το πρόταγμα, το οποίο, έτσι την επιταγή που μας προβάλλει, ούτως ώστε να μπορέσουμε δηλαδή να απαλλαγούμε από την δεδομένη κοινή εμπειρία και λοιπά, και να στραφούμε προς το ένα. Ή να στραφούμε προς τον Μπράχμαν, έτσι, το Άτμαν που είναι μέσα μας, εικόνα.[ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΙΣ ΙΝΔΙΕΣ; ΤΟ ΑΤΜΑΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΟΠΩΣ ΕΦΥΓΕ ΑΠΡΑΚΤΟ. ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΚΑΡΜΑ. ΟΠΩΣ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΠΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ  ΟΙ ΚΑΥΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΕΞΗΣ ΗΤΑΝ ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΕΣ]

Έτσι, όπως το λέει ο Πλωτίνος, πειράσθαι το εν ημίν θείον, ενώσθαι τω εν τω παντί θείο, το που είναι θείο μέσα μας, η ψυχή, να το ενώσουμε με το θείο που είναι παντού. Σημαίνει ότι ένα κομμάτι ολόκληρου του εαυτού, ένα κομμάτι όλων της ιστορίας, ένα κομμάτι της τέχνης, της επιστήμης, απαξιώνεται. Έτσι.[ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΝΘΕΙΣΤΗΣ ΟΥΤΕ ΣΤΩΙΚΟΣ. ΜΕ ΚΛΕΦΤΕΣ ΜΑΤΙΕΣ ΔΕΝ ΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ]

Βέβαια, υπάρχουν διαφορές στον Ινδουιστικό και τον Ελληνικό κόσμο. Στον Ελληνικό κόσμο ακόμα υπάρχουν ίχνη του αγαθού πάνω στα πράγματα, οπότε αξίζει η επιστήμη, αξίζει να έχουμε μια επαφή με τον κόσμο. Αλλά η τελική μας κατάληξη είναι η εγκατάλειψη του κόσμου αυτού προς την πηγή του νοήματος, το οποίο είναι το έν.[ΕΙΝΑΙ ΦΩΣ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΥΡ ΤΟΥ ΜΠΡΑΧΜΑΝ΄Ο ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ ΕΠΕΣΕ ΣΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ] 

Έτσι. Τέτοιο κάνει και ο Ινδουισμός. Ο Βουδισμός είναι ακόμα πιο ριζικός, διότι θεωρεί ότι κανένα ένα δεν μας περιμένει και πρέπει να αφανιστεί το ίδιο το γεγονός του είναι, να εξαλειφθεί, διότι ούτως ή άλλως είναι απατηλό και αδιέξοδο και δεν βγάζει πουθενά και δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο και τίποτα σίγουρο και όλα τα πράγματα μοιάζουν να είναι αναμεμιγμένα με το παράλογο.[ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ Η ΖΩΗ ΑΝ ΑΡΝΗΘΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΡΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΝΙΚΗΣΕΙΣ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΗΣ ΠΟΡΝΕΙΑΣ].

Έτσι. Αυτές είναι οι θρησκείες της φυγής, της μεγάλης φυγής. [ΣΤΗ ΦΥΣΗ ΟΧΙ ΣΤΟ ΘΕΙΟ] Υπάρχουν και πιο ευγενείς παραλλαγές όπως είναι ο Ταοϊσμός, που κι αυτός όμως είναι αναχωρητικός, και υπάρχουν και θρησκείες άλλες οι οποίες εντάξει βέβαια ο κομφουκιανισμός είναι κάτι, είναι ένα σύστημα ηθικής ουσιαστικά, εγκοσμιοκρατικής και λοιπά βέβαια, αλλά δεν ξέρω καν αν μπορεί να ονομαστεί θρησκεία από μόνος του έτσι.

Το θέμα είναι το εξής, ότι από την άλλη πλευρά έχουμε μια παράδοση που είναι η βιβλική παράδοση, η οποία υπόσχεται ότι μέσα στον κόσμο αυτό θα έρθει κάποιος, ο οποίος είναι ο δημιουργός του, και ο δημιουργός αυτός δεν είναι κακός και αυτό που έπραξε είναι καλό λίαν, και επομένως το κακό είναι κάτι το οποίο αφορά άλλους παράγοντες και πάντως δεν είναι εγγενώς κακός ο κόσμος, εγγενώς κακά τα όντα. Και βέβαια το μεγάλο τόλμημα το οποίο δεν τολμάει ο Ιουδαϊσμός είναι ο Χριστιανισμός, ότι δηλαδή το απόλυτο πραγματικά μπαίνει στην ιστορία. Το μεγάλο όνειρο του Πλάτωνος, το μεγάλο όνειρο των προφητών του Ισραήλ είναι αυτή η πραγματικότητα ότι το ένα διαλέγει τελικά αυτοβούλως να μπει μέσα στην ιστορία και να αναλάβει ολόκληρο τον κόσμο σώμα του.[ΤΟ ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ. ΕΞΑΗΜΕΡΟΣ Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ]

Και να καταφάσκει και ακριβώς τη φύση όλων των δημιουργημένων όντων ως καλή λίαν. Αυτό είναι το πρώτο φοβερό πράγμα που κάνει ο Χριστιανισμός. Μας απαλλάσει από την υποχρέωση να ταυτίζουμε τη φύση των όντων με το κακό, τον κόσμο με το κακό και την πτώση.[ΑΥΤΑ ΛΕΕΙ Η ΜΑΜΑ. ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΙ ΜΕΙΝΕ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΤΕΣ. ΕΦΤΙΑΞΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΜΟΘΡΕΦΤΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ. ΤΟ ΟΜΟΟΥΣΙΟ;;;]

Θεωρεί ότι αυτό μπορεί να αρθεί και ότι εν Θεώ δεν υπάρχει η πτώση, δεν υπάρχει αυτό το κακό, δεν υπάρχει. Και ο Χριστός, καλεί δια του σταυρού, σε μια πάλη ενάντια στο κακό, η οποία εκβάλλει, όπως το δείχνει ο ίδιος, στην αναβάθμιση της φύσεως. Η αναβάθμιση της φύσεως είναι η ουσία του χριστιανισμού.[ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ. ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΚΑΝΕΙ Η ΕΠΑΡΣΗ. ΑΥΤΟ ΨΙΘΥΡΙΣΕ Ο ΕΩΣΦΟΡΟΣ ΣΤΗ ΕΥΑ ΚΑΙ ΤΣΙΜΠΗΣΕ. Η ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟ ΤΟΥ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ]

Αυτό είναι το πράγμα το οποίο και σήμερα κινδυνεύουμε να το χάσουμε, γιατί σας είπα τον έχουμε εντάξει το χριστιανισμό σε ένα σύστημα κοσμικών αξιών και τον χρησιμοποιούμε κατά βούληση. Για εθνικούς, πολιτιστικούς, ευγενείς, αγενείς, από τις σταυροφορίες που είναι μη ευγενής σκοπός, μέχρι τη χάρτα των δικαιωμάτων των ανθρώπων που είναι ευγενής σκοπός. Αλλά ο χριστιανισμός σε όλες αυτές τις περιπτώσεις κινδυνεύει να χάσει την τολμηρότητα του, το ανήκουστο που είναι.[ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ. ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ]

Είναι ανήκουστος ο χριστιανισμός, είναι αδιανόητος ανθρώπινα, γιατί είναι μια πρωτοβουλία του Θεού, δεν είναι δική μας κατασκευή. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να αποφασίσει ότι το απόλυτο μπαίνει στην ιστορία. Είναι παρανοϊκό στην περίπτωση αυτή.[ΕΓΩ ΕΙΜΙ Ο ΩΝ;. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΜΕ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΘΑ ΜΠΕΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ ΜΑΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ .ΕΓΩ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΗΣ ΗΜΕΡΑΣ. ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΟΧΙ;;] 

Έτσι δεν είναι. Ούτε μπορεί κάποιος να πει «εγώ είμαι το φως του κόσμου» και ο ακολουθών εμοι, όπως λέει ο Χριστός, «ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής» και να το επαληθεύει αυτό με δεκάδες θαύματα και να ανασταίνει νεκρούς και να περπατάει ο ίδιος, η ανθρώπινη φύση, πάνω στη θάλασσα και να ανασταίνει τον Λάζαρο. Και στο τέλος να γίνεται, μετά τη μεγάλη διδασκαλία του Σταυρού, έτσι που είναι η παμπεριεκτική διδασκαλία για μια αγάπη η οποία ου ζητεί τα αυτής και την οποία φέρνει ο Θεός, μόνον αυτός, στον κόσμο, να αναχθεί αυτό το πράγμα πέρα από το θάνατο στην αιώνια ζωή και να αναληφθεί εν αφθαρσία η ανθρώπινη φύση στα δεξιά του Πατρός και να γίνει μέρος της Τριαδικής Ζωής.[ ΟΧΙ ΑΚΡΙΒΩΣ. ΑΥΤΑ ΛΕΕΙ Η ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΑΚΟΥ!!!! Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, Λόγος ΚΖ΄, Περί ησυχίας, Β΄, 13 γράφει: Ενώ κάποτε ασκούσα την συνεχή προσευχή, βρέθηκα ανάμεσα στους Αγγέλους και ένας εξ’ αυτών με διαφώτιζε σε ό,τι εδιψούσα να μάθω. Ζητούσα να μάθω πώς ήταν ο Άρχων (ο Χριστός) προ της ενανθρωπήσεώς Του, αλλά δεν του επιτρεπόταν να μου διδάξη. Τον ερωτούσα πώς και σε ποια μορφή ευρίσκεται τώρα. Μου απαντούσε: Με την ιδία μορφή (την θεανθρώπινη), αλλ’ όχι με την ιδία φθαρτή ανθρώπινη σάρκα. Συνέχιζα να ρωτώ: Τι σημαίνει η δεξιά του Αιτίου (του Πατρός), στάσις και καθέδρα του Χριστού; Αδύνατον να διδαχθή ακοή ανθρώπου αυτά τα μυστήρια, απαντούσε! Τότε του ζήτησα να με οδηγήση εκεί που με είλκυε ο πόθος μου! Δεν έφτασε ακόμη η ώρα, μου είπε, διότι στερείσαι το πυρ της αφθαρσίας (το οποίο θα αποκτήσης στην άλλη ζωή).
ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΥΤΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ  ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΤΙΜΗΣΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΑΥΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ. ΗΘΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ Η.ΑΛΛΟ ΤΟ ΚΑΤΑ ΧΑΡΙΝ ΑΛΛΟ ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΣΙΝ]]

Μέρος της Τριάδας. Ο άνθρωπος τώρα, αυτή την στιγμή κάθεται στην δεξιά του Πατρός εν Χριστώ. Δηλαδή ο άνθρωπος γίνεται Θεός.[ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΞΕΓΕΛΑΣΕ ΚΑΙ Ο ΕΩΣΦΟΡΟΣ΄. ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ]

Αυτό το πράγμα, η θέωση δηλαδή (παίρνει μια βαθιά ανάσα). Δεν είναι μια απλή καταληψία, γιατί ως καταληψία υπήρχε και σε παλιές θρησκείες άλλες και υπάρχει τώρα μια καταληψία με ένα ράπτους;, όπως το λένε οι ειδικοί. Δηλαδή μια ξένη δύναμη αρπάζει κάποιον και αρχίζει και να δαιμονίζεται και φωνάζει και χτυπιάζεται.

Όχι. Εδώ είναι θέωση. Είναι κατοικητήριο, ο άνθρωπος γίνεται θεοτόκος, γίνεται κατοικητήριο της θεότητας.

Τίποτα λιγότερο απ' αυτό. Και έτσι ένα ασήμαντο ον, το ανώτερο θηλαστικό του οποίου η ζωή δεν αξίζει τίποτα για πολλούς και πεθαίνει κατά χιλιάδες στους πολέμους και ψοφάει απ' την πείνα, έτσι, και βασανίζεται στα στρατόπεδα και εξοντώνεται με τα αέρια και διαλύεται στα μεγάλα συγκλονιστικά δυσχήματα και ατυχήματα σαν να μην είναι τίποτα. Αυτό το «ον» βαπτιζόμενο, δηλαδή υιοθετούμενο και με το χρίσμα, που είναι η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος ιδιαίτερη πάνω του, έτσι αποκτά τη δυνατότητα να μιλάει μετά του Θεού και σταδιακά να αφομοιώνεται απ' Αυτόν.[ΧΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΣ ΣΑΝ ΚΑΛΟΣ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΟΣ]

Τελευταία το έχω τονίσει αρκετές φορές αυτό και μου φαίνεται ότι καλά κάνουμε και το τονίζουμε διότι αλλιώς ο Χριστιανισμός θα γίνει μια προτεσταντικη παραφυάδα η Ορθοδοξία να ξέρετε. Οι δυτικοί αυτό το πράγμα έχουν κάνει, ότι δώσανε μεγάλο βάρος στη νομική εξαγορά, την atonement για παράδειγμα, την εξιλέωση, τη συγχώρεση. Ο Χριστός έρχεται στο σταυρό να πληρώσει τα αμαρτήματά μου.

Και τι έγινε που τα πλήρωσε τα αμαρτήματά μου; Το μετά έχει σημασία. Καταλάβατε.[ΞΑΝΑΠΗΡΑΜΕ ΔΑΝΕΙΟ;ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΘΗΚΕ Η ΔΑΝΕΙΟΛΗΠΤΙΚΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ;]

Εκτός του γεγονότος ότι δεν μπορούμε να δεχθούμε τη θεωρία της ικανοποίησης της θείας δικαιοσύνης, είναι μια νομική θεωρία που δεν έχει έρεισμα στις Γραφές, ούτε στους πατέρες, παρά το ότι φαίνεται κάπου να είναι. Αυτό μπορούμε να το εξηγήσουμε. Το έχω εξηγήσει σε άλλες μου ομιλίες.

Εμ ιδίως μια τελευταία η οποία δεν ξέρω αν θα προλάβει αυτή η οποία κάνουμε τώρα και έχει το τίτλο «Είναι δίκαιος ο Θεός;». Έτσι και εκεί μέσα φαίνεται ακριβώς το πόσο ανάποδα είναι τα πράγματα από αυτό που νομίζουμε ότι τάχα ο Θεός τιμωρεί τον άνθρωπο για να ικανοποιηθεί κάποια δικαιοσύνη. Το αντίθετο κάνει.

Ακριβώς. Το αντίθετο κάνει. Λοιπόν, θέλω να πω δηλαδή ότι δικαιώνει τον άνθρωπο.

Η πράξη του Θεού για τον άνθρωπο είναι μια πράξη εσχάτης αγάπης. Είναι σαν να συναντάς κάποιον που πάσχει στον δρόμο και τον υιοθετήσεις και τον κάνεις μέρος της οικογένειάς σου. Αυτό είναι η πράξη του Θεού.[ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ;]

Καταλάβατε. Το Θεό το στοιχίζει αυτό και του στοιχίζει το Σταυρό. Αυτό είναι ένα δείγμα για το πώς είναι η τέλεια αγάπη για μας.

Καταλάβατε. Λοιπόν, αυτό είναι το πράγμα, για αυτό είναι πολύ σημαντικό σήμερα να καταλάβουμε τι εννοούμε αν ρωτήσετε τους ανθρώπους που απορρίπτουν την ιδιότητα ή την ταυτότητα ή και το όνομα χριστιανός. Τι καταλαβαίνουν από αυτό, θα διαπιστώσετε με έκπληξη ότι καταλαβαίνουν κάτι που κι εσείς έχετε απορρίψει.

Το έχετε απορρίψει για να μπείτε στην εκκλησία, για να γίνετε ιερείς, για να γίνετε μοναχοί.[ΣΩΣΤΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑ] Το έχετε απορρίψει αυτό. Δηλαδή ένας Θεός ο οποίος είναι πάρα πολύ θυμωμένος, ο οποίος είναι πάρα πολύ προσηλωμένος στις αρχές του, δεν έχει αρχές ο Θεός.

Θεός αγάπη εστί. Που είναι οι αρχές. Η αγάπη είναι μια προδοσία, αυτοπροδοσία συνεχής του Θεού.

Είναι μια αυτοέκθεση, εκτίθεται. Εκτίθεται πού, στο μηδέν το οποίο είμαστε εμείς όλοι. Εκτίθεται στη δημιουργία του συνεχώς.

Παρεξηγείται, παρερμηνεύεται. Έτσι. Ένας λοιπόν πολύ θυμωμένος τύπος, με πάρα πολλά απωθημένα, που μισεί την ευχαρίστηση του άλλου, που απεχθάνεται να τον ξέρω εγώ να μην του κάνουν απόλυτη υπακοή και λοιπά να του κάνουν αυτό.

Ο γενικός ένα ον το οποίο είναι πολύ δυστυχισμένο. Δηλαδή είναι ένας θεός που χρειάζεται ψυχοθεραπεία. Στην κυριολεξία.

Εγώ δηλαδή θα καλούσαμε τέτοιο Θεό σε ψυχοθεραπεία. Θα του έλεγα, εσύ έχεις ανάγκη να βρεις πρώτα την ισορροπία σου και μετά να μάθεις έτσι να αγαπάς πραγματικά με τους όρους του άλλου. Αυτό είναι η αγάπη.[ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ;]

Το ότι κάποιος αγαπάει με τους όρους του άλλου. Λοιπόν ο Θεός είναι, κατ' εξοχή είναι αυτός που αγαπάει με τους δικούς μας όρους. Μας προσφέρει τα πιο τρελά μας όνειρα.[ΛΑΧΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ;]

Έτσι δεν είναι. Να περπατάμε πάνω στο νερό είπα προηγουμένως και να ξέρουμε τα παρόντα τα μέλλοντα. Να βλέπουμε έτσι, να έχουμε την πίστη και να έχουμε έτσι.
Καταλάβατε και αυτό είναι απέραντο. Και βλέπουμε ως ανθρώπους των απλών λαών που το έχουν αυτό το πράγμα. Τελευταία μου συνέβη αυτό σε μια άλλη ομιλία μου.

Όπου στο τέλος με πλησίασε μια γιαγιά 90 τόσο χρονών και δεν ήξερα τι θέλει. Και με κοιτάει κατάματα με ένα βλέμμα που δεν το ξεχάσω. Και μου λέει ξέρεις μου λέει ο δρόμος που πήρες είναι απέραντος.

Πίστη δεν έχει τέλος. Και ο Θεός δεν έχει τέλος. Και αυτή η γιαγιά η ασήμαντη μίλαγε σε έναν καθηγητή πανεπιστημίου.[ΦΟΒΕΡΟ!!!]
Και σας λέω και σε κυριολεξία δεν είναι ότι μου μίλαγε είναι ότι μου μετέδιδε το βίωμα της απεραντοσύνης που είχε μέσα της. Καταλάβατε. Και δεν υπάρχει θάνατος σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει τίποτα είναι όλα του Θεού.[ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΘΕΟΙ]

Είναι τρόποι γνώσεις είναι μορφές με τις οποίες κοινωνεί ο Θεός τον εαυτό Του στα πράγματα. Και πάντοτε το αποτέλεσμα είναι ότι ο άνθρωπος γίνεται κατά χάρην άφθαρτος. Αυτό είναι οι Άγιοι βλέπετε αυτά τα σήριαλ που βγήκαν τώρα και λένε θα κάνουν.[ΤΟ ΠΛΟΥΣΙΟ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙ. ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΤΙΣΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ κ. ΚΑΘΗΓΗΤΑ]

Τι είναι αυτό το οποίο εντυπωσιάζει εκεί μέσα. Έναν ανθρωπάκι ταλαίπωρο που κάνει μάθημα με το χέρι σηκωμένο. Όχι είναι κάποιος που είναι ένθεος.

Έτσι είναι έμφορτος. Πώς το λένε έτσι κολυμπάει μέσα στην πραγματικότητα του Θεού. Σαν τον Άγιο Συμεών, που λέει κουνάει το χέρι και κουνάει το χέρι ο Θεός.

Κουνάω το πόδι και κουνάει το πόδι ο Θεός. Αυτή είναι η εμπειρία των ανθρώπων αυτών. Και αυτό έρχεται να κάνει ο Θεός στον κόσμο.[ΝΑ ΜΑΣ ΚΟΥΝΑΕΙ ΤΟ ΠΟΔΙ;]

Τα άλλα όλα είναι ασήμαντα. Μηδαμινά. Δηλαδή δεν χρειάζεται σε τίποτα ο Θεός. Για να έχω ηθική εγώ.

Αποφασίζω εγώ μια ηθική. Μπορώ να σας μιλάω τέσσερις ώρες για το τι κάνουν σήμερα οι ηθικολόγοι και οι φιλόσοφοι της ηθικής. Και τα αναλύω στα μαθήματά μου στο πανεπιστήμιο.

Καταλάβατε. Ή να πούμε να φτιάξουμε τι θέλετε. Μια γνωσιολογία.

Εντάξει γίνεται αυτό το πράγμα. Δεν χρειάζεται ο Θεός να παρεμβληθεί και να κάνει τόση φασαρία. Και τόσο μπελά στον κόσμο.

Και τόσο πολύ αυτό να γίνεται. Αυτό χρειάζεται μόνο σε μια περίπτωση. Μιλάμε για τον χριστιανισμό τώρα.

Στην περίπτωση που μπορεί ο Θεός πράγματι να μπει μέσα στον κόσμο και να τον κάνει ένθεο.

Αλλιώς θα γίνουμε όλοι βουδιστές και οι ινδουιστές θα φεύγουμε από τον κόσμο. Αυτό είναι η πιο έντιμη στάση. Καμιά φορά λέω στους φοιτητές μου, αν δεν ήμουν αυτό που είμαι, θα ήμουν άνθρωπος βουδιστής της προκοπής.[ΤΟ ΣΤΥΛ ΤΟΧΕΙΣ ΦΙΛΕ]

Καταδικάζοντας εντελώς, είναι τόσο το παράλογο του κόσμου σήμερα. Να κάθεται να φτιάχνει κανείς η ηθική. Τι να πω να πάρω, από τον Μουρ μέχρι τον Μακιντάιρ, όλους τους φιλοσόφους της ηθικής και των άλλων.

Ανθρώπους που τους εκτιμώ πολύ, αλλά που δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό να φτιάξει κανείς μια ηθική στο κεφάλι του, άπ’ το να την εφαρμόσει, είναι έτη φωτός η απόσταση. Άσε που θα είναι άδικη. Είτε ο Χάνς Γιώνας που τον διάβασα και τον σχολιάζω σ' ένα τελευταίο μου βιβλίο.

Πολύ αξιόλογοι άνθρωποι. Πάρα πολύ σημαντικοί. Με μεγάλον αγώνα.

Αλλά δεν βγαίνει τίποτα. Τι θα πει η ηθική της ευθύνης; Κατά τη γνώμη μου εγώ είμαι υπεύθυνος. [Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΟΥ ΤΟ ΞΕΡΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ. ΜΕ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ, ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ...]

Κατά τη γνώμη σου όμως δεν είμαι υπεύθυνος απέναντί σου. Εμείς τη στιγμή ο Πρόεδρος Τραμπ θεωρείται υπεύθυνος. Και ο Νετανιάχου θεωρεί ότι είναι υπεύθυνος.
Και ο Χαμενεή θεωρεί και αυτός είναι υπεύθυνος απέναντι του λαού του. Έτσι δεν είναι. Και ο Πούτιν είναι υπεύθυνος.

Ο κινέζος είναι και αυτός υπεύθυνος και από την πολύ υπευθυνότητα και την ευθύνη λέγω από το βιβλίο του Χάνος Γιώνας «Η αρχή της ευθύνης» το οποίο όταν το είχα διαβάσει με επηρέασε και το σχολιάζω σε ένα τελευταίο βιβλίο «Στον τεχνοπήθικο και η αλήθεια». Το σχολιάζω και για την ευγένεια της πρόθεσης και την αποτυχία της. Όλοι αυτοί από την πολύ ευθύνη σήμερα κινδυνεύουν να οδγήσουν την ανθρωπότητα σε ολοσχερή καταστροφή.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα μιας συγκοσμιοκρατικής ηθικής, την οποία αποφασίζω όπως εγώ, κάνω το πρότυπο του Καντ. Αυτός μας είπε ότι μόνοι μας θα αποφασίζουμε ο καθένας με ένα γενικό κανόνα. Ποιος είναι ο γενικός κανόνας.

Εγώ ξεκίνησα από την ψυχολογία. Ξέρω δεν υπάρχουν γενικοί κανόνες. Οι γενικοί κανόνες στην πράξη των σχέσεων, στην πραγματικότητα, αναιρούνται. όταν πληγωθεί, έτσι δεν είναι, το συμφέρον, ο ναρκισσισμός, όταν πληγωθούν οι επιθυμίες, οι ηδονές, όλα αυτά ο άνθρωπος αλλάζει σαν το αυτό και γυρίζει μόνος του και εκεί που ήταν μέγας, όπως το λένε κήρυκας της τάδε ηθικής κάνει τα αντίθετα.

Ο Τραμπ δεν έλεγε δε θα κάνω ποτέ πόλεμο. Ακόμα δεν στέγνωσε η μελάνη της υπογραφής του. Ξεκινάει πόλεμο.

Καταλάβατε. Τι θέλω να πω με αυτό. Θέλω να πω για την τραγικότητα του ανθρώπου.

Που λέει ο Παύλος αλοίμονό μου, λέει, εις άπερ μισώ . Άλλα κάνω, άλλα θέλω και άλλα κάνω. Και βρίσκομαι εις άπερ μισώ.

Ποιος με ρύσεται αλοίμονό μου. Τις με ρύσεται εκ του θανάτου τούτου. [τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;. Ρωμ. 7,24 ]
Ποιος θα με γλιτώσει με αυτή τη τραγωδία της, την αντίφαση την οποία βιώνουν όλοι οι φιλόσοφοι.[ΤΗΝ ΦΑΓΑΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ;]

Είχε βγει πέρα από λίγα χρόνια ένα βιβλίο που πολύ το διασκέδασα για τις διαστροφές των φιλοσόφων. Ααα. Το έγραψε ένας Γάλλος.

Οι Γάλλοι είναι ειδικοί για αυτά. Και έλεγε για τους μεγάλους φιλοσόφους τι διαστροφές είχαν σε όλα τα επίπεδα. Και το σεξουαλικό.

Ναι, αλλά απ' έξω είναι άμεμπτοι. Είναι αυτό που λέει ο Κίρκεγκορ κάπου για το Χέγκελ. Έφτιαξε ένα θαυμάσιο παλάτι και αυτός μένει σε μια καλύβα, απ’ έξω. με το νου μας να φτιάξουμε θαυμάσια πράγματα και θαυμάσια συστήματα ηθικής.

Και την επόμενη στιγμή να τα χρησιμοποιήσουμε σαν εναύσματα ή σε προκαλύμματα καπνού για να κάναμε τα αντίθετα. Καταλάβατε. Ενώ ο Χριστός είναι το ναι του Θεού.

Δεν είναι ο τρόπος του Θεού. Και ο Θεός δεν λέει άλλα και κάνει άλλα. Τα υφίσταται αυτά που κάνει.

Μιλάει για αγάπη την οποία την πληρώνει πάνω στον Σταυρό. Μιλάει για διακονία. Έχει κάνει διακονία μονίμως. Σ όλους μας. Οι πάντες διακονούνται [ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΟΥΛΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΙΑΚΟΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ]. Αν είναι και ένας σοβαρός εδώ μέσα στο μοναστήρι και το ρωτήσουμε τι κάνει ο Θεός για σένα και συ τι κάνεις για τον Θεό ξέρετε τι θα σας πει.

Εγώ δεν κάνω τίποτα για αυτόν, αυτός μόνο μου κάνει εμένα. Με περιποιείται. Έτσι μου έλεγε ένας πολύ σπουδαίος ιερομόναχος από τους καλύτερους που έχουμε σήμερα που δεν ζει στην Ελλάδα.

Τι να κάνω λέει πάτερ. Ο Θεός μας περιποιείται λέει. Μου δίνει το ένα μου δίνει το άλλο μου δίνει το άλλο.[Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΜΟΥ ΕΝ ΤΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΣΟΥ ΤΕΛΕΙΟΥΤΑΙ]

Όταν έρθει η στιγμή για το πραγματικό απολογισμό, να πω εγώ τι έχω κάνει;. Αυτό που έχω κάνει πάρα πολύ ελάχιστο είναι μηδαμινό. Όπως λέει κάπου ο Αββάς Μακάριος.

Δηλαδή λέει ουσιαστικά αυτό που κάνεις είναι να μην κάνεις κακό στον εαυτό σου και ο Θεός σε ανταμείβει και με τη Βασιλεία Του. Καταλάβατε. Γιατί που δεν κλέβω εγώ είναι τόσο σπουδαίο.

Καταλάβατε τι λέω εγώ. Αν δεν κλέβεις, αν δεν μοιχεύεις, αν δεν πορνεύεις είναι σπουδαίο; Οφείλεις να το κάνεις στον  εαυτό σου αυτό.

Αν είσαι σοβαρός, δηλαδή δεν κλέβεις. Δεν είναι. Ή ξερεις ότι θα γίνεις, να ξεπέσεις από οποιαδήποτε εικόνα του εαυτού έχεις.

Έτσι δεν είναι; Δεν κάνεις το ένα δεν κάνεις το άλλο. Και γι' αυτή την κατάσταση την ελάχιστη που κάνεις λες κοίταξε να δεις θέλω να κάνω κάτι ας πούμε για το επι τω ρήματι Σου. όπως λέει οι Απόστολοι.

Για αυτό που είπες θα ρίξω το δίχτυ δεν πιάνω ψάρια το ξέρω αλλά επειδή το είπες, του Χριστού μετά την Ανάσταση έτσι δεν είναι. Θα το ρίξω λέει. Δεν έχει ψάρια όμως.

Και σηκώνει και λέει 153 λέει χοντρά ψάρια τεράστια που δεν μπορεί και σε σχίσει να το δει, σχιζόταν το δίχτυ. Καταλάβατε. Αυτό είναι οι εντολές.

Οι εντολές είναι λέει ο άγιος Μάξιμος μια φοβερή κουβέντα. Για την αλήθεια εστίν η αρετή. Αλλ’ ού δια την αρετήν η αλήθεια [ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ;].

Φοβερή κουβέντα. Οι εντολές είναι τρόποι θεανθρωπίνων συναντήσεων. Ποιες είναι οι εντολές;

Πάρτε την επι του όρους σου ομιλία, αυτές είναι οι εντολές. Έτσι. Οι ελεήμονες οι ταπεινοί την καρδία οι ειρηνοποιοί, αυτοί λοιπόν.

Όταν αυτά τα κάνεις τι γίνεται. Τα κάνεις εσύ η ελεημοσύνη Οι ελεήμονες δίνω τη μικρή μου ελεημοσύνη για χάρη του Χριστού. Με συναντάει η τεράστια ελεημοσύνη του Θεού και γίνεται μια τεράστια κατάσταση ελεημοσύνης Θεού όλη η ζωή μου και τελικά προσλαμβάνω τον ίδιο μέσα από την ενέργειά του καταλάβατε τι λέω.

Για αυτό δια την αλήθεια εστίν η αρετή. Κάνεις το ελάχιστο αυτό. Ελεημοσύνη ας πούμε.

Και σου δίνεται; …ο Θεός. Έτσι. Γιατί.

Ασκείς την αγάπη όσο μπορείς. Την ειρήνη. Και σου δίνεται το πατήρ της ειρήνης.

Γιατί. Διότι η ενέργειά του συναντά την δική σου ελάχιστη ενέργεια. Την κάνει θεία και σου δίνει έτσι δεν είναι; Δια της ενέργειας ολόκληρο τον εαυτό του. Και ουσιαστικά αυτό που αποκτάς είναι πολύ φοβερά περισσότερο από αυτό το ελάχιστο που έδωσες. Που δεν έδωσες καν.[ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΤΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. ΟΝΤΟΛΟΓΟΣ ΓΑΡ]

Γιατί μερικές φορές και την πρόθεση ο Θεός, δεν το λέει ο Χρυσόστομος; Και την πρόθεση επαινεί. Και μόνο την πρόθεση.

Ξέρω ανθρώπους οι οποίοι μόνο με την πρόθεση έφτασαν να καταλάβουν και να ζήσουν πράγματα πολύ μεγάλα. Μόνο με την πρόθεση. Μόνο με την πρόθεση.

Γιατί ήταν δεμένοι από χίλια και είχαν αδικηθεί από τους. Ξέρετε. Πολλοί άνθρωποι υπάρχουν πολλοί, που είναι πάρα πολλοί ευγενικές ψυχές. Εγώ το ζω πάρα πολύ αυτό και στο Πανεπιστήμιο. Πάρα πολλά. Πολύ πολύ καλά παιδιά που δεν έχουν ποτέ την ευκαιρία να δεχθούν μια βοήθεια πνευματική μια αυτή. Ποτέ. Καταλαβαίνετε.

Η παραμικρή κίνηση αυτού του παιδιού προς το Θεό μετράει σαν ασκητικούς αγώνες ενός μοναχού που μεγάλωσε μέσα στην εκκλησία. Καταλαβαίνετε.

Αλλά επανέρχομαι και λέω ότι όχι νομική απολογία δεν είναι ο χριστιανισμός. Όχι ενοχές και κολοκύθια. Τίποτα χειρότερο δεν υπάρχει από την ενοχή.

Είναι άρση της ενοχής. Κάποιος που με αγαπάει, νιώθω ένοχος. Με κάνει να νιώθω ένοχος.

Τι να την κάνει την ενοχή μου; Η ενοχή υπάρχει από τη στιγμή που δεν τον ξέρεις. Από τη στιγμή που είσαι κλεισμένος στον εαυτό σου και έχεις μια εικόνα του εαυτού την οποία θέλεις να διατηρήσεις.

Οπότε χάνεις την εικόνα αυτή και νιώθεις ενοχή. Καταλαβαίνετε. Αυτή είναι η ενοχή. Είναι άλλο πράγμα να νιώθω ανάξιος, και άλλο πράγμα να νιώθω ένοχος. Μπορεί να με αγαπαει κανείς και να νιώθω ανάξιος, δεν είναι ενοχή.

Αυτό είναι ερωτική τεράστια αυτοδιάθεση προς τον αγαπώντα. Αυτό γίνεται μετάνοια, γίνεται χάρις, γίνεται άλλο πράγμα. Η ενοχή είναι το κλείσιμο.

Λοιπόν, εάν κάποτε αποφασίσουμε ότι κακοποιούμε απίστευτα τον Χριστό, το ον που κακοποιείται περισσότερο από όλα με τον τρόπο που το βλέπουμε Αυτό το πολύτιμο ον, το απίστευτα ελεήμον, το απίστευτα αγαπητικό το απίστευτα συγκινητικό το απίστευτα σοφό που είναι η παρουσία του Θεού μέσα στον κόσμο ουσιαστικά, κατά λέξη αυτό είναι το παίρνεις και το μεταβάλεις σε χαζομάρες, ανοησίες χαζές προφητείες χαζές ηθικές επεμβάσεις ανόητες εκεί που δεν χρειάζονται, έτσι παραληρήματα με τα φυσικά με την παραμικρή ευκαιρία έτσι καταλάβατε και γενικά αν δεν γίνει αυτό γίνεται κάτι άλλο γενικά πιο ψύχραιμοί, λέει στάσου εδώ υπάρχει παραφροσύνη γυρνάνε στην άλλη πλευρά οπότε ο Χριστός γίνεται τα λουλούδια της Άνοιξης το καλοκαίρι που ξέρω εγώ τα άνθη του, η γιορτή της ζωής τα Χριστούγεννα μια..που δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε και αλοίμονο μας πως θα τελειώνουμε με αυτήν.

Εγώ στο δικό μου το ακαδημαϊκό έργο αν τολμώ να μιλήσω έτσι γιατί πρέπει και λίγο προσωπικά να μιλούμε έχω προσπαθήσει να δείξω την τρομερή γονιμότητα που έχουν όλες αυτές οι προοπτικές σε ένα πολύ στενό διάλογο με τη φιλοσοφία τη ψυχολογία ειδικά έτσι, το προσπαθώ να το δείξω ειδικά στους διανοούμενους στους φιλοσόφους στους ψυχολόγους, για να δούνε ότι είναι μια πραγματικά παρεμβολή πάρα πολύ σημαντική για την ανθρώπινη ιστορία. Και οι πολιτικοί και οι φιλόσοφοι και οι οικονομολόγοι και οι πάντες έχουν στην κυριολεξία και από την στιγμή που θα καταλάβει κανείς το περιεχόμενο αυτής της ταυτότητας, έτσι και αβίαστα και ελεύθερα θεωρείς τον εαυτό του διαθέσιμο έτσι δεν είναι ε, από εκεί πέρα, η χριστιανική ιδιότητα, είτε τη λες είτε δεν τη λες είναι κάτι που φανερώνεται σαν το αλάτι της γης. Σας είπα ούτε θρησκεία φυγής ούτε απόθέωση της ιστορίας ούτε περιούσιος λαός πως λέγεις το έγινε στη πως το λέγανε και με τους Ιουδαίους και κολλήσανε σε αυτό οι καημένοι, έτσι ούτε μια ηθική παρουσία από μακριά που πετάει εντολές και τρομοκρατεί και η παλιά διαθήκη όπως ο Ιουδαίος αλλά και οι αδελφοί μας οι μουσουλμάνοι ε, φωνάζει ο Θεός από μακριά οργισμένος συνεχώς, εδώ παρεμβάλλεται ο Θεός ο ίδιος μέσα στον κόσμο αυτό είναι όλο το σημαντικό.

Εάν αυτό το πράγμα δεν υπάρχει, δεν είναι αλήθεια που είναι αλήθεια γιατί ζούμε τις εκφάνσεις αυτής της αλήθειας σε πάρα πολλά επίπεδα οι χριστιανοί. Δεν θα μας ενδιέφερε ο Χριστιανισμός καθόλου, τουλάχιστον εμένα δεν με ενδιέφερε καθόλου, καθόλου. Και καμιά θρησκεία άλλη.

Θα κοίταζα να μείνω σε μια έντιμη φιλοσοφία και λοιπά, και θα είχα και ίσως και βουδιστικές τάσεις, γιατί όταν είναι κανείς ευαίσθητος, έτσι καταλαβαίνει ότι εξαπατάται από το κακό και ουσιαστικά το κακό θερίζει, και έχω φτάσει στον απόλυτο παραλογισμό, και κάποιοι φιλόσοφοι κάθονται στα γραφεία και ακόμα και φτιάχνουν συστήματα ηθικής. Και η ανθρωπότητα είναι στο παραπέντε να διαλυθεί, αν δεν βάλει ο Θεός το χέρι του. Όπως είπα και χθες, μόνο μια σκέψη που με κρατάει, ότι επειδή ο άνθρωπος δεν έφτιαξε αυτό το κόσμο δεν είναι ο δημιουργός του, γι' αυτό ο Θεός δεν θα αφήσει να τον καταστρέψει.

Θα σταματήσει κάποτε η συμφορά. Αλλά είμαστε σε θέση να τα διαλύσουμε όλα. Και τη γη να την κόψουμε σε κομμάτια.

Δεν είναι δύσκολο. Μην νομίζετε. Αν πέσουν όλα αυτά τα πυρηνικά μαζί, δεν θα μείνει τίποτα όρθιο.

Πέτρες στο διάστημα θα μείνουν. Καταλάβατε. Είμαστε σε θέση να το κάνουμε αυτό.

Παρά το ότι είμαστε σε θέση σήμερα να δούμε ότι σε εκτάσεις δισεκατομμυρίων εκατομμυρίων ετών φωτός δεν υπάρχει ζωή. Είναι τρομακτικό. Και αν υπάρχει ζωή στο σύμπαν, είναι πάρα πολύ σπάνια.

Εμείς δεν βλέπουμε να υπάρχει τίποτα. Σε αυτό το σύμπαν το οποίο ξέρουμε μόνο το τέσσερα τα εκατό. Αυτό είναι άλλη ιστορία.

Κι όμως αυτό το πολύτιμο πράγμα ότι γίνεται κάποια στιγμή ανατέλλει η συνείδηση. Και η συνείδηση αυτή είναι η συνείδηση του απολύτου. Λέει ο Θεός μεταδίδει τον εαυτό του και θεοποιεί αυτά τα πλάσματα.

Για να έχουν όλες τις δυνατότητες που έχει αυτός. Σκεφτείτε λίγο για τι πράγμα μιλάμε μετά θάνατον. Εις την Βασιλεία του Θεού.

Έτσι. Δεν θα υπάρχουν όρια πουθενά στο σύμπαν. Ούτε πραγματικά, ούτε υλικά.

Για όλους μας. Έχουμε να μάθουμε χίλια πράγματα. Μαγευτικό. Είναι εξαίσιο. Είναι φοβερή προοπτική. Είναι κάτι καταπληκτικό δηλαδή.

Ξεπερνάει τα πιο τολμηρά όνειρα των πιο τολμηρών καλλιτεχνών. Αυτό που μένει να γίνει. Αυτό που έχει ο Θεός έτοιμο τοις αγαπώσιν Αυτόν.

Δε λέει ο Παύλος, πήγα στον έβδομο ουρανό; Πώς θα το πει ο καημένος; Και είδα πράγματα α ούκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι. Δεν μπορώ να τα πω.

Συνάντησα ανθρώπους οι οποίοι είχαν την εμπειρία αυτή. Που τους αξίωσε ο Θεός δηλαδή να έχουν μια θεοπτία. Θέα του Θεού. Μερικές φορές είναι απλοί άνθρωποι. Δεν τα φαντάζεστε ποιοι. Τους πρώτους που συνάντησα, έχω πει για αυτούς. Ήμουν 30 χρονών και τους είδα. Ήταν χωριάτες σε ένα χωριό εκεί.

Εκεί έξω από τη Θεσσαλονίκη. Και μου μάθανε τόσα πράγματα. Και αυτοί οι άνθρωποι έχοντας την εμπειρία του Θεού. Όταν έφτανε η ώρα να τους ρωτήσεις. Και τι είναι αυτό;. Για αυτα δεν υπάρχουν λόγια. Δεν υπάρχουν. Δεν λέγονται αυτά τα πράγματα. Γιατί δεν υπάρχουν; Γιατί ένα έμβρυο αν το ρωτήσεις. Αυτά που βλέπεις απ'έξω σου. Πο αισθάνεσαι μπορείς τα περιγράψεις. Δεν μπορεί να τα περιγράψει.

Δεν είναι ώριμο. Έτσι, νευροβιολογικά ώριμο. Εμείς δεν είμαστε ούτε νευροβιολογικά ώριμοι. Ακόμα και αυτό είναι σημαντικό. Έχουμε περιορισμούς στη ζωή, αυτόν τον τρόπο αυτής της ύπαρξης, έχουμε και νευροβιολογικούς περιορισμούς που δεν θα τους έχουμε κάποια στιγμή. Καταλάβατε, όταν σου κάνει ο πατήρ Παΐσιος και σου λέει, όπως είπε σε εμένα, ότι σε πέντε χρόνια θα πέσει το σοβιεκό καθεστώς, σε μια εποχή, και μάλιστα μου το δικαιολόγησε και ήταν και σίγουρος και βέβαια το έχω πει, έτσι δεν είναι.

Λέω εγώ με τον Καστοριάδη από πίσω στο χέρι και λέω ορίστε εδώ, λέει ότι θα καταστραφούμε όλοι μεταξύ μας και λέω όχι, ο Χριστός λέει άλλα. Και μου το δικαιολόγησε κιόλας. Τρεις γενιές μου λέει, η πρώτη έφταιγε, η δεύτερη δεν έφταιγε, φταίγανε οι μισοί, τρίτη είναι αθώα, τώρα θα παρέμβει ο Θεός.
Και εγώ λέω πότε Γέροντα, σε χίλια χρόνια. Έτσι είπα. Και μου λέει έτσι, τι χίλια χρόνια,θα το δείτε τώρα.

Ούτε Καγκεμπέ, ούτε κανένας από εμάς, ούτε CIA, φανταζόταν ότι όταν μίλαγε για Περεστρόικα ο Γκορματσώφ, Γκλασνόστ, θα γκρεμίζουν στο τέλος όλα, και δε θα μείνει τίποτα όρθιο. Ναι, αλλά το Πνεύμα του Θεού το ήξερε. Ο Θεός είναι παρόν στην ιστορία.

Πάρτε τώρα αυτόν τον άνθρωπο. Τα έλεγε αυτά. Τι συνείδηση είχε αυτός;

Τι συνείδηση είχε ο πατήρ Πορφύριος που έβλεπε εσχατιές γεγονότων προς τα πίσω. Και πράγματα επερχόμενα και στις ζωές μας επερχόμενα και αυτά. Αυτή είναι μια περιοπή συγκλονιστική.

Και δεν μου αρέσουν εμένα προσωπικά οι θεολόγοι, οι οποίοι δήθεν επειδή είναι σοβαροί, μακάρι να είναι σοβαροί, είναι μεγάλη υπόθεση είναι να κάνεις σοβαρός, πάρα πολύ σοβαρό είναι και ωραίο να είναι σοβαρός. Λένε ότι κοίταξε να δεις εγώ αξιοπρεπώς επιμένω στα έσχατα. Στα έσχατα.

Τώρα απλώς πιστεύουμε δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Δεν λένε αυτά οι πατέρες όμως. Ναι ή όχι.

Ναι δηλαδή τι λέει ο Άγιος Συμεών; Όπως η γυναίκα όταν είναι έγκυος, κλωτσάει το παιδί, δεν το καταλαβαίνει λέει ότι είναι; Έτσι για τον Θεό ο Θεός δεν αφήνει τον εαυτό του αμάρτυρο.
Δεν μπορούμε στην Εκκλησία με φαντασιώσεις κάποιων εσχάτων που και αυτά είναι η φαντασία μας ότι παρκάρουν όλα τα αυτοκίνητα, εκεί. Τα έσχατα είναι το θέλημα του Πατρός, του εν Χριστώ, είναι η βασιλεία του Θεού να κάνει υπέροχα πράγματα. Αλλά ως προς αυτά υπάρχει μαρτυρία δίπλα μας και γύρω μας.

Προχωρούμε με βάση την εμπειρία αυτή. Έτσι και αυτή χωρίς αυτή την εμπειρία εδώ δεν μπορώ να καταλάβω σε τι διαφέρουμε από τους πρό Χριστού ανθρώπους. Έτσι δεν είναι;

Οι οποίοι στην πραγματικότητα είχαν αυτό ένα μεταφυσικό wishful thinking ας πούμε και τίποτα άλλο. Εντάξει και τους λέω έχοντάς τους διαβάσει, νομίζω όλους. Καταλάβατε.

Είναι ευγενέστατοι, είναι υπέροχοι. Αλλά όταν γίνεται η πράξη του Θεού μέσα στην ιστορία, συγκεκριμένη. Δεν πρέπει να συνταχθούμε με τον τρόπο της πράξης αυτής του Θεού;

Με προσοχή βέβαια γιατί είπαμε. Υπάρχει και το άλλο άκρο που είναι ο φονταμενταλισμός. Η παράνοια της καθημερινής πώς το λένε να βλέπεις παντού τον αντίχριστο, να βλέπεις παντού το ξέρω εγώ το διάβολο, τη συμφορά.


Αυτά είναι όλα η δεξιά πλευρά και η αριστερή πλευρά. Από εδώ λάθος και από εκεί λάθος.

Και πρέπει να βρούμε τον τρόπο, τον ενσαρκωτισμό, τον τρόπο της ενσάρκωσης. Αυτό που είναι η κεντρική οδός, η οποία είναι η μόνη σοβαρή οδός νομίζω. Και η οποία καταφάσκει στον άνθρωπο, καταφάσκει στην ιστορία.

Αποδέχεται την αμαρτία, αποδέχεται το αδιέξοδο. Και ταυτόχρονα ζει μια φοβερή προοπτική. Να πεις ναι στη πτώση του ανθρώπου από μόνη του και να πεις να μείνει σε αυτό, έτσι δεν είναι.

Γιατί, τι είναι αυτό; Το κάνει ο φιλελεύθερος προτεσταντισμός. Ναι στη πτώση του ανθρώπου.

Εντάξει. …προοπτικής αυτό όμως; Θα ξεπεραστεί αυτό;

Μπορεί αυτό το πράγμα να το βλέπεις κανείς προς την κατεύθυνση της μεταμόρφωσης; Εδώ και τώρα. Αυτό είναι το σημαντικό.

Και αυτό αρχίζει από τώρα, από αυτή τη ζωή. Αλλιώς, είτε ως συντηρητικοί, είτε ως φιλελεύθεροι, και σε δυο περιπτώσεις έχουμε χάσει το περιεχόμενο του ονόματος αυτού. Έτσι νομίζω.

Λοιπόν, αντί να ψάχει κανείς να βρει, να ομολογήσει νευρωτικά και να κατασιγάσει παιδικές ενοχές, δεν ξέρω τι άλλο, να κοιτάξει να βρει το περιεχόμενο αυτής της νέας ταυτότητας. Και αυτό το πράγμα μετά αβίαστα θα καρποφορήσει οπουδήποτε. Χωρίς να φωνάζει και χωρίς να λέει πολλά και χωρίς πάρα πολλές, πώς το λένε, θεουσίστικες κουβέντες.

Οι κουβέντες είναι άλλες. Είναι οντολογικές και καλλιτεχνικές και ό,τι άλλο θέλετε. Έτσι που λέει κανείς.

Με οντολογικούς όρους μιλάμε για τον χριστιανισμό μόνο. Τα άλλα όλα.

Τέλος.

2 σχόλια:

Νικολαος είπε...

https://tasthyras.wordpress.com/2025/06/28/%ce%bf-%ce%bc%ce%b5%ce%bb-%ce%b3%ce%ba%ce%af%ce%bc%cf%80%cf%83%ce%bf%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf-%cf%8c%cf%81%ce%bf%cf%82-%cf%8c%ce%bc%cf%89%cf%82-%cf%8c%cf%84%ce%b9-%ce%bb/#comments

Ο Μελ Γκίμπσον επισκέπτεται το Άγιον Όρος και οι ζηλωτές αντί να χαρούν, they lose their freaking mind. Το λίγο που τους είχε απομείνει.

amethystos είπε...

Eίχαμε τήν αίρεση τής ημέρας. Κατά κάποιο τρόπο έχουν εξάρτηση.Τόσα χρόνια έχουμε πάρε δώσε μέ τούς αποτειχισμένους καί τούς παλαιοημερολογίτες αλλά κάτι καλό, φαγώσιμο , διαφωτιστικό δέν είδαμε. Κυριαρχεί ένας υπερφίαλος ναρκισσισμός. Εχουν ανάγκη νά έχουν δίκιο. Δέν θεμελιώνουν τήν πίστη οι κανόνες καί κατακρίνουν μέ τήν ηδονή τής συνήθειας. Ο Κύριος μάς συμβούλεψε μετά δευτέρας τρίτης νουθεσίας νά παραιτούμαστε. Κανένας τους δέν νοιάζεται γιά τήν σωτηρία του.