Λογοκρισία και προπαγάνδα. Η Δημοκρατία του Θεατή – Roberto Pecchioli

Το σύστημα δεν επιτρέπει πλέον εξαιρέσεις και αποκλίσεις. Είναι υποχρεωτικό να είσαι πιστός στη γραμμή, όπως στην εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Η μόνη διαφορά είναι ότι η γραμμή υπαγορεύεται από τον ιδεολογικό μηχανισμό προπαγάνδας των αυτοαποκαλούμενων δυτικών δημοκρατιών. Η λογοκρισία είναι και πάλι στη μόδα και οι διανοούμενοι της αρχαίας φιλελεύθερης καταγωγής, όπως ο Angelo Panebianco, απαιτούν από τον άμβωνα των μεγάλων εφημερίδων να μην χτυπούν πλέον διαφορετικές καμπάνες. Αναφερόταν στον υπερβολικό χώρο που, κατά τη γνώμη του, θα δινόταν σε θέσεις που δεν ευθυγραμμίζονται με το κυρίαρχο ρεύμα για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Μόλις ο καθηγητής δήθεν δίδαξε ότι η δημοκρατία είναι ακριβώς αυτό, το δικαίωμα να έχεις, να εκφράζεις και να διαδίδεις ελεύθερα ιδέες.

Άλλες εποχές, σήμερα είναι ευπρόσδεκτη η στρατιωτική στολή, το κράνος και το επίσημο χαρτομάντηλο με τη σφραγίδα της ανασυσταθείσας Agenzia Stefani, της φωνής του καθεστώτος στα είκοσι χρόνια. Έχει ειπωθεί συχνά ότι το πρώτο θύμα των πολέμων –με τον άμαχο πληθυσμό– είναι η αλήθεια. Από τις 24 Φεβρουαρίου γινόμαστε μάρτυρες μιας τεράστιας προπαγανδιστικής επιχείρησης μέσων ενημέρωσης από την οποία είναι πολύ δύσκολο να υπερασπιστείς και αδύνατο να προσανατολιστείς. Δεδομένου ότι δεν υπάρχουν αθώοι στον πόλεμο, η πλύση εγκεφάλου της κοινής γνώμης είναι εντυπωσιακή, η δαιμονοποίηση ενός από τα εμπλεκόμενα μέρη, του ανεπιθύμητου στον «καλό» ιμπεριαλισμό με επίκεντρο τις ΗΠΑ και υπάκουες αποικίες στην Ευρώπη.

Πολεμικά γεγονότα, δραματικοί βομβαρδισμοί και συλλογικά δράματα διαβάζονται με παραμορφωτικό φακό και συχνά αντιστρέφονται εντελώς. Το τελευταίο επεισόδιο αφορά ένα νοσοκομείο όπου θα είχε διαπραχθεί μια φρικτή σφαγή αμάχων, ασθενών και παιδιών. Η ρωσική πλευρά το αρνείται και δεν γνωρίζουμε την αλήθεια. Οι αμφιβολίες αυξάνονται και κάποιος έχει το θάρρος να τις εκφράσει. Αυτή είναι η Επιτροπή Du Pre, εμπνευσμένη από μια ομάδα αριστερών διανοουμένων του επιπέδου των Ugo Mattei, Massimo Cacciari και Carlo Freccero. Με σύνθημα «αμφιβολία και προφύλαξη», η ομάδα αξιολογεί τα γεγονότα, ξεκινώντας από τον Covid, τους εμβολιασμούς και τα κυβερνητικά μέτρα και τώρα τον πόλεμο, με τους φακούς της αναζήτησης της αλήθειας χωρίς λογοκρισία και χωρίς προκαταλήψεις. Άλλωστε έτσι πρέπει να είναι η αναζήτηση της αλήθειας.

Άνοιξε  ουρανέ: η Επιτροπή έχει δαιμονοποιηθεί και τα μέλη της έχουν χάσει όλο το κύρος που είχαν με μια πτώση. Δεν έχουμε να κάνουμε με παρανοϊκούς συνωμοσιολόγους ή υπεραερισμένους εξτρεμιστές, αλλά με δασκάλους, διανοούμενους –θα έλεγε ο Alberto Arbasino σεβαστοί δάσκαλοι– με σχετικούς ακαδημαϊκούς, πολιτικούς και ρόλους στα μέσα ενημέρωσης. Μέχρι χθες. Τώρα - μαζί τους θα μπορούσαμε να παραθέσουμε τον Giorgio Agamben, τον πιο γνωστό Ιταλό φιλόσοφο στον κόσμο - εκδιώκονται από το στρατόπεδο, αντιμετωπίζονται ως τρελοί, προβοκάτορες, πέμπτες στήλες του εχθρού.Ανησυχεί και εκπλήσσει επίσης η  γλώσσα του πολέμου, βίαιη, μανιχαϊστική, χωρίς αποχρώσεις, ήδη βιωμένη στη μακρά εποχή της επιδημίας, . Η εμμονική επανάληψη του Μοναδικού (μοναδικό TG, μοναδικός τύπος, μοναδική πολιτική) δεν δέχεται παράφωνες φωνές, ούτε καν από αυτούς που ήταν η άρχουσα τάξη -πολιτική και πολιτιστική- τις τελευταίες δεκαετίες.

Ο Carlo Freccero, συγκεκριμένα, ένας από τους κορυφαίους επικοινωνιολόγους, κυρίαρχος του Raitre εδώ και χρόνια, κατηγορείται ότι δήλωσε ότι όλα σχετικά με την επιδημία -αφήγηση, μέτρα, γενικός προσανατολισμός των επιλογών της διεθνούς εξουσίας- έχουν κατευθυνθεί ή συμφωνηθεί με την Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και τον πρόεδρό του, Karl Schwab. Ο Freccero δεν ανακάλυψε τίποτα: συγκέντρωσε δημόσιες δηλώσεις, έγγραφα και βιβλία σχετικά με το κόμμα του Νταβός, εξάγοντας συμπεράσματα. Ο διανοούμενος από τη Σαβόνα αντιμετωπίζεται σαν ηλίθιος. Φανταζόμαστε πώς είναι να είσαι στη λάθος πλευρά αφού υπήρξες αρχιτέκτονας της πολιτιστικής ηγεμονίας της αριστερής επικοινωνίας και ψυχαγωγίας. Το λάθος του είναι ότι παραμένει συνεπής σε ένα όραμα διαφορετικό από τον φιλελεύθερο προοδευτισμό, του οποίου η ηγεμονική κλίση έχει πετάξει οριστικά τη μάσκα.

Η ομιλία του στην Επιτροπή Du Pre αξίζει την προσοχή οποιουδήποτε ενδιαφέρεται για την αλήθεια και θέλει να κατανοήσει τους πραγματικούς μηχανισμούς του κόσμου, έξω από τη ρητορική και τα συμφέροντα της εξουσίας. Ασχολείται με την προπαγάνδα και τη λογοκρισία, δύο κατασταλτικές πρακτικές διαφωνίας που στοχεύουν στο ίδιο αποτέλεσμα, λειτουργώντας με διαφορετικές παραδοχές. «Η λογοκρισία επηρεάζει όσους παρεκκλίνουν από την επικρατούσα τάση . Αντίθετα, η προπαγάνδα δημιουργεί το mainstream. Στο παρελθόν επικρατούσε η λογοκρισία στα ΜΜΕ. Όμως, κατά κάποιο τρόπο, η λογοκρισία εξακολουθεί να δείχνει ζωντάνια και διαφωνία. Όποιος διατηρεί μια αυτόνομη σκέψη λογοκρίνεται, ενώ η προπαγάνδα έχει ως καθήκον να εξαλείψει εντελώς αυτήν την αυτόνομη και αποκλίνουσα σκέψη. Ο Covid πριν και ο πόλεμος σήμερα, έχουν αλλάξει την επικοινωνία, μετατρέποντάς την ουσιαστικά σε προπαγάνδα. Και σε ένα προπαγανδιστικό μήνυμα δεν υπάρχει τίποτα για λογοκρισία. Η μετάβαση από τη λογοκρισία στην προπαγάνδα αντιστοιχεί σε ένα πρώτο πρόσωπο που μιλάει για εξουσία. Στον λόγο της εξουσίας τίποτα δεν πρέπει να λογοκρίνεται. "

Όχι μόνο η δύναμη του χρήματος μεθάει τη δημοκρατία και βάζει το λουρί στην ελευθερία. Είναι η εποχή της πιο θρασύδειλης προπαγάνδας, που γίνεται με τη μέθοδο της συσσώρευσης, του εξαναγκασμού της επανάληψης που διαμορφώνει την κοινή λογική των άκριτων μαζών που υπόκεινται σε συντριπτική πίεση. Η εξουσία έχει συνειδητοποιήσει ότι η λογοκρισία προκαλεί αντιδράσεις και μπορεί να προκαλέσει αντίθεση, ενώ η προπαγάνδα είναι ικανή να δημιουργήσει ομοφωνία και με την πάροδο του χρόνου να δημιουργήσει μια συνήθεια του μυαλού,μιά νοοτροπία στην οποία είναι σχεδόν αδύνατο να παραμείνει κανείς σέ ανοσία. Είναι απαραίτητο να επαναλάβουμε την τέταρτη θέση του Guy Debord στό θεμελιώδες The Society of the Spectacle. «Το θέαμα δεν είναι ένα σύνολο εικόνων, αλλά μια κοινωνική σχέση μεταξύ ατόμων που διαμεσολαβείται από εικόνες, ένα όραμα του κόσμου που έχει αντικειμενοποιηθεί». Η πραγματικότητα προκύπτει από το θέαμα και το θέαμα είναι πραγματικό.

Πρώτα απ 'όλα, δύο Αμερικανοί μελετητές το κατάλαβαν, ο Edward Bernays - εφευρέτης του όρου προπαγάνδα με τη σημερινή του σημασία - και ο Walter Lippman, ο οποίος εισήγαγε την έννοια της «δημοκρατίας του θεατή», θεωρώντας τον παθητικό ρόλο, του απλού υποδοχέα, τής μάζας, κολακευμένες ως συνειδητοποιημένοι πολίτες, κάτοχοι εξουσίας, αλλά συγχρόνως  θύματα κατήχησης, χειραγώγησης, προπαγάνδας. Οι δύο λαμπροί ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι, πρόδρομοι των σύγχρονων γνωστικών τεχνικών, εργάστηκαν για την επιτυχία του κοινωνικοοικονομικού και πολιτισμικού μοντέλου των ΗΠΑ στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Ήταν οι κύριοι αυτού που ο Βανς Πάκαρντ αποκάλεσε, τους κρυμμένους πειστούς σε ένα βιβλίο εποχής του 1957.

Ο Packard αποκάλυψε την ικανότητα να ενεργεί στα συναισθηματικά μητρώα και στο ασυνείδητο του κοινού, στον ναρκισσισμό του, σε αυτό που όρισε ως συναισθηματική ανασφάλεια, στη βάση διαφημιστικών, εμπορικών αλλά και πολιτικών, ιδεολογικών μηνυμάτων και μηνυμάτων με βάση την αξία. «Κάποιοι συμπεριφέρονται σαν να υπάρχει ο άνθρωπος μόνο για να τον χειραγωγούν», κατέληξε. Πολύ νερό έχει περάσει κάτω από τη γέφυρα και οι τεχνικές, τα μέσα, η ικανότητα τροποποίησης και παραμόρφωσης των πεποιθήσεων και των τρόπων σκέψης της μάζας έχουν φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα τελειότητας. Ο κύριος θεωρητικός της αυταρχικής προπαγάνδας ήταν ο Joseph Goebbels, του οποίου η διορατικότητα ήταν ότι η προπαγάνδα έχει τις ρίζες της στον φόβο.

Η διακυβέρνηση μέσω του φόβου, είναι αυτό που ζούμε από τον Μάρτιο του 2020, την αυγή της επιδημίας: φόβος θανάτου από μετάδοση, αποδοχή της αυτοεκποίησης, μια νέα «εμπειρία» βασισμένη στον Άλλο ως εχθρό, πιθανή διασπορά και στην αποδοχή δουλικών συμπεριφορών που προτείνονται/επιβάλλονται από την εξουσία: μάσκες, απολυμαντικά, «κοινωνική» αποστασιοποίηση, μαζικός εμβολιασμός, δαιμονοποίηση μη εμβολιασμένων, που αντιμετωπίζονται ως δολοφόνοι και κοινωνιοπαθείς. Η πολεμική προπαγάνδα που συνεχίζεται από τις 24 Φεβρουαρίου είναι η προέκταση της πανδημικής αφήγησης: φόβος του εχθρού ως απειλής για την ελευθερία και τη δημοκρατία, το μίσος εξαπλώνεται σε ενοποιημένα δίκτυα με αποτελέσματα που θα ήταν γελοία αν δεν αντιμετωπίζαμε μια συνεπή πολιτική-ανθρωπολογική λειτουργία μεγάλου βελινεκούς. Το μάθημα του Bernays (ανιψιός του Sigmund Freud) παραμένει σημαντικό. Ήταν ο πρώτος που αντιμετώπισε αδιάφορα την προπαγάνδα και τη διαφήμιση. Ανέλαβε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ να οργανώσει πολεμική προπαγάνδα, διευθύνοντας ταυτόχρονα τη διαφήμιση των μεγάλων βιομηχανικών ομάδων της εποχής.

Η προπαγάνδα της δεν βασιζόταν τόσο στον φόβο όσο στις ψυχολογικές θεωρίες του Gustave Le Bon και του Sigmund Freud για τις μάζες, των οποίων οι συμπεριφορές λειτουργούν διακριτά από αυτές των ατόμων. Ήταν ο Bernays που εισήγαγε τις έννοιες «συλλογικό μυαλό» και «εργοστάσιο συναίνεσης». Δεν είναι δύσκολο να παρατηρήσουμε ότι οι μάζες δεν είναι ικανές για αυτονομία και τείνουν προς την ομοφωνία. Ο αντιφρονών εκδιώκεται από το κοινωνικό σώμα και μπορεί να γίνει εχθρός, ο «αποδιοπομπαίος τράγος» που αναλύει ο Ρενέ Ζιράρ. Όποιος διαφωνεί αποκλείεται από τον κοινωνικό φορέα. Είναι ο μηχανισμός που χρησιμοποιείται από το μάρκετινγκ, τη διαφήμιση και την τηλεόραση ( κοιν). Η λογοκρισία προκαλεί αντίθεση και ρήγμα στο κοινωνικό σώμα, ενώ η προπαγάνδα γεννά το κοπάδι. Εδώ και χρόνια οι ολιγαρχίες μιλούσαν για λαούς με ζωοτεχνικούς όρους. Ο Μάριο Μόντι είπε: «η δημοκρατία είναι μια λανθασμένη μορφή διακυβέρνησης γιατί είναι παράλογο να οδηγούν τα πρόβατα τον βοσκό».

Στο κοπάδι δεν μπορεί να υπάρχει ελεύθερη βούληση: η δύναμη είναι σταθερά στα χέρια του βοσκού. Η γνώμη του κοπαδιού δεν μετράει, και επιπλέον δεν είναι δυνατόν να υπάρχει αυτόνομη γνώμη σε ετεροκατευθυνόμενες ζωολογικές μάζες. Η εξουσία –παιδαγωγός και προπαγανδιστής– μας δείχνει ποιο είναι το καλό μας. Στο χέρι μας είναι να ενεργήσουμε ανάλογα και αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Μας έκανε εντύπωση το σχόλιο ενός Ούγγρου πολιτικού σε αντίθεση με την εκλογική νίκη (την τέταρτη κατά σειρά) του Viktor Orbàn, το bête noire των ελεύθερων ολιγαρχιών , του George Soros και των ιεραρχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Όρμπαν θα είχε κερδίσει καθώς ελέγχει μεγάλο μέρος του Τύπου και των ΜΜΕ των Μαγυάρων. Στην πραγματικότητα, ο αντικυβερνητικός ακτιβισμός των παγκοσμιοποιητικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας παραμένει πολύ έντονος στο παραδουνάβιο έθνος, αλλά υπάρχουν αναμφίβολα στοιχεία αλήθειας στο παραιτημένο σχόλιο των ηττημένων. Τι γίνεται, λοιπόν, με την ομόφωνη δύναμη πυρός που χρησιμοποιήθηκε από φιλοδυτικούς, φιλοευρωπαϊκούς, αντικυρίαρχους, φιλελεύθερους στα οικονομικά, ριζοσπαστικά σε ηθικά ζητήματα, πολεμική προπαγάνδα από τότε που ξέσπασε ο πόλεμος;

Ένας παράξενος στοχαστής, ο Νικ Λαντ, το αποκαλεί σκοτεινό διαφωτισμό, ορίζοντας τον «καθεδρικό ναό» το παγκόσμιο κέντρο επιχειρήσεων που εργάζεται για τον έλεγχο των μαζών και την καταστολή της σκέψης. Με διαφορετικούς όρους και από αντίθετο προσανατολισμό, δεν είναι το ίδιο συμπέρασμα που καταλήγει ο Freccero; Ή, για να κάνουμε ευτυχισμένους ανθρώπους που σκέφτονται σωστά χωρίς νά σκέπτονται, πρέπει να ξεχάσουμε τη συμβολή του Ντεμπόρ και εκείνων που, όπως ο Φουκώ, ο Μποντριγιάρ, ο Μπαρτ και άλλοι, έχουν αναλύσει τις μορφές και τους μυστικισμούς της εξουσίας στις φιλελεύθερες δημοκρατικές κοινωνίες;

Πάνω απ' όλα να κηρύξουμε τη διαλεκτική υπηρέτη/κυρίου εξαντλημένη (αντεστραμμένη σε κύριο/υπηρέτη) αφού τώρα μόνο το ένα από τα δύο κόμματα διεκδικεί το δικαίωμα του λόγου και καυχιέται για μια εποχική νίκη; Η ταξική πάλη, εξήγησε με ικανοποίηση ο δισεκατομμυριούχος Γουόρεν Μπάφετ, «υπάρχει και την κερδίσαμε». Το λάθος είναι να πιστεύουμε ότι μόνο ο μαρξισμός ηττήθηκε. Η φτέρνα της Κυριαρχίας συνθλίβει τους πάντες, όποια και αν είναι η κοινωνική τους θέση και ο ιδανικός προσανατολισμός τους.

Η πρωτοτυπία, στις θέσεις της επιτροπής Du Pre - που δείχνουν πόσο άχρηστα είναι τα παλιά ιδεολογικά, πολιτιστικά και σηματοδοτικά σχήματα (δεξιοί-αριστεροί, συντηρητικοί-προοδευτικοί)- είναι να ξεσκεπαστούν με εκπληκτική ειλικρίνεια οι ολιγαρχικές και νεοφιλελεύθερες ρίζες των θέσεων, των γεγονότων , ιδεών που για δεκαετίες ήταν η κληρονομιά της πολιτικής αριστεράς, ακόμη και της μαρξιστικής έμπνευσης. Ας μιλήσουμε για το σύστημα ιδεών που εγκαινιάστηκε το 1972 από την έκθεση της Λέσχης της Ρώμης - που συνδέεται με το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης - Τα όρια της ανάπτυξης, που εγκαινίασαν το νεομαλθουσιανό μοντέλο που είναι επιτυχημένο σήμερα, σηματοδοτώντας – εν μέσω εκβιομηχάνισης – τους κινδύνους της πληθυσμιακής αύξησης, της ρύπανσης, της παραγωγής τροφίμων και της εκμετάλλευσης των πόρων. Αυτά είναι θέματα που, μισό αιώνα αργότερα, εν μέσω της Τέταρτης Βιομηχανικής Επανάστασης,πού προωθεί το Συνέδριο(Η ΣΥΝΟΔΟΣ) του Νταβός. 

Τα θέματα της Ατζέντας 2030 και της Μεγάλης Επαναφοράς ήταν ήδη παρόντα στη Λέσχη της Ρώμης, εκφρασμένα χωρίς προσχήματα και με πολύ καθαρή γλώσσα. Προφανώς η προπαγάνδα έχει κάνει θαυμάσια τη δουλειά της και οι ελίτ πιστεύουν ότι οι λαοί είναι ώριμοι για την ψηφιακή μετάβαση (ανθρωπο-ψηφίο) και το τηλεχειριστήριο ( Πράσινο πάσο, τσιπ, κάρτα ), ένα δουλοπρεπές και μετα-ανθρώπινο πεπρωμένο. Θα το ξανασυζητήσουμε σε επόμενη παρέμβαση, αναλογιζόμενοι τους μηχανισμούς πειθούς που μας έκαναν να πληρώσουμε και να χειροκροτήσουμε θεατές ενός Τρούμαν  Σόου του οποίου είμαστε θύματα

Λογοκρισία και προπαγάνδα. The Democracy of the Spectator - Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)