Ενέργεια-speed-στο Τρίτο Ράιχ: Μεθαμφεταμίνη (pervitin) - Χρήση της και μια ιστορία ναρκωτικών (5)

Συνέχεια από Παρασκευή, 14 Δεκεμβρίου 2012

An der Nadel

Πάνω στην βελόνα

Der Spiegel, Nr. 7/1980

Ήταν ο «Führer» εξαρτημένος από το Pervitin; Ένας γνώστης του Χίτλερ, ο Albert Speer, θεωρεί πως το βιβλίο ενός Αμερικανού ψυχιάτρου, που ισχυρίζεται ότι ήταν εξαρτημένος, «είναι η πρώτη επιστημονική-ιατρική διερεύνηση του ιστορικού ασθενείας του Χίτλερ».

Η διαδικασία επαναλαμβανόταν σχεδόν καθημερινά: όταν ο Adolf Hitler ξυπνούσε-ως συνήθως- αργά το πρωί, ο προσωπικός του γιατρός Theodor Morell πήγαινε στην άκρη του κρεβατιού και του έκανε μια ενδοφλέβια ένεση.

Η δράση του φαρμάκου άρχιζε ενώ η βελόνα ήταν ακόμα μέσα στην φλέβα. Ο πριν από λίγο μεθυσμένος από τον ύπνο Χίτλερ, γινόταν ξαφνικά ζωηρός και ομιλητικός. Αισθανόταν όπως ο ίδιος έλεγε, «φρέσκος».

Ο Morell θα ισχυριστεί αργότερα ότι του έδινε μια αμπούλα Vitamultin A, ένα παρασκεύασμα που περιείχε πολλές βιταμίνες, και που παρασκευαζόταν στα εργαστήρια των Hamma-Werke, που ανήκαν στον  Morell.

Ο Leonard Heston (48 ετών, Αμερικανός ψυχίατρος) είναι όμως πεπεισμένος ότι ο γιατρός του Χίτλερ έλεγε ψέματα. Το επιχείρημα του είναι το εξής: μόνο δυο ουσίες οι οποίες μπορούσαν να ξυπνήσουν κάποιον τόσο απότομα υπήρχαν τότε στην Γερμανία: το Pervitin και η κοκαΐνη. Ο Χίτλερ μάλλον έπαιρνε Pervitin.

Ο Heston έχει καταθέσει σε ένα βιβλίο τα επιχειρήματα του που δικαιώνουν την υποψία του ότι ο Morell είχε εμπλουτίσει το Vitamultin με Pervitin. Το βιβλίο αυτό θεωρεί ο γνώστης (και στενός συνεργάτης) του Χίτλερ, ο Albert Speer, πως «είναι η πρώτη επιστημονική-ιατρική διερεύνηση του ιστορικού ασθενείας του Χίτλερ». Ο Heston λέει: «ο Χίτλερ ήταν ναρκομανής».

Ο Heston έχει μελετήσει το σύνολο της βιβλιογραφίας που αναφέρεται στις ασθένειες του Χίτλερ, και σε κάποιο σημείο βρήκε την υπόνοια ότι ο δικτάτορας έπαιρνε ναρκωτικά για να ανεβαίνει. Περισσότερες λεπτομέρειες βρήκε σε μη δημοσιευμένο υλικό που φυλάσσεται σε αρχεία των ΗΠΑ.

Ο επιστήμονας αυτός είχε μιλήσει μάλιστα με πολλούς ανθρώπους που είχαν έρθει σε επαφή με τον Χίτλερ.

Ιδιαίτερη προσοχή είχε δώσει στην κληρονομιά του Dr. Morell. Ο ειδικός δερματολόγος και αφροδισιολόγος είχε γνωριστεί κατά την δεκαετία του ’30 με τον Χίτλερ. Το 1936 αυτός τον έκανε προσωπικό του γιατρό.

Ο Χίτλερ ήταν για την ηλικία του, 47 ετών, απολύτως υγιής. Ο ευτραφής γιατρός των διάσημων του Βερολίνου, Dr. Morell ήταν γι’ αυτό τον λόγο ο κατάλληλος για τον Χίτλερ. Ήταν ένας μάστορας στο να θεραπεύει ασθενείς που δεν είχαν τίποτα.

Και όπως ο Morell απέφευγε αυστηρώς τους πραγματικά άρρωστους, έτσι απέφευγε με τρόμο να δίνει στους ασθενείς του επικίνδυνα φάρμακα. Ακόμα και υπνωτικά έδινε πολύ σπάνια, και όταν τα έδινε, σε σχεδόν αδρανείς δοσολογίες.

Ήταν αρχές του Morell να αποφεύγει ατυχήματα με λανθασμένη χρήση φαρμάκων, και να έχει ως πελατεία του τους πλούσιους υποχονδριακούς. Αυτό δούλευε μέχρι που βρήκε τον Χίτλερ. Αυτός δεν ξεγελιόταν με αναποτελεσματικά χάπια.

Ο Morell λοιπόν έπρεπε να διαλέξει μεταξύ των αρχών του και του Χίτλερ. Είχε απορρίψει τις αρχές του. Και όταν ο Χίτλερ του είχε πει από τι πάσχει, ο Morell χρησιμοποίησε το βαρύ πυροβολικό.

Για τον κοιλόπονο του Χίτλερ, που οι άλλοι γιατροί προσπάθησαν να θεραπεύσουν με τσάγια και δίαιτα, ο Morell όρισε το Eukodal,  που μοιάζει με την μορφίνη. Η δράση του φαρμάκου έπεισε τον Χίτλερ. Πίστεψε ότι βρήκε ένα θαυματοποιό γιατρό.

Πιο δύσκολο ήταν να αντιμετωπιστούν τα φουσκώματα που είχε ο Χίτλερ. Ο δικτάτορας έπαιρνε με συνέπεια τα αντί-αερικά χάπια του Dr. Köster, αλλά χωρίς επιτυχία. Ο Morell του έδωσε επιπρόσθετα το Euflat.

Αλλά και αυτό το φάρμακο με την ελληνολατινική ονομασία (ευ- και flatus=κλανιά) δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο έντερο του δικτάτορα. Ο ασθενής είχε λόγω των παρενοχλήσεων κακή διάθεση και έψαχνε το φάρμακο.

Και έτυχε την περίοδο αυτή τα ιατρικά περιοδικά, τα οποία ο Χίτλερ διάβαζε μετά μανίας, να γράφουν για ένα θαυμαστό φάρμακο, το οποίο από την μια παραμερίζει την κακή διάθεση, και από την άλλη κινητοποιεί τις αποθήκες ενέργειας. Πρόκειται για το Pervitin.

Ο Χίτλερ φυσικά επιθυμούσε να δοκιμάσει την θαυματουργή ουσία, αλλά ο Morell στην αρχή εναντιωνόταν. Γνώριζε τους κινδύνους αυτού του διεγερτικού. Σε γράμμα προς ένα συνάδελφο του το χαρακτήρισε «μαστίγιο, και όχι τροφή για το άλογο». Ο Χίτλερ όμως ήταν ένας ασθενής, τον οποίο δεν μπορούσε να πείσει κανείς να μην πάρει το θαυματουργό όπλο.

Ο δικτάτορας είχε δοκιμάσει ένα χαπάκι Pervitin και είχε ενθουσιαστεί. Του φάνηκε πιο χρήσιμο από τα ασθενή χάπια κόλας, τα οποία έπαιρνε με τις χούφτες, και τα οποία ακόμα και σε αυτές τις ποσότητες δεν έφταναν το αποτέλεσμα του Pervitin.

Στην αρχή έπαιρνε το διεγερτικό σε μικρές δόσεις και σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα. Με την πάροδο όμως του χρόνου οι περίοδοι τα διαλείμματα γινόταν όλο και πιο σύντομα.

Στο μεταξύ, ο γενικός ενθουσιασμός για το Pervitin είχε αρχίσει να φθίνει. Υπό την επήρεια του Pervitin οι πιλότοι κατέστρεφαν στις πίστες τα αεροπλάνα, το ένα μετά το άλλο. Και η Γερμανία ήταν μια από πρώτες χώρες που έβαλε το Pervitin στην κατηγορία των ναρκωτικών ουσιών. Υπαγόταν στους ίδιους αυστηρούς νόμους όπως και η μορφίνη.

Ο Χίτλερ όμως το είχε συνηθίσει. Ο Heston υπολογίζει ότι το αργότερο από τις αρχές του 1942, ο Χίτλερ έπαιρνε το Pervitin ενδοφλέβια, σχεδόν κάθε πρωί. Επιπρόσθετα έπαιρνε και περίπου 10 χάπια ημερησίως.

Μια τέτοια κατάχρηση δεν προκαλούσε μόνο προβλήματα ιατρικής  φύσεως για τον Morell. Ακόμα και για τον Χίτλερ ήταν δύσκολο να προμηθευθεί τέτοιες ποσότητες χωρίς να γίνει αντιληπτό.

Λόγω του νόμου για τις ναρκωτικές ουσίες, κάθε δισκίο ήταν καταγεγραμμένο. Οι ελεγκτές μπορούσαν να βρουν που βρίσκεται η κάθε συσκευασία. Ακόμα και ο Hermann Göring, ο δεύτερος ισχυρότερος άνδρας του Reich, που ήταν εξαρτημένος από την μορφίνη, προμηθευόταν τα οπιοειδή του από το εξωτερικό ή τα έπαιρνε από το φαρμακείο της αεροπορίας.

Οι Χίτλερ και Morell ήταν σύμφωνοι πως τίποτα δεν πρέπει να μαθευτεί. Η φήμη του Χίτλερ ως «άνδρας της πράξης» θα καταστρεφόταν, αν ο λαός μάθαινε ότι τον διοικεί ένας χαπάκιας.

Και ο Morell είχε βρει ένα τρόπο να αποφύγει τον έλεγχο: το διαβόητο Vitamultin το προμηθευόταν κατευθείαν από το εργοστάσιο που του ανήκε, τα Hamma-Werke. Το Vitamultin παρασκευαζόταν σε δυο μορφές: ως υγρό σε αμπούλες και ως δισκίο. Τα χάπια που προορίζονταν για τον Χίτλερ ήταν συσκευασμένα σε χρυσό περιτύλιγμα. Άνδρες και γυναίκες που ανήκαν στον στενότερο κύκλο του Χίτλερ θυμούνται ότι σε δύσκολες περιστάσεις κατάπινε διαρκώς αυτά τα χρυσά χάπια.

Το διεγερτικό μείγμα βιταμινών του Morell φάνηκε ύποπτο σε ένα επιθεωρητή τροφίμων, της Wehrmacht και των SS, στον καθηγητή  Ernst-Günther Schenk. Αυτός λοιπόν ανέλυσε το παρασκεύασμα σε ένα εργαστήριο.

Το αποτέλεσμα: το παρασκεύασμα περιείχε πράγματι βιταμίνες, αλλά και Pervitin και καφεΐνη. Αυτή η σύνθεση είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική, αφού η καφεΐνη ενισχύει την δράση του Pervitin.

Ο καθηγητής Heston δεν έχει κανένα λόγο να αμφιβάλλει για τα αποτελέσματα του Schenk. Και άλλα δεδομένα συνηγορούν ότι ο αρχηγός της μεγάλης Γερμανίας ζητούσε σαν Junkie την βελόνα:

Ο Heston είχε διαπιστώσει, πως τα διάφορα συμπτώματα που πολλοί από το περιβάλλον του Χίτλερ είχαν παρατηρήσει, ταίριαζαν στην τυπική εικόνα ενός εξαρτημένου από το Pervitin. Ο ντοπαρισμένος Χίτλερ μπορούσε να κοιμηθεί μόνο με την βοήθεια βαρβιτουρικών. Κοιμόταν μόνο λίγο νωρίς το πρωί. Από αυτή την νάρκωση μπορούσε να βγει μόνο με την βοήθεια των διεγερτικών.

Ο Heston γράφει: «η χρήση των «uppers» για να ξυπνήσει και των «downers» για να κοιμηθεί, είναι συνηθισμένο σημάδι κατάχρησης ναρκωτικών, που παρατηρείται συχνά στην κλινική πράξη».

Υπήρχαν φυσικά πολλές ενδείξεις κατάχρησης του Pervitin: η αρρωστημένη καχυποψία του Χίτλερ προς τους συνεργάτες του, οι μεταβολές στην διάθεση του που κυμαινόταν μεταξύ κατάθλιψης, έκρηξης θυμού, υποβόσκοντος εκνευρισμού και ευφορίας. Η μονοσήμαντη σκέψη του, η ξεροκεφαλιά του, το μάσημα των νυχιών του, και μια βασανιστική φαγούρα, που τον ανάγκαζε να ξύνεται. Στο σβέρκο είχε συχνά πληγές από το ξύσιμο, οι οποίες μολύνονταν ελαφρώς.

Επίσης το τρεμούλιασμα του αριστερού του χεριού το οποίο πολλοί ερμήνευσαν ως συνέπεια του Πάρκινσον. O Heston όμως το θεωρεί ως συνέπεια της χρόνιας κατάχρησης του Pervitin.

Για όλα αυτά τα συμπτώματα ο Morell είχε ένα αντίδοτο, με την μορφή ένεσης συνήθως. Για τον λόγο αυτό ο Göring του έδωσε τον τίτλο «Reichsspritzenmeister». Αυτό φυσικά δεν έπρεπε να το μάθει ο Χίτλερ, γιατί οι ενέσεις τον εντυπωσίαζαν, προπαντός όταν πονούσαν.

Το 1943 οι πρωινές ενέσεις δεν αρκούσαν πια για να κρατήσουν τον Χίτλερ όρθιο. Έτσι ο γιατρός αναγκαζόταν να του κάνει ενέσεις και κατά την διάρκεια της ημέρας.

Το Pervitin είχε πια αποκαλύψει τις καταστροφικές του παρενέργειες: ο Χίτλερ είχε απωλέσει εξολοκλήρου την ευελιξία της σκέψης. Οι στρατηγικές του συνταγές εξαντλούνταν στην ξεροκέφαλη επιμονή. Ο Heston θεωρεί μάλιστα πως η άτεγκτη στάση του Χίτλερ κατά την καταστροφή στο Stalingrad οφείλεται επίσης στην κατάχρηση του Pervitin.

Την ίδια περίοδο ο Χίτλερ είχε προβλήματα με την καρδιά του. Ο Morell που δεν καταλάβαινε και πολλά από τέτοια, τον έβαζε συχνά να κάνει καρδιογραφήματα. Στο χαρτί με τις καμπύλες έγραφε «ασθενής Α». Μετά τα έστελνε στον ειδικό Dr. Karl Weber στο Bad Nauheim. Ο ειδικός είχε διαπιστώσει μια αρχόμενη σκλήρυνση των στεφανιαίων αγγείων της καρδιάς, η οποία «πολύ γρήγορα χειροτέρεψε».

Ο Χίτλερ και ο γιατρός του τηρούσαν αυτή την διάγνωση τόσο μυστική, ώστε ούτε ο προσωπικός υπηρέτης του Χίτλερ, ο Linge (από τον οποίο σχεδόν τίποτα δεν έμενε κρυφό),  το πήρε χαμπάρι.

Μερικά καρδιογραφήματα του Χίτλερ διατηρήθηκαν μέχρι τις μέρες μας. Σύμφωνα με τον Heston, η εκ των υστέρων διάγνωση υποδεικνύει μια κληρονομική ασθένεια του μυοκαρδίου. Το 1943 ίσως να υπέστη έμφραγμα.

Ο Morell  δεν είχε παρατηρήσει το έμφραγμα, πάντως είχε διαπιστώσει ότι η χρήση του Pervitin δεν μπορούσε να συνεχιστεί με τον τρόπο αυτόν.

Μόλις όμως σταματούσε την λήψη, εμφάνιζε στερητικά συμπτώματα. Ταυτόχρονα ήταν σε θέση να σκεφτεί καθαρά και λογικά. Σε ένα από τα διαλείμματα στην χρήση Pervitin που έκανε, το 1944, είχε σχεδιάσει την επίθεση στις Αρδένες. «Η σύλληψη ήταν υγιής, και είχε σφραγίδα του παλιού Χίτλερ», σύμφωνα με τον Heston. Η διακοπή όμως της λήψης του Pervitin τον οδήγησε σε βαριά κατάθλιψη.

Η βομβιστική επίθεση που του έγινε στις 20.7.1944, σημάδεψε τον Χίτλερ, διαλυμένο πια από τα uppers και downers, πολύ περισσότερο από αυτό που στην αρχή φαινόταν. Μετά την έκρηξη, που του έσκισε το παντελόνι και το τύμπανο, ο Χίτλερ πίστεψε ότι είχε «θεραπευθεί από τα βάσανα του», αφού το τρεμούλιασμα των μελών του είχε σταματήσει. Επέστρεψε βέβαια πολύ σύντομα, πιο ισχυρό από ποτέ.

Τέλη Σεπτεμβρίου έπαθε ίκτερο που συνοδευόταν από ναυτία και γενική καχεξία. Ο Führer, που συνήθως είχε τόσο ισχυρή θέληση, δεν έβγαινε πια από το κρεβάτι. Ξάπλωνε ληθαργικά κάτω από το πάπλωμα και δεν ενδιαφερόταν ούτε για την ασθένεια του.

Ο διαρκώς άρρωστος δικτάτορας, δεν είχε μείνει ποτέ μέχρι τότε κλινήρης. Ο Morell είχε σοκαριστεί και κάλεσε συναδέλφους προς βοήθειαν. Κανένας όμως δεν σκέφτηκε το προφανές, να εξετάσει την χολή του Χίτλερ. Ο Heston είναι πεπεισμένος ότι η αιτία για τον κοιλόπονο του Χίτλερ ήταν οι πέτρες στην χολή.

Τον Φεβρουάριο του 1945 τον χτύπησε μικρό εγκεφαλικό. Ο Χίτλερ δεν συνήλθε από αυτό. Είχε γεράσει πολύ γρήγορα. Στις 22 Απριλίου, ο Χίτλερ είχε επιτρέψει στον Morell, ο οποίος του ήταν τόσο απαραίτητος, να εγκαταλείψει το Βερολίνο. Ο Χίτλερ δεν χρειαζόταν πια ούτε γιατρό ούτε φάρμακα.

Μάρτυρες έβλεπαν πως ο Χίτλερ συνέχισε να παίρνει τα χάπια που ήταν τυλιγμένα στο χρυσό χαρτί, μέχρι και τις 30 Απριλίου το1945, ημέρα κατά την οποία αυτοπυροβολήθηκε στο καταφύγιο της Reichskanzlei.

(Συνεχίζεται)

Αμέθυστος