ΑΛΛΟ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» κι ΑΛΛΟ «ΕΚΚΛΗΣΙΑ» (Δεκτοὶ οἱ αἱρετικοὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἤθελαν νὰ ἐπανέλθουν στὴν ΕΚΚΛΗΣΙΑ.))

ΚΙ ΕΓΩ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ

τῆς «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΛΑΜΙΑΣ»

.           «Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ᾽ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. Διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. Καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἐαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ὠδαῖς πνευματικαῖς, ἄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ» (Ἐφεσ. ε´15)
.           Δὲν ὑφίσταται στὴν ὑφήλιο ἕνας διάχυτος χριστιανικὸς κόσμος, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ μία πλευρὰ ὑπάρχει ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία κατέχει τὸ πλήρωμα τῆς ἀληθείας καὶ εἶναι «στύλος καὶ ἑδραίωμα τῆς Ἀληθείας», κι ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὑπάρχουν οἱ πλανεμένοι, αἱρετικοὶ καὶ ἀποσκιρτήσαντες χριστιανοί, ὑπὲρ τῶν ὁποίων ἐκτενῶς προσευχόμαστε πρὸς ἐπιστροφὴ καὶ ἑνότητα (=ὑπὲρ τῆς τῶν πάντων – καὶ ὄχι πασῶν τῶν «ἐκκλησιῶν» – ἑνώσεως) στὴν ἁγία καὶ ἀμώμητη πίστη τῶν Ὀρθοδόξων.
.           Οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ κατὰ πάντα ὑποχωρητικοὶ καὶ συγκαταβατικοί, οἱ ταπεινοὶ πρὸς πάντα ἄνθρωπον, ποτὲ δὲν ἐξίσωναν τὴν αἵρεση μὲ τὴν ἀλήθειακαὶ ὅταν «ἡ πίστις ἦτο τὸ κινδυνευόμενον» δὲν ἔδειχναν καμμιὰ ὑποχώρηση καὶ ἁβροφροσύνη, λέγοντας, ὅτι «εἰς τὰ τῆς πίστεως οὐ χωρεῖ συγκατάβασις» (π.χ. ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής, ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ Ἀββὰς Ἀγάθων…) Μὴ συγχέομε λοιπὸν τὴν καθημερινὴ ἄσκηση τῆς ἀγάπης μὲ τὴν ἀκριβῆ διατύπωση τῆς ἀλήθειας καὶ τὰ «ὅρια ἃ ἔθεντο οἱ πατέρες ἡμῶν», ἡ ὁποία ἀλήθεια ἀκριβῶς συνιστᾶ τὴν ὄντως ἀγάπη πρὸς τοὺς αἱρετικούς.
.           Ἡ ὑπόθεση τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς καὶ τῆς παγκόσμιας εἰρήνης, τοῦ μεταναστευτικοῦ προβλήματος καὶ τῆς τρομοκρατίας ἀσφαλῶς εἶναι ὀξύτατα προβλήματα ποὺ ἀπασχολοῦν ὅλο τὸν κόσμο καὶ ἰδιαίτερα ματώνουν τὶς καρδιὲς τῶν χριστιανῶν. Αὐτὸ ὅμως τὸ γεγονὸς δὲν συνιστᾶ καμμιὰ προϋπόθεση γιὰ ἔναρξη καὶ συνέχιση θεολογικῶν διαλόγων μὲ αἱρετικούς, ὡσὰν νὰ ἀναζητοῦμε λύσεις πάνω στὴν χαμένη ἀλήθεια καὶ ἑνότητα τῆς πίστεως. «Ἕτερον ἑκάτερον». Οὔτε ἕνας ἅγιος Πατέρας στὸ παρελθὸν κάθισε ποτὲ στὸ ἴδιο Τραπέζι μὲ αἱρετικοὺς γιὰ τὴν πείνα καὶ τὴ φτώχεια. Ἐξ ἄλλου μέχρι σήμερα δὲν ἔφεραν αὐτοὶ οἱ διάλογοι κανένα ἀποτέλεσμα στὰ παραπάνω θέματα οὔτε στὴ θεολογικὴ σύγκλιση τῶν δύο πλευρῶν. Ἡ Ἐκκλησία δίνει ἐπαρκῆ τὴ μαρτυρία τῆς ἐμπειρίας της στὰ κοινωνικὰ θέματα χωρὶς ἄλλα στηρίγματα καὶ δεκανίκια καὶ δὲν ἀλλάζει τὴν ὁρολογία τῆς ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων, ποὺ μᾶς λέγουν ξεκάθαρα «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ πρώτην καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ…» καὶ ὅτι οἱ Λατίνοι καὶ σχισματικοὶ καὶ αἱρετικοὶ εἶναι. Πόσο μᾶλλον ὅλοι οἱ ἄλλοι.
.           Ἐπειδὴ διὰ τὸ θέμα τοῦ βαπτίσματος λέγονται κατὰ καιροὺς πολλά, ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ ποῦμε εἶναι ὅτι οἱ πρὸ τοῦ Σχίσματος Ὀρθόδοξοι Πατέρες μας ὡς ὀρθόδοξοι ἀντιμετώπιζαν ποιμαντικὰ καὶ τοπικὰ μὲ διαφορετικὴ πιθανὸν προσέγγιση – μὲ ἀκρίβεια ἢ μὲ οἰκονομία – τὸ θέμα τῆς εἰσόδου ἐκ νέου στὴνἘκκλησία τῶν αἱρετικῶν ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι προφανῶς διέσωζαν τὸν τύπο τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Ἐδῶ στὴν περίπτωση τῶν μὲ ἐπίγνωση στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία ἐπιστρεφόντων αἱρετικῶν της Δύσεως δὲν ἔχουμε κάν βάπτισμα. Ἡ συνείδηση τῶν ἐπιστρεφόντων δυτικῶν ζητοῦν τὴν κατ᾽ ἀκρίβειαν ἐπανεισδοχή τους μὲ ὀρθόδοξο βάπτισμα στὴν Ἐκκλησία μας (π. Πλακίδας Ντεσέϊγ).
.           Ἀσφαλῶς ὁ Χριστὸς ἔκανε θαύματα σὲ εἰδωλολάτρες καὶ Σαμαρεῖτες τῆς ἐποχῆς του, ὅπως κάνει θαύματα καὶ σήμερα σὲ μουσουλμάνους καὶ παπικοὺς καὶ ἑτεροδόξους… Κοινὸς Πατέρας ὅλων εἶναι. Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι αὐτοὶ ὅλοι ἀνῆκαν τότε στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ (ὅπως ἀκριβῶς εἶπε καὶ διόρθωσε τὴ Σαμαρείτιδα) καὶ ὅτι οἱ σημερινοὶ αἱρετικοὶ εἶναι μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μὲ τὴν Πεντηκοστὴ καὶ τὴν Ἐκκλησία «εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε» καὶ τότε ἔδωκε τὴν τελειωτικὴ χάρη διὰ τοῦ λόγου, τῆς Πίστεως καὶ τῶν Μυστηρίων: «ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται». Τότε «γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν». Ἐξ ἄλλου, ὅπως λέγει ὁ ἀείμνηστος π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος: «τὰ προσωπικὰ σὲ ἐθνικοὺς καὶ ἀλλοδόξους θαύματα σκοπὸ ἔχουν νὰ τοὺς φέρουν στὸ χῶρο τοῦ ἀντικειμενικὰ καὶ γενικὰ ἰσχύοντος θαύματος, ποὺ εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία».
.           Ἄλλο διάσπαση καὶ διάτμηση τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου κι ἄλλο διάσπαση καὶ σχίσμα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ὅπως ὑπονοεῖ καὶ ὁ Παῦλος, ὅταν ὁμιλεῖ γιὰ σχίσματα καὶ διαιρέσεις τῶν Χριστιανῶν τῆς Κορίνθου. Ἀσφαλῶς οἱ ἅγιοι Πατέρες τότε δὲν θεωροῦσαν τοὺς ἀρειανοὺς Ἐκκλησία… Ἐμεῖς δυστυχῶς θεωροῦμε ὅλες τὶς μεγάλες αἱρέσεις Ἐκκλησίες καὶ ἀποκαλοῦμε τοὺς αἱρεσιάρχες σὲ συλλείτουργα μάλιστα ἁγιώτατους ἀδελφούς. Καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει συνῆλθαν οἱ ἅγιες Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι καὶ ἔθεντο τὰ ὅρια τῆς ἀμωμήτου πίστεως, κατεδίκασαν, ἀφόρισαν, ἀναθεμάτισαν τοὺς αἱρετικούς, ὅπως καὶ οἱ παπικοὶ συνοδικὰ καὶ πατερικὰ καταδικάσθηκαν καὶ ἔκτοτε δὲν γεννᾶται θέμα. Μὰ ἐπιτέλους: δὲν τὰ ἤξεραν αὐτὰ οἱ ἅγιοι πατέρες μας, ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος, ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, οἱ Πατριάρχαι τῆς Ἀνατολῆς τὸ 1848, ὅταν μιλοῦσαν κατὰ τοῦ παπισμοῦ;
.           Ἐρωτᾶται κατὰ κόρον πῶς δέχθηκαν Πατέρες κάποιων Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων αἱρετικοὺς στὴν Ἁγία Ποίμνη τοῦ Χριστοῦ χωρὶς ἀναβαπτισμὸ καὶ ἀναχειροτόνιση καὶ μεῖς δὲν μποροῦμε σήμερα… Πρῶτον μὲν τὸ ἀποφάσισαν συνοδικά, καὶ ὄχι ἕνας ἀτομικὰ καὶ μία ἐκκλησία τοπικά. Τὰ ἀποφάσισαν συγκεκριμένα καὶ ἀσφαλῶς ὑπὸ προϋποθέσεις καὶ κατ᾽ οἰκονομίαν χάριν ἑνὸς μεγαλυτέρου καλοῦ, τῆς ἀρχῆς τῆς σωτηρίας. Τὸ σπουδαιότερο ὅμως εἶναι ὅτι

οἱ αἱρετικοὶ ἐκεῖνοι ἤθελαν νὰ ἐπανέλθουν στὴν Ἐκκλησία.
Εἶχαν μετανιώσει καὶ εἶχαν ἀποκηρύξει τὴν πλάνη τους.

Οἱ παπικοὶ καὶ οἱ ἄλλοι δὲν θέλουν. Θέλουν νὰ μένουν στὴν αἵρεση. Τόσο ἁπλὸ εἶναι! Ἐμεῖς σπεύδουμε ἐκ τῶν προτέρων καὶ κάνουμε ἐκπτώσεις στὴν κανονικότητα, χωρὶς νὰ μᾶς τὸ ζητήσουν. Ὅσοι ἐπιστρέφουν ὅμως πραγματικὰστὴν Ὀρθοδοξία δὲν θέτουν θέμα βαπτίσματος καὶ δὲν ζητοῦν διευκολύνσεις.Ἐμεῖς βιαζόμαστε καὶ κάνουμε τὸν πρόθυμο καὶ τὸν ἀνοιχτοχέρη..           «Ἀρχὴ φιλοσοφίας ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις». Πράγματι οἱ Ἅγιοι Πατέρες μαζὶ μὲ τὴν ἀκρίβεια δεχόντουσαν καὶ τὴν οἰκονομία στὸ χειρισμὸ τῶν αἱρετικῶν. Οὐδέποτε ὅμως ἔδιναν μυστήρια καὶ θεωροῦσαν ἰσότιμα μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀνθρώπους ποὺ βρισκόντουσαν ἀκόμη μέχρι τὸ λαιμὸ στὴν αἵρεση. Μέχρι νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἀποφασιζόταν συνοδικὰ καὶ συνολικά, οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ δὲν εἶχαν δικαίωμα στὰ Μυστήρια. Ὕστερα δὲν εἶναι τὸ ἴδιο τὰ θαύματα καὶ οἱ βαπτίσεις τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ ἀποστελλομένων ἀπὸ τὸν Χριστὸ πρὶν ἀπὸ τὴν Πεντηκοστὴ καὶ μετὰ τὴν Πεντηκοστή.
.            Πολὺς λόγος γιὰ τὸν Παπισμό. Καλά, ἔχει ὀρθὴ Τριαδολογία, ὀρθὴ Μαριολογία, ὀρθὴ Ἐκκλησιολογία, ὁ Παπισμός; Δὲν ἀσκεῖ προσηλυτισμὸ μὲ ἐγκλήματα μάλιστα ὁ Παπισμός; Ὁ παπισμὸς ἔχει περισσότερες αἱρέσεις καὶ ἀπὸ τὸν Χιλιασμὸ ποὺ εἶναι ὀργάνωση. Τί λέγει ὁ ἅγιος Ἰουστίνος ὁ Πόποβιτς γιὰ τὸν Πάπα καὶ τὸν ἀνθρωποκεντρισμὸ τοῦ παπισμοῦ; Τὰ γεγονότα τὰ καθ᾽ ἑκάστην γενεὰν εἰς βάρος τοῦ Παπισμοῦ γενόμενα ὑπὸ τοῦ Θεοῦ θαυμαστῶς προκληθέντα (θαῦμα ἁγ. Σπυρίδωνος στὴν Κέρκυρα) σὲ συλλείτουργα καὶ συμπροσευχὲς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγνοηθοῦν καὶ νὰ ἀφήνουν περιθώρια ἀθωώσεως τῆς παπικῆς αἱρέσεως;
.           Ἂν ἀρχίσουμε, τέλος, νὰ θέτουμε σὲ μερικὴ ἢ γενικὴ ἀμφισβήτηση τὴν ἰσχὺ τῶν ἱερῶν κανόνων, ἐπικαιροποίησης καὶ ἐκσυγχρονισμοῦ τους, ἂν τὴν ἱερὴ καύχηση περὶ τῆς ἀδόλου ἀποστολικότητας καὶ μοναδικότητας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τὴν χαρακτηρίζουμε αὐθαίρετη ἀποκλειστικότητα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἂν βλέπουμε Ἐκκλησίες καὶ Χάριτες στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Αἱρέσεων, στὸ ὁποῖο σημειωτέον ἡ Παπικὴ Αἵρεση ποτὲ δὲν ἔγινε μέλος, καὶ γιὰ τὸ ὁποῖο ἅγιοι παλαιοὶ καὶ πρόσφατοι μὲ ἀποκάλυψη Θεοῦ ἀπερίφραστα καταδίκασαν, ἂν ἐπιλεκτικὰ διαχωρίζουμε τὰ Μυστήρια, ἀναγνωρίζοντας τὸ κρεῖττον (=τὸ βάπτισμα) καὶ ἀκυροῦντες δῆθεν τὰ ἐλάσσονα, ἂν χωρὶς νὰ μᾶς τὸ ζητήσουν σπεύδουμε ἐμεῖς ἀπὸ μόνοι μας καὶ ἐγκρίνουμε βαπτίσματα αἱρετικῶν καὶ νὰ ὑποστηρίζουμε μεικτοὺς γάμους, ἂν ἐθελοτυφλοῦμε μπροστὰ στὴν ἀμετανοησία καὶ τὴν ἐγκληματικότητα τοῦ παπισμοῦ καὶ στὶς διαστροφὲς τοῦ προτεσταντικοῦ χώρου, τότε ἔχουμε ἀποτολμήσει ἀπόπειρα ἐκκλησιαστικοῦ ἐγκλήματος καὶ ἐμπιστευόμαστε τὴν κρίση μας, κυμαινόμαστε ἀντιφατικὰ καὶ αὐτοκτονικὰ μεταξὺ ὀρθοδόξου ὁμολογίας καὶ ἀντιθέου ἀνθρωπαρεσκείας.

//christianvivliografia