Roberto Pecchioli - Ο Τζορτζ Σόρος και η Ανοιχτή Κοινωνία (28)

Συνέχεια από: Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2023

KATA ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ (ΤΟ ΑΝΤΙΦΩΝΟ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ)

6 

ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΣΟΡΟΣ

ΝΕΑ ΒΑΡΕΛΙΑ ΓΙΑ ΠΑΛΙΟ ΚΡΑΣΙ

Το συμπέρασμα αυτού του πυκνού κεφαλαίου είναι ένα ερώτημα. Είναι τα ιδρύματα, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, το δίκτυο του Σόρος και των άλλων "φιλάνθρωπων" δισεκατομμυριούχων, οι πολυάριθμες μυστικές ελίτ, οι επίσημες και ανεπίσημες ενώσεις, πέρα από την αυτονόητη αρχή της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι, ακόμη συμβατές, στην πραγματικότητα, με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, τη λαϊκή κυριαρχία και την ίδια τη συγκεκριμένη ελευθερία, ή μήπως αποτελούν τα σημαντικότερα εργαλεία μιας ολιγαρχικής εξουσίας που ευδοκιμεί πίσω από ποταμούς χρήματος - μεγάλο μέρος του οποίου αφαιρείται από τους λαούς και τα κοινωνικά τους δικαιώματα - στη σκιά των μυστικών μηχανισμών του λεγόμενου Βαθέους Κράτους ορισμένων δυτικών δυνάμεων; Στην περίπτωση της παρέμβασης του Τζορτζ Σόρος, από τη δεκαετία του 1980 υπάρχει μια απόλυτη σύμπτωση μεταξύ της δράσης του μεγιστάνα και των οργανώσεών του και των δραστηριοτήτων του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, ιδίως μέσω του Εθνικού Ιδρύματος για τη Δημοκρατία (NED: National Endowment for Democracy), μιας ψευδεπίγραφης ΜΚΟ που βρίσκεται κοντά στους κυβερνητικούς μηχανισμούς και ιδρύθηκε το 1983 με στόχο την προώθηση της δημοκρατίας στο εξωτερικό, δηλαδή την εξαγωγή του αμερικανικού μοντέλου. Η πραγματική εξουσία απέχει πολύ από τους τόπους, τους θεσμούς και τα άτομα που την ενσαρκώνουν στη φαντασία της πλειοψηφίας.

Οι επίσημες συνεργασίες μέσων ενημέρωσης μεταξύ του National Endowment for Democracy και ιδιωτικών ιδρυμάτων των ΗΠΑ.

Συνολικά, η διαδρομή του Σόρος ακολουθεί τα μονοπάτια της αμερικανικής αυτοκρατορίας στην οποία ανήκει από το 1956, αφού εκπαιδεύτηκε στο Φαμπιάνικο σιδηρουργείο του Λονδίνου. Η κοινωνία του είναι ανοιχτή στο βαθμό που είναι μια στροφή προς τη φιλελεύθερη κατεύθυνση στην οικονομία και ελευθεριακή-αναρχική στις ηθικοκοινωνικές αξίες της παλιάς φιλελεύθερης σκέψης. Ο Σόρος είναι η τέλεια ενσάρκωση της νίκης της ενδοαστικής επανάστασης της δεκαετίας του 1960 μετά τους σπασμούς της δεκαετίας του 1970. Στη δεκαετία του 1980 ήταν αντικομμουνιστής και αντισοβιετικός φιλελεύθερος μαζί με την NED και πλάσματα της CIA όπως το Radio Free Europe· στη δεκαετία του 1990 ήταν αφοσιωμένος στη διάλυση του κράτους πρόνοιας, της ισχύος των εθνικών κρατών και των νομισμάτων που συμβολίζουν την κυριαρχία τους και στη συνένωση του πρώην σοβιετικού κόσμου και των δυτικών ορφανών του πραγματικού κομμουνισμού στη μεγάλη οικογένεια της Ανοιχτής Κοινωνίας. Στην Τρίτη Χιλιετία στοχεύει στην αποδόμηση σ’ ό,τι έχει απομείνει από τη Δύση πριν από τη δεκαετία του '60 και νά την παρασύρει στην ιδιωτικοποιημένη παγκοσμιοποίηση με αντάλλαγμα ψεύτικα ατομικά δικαιώματα που ανεμίζουν σαν καρότο μπροστά σε φορτωμένο γάιδαρο. Η Ανοιχτή Κοινωνία είναι η ιδεολογία ή μάλλον η μεθοδολογία της δυτικής μετα-νεωτερικότητας: αξιακός αναρχισμός και απώλεια της ιστορικής συνείδησης μέσω της κουλτούρας ακύρωσης. Ο υποκειμενισμός των αρχών -που καλύπτεται με τον μανδύα της απελευθέρωσης, όχι της ελευθερίας- οδηγεί αναπόφευκτα στον πολιτισμικό μηδενισμό: όλα εξισώνονται, δηλαδή, στην κοιλάδα των δακρύων· ειδωλολατρία του παρόντος, ασφυκτικός υλισμός, ασύδοτος ηδονισμός και αδίστακτος εγωισμός. Αποτέλεσμα, στο κάτω μέρος μια έρημος που διασχίζεται από άτομα χωρίς κατεύθυνση, στην κορυφή το δίκαιο του ισχυρότερου, δηλαδή ποιος πληρώνει το λογαριασμό. Είναι προφανές ότι η δημοκρατία νοούμενη ως συμμετοχή του λαού στο πεπρωμένο του, η ελευθερία ως συζήτηση και αντιπαράθεση μεταξύ εναλλακτικών σχεδίων αποδοκιμάζεται από τον Σόρος και την τάξη του: καλύτερα ένα δίκτυο επιρροών, μια Βαβυλώνα κλαδικών διεκδικήσεων, καλύτερα να διαλύσουμε την κοινωνία, να τη χωρίσουμε σε χίλια αμοιβαία εχθρικά τμήματα (αυτό είναι ο ανταγωνισμός της αγοράς που αναδεικνύεται σε γενικό κριτήριο) και στη συνέχεια να την ανασυνθέσουμε σε ένα νέο τύπο διηγηματοποίησης. Μυστικές ολιγαρχίες που συνεδριάζουν και αποφασίζουν για όλους στα περιβόλια που προσφέρει ο Σόρος και οι άλλοι άρχοντες του χρήματος σύμφωνα με το σενάριο που παρέχει ο θόλος, ενώ μια υπηρεσιακή χορωδία που προορίζεται για τις μάζες τραγουδά έναν και μοναδικό σκοπό, αυτόν των "δικαιωμάτων" και της ανοιχτής κοινωνίας.

Αυτές οι ολιγαρχίες είναι η πραγματική πυραμίδα της εξουσίας πίσω από τα ακρωνύμια που τη στηρίζουν, η δομή που αποτελείται από άνδρες, γυναίκες, συγκεκριμένα συμφέροντα και ιδέες που γίνονται κυρίαρχη σκέψη επειδή αποτελούν την ιδεολογία των κυρίαρχων. Είναι γεγονός ότι μεγάλα ιδρύματα όπως η Ford, η Gates ή η Open Society διαπερνούν οικονομικά και ιδεολογικά ολόκληρο το σύστημα των παγκόσμιων σχέσεων εξουσίας. Αποτελούν το "υπόστρωμα" από το οποίο προέρχεται και δρα μεγάλο μέρος της άρχουσας τάξης και των "ειδικών". Αυτό το υπόστρωμα σχηματίζει ένα άτυπο αλλά πολύ ισχυρό δίκτυο παγκόσμιας διακυβέρνησης. Ένα υπόστρωμα είναι λιγότερο συναρπαστικό από μια θεωρία συνωμοσίας, ένα άτυπο δίκτυο είναι λιγότερο σκοτεινό από μια συνωμοσία, είναι νέα βαρέλια για ένα παλιό κρασί, την Κυριαρχία.

Τέλος 6ου Κεφαλαίου