Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ (3).

Συνέχεια από Παρασκευή, 1 Απριλίου 2011

Και ο Αγουρίδης συνεχίζει την αναφορά του από το συνέδριο της Salamanca : H τελευταία εισήγηση ήταν του γνωστού για την επιρροή του στο Βατικανό, συντηρητικού θεολόγου Joseph Ratzinger (του σημερινού πάπα). Είχε τίτλο «Η θέση του Οικουμενισμού σήμερα».

Ο ΠΑΠΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΤΕΡΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

«Ο Ratzinger διαπιστώνει αμέσως την απογοήτευση που ακολούθησε τις έντονες ελπίδες του Οικουμενισμού, όπως εκφράστηκαν από τη Βατικανή Σύνοδο, τον πατριάρχη Αθηναγόρα και το Π.Σ.Ε.

Πιστεύει πως μετά τη Β’ Βατικανή Σύνοδο έγινε μέσα στη ζωή της εκκλησίας η αναγνώριση ενός νέου παράγοντα πνευματικώς καταλυτικού, του οποίου η ύπαρξη ή η διαβρωτική επί τών πάντων επιρροή δεν είχε μέχρι τότε συνειδητοποιηθεί. ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑ ΕΝΔΟΚΟΣΜΙΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΥ ΔΕΧΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΙΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ. Αυτό όμως που συνιστά την Εκκλησία δεν είναι απλώς ανθρώπινες ενέργειες.

Κάτι ανθρώπινο, κάτι καμωμένο από μόνο του παρουσιάστηκε ως θείο. Η ανοχή πρός τέτοιες καταστάσεις και ο διάλογος με αυτές, δεν προάγει την αλήθεια και δεν εξυπηρετεί την ενότητα της Εκκλησίας.

Με λίγα λόγια δίνεται η εντύπωση πως η παθολογία βασίζεται στο ότι η Οικουμενική κίνηση αναζητεί την ενότητα, ενώ η αλήθεια της πίστεως βρίσκεται μόνο στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία (επομένως η ενότητα επιτυγχάνεται μόνον δια της Επιστροφής).

Οι Εκκλησιαστικές διακρίσεις δικαιώνονται πρωταρχικά και κύρια με την πίστη. (Το πρωτείο είναι δόγμα). Η θεμελίωση αυτής της αλήθειας είναι το πρωταρχικό οικουμενικό έργο και όχι η αναζήτηση μη θεολογικών παραγόντων στη διαίρεση. Δεν παίζονται παιχνίδια με ό,τι έχει ληφθεί εξ’ αποκαλύψεως. Μεσάζουσες και συμφιλιωτικές θέσεις αποκλείονται. Ο οικουμενικός διάλογος δεν είναι ούτε φιλοσοφική συζήτηση ούτε πολιτική διαπραγμάτευση.

Αφού δε η κοινότητα της πίστης είναι καρπός ενός δώρου, αυτός δεν μπορεί να επιτευχθεί τελικά από μια λειτουργία σκέψης, αλλά πρέπει πάλι να δωρηθεί από το θεό (πρέπει να είναι μία αλάθητη απόφαση του πάπα).

Ούτε η αλήθεια είναι ζήτημα πλειοψηφίας (Συνόδου). Πώς μπορεί να αποφασίζει κάποιος (εκτός του πάπα) πως κάτι θα είναι αληθινό στο μέλλον; Η Σύνοδος στηρίζεται στην αρχή της ηθικής αποδοχής. Και δεν είναι η συγκατάθεση που θεμελιώνει την αλήθεια αλλά η αλήθεια τη συγκατάθεση.

Στον οικουμενικό διάλογο τονίζεται ιδιαιτέρως το θέμα της αλήθειας αλλά τονιζόταν επίσης πως απαιτεί μετάνοια και εμβάθυνση στο νόημα της που αλήθειας που εκφράζεται στην πίστη.

Ο Ratzinger αρνείται μια τέτοια διαδικασία για τον εαυτό του. Αυτά τα χρειάζονται μόνον οι άλλοι. Αν υπάρχουν σχίσματα αυτό δεν πρέπει να τους απασχολεί όλους. Την μετάνοια την χρειάζονται οι άλλοι. ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΣΗ ΜΑΣ. (Αυτό επαναλαμβάνει και ο αλάθητος Ράμφος λέγοντάς μας πως μέσα στον Ιστορικό πολιτισμό που εισερχόμεθα, καταργείται και ο φόβος του θανάτου, εφόσον θάνατος σημαίνει Αναγέννηση).

Ο σημερινός πάπας βρίσκει παντού τον κίνδυνο της σχετικοκρατίας, κατηγορεί για υπεροχή της πράξης έναντι του Λόγου και της αληθείας, και μιλάει περί του Χριστιανισμού ως του πληρώματος του νόμου της αγάπης (Ρωμ. 13,10) για να επιτευχθεί η σωστή διάκριση μεταξύ ουσιώδους και μη ουσιώδους».

Σ’αυτό εδώ το σημείο ο Αγουρίδης σημειώνει σωστά! Αυτή η επιχειρηματολογία είναι πολύ γνωστή στην Ελλάδα, διότι την χρησιμοποιούν εναντίον του Οικουμενισμού όσοι τον επικρίνουν.

ΦΟΒΕΡΟ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!! Και οι δύο κληρικαλισμοί φωνάζουν το ίδιο ακριβώς πράγμα ο ένας εναντίον του άλλου. Ελάτε πίσω στην αλήθεια που κατέχω εγώ.

Σχόλιο: Ο οικουμενικός διάλογος θα προχωρήσει, αυτό είναι βέβαιο και ίσως επιβληθεί με την βοήθεια του φρέσκου Ρωσικού σχεδίου. Σαν ενότητα για την αντιμετώπιση του αντιχριστιανικού κινήματος! Πού θά σημαίνει τήν απόλυτη αποτυχία τού οικουμενισμού.

Μας είχε προειδοποιήσει ο Κύριος: Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε.

Αμέθυστος