Η Συνέχεια απο το αμέσως προηγούμενο.
Άς δούμε γιά λίγο τόν ιστορικισμό, αυτή τήν μεγάλη ασθένεια τού πνεύματος νά υποδύεται τήν θεολογία : ο εμβαπτισμός ή καλύτερα η Inculturation τής χριστιανικής κοινωνίας (δηλ. η εκκοσμίκευση, τήν οποία ονομάζει εμβαπτισμό ο Αγουρίδης γιά νά κρύψει τήν αλήθεια), ξεκινά από τήν αρχή τής εκκλησίας. Όπου ξεπεράστηκε τό Ιουδαϊκό στοιχείο, μέ τήν Τριαδική διδασκαλία τής εκκλησίας (κατά τήν γνώμη τους είναι όλα επινοήσεις, υπερβάσεις, εναλλακτικές λύσεις), όμως μέ έναν ενθουσιαστικό τρόπο, πού απέκλειε τήν αμαρτία (ότι καθαρίζει ο Κύριος ο Αγουρίδης τό ξαναρυπαίνει), αλλά διαφύλαττε τό πατρικό έλεος τού Θεού γιά τόν αμαρτωλό, εμπιστευόμενη έτσι τήν κοινωνία στήν έμπνευση τού πνεύματος καί στήν δημιουργικότητα τής κοινότητας (απελευθερωμένη λοιπόν η πρώτη εκκλησία καί μέ τήν Αγία Τριάδα υπό μάλης, πέφτει μέ τά μούτρα στόν πολιτισμό).
Ο καθολικός τόν οποίο εκθέτει ο Αγουρίδης γίνεται όλο καί πιό ανόητος.
«Η νομιμοποίηση τού χριστιανισμού άνοιξε τό δρόμο σέ έναν πολιτιστικό εμβαπτισμό τού οποίου οι διαστάσεις ακόμη ερευνώνται (έχει αναλάβει ο Πουαρώ). Κατά τήν εμβάπτιση αυτή αφομοιώθηκε από τούς χριστιανούς τό οικουμενικό από τό επιμέρους, τό γένος από τό είδος, τό ίσο από τό διάφορο καί τονίστηκε η υπεροχή τού ενός στά πολλά, μέ μιά άρνηση ώς πρός τήν αξία τής πολλαπλότητος. (Σάν καλοί σχολαστικοί οι καθολικοί αλλάζουν τήν ταύτιση τής εννοίας μέ τό πράγμα, μέ τήν ταύτιση τής εννοίας μέ τόν χρόνο, τό βιβλίο τού οποίου είναι η ιστορία καί γλώσσα τό υποκείμενο κάθε εκσυγχρονιστή).
Η Πατερική σκέψη επεξεργάστηκε μιά χαρακτηριστική ισορροπία (πίστεως, μυστηρίων, ρυθμίσεων κτλ.) μεταξύ ενότητας καί ποικιλίας στήν έκφραση. Η αφομοίωση τής χριστιανικής θεολογίας από τόν Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό υπήρξε βαθύτατη (μέχρι εξαφανίσεως). Όλοι οι λόγοι τών σχισμάτων ήταν πολιτικοί (όσον αφορά τούς λατίνους, διότι δέν πίστεψαν ποτέ τίποτε άλλο εκτός από τή δύναμη)».
-- Στήν Δύση όμως η αλήθεια είναι ότι η εκκλησία αναγκάζεται νά δημιουργήσει πολιτισμό γιά νά εκπολιτίσει τούς βαρβάρους πού τήν κατέκτησαν. Ή καλύτερα νά μειώσει καί νά χρησιμοποιήση τήν χριστιανική αλήθεια σάν πολιτισμικές αρχές, καταργώντας τήν ελευθερία της. Σάν αποτέλεσμα οι Γερμανοί βάρβαροι κατακτητές ζήλεψαν τό Βυζάντιο καί βάλθηκαν νά το κατακτήσουν πράγμα πού επαναλαμβάνεται έκτοτε γιατί ο σκοπός τους είναι ο ολοκληρωτικός αφανισμός τών πηγών τής σκέψεως καί τής πίστεως.
Στή συνέχεια συναντούμε μιά ενδιαφέρουσα ιστορική θέση. «Ο φεουδαρχικός πολιτισμός εισήγαγε στή χριστιανική κοινωνία τήν ιδέα πώς η διαφοροποίηση έχει ως συνέπεια τήν υποταγή, κάτι πού καταργούσε πλήρως τήν παραδοσιακή οριζόντια έννοια τής κοινωνίας, ενώ αυξήθηκε η απόσταση μεταξύ κληρικών καί λαϊκών καί κατά ένα κάθετο τρόπο μεταξύ μυστικών πνευματικών καί τών λοιπών πστών».
«Τελικώς δημιουργήθηκε στην ιστορία η πίστη, ένας πολιτισμός και μία πίστη. Έτσι η Χριστιανοσύνη αντιτάχθηκε σε κάθε πραγματικότητα μή αφομοιώσιμη, απέκτησε κοινωνική και θρησκευτική ομοιογένεια, και η κοινωνία αυτή θεωρήθηκε ώς η απόλυτη αλήθεια της Χριστιανικής αποκαλύψεως, αλλά και η άριστη δυνατή πραγματοποίηση της παρουσίας του Ευαγγελίου μεταξύ των ανθρώπων, αφού αυτή η παρουσία έχει την εγγύηση των κοινωνικών θεσμών (όπως λέμε ο καλύτερος δυνατός κόσμος). Η έννοια της καθολικότητος γίνεται ποσοτική, μονοδιάστατη και μονο-πολιτιστική, σε πλήρη αντίθεση με την οικουμενικότητα του Ευαγγελίου. Η ίδια η σωτηρία μας παύει να είναι έργο της θείας πρωτοβουλίας και γίνεται πρωτοβουλία της Εκκλησίας και κυρίως της Ιεραρχίας της».
«Φτάνουμε λοιπόν, στη δημιουργία μιας κοινωνίας λιγότερο αποκλειστικής και δύσκολης απο εκείνης τών Εκκλησιών, με την αντίθεση της μοντέρνας σκέψης στην αδιαλλαξία της Εκκλησίας. Και σήμερα πλέον η Χριστιανική κοινωνία και η ανθρώπινη αδελφότητα ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους, συνήθως αντίθετους».
-- Έτσι λοιπόν η οικουμενιστική κίνηση καλεί την Εκκλησία να προσαρμοστεί σε αυτή την κοινωνία της ανοχής που δημιουργήθηκε λόγω της αδιαλλαξίας της και ερήμην της. ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΛΟΓΙΚΑ. Το μόνο παράλογο είναι η οικονομία του Κυρίου η οποία χάνεται παντελώς αφού έτυχε τόσο επιτυχούς εκμεταλλεύσεως.
ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΠΛΗΞΗ.
Αμέθυστος
Άς δούμε γιά λίγο τόν ιστορικισμό, αυτή τήν μεγάλη ασθένεια τού πνεύματος νά υποδύεται τήν θεολογία : ο εμβαπτισμός ή καλύτερα η Inculturation τής χριστιανικής κοινωνίας (δηλ. η εκκοσμίκευση, τήν οποία ονομάζει εμβαπτισμό ο Αγουρίδης γιά νά κρύψει τήν αλήθεια), ξεκινά από τήν αρχή τής εκκλησίας. Όπου ξεπεράστηκε τό Ιουδαϊκό στοιχείο, μέ τήν Τριαδική διδασκαλία τής εκκλησίας (κατά τήν γνώμη τους είναι όλα επινοήσεις, υπερβάσεις, εναλλακτικές λύσεις), όμως μέ έναν ενθουσιαστικό τρόπο, πού απέκλειε τήν αμαρτία (ότι καθαρίζει ο Κύριος ο Αγουρίδης τό ξαναρυπαίνει), αλλά διαφύλαττε τό πατρικό έλεος τού Θεού γιά τόν αμαρτωλό, εμπιστευόμενη έτσι τήν κοινωνία στήν έμπνευση τού πνεύματος καί στήν δημιουργικότητα τής κοινότητας (απελευθερωμένη λοιπόν η πρώτη εκκλησία καί μέ τήν Αγία Τριάδα υπό μάλης, πέφτει μέ τά μούτρα στόν πολιτισμό).
Ο καθολικός τόν οποίο εκθέτει ο Αγουρίδης γίνεται όλο καί πιό ανόητος.
«Η νομιμοποίηση τού χριστιανισμού άνοιξε τό δρόμο σέ έναν πολιτιστικό εμβαπτισμό τού οποίου οι διαστάσεις ακόμη ερευνώνται (έχει αναλάβει ο Πουαρώ). Κατά τήν εμβάπτιση αυτή αφομοιώθηκε από τούς χριστιανούς τό οικουμενικό από τό επιμέρους, τό γένος από τό είδος, τό ίσο από τό διάφορο καί τονίστηκε η υπεροχή τού ενός στά πολλά, μέ μιά άρνηση ώς πρός τήν αξία τής πολλαπλότητος. (Σάν καλοί σχολαστικοί οι καθολικοί αλλάζουν τήν ταύτιση τής εννοίας μέ τό πράγμα, μέ τήν ταύτιση τής εννοίας μέ τόν χρόνο, τό βιβλίο τού οποίου είναι η ιστορία καί γλώσσα τό υποκείμενο κάθε εκσυγχρονιστή).
Η Πατερική σκέψη επεξεργάστηκε μιά χαρακτηριστική ισορροπία (πίστεως, μυστηρίων, ρυθμίσεων κτλ.) μεταξύ ενότητας καί ποικιλίας στήν έκφραση. Η αφομοίωση τής χριστιανικής θεολογίας από τόν Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό υπήρξε βαθύτατη (μέχρι εξαφανίσεως). Όλοι οι λόγοι τών σχισμάτων ήταν πολιτικοί (όσον αφορά τούς λατίνους, διότι δέν πίστεψαν ποτέ τίποτε άλλο εκτός από τή δύναμη)».
-- Στήν Δύση όμως η αλήθεια είναι ότι η εκκλησία αναγκάζεται νά δημιουργήσει πολιτισμό γιά νά εκπολιτίσει τούς βαρβάρους πού τήν κατέκτησαν. Ή καλύτερα νά μειώσει καί νά χρησιμοποιήση τήν χριστιανική αλήθεια σάν πολιτισμικές αρχές, καταργώντας τήν ελευθερία της. Σάν αποτέλεσμα οι Γερμανοί βάρβαροι κατακτητές ζήλεψαν τό Βυζάντιο καί βάλθηκαν νά το κατακτήσουν πράγμα πού επαναλαμβάνεται έκτοτε γιατί ο σκοπός τους είναι ο ολοκληρωτικός αφανισμός τών πηγών τής σκέψεως καί τής πίστεως.
Στή συνέχεια συναντούμε μιά ενδιαφέρουσα ιστορική θέση. «Ο φεουδαρχικός πολιτισμός εισήγαγε στή χριστιανική κοινωνία τήν ιδέα πώς η διαφοροποίηση έχει ως συνέπεια τήν υποταγή, κάτι πού καταργούσε πλήρως τήν παραδοσιακή οριζόντια έννοια τής κοινωνίας, ενώ αυξήθηκε η απόσταση μεταξύ κληρικών καί λαϊκών καί κατά ένα κάθετο τρόπο μεταξύ μυστικών πνευματικών καί τών λοιπών πστών».
«Τελικώς δημιουργήθηκε στην ιστορία η πίστη, ένας πολιτισμός και μία πίστη. Έτσι η Χριστιανοσύνη αντιτάχθηκε σε κάθε πραγματικότητα μή αφομοιώσιμη, απέκτησε κοινωνική και θρησκευτική ομοιογένεια, και η κοινωνία αυτή θεωρήθηκε ώς η απόλυτη αλήθεια της Χριστιανικής αποκαλύψεως, αλλά και η άριστη δυνατή πραγματοποίηση της παρουσίας του Ευαγγελίου μεταξύ των ανθρώπων, αφού αυτή η παρουσία έχει την εγγύηση των κοινωνικών θεσμών (όπως λέμε ο καλύτερος δυνατός κόσμος). Η έννοια της καθολικότητος γίνεται ποσοτική, μονοδιάστατη και μονο-πολιτιστική, σε πλήρη αντίθεση με την οικουμενικότητα του Ευαγγελίου. Η ίδια η σωτηρία μας παύει να είναι έργο της θείας πρωτοβουλίας και γίνεται πρωτοβουλία της Εκκλησίας και κυρίως της Ιεραρχίας της».
-- Έτσι λοιπόν η οικουμενιστική κίνηση καλεί την Εκκλησία να προσαρμοστεί σε αυτή την κοινωνία της ανοχής που δημιουργήθηκε λόγω της αδιαλλαξίας της και ερήμην της. ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΛΟΓΙΚΑ. Το μόνο παράλογο είναι η οικονομία του Κυρίου η οποία χάνεται παντελώς αφού έτυχε τόσο επιτυχούς εκμεταλλεύσεως.
ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΠΛΗΞΗ.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου