Joseph Ratzinger «Εισαγωγή στον Χριστιανισμό» (αποσπάσματα) (2)

Συνέχεια από : Δευτέρα, 25 Απριλίου 2011

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Εάν, εκμεταλλευόμενοι τήν ιστορική γνώση πού διαθέτουμε μέχρι σήμερα, ρίξουμε μιά ματιά στήν πορεία τού ανθρωπίνου πνεύματος, έτσι όπως παρουσιάζεται στά μάτια μας, αναγνωρίζουμε αμέσως πώς στίς διάφορες εξελικτικές περιόδους αυτού τού πνεύματος, υπάρχουν καί διαφορετικές φόρμες γιά νά τοποθετηθούν απέναντι στήν πραγματικότητα: γιά παράδειγμα η κατεύθυνση πού ήταν κατά βάθος μαγική, ή η μεταφυσική ή –όπως συμβαίνει σήμερα– η επιστημονική (δηλ. τό μοντέλο τών φυσικών επιστημών). Κάθε μιά από αυτές τίς βασικές ανθρώπινες τοποθετήσεις, έχει μέ τόν τρόπο της σχέση μέ τήν θρησκεία, καί κάθε μιά της τελειώνει μέ τόν τρόπο της ξανά, εμποδίζοντάς την. Καμιά της δέν ταυτίζεται μαζί της αλλά ταυτοχρόνως καί καμιά της δέν είναι ουδέτερη μαζί της. Κάθε μιά της μπορεί νά τής προσφέρει μιά καλή υπηρεσία αλλά μπορεί καί νά τήν μπερδέψει επίσης.

Στίς συνέπειες τής συγχρόνου νοοτροπίας μας, καθαρά επιστημολογικής, πού αφήνει τό ίχνος της συστηματικά σέ κάθε μας υπαρξιακό αίσθημα καί μάς ορίζει τήν θέση μας στό πραγματικό, στίς συνέπειες λοιπόν, ανήκει ο περιορισμός μας στά «φαινόμενα», σ’αυτό πού φαίνεται καί μπορεί νά συλληφθεί. Παραιτηθήκαμε από τήν έρευνα τής κρυμμένης ουσίας τών πραγμάτων, από τήν πυροδότηση τής ουσίας αυτού τού ιδίου τού είναι. Αυτή η προσπάθεια μάς φαίνεται πλέον σάν στείρα, καθώς τό βάθος τού είναι τελικώς μάς φαντάζει απρόσιτο. Συγκεντρωθήκαμε λοιπόν στήν προοπτική μας, περιοριστήκαμε στό ορατό μέ τήν ευρεία του έννοια, σ’αυτό πού μπορεί νά μετρηθεί μέ τίς δικές μας παραμέτρους.

Η μέθοδος τών φυσικών επιστημών βασίζεται αποκλειστικώς στόν περιορισμό της στό ελεγχόμενο φαινόμενο. Αυτό μάς φτάνει. Μ’αυτό μπορούμε νά εργαστούμε μέ φρενήρη ρυθμό, κατασκευάζοντας τοιουτοτρόπως μέ τά χέρια μας τόν κόσμο στόν οποίο μπορούμε νά ζήσουμε σάν άνθρωποι. Κατά συνέπεια, στήν ύπαρξη καί στήν μοντέρνα σκέψη άρχισε νά επιβάλλεται σιγά-σιγά μιά νέα έννοια τής αλήθειας καί τής πραγματικότητος, η οποία κυριαρχεί, ως επί τό πλείστον ασυνείδητα, σάν αρχή εμπνέυσεως τών ιδεών μας καί τών λόγων μας, καί η οποία μπορεί νά ελεγχθεί μέ τήν σειρά της μόνον εάν εκτεθεί στό πεδίο τής συνειδήσεως.

Σ’αυτό τό σημείο ακριβώς, διακρίνεται καθαρά η αναγκαία λειτουργία τής σκέψης η οποία δέν είναι δεμένη στίς φυσικές επιστήμες, η οποία πρέπει νά σκεφθεί αυτό πού δέν μπορούν νά σκεφθούν καί νά φέρει στή συνείδηση τήν ανθρώπινη προβληματική αυτής τής κατευθύνσεως.

Συνεχίζεται.

Αμέθυστος