Συνέχεια από :ΔΕΥΤΈΡΑ, 25 ΑΠΡΙΛΊΟΥ 2011
Ας ανακεφαλαιώσουμε για να τελειώσουμε μ’αυτό το θλιβερό κεφάλαιο του κληρικαλισμού που διαιωνίζει στην ορθόδοξη Εκκλησία την αμφιβολία και την σύγκρουση και αναγκάζει την ιεραρχία να υποχωρήσει προς τις θέσεις του Πάπα.
Ισχυρίζεται λοιπόν ο συγγραφεύς στην σ.27 ότι υπάρχουν αντι-εξουσιαστικές τάσεις και ομάδες οι οποίες επικαλούνται την χαρισματική φύση της Εκκλησίας εναντίον της ιδρυματικής και εξουσιαστικής, με στόχο να αποψιλώσουν την ιεραρχία απο την θεόθεν δεδομένη ευθύνη και εξουσία, ώστε να παραδοθή στη συνέχεια το νομοθετικό και διοικητικό της έργο στα χέρια του λαού ή να επικρατήση αναρχία. Επικαλείται δε όλους τους σοβαρούς ερευνητές που υποστηρίζουν ότι «Η Εκκλησία διεκρίθη εις δύο τομείς, τον κλήρον και τον λαόν, την ιεραρχίαν και το ποίμνιον» (Χρ, Ανδρούτσου), ότι «απετελέσθη ή επίγειος Εκκλησία εκ δύο τάξεων, ήτοι πρώτον μεν εκ του συνιστώντος την Εκκησιαστικήν Ιεραρχία ποιμαίνοντος κλήρου, δεύτερον δε εκ του ποιμενομένου λαού» (Ι.Καρμίρη). « Χειροτονία δεν είναι μόνον η μυστηριακή τελετή κατα την οποία δι’ ευχής και επιθέσεως των χειρών του επισκόπου κατέρχεται η Θ.Χάρις, αλλά συγχρόνως η πράξις δια της οποίας εισέρχεταί τις εις την Εκκλησιαστικήν Ιεραρχίαν, γιγνόμενος μέτοχος της Εκκλησιαστικής εξουσίας υπο την έννοιαν ότι αποκτά το διοικείν, το τελειτουργείν και το κηρύττειν» (Κ.Βαβούτσου), «Δια της Ιερωσύνης δίδεται, επιφοιτήσει του Αγίου Πνεύματος, η εσωτερική ικανότης πρός έγκυρον ενέργειαν της ιερατικής εξουσίας, ή εσωτερική εκείνη δύναμις δια της οποίας παρέχεται εις αυτόν ή δυνατότης να εκπληροί δεόντως το ανατεθειμένον αυτώ ιερατικόν έργον και καθήκον και το κανονικόν δικαίωμα του τελείν και ασκείν την κατα τον βαθμόν αυτού δοθείσαν Ιερατικήν εξουσίαν εν τη Εκκλησία» (Π.Παναγιωτάκου).
Και αποφεύγει να τονίσει πώς ναί μέν όλα αυτά είναι σωστά και μόνον ανόητοι μπορούν να τα αμφισβητήσουν, αλλά δεν είναι το παν. Δέν καλύπτουν ολόκληρη την δυνατότητα της πνευματικής ζωής! Σε μία ιστορική Εκκλησία η οποία διαθέτει στην καρδιά της το Άγιον Όρος είναι καθαρή αμαρτία να αποκρύπτεται πως η Ορθόδοξη Εκκλησία ζει και ανδρώνεται Χριστιανικά απο τους Αγίους της ! Απο τους πνευματικούς της, τους Ασκητές της ! Τους διδασκάλους της ! Πως τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος κινούνται και έξω από την ιεραρχία!
Εάν το σημείο αυτό δεν τονιστεί, τότε δέν διαφέρουμε σε τίποτε απο την καθολική λεγόμενη Εκκλησία. Ας ενωθούμε για να τελειώνουμε, για να αποκτήσουμε και την δόξα που μας λείπει!
Δέν επιτρέπεται λοιπόν, επι ποινή θανάτου, η ιεραρχία να διαθέτει διαφορετική Θεολογία από την θεολογία των πατέρων και ασκητών της Εκκλησίας, όπως διαθέτει. Καιρός να μπεί ένα τέρμα στην ανοησία.
Αμέθυστος
1 σχόλιο:
Εάν απαρνηθούμε τη νήψη και την άσκηση για τη θεοπτία,πώς θα 'βρούμε τη σωτηρία;
Προς τ ι ο υπερτονισμός αυτός της ιερωσύνης;Μήπως για να υπερκαλύψη και να συγκαλύψη τη δεδομένη μας ασχημοσύνη και ανομία;
To άβατο της καρδιάς μας έχει εξ ολοκλήρου αλωθή και εμείς κατατρυχόμεθα για τις ''διοικητικές λεπτομέρειες'' και ''διαδικασίες''!
Το άβατο της καρδιάς μας έχει εξ ολοκλήρου αλωθή και δεν απομένει παρά να φανερωθή με τον ''επισημότερο''(ήγουν,τον βδελυρότερο για τον Κύριο) τρόπο από όλους εκείνους που συσχηματίζονται και συνεσχηματίσθησαν με τον παρόντα κόσμο και αιώνα και μας υ π ε ρ π ρ ο β ά λ λ ο υ ν τη ''μεταπατερική χριστιανοσύνη'' των εμφανίζοντες τον Πάπα ως μία ''εναλλακτική''!
Δημοσίευση σχολίου