Sebastian Morello
Βασιλικής της Σάντα Μαρία Ματζόρε
Φαίνεται ότι πολλοί Καθολικοί σχολιαστές έχουν αποφασίσει, προς το παρόν, να μην επικρίνουν τον νέο Πάπα, Λέοντα ΙΔ΄. Αναμφίβολα, αυτή η προσέγγιση είναι σωστή, καθώς όλοι θα πρέπει να ενεργούν καλή τη πίστει, ελπίζοντας ότι με την εκλογή του Πρεβόστ θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο μετά την μάλλον δυστυχισμένη δωδεκαετή περίοδο της παπικής θητείας του Φραγκίσκου.
Αλλά, ανησυχητικά, για τρίτη φορά από την έναρξη της θητείας του, ο Πάπας Λέων ΙΔ΄ δήλωσε ότι η ψυχή του Πάπα Φραγκίσκου βρίσκεται στον Παράδεισο.
Πιο πρόσφατα, ο Πάπας Λέων το επιβεβαίωσε αυτό μέσω ενός επίσημου tweet στην πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης X, το οποίο ανέφερε ότι ο Φραγκίσκος « επέστρεψε στο σπίτι του Πατέρα. Μας συνοδεύει και προσεύχεται για την Εκκλησία από τον Ουρανό ».
Αυτή η εκκεντρική συνήθεια να δηλώνεται, εκτός οποιασδήποτε επίσημης διαδικασίας αγιοποίησης, ότι, ας πούμε, μια τέτοια διαδικασία δεν είναι απαραίτητη, είναι βαθιά προβληματική.
Είναι δύσκολο να μην συμπεράνουμε ότι οι πιστοί της Καθολικής Εκκλησίας προετοιμάζονται για την επικείμενη αγιοποίηση αυτής της εξαιρετικά αμφιλεγόμενης προσωπικότητας (η οποία, όπως μου είπε ένας φίλος δημοσιογράφος, « αιωρείται πάνω από την Εκκλησία εδώ και δώδεκα χρόνια σαν ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο »), σαν να ήταν αναπόφευκτο.
Υπάρχουν αρκετά πολύ σοβαρά προβλήματα με τους επανειλημμένους ισχυρισμούς του Λέοντα ΙΔ΄ ότι ο Φραγκίσκος βρίσκεται στον Παράδεισο.
Καταρχάς, τέτοιες δηλώσεις οδηγούν τους πιστούς να αμφιβάλλουν για τη σοβαρότητα των δημόσιων αμαρτιών του Φραγκίσκου. Αυτές οι αμαρτίες δεν είναι αμελητέες, καθώς περιλαμβάνουν την ειδωλολατρία ( Πατσαμάμα ), την καταστολή του αρχαίου αποστολικού τυπικού της Εκκλησίας, τον συγκρητισμό και τον θρησκευτικό σχετικισμό, την προστασία και προώθηση των θηρευτών και των αποκλίσεων, την κατάχρηση του Κανονικού Δικαίου της Εκκλησίας, τη διδασκαλία των αιρέσεων κ.λπ.
Δεν είναι γνωστό αν ο Φραγκίσκος ήταν αιρετικός, αλλά είναι σαφές ότι βρισκόταν κοντά στην αίρεση.
Η διαφορά είναι ότι η πρώτη περίπτωση θα απαιτούσε να κατηγορηθεί δημόσια για αίρεση και, σε απάντηση, να επιμείνει πεισματικά στις αιρέσεις του. Δεδομένου ότι αρνούνταν συστηματικά να συναντηθεί με όσους εξέφραζαν αντιρρήσεις για τη διδασκαλία του ή τον τρόπο διακυβέρνησής του, δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να επαληθεύσουμε μια πεισματική προσκόλληση στην αίρεση.
Αλλά σε κάθε περίπτωση, το έργο του δεν ήταν θετικό.
Αν κάποιος μπορούσε να διαπράξει τέτοιες αμαρτίες και στη συνέχεια ο ένοχος μετά τον θάνατό του να απολαμβάνει αμέσως το μακαριστικό όραμα, τότε το μήνυμα προς τους πιστούς είναι σαφές: είτε αυτές οι αμαρτίες δεν ήταν τόσο σοβαρές όσο μας δίδαξε η αρχαία πίστη μας, είτε δεν ήταν καθόλου αμαρτίες.
Ίσως οι πιστοί να μην καταλήξουν σε τέτοια εσφαλμένα συμπεράσματα, αλλά η εναλλακτική λύση είναι ότι, παρά την αντίθετη διδασκαλία της αρχαίας Εκκλησίας, το Καθαρτήριο δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Αν κάποιος μπορεί να διαπράξει τέτοιες αμαρτίες και τότε δεν θα υπήρχε ανάγκη για καθαρισμό, τότε το Καθαρτήριο δεν θα έπρεπε να είναι απαραίτητο.
Επομένως, για άλλη μια φορά, αν η πίστη πρόκειται να παραμείνει άθικτη μεταξύ των πιστών, η συνήθεια του Λέοντα ΙΔ΄ να επιβεβαιώνει την ουράνια κατάσταση του Φραγκίσκου απέχει πολύ από το να είναι αποδεκτή.
Επιπλέον, αυτές οι δηλώσεις του Λέοντα ΙΔ΄ αποθαρρύνουν τους πιστούς από το να ασκούν φιλανθρωπία. Όποια και αν είναι η γνώμη μας για τον Φραγκίσκο, ήταν βαπτισμένο μέλος της Εκκλησίας και ως εκ τούτου αδελφός εν Χριστώ που μπορεί τώρα να έχει μεγάλη ανάγκη τις προσευχές μας. Διότι αν οι αμαρτίες του είναι τόσο σοβαρές όσο μας διδάσκει η αρχαία πίστη, ακόμη κι αν είχε κάνει μια τέλεια πράξη μεταμέλειας πριν από τον θάνατό του και τις είχε ομολογήσει ειλικρινά, η ψυχή του θα παρέμενε στο Καθαρτήριο για πολύ καιρό.
Όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν στο έλεος του Θεού προς την ψυχή του Φραγκίσκου προσευχόμενοι και τελώντας πράξεις μετάνοιας για χάρη του μπορεί να αποθαρρυνθούν από το να το πράξουν οι επανειλημμένες δηλώσεις του νυν Πάπα.
Υπάρχει όμως και ένας άλλος λόγος για τον οποίο ο Λέων ΙΔ΄ παίζει με τη φωτιά. Δεν έχει περάσει απαρατήρητο από πολλούς πιστούς ότι, τελευταία, οι αγιοποιήσεις έχουν αξιοποιηθεί για την εδραίωση του εκκλησιαστικού καθεστώτος που κυριαρχεί τις τελευταίες δεκαετίες.
Η εκμετάλλευση τέτοιων ιερών πραγμάτων, εκτός του ότι είναι ιερόσυλο, είναι και πολύ ανόητη. Τελικά, δεν εξυπηρετεί την ενίσχυση του καθεστώτος, όπως προβλέπεται, αλλά μόνο την αποδυνάμωση αυτού που εργαλειοποιείται.
Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει, λοιπόν, το γεγονός ότι πολλοί θεολόγοι έχουν αρχίσει να αμφισβητούν το αλάθητο των αγιοποιήσεων. Όλο και περισσότεροι θεολόγοι υποστηρίζουν ότι οι προϋποθέσεις για την αγιοποίηση που έθεσε ο Άγιος Θωμάς ο Ακινάτης δεν πληρούνται πλέον ή έχουν τροποποιηθεί σοβαρά.
Και η πρακτική των σύγχρονων Παπών να αγνοούν τις κανονικές απαιτήσεις από απλή προσωπική προτίμηση δεν έχει βοηθήσει.
Η πολιτική χρήση των αγιοποιήσεων έχει αποδυναμώσει την αφοσίωση στους Αγίους και έχει βλάψει την αξιοπιστία της Εκκλησίας σε αυτά τα ζητήματα. Όλο και περισσότεροι πιστοί αντιλαμβάνονται ότι οι αγιοποιήσεις δεν έχουν καμία σχέση με μια οργανική αφοσίωση σε έναν αποθανόντα άγιο, αλλά μάλλον με την εδραίωση του κυρίαρχου εκκλησιαστικού καθεστώτος και την επιβολή των ιδεολογικών του πεποιθήσεων.
Ένα εμβληματικό παράδειγμα είναι αυτό της Αγίας Φιλομένας .
Λίγοι άγιοι έχουν απολαύσει τόσο δημοφιλή λαϊκή λατρεία στη σύγχρονη εποχή. Λίγο μετά την εύρεση των λειψάνων της στις κατακόμβες το 1802, πολλά εξαιρετικά πράγματα άρχισαν να τροφοδοτούν το αυξανόμενο ενδιαφέρον για το ποιος ήταν και ποιος μπορεί να ήταν ο ρόλος της στην πρώιμη Εκκλησία. Θαυματουργές θεραπείες, αγάλματα που έκλαιγαν και οράματα εκστατικών μάντεων συνέβαλαν στη μαζική λατρεία που ξέσπασε, από τον εκάστοτε Πάπα μέχρι τον φτωχό ιερέα της Αρς, Ζαν-Μαρί Βιαννέ , ο οποίος διέδωσε την αφοσίωση σε αυτή την αρχαία Μάρτυρα που είχε αρνηθεί να παραβιάσει τον όρκο της αγνότητας ακόμη και για έναν Αυτοκράτορα.
Αλλά στη συνέχεια, υπό τον Πάπα Παύλο ΣΤ΄, το όνομά της αφαιρέθηκε από τα λειτουργικά ημερολόγια. Η αφοσίωση σε αυτόν τον ισχυρό μεσολαβητή ήταν προφανώς ασυμβίβαστη με το νέο ορθολογιστικό και φυσιοκρατικό καθεστώς που εισήγαγε ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄.
Το γεγονός ότι οι πιστοί είχαν τόσο βαθιά και ειλικρινή αφοσίωση στη Φιλομένα – ένα σημάδι, σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας, ότι το sensus fidelium εκδηλωνόταν – δεν σήμαινε τίποτα για τους νέους ειδικούς τους οποίους ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄ είχε ανεβάσει σε υψηλές θέσεις από τις οποίες θα πειραματίζονταν στους πιστούς του Κυρίου.
Απόδειξη, μάλιστα, ότι οι αγιοποιήσεις φαίνεται να έχουν ελάχιστη σχέση με την αντίδραση της Εκκλησίας σε μια ευλάβεια που αναδύεται οργανικά, παρέχει η επακόλουθη αγιοποίηση του Πάπα Παύλου ΣΤ΄ από τον Πάπα Φραγκίσκο.
Το γεγονός είναι ότι σχεδόν κανείς δεν αγαπούσε και δεν αγαπά τον Πάπα Παύλο ΣΤ΄. Ήταν ένας αστός, σκυθρωπός, κοινωνικά ανερχομένος και σνομπ, ο οποίος προήδρευσε σε μια από τις πιο καταστροφικές περιόδους στην ιστορία της Εκκλησίας, προκαλώντας μια μεγάλη έξοδο από τα στασίδια και την παγκόσμια κατάρρευση των ιερατικών κλήσεων.
Οι παραδοσιακοί Καθολικοί δεν τον έχουν συγχωρέσει ποτέ που κατέστειλε την αρχαία λειτουργία και άδειασε την Εκκλησία από τις αρχαίες παραδόσεις της, ενώ οι προοδευτικοί Καθολικοί δεν τον έχουν συγχωρέσει ποτέ που απέρριψε την αντισύλληψη.
Μόνο οι εκκλησιαστικοί νεοσυντηρητικοί δεν τον περιφρονούσαν, αλλά σίγουρα δεν προσεύχονταν σε αυτόν.
Αλλά η θέση τους ως φατρίας στην μετασυνοδική Εκκλησία έχει καταστεί ουσιαστικά αδύνατη από τη βασιλεία του Πάπα Φραγκίσκου, καθώς έχει γίνει πολύ δύσκολο και ενοχλητικό να συνεχιστεί η υποστήριξη ότι η μετασυνοδική παποσύνη βρισκόταν σε τέλεια συνέχεια με την προσυνοδική παποσύνη.
Η αγιοποίηση του Παύλου ΣΤ΄ χρησίμευσε μόνο για να στείλει ένα μήνυμα στους πιστούς: « Η Β' Βατικανή Σύνοδος είναι μη αναστρέψιμη ».
Αλλά αυτό το μήνυμα λειτουργεί μόνο αν οι πιστοί λάβουν σοβαρά υπόψη αυτές τις σύγχρονες αγιοποιήσεις, και αντίθετα όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν το κάνουν, ακριβώς επειδή αυτές οι αγιοποιήσεις έχουν γίνει εργαλείο προπαγάνδας.
Αν η Εκκλησία συνεχίσει να αγωνίζεται να επιβιώσει υπό ένα τέτοιο καθεστώς, η τελική της κατάρρευση θα καταστήσει την παρουσία της Εκκλησίας σχεδόν ανεπαίσθητη στον κόσμο. Η μόνη διέξοδος είναι να αποκηρύξουμε ολόκληρο το σύγχρονο πείραμα και να επαναλάβουμε, υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, την αποστολή της μαθητείας όλων των εθνών, σώζοντάς τους από τον μη μεταστραφέντα κόσμο, ο οποίος, σας υπενθυμίζω, είναι η ηγεμονία του Σατανά.
Από τότε που ο Καρδινάλιος Πρέβοστ ανέβηκε στην έδρα του Πέτρου, υπήρξαν κάποια ελπιδοφόρα σημάδια που έδωσαν σε εμένα και σε άλλους παραδοσιακούς Καθολικούς λόγους για ελπίδα. Αλλά πρέπει να σταματήσει αυτή την ανοησία. Θα έπρεπε να σταματήσει να λέει ότι ο Φράνσις είναι στον Παράδεισο.
Είναι πιθανό η ψυχή του Φραγκίσκου να μην βρίσκεται ούτε στον Παράδεισο ούτε στο Καθαρτήριο. Είναι επίσης πιθανό η ψυχή του Φραγκίσκου να βρίσκεται στο Καθαρτήριο, οπότε, αν νιώθετε την έμπνευση να το κάνετε, θα ήταν αξιέπαινο να προσευχηθείτε γι' αυτόν.
Είναι σχεδόν αδιανόητο – αν κάποιος λάβει σοβαρά υπόψη την παράδοση της Εκκλησίας σε θέματα ειδωλολατρίας, κατάχρησης νόμου, διαφθοράς ιερών αξιωμάτων, κ.λπ. κ.λπ. – ότι ο Φραγκίσκος βρίσκεται τώρα στον Παράδεισο. Το να δηλώνουμε αυτό είναι σαφώς μια ιδεολογική πράξη, για να επιβεβαιώνουμε τον μύθο της μετασυνοδικής συνέχειας που έχει εξαπατήσει τόσους πολλούς Καθολικούς για τόσο καιρό και έχει συμβάλει τόσο βαθιά στη μαζική αποστασία των τελευταίων δεκαετιών.
Ήρθε η ώρα να δοθεί τέλος σε αυτά τα παιχνίδια και να συμφιλιωθεί η Εκκλησία με την Παράδοσή της, και αυτό θα απαιτήσει πολύ περισσότερη ειλικρίνεια σχετικά με το ποιοι ήταν και εξακολουθούν να είναι οι κακοί σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου