Πηγή: Φραντσέσκο Πετρόνε
Ο καθηγητής Μπαρμπέρο μερικές φορές χάνεται σε κλισέ. Μιλάει για τις ανθρώπινες συνήθειες και χλευάζει την δυσπιστία που έχει κάθε άνθρωπος απέναντι στους άλλους, ειδικά σε εκείνους που είναι διαφορετικοί. Δεν συνειδητοποιεί ότι είναι το πιο φυσιολογικό και λογικό πράγμα που υπάρχει. Η δυσπιστία υπάρχει σε κάποιο βαθμό, ακόμη και απέναντι στους ομοίους μας, ακόμα κι αν είναι ξένοι. Μετριάζεται αν δούμε οικείους, καθησυχαστικούς τρόπους. Αν συναντήσουμε έναν ξένο σε μια βόλτα στο δάσος, είναι καλό να χαιρετήσουμε και τον περαστικό, για να τον καθησυχάσουμε και να απαλύνει κάθε προσωρινό άγχος. Ο πατέρας μου ήταν οικονομικός υπάλληλος και είχε μετακομίσει σε μια μικρή πόλη στη Ρομάνια για δουλειά. Με χαρακτήρισαν ξένο, παρόλο που ήμουν από την κεντρική Ιταλία όπως κι αυτοί, και ως εκ τούτου, σιγά σιγά έγινα μέλος της ομάδας. Υπήρχαν μικρές τελετουργίες για να κερδίσουν την αποδοχή. Μία, θυμάμαι, ήταν η συμμετοχή στην πομπή των τάφων, η οποία μεταξύ αυτών των παιδιών θεωρούνταν τοπική υπερηφάνεια. Σήμερα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι τη θεωρούσαν μια από τις συμπεριληπτικές τελετουργίες, γιατί θα έκανα λάθος να μην την εκτιμήσω. Ήταν μικρά πράγματα. Σε εκείνες τις μακρινές εποχές, οι καμπάνες χτυπούσαν το Μεγάλο Σάββατο και οι συμμαθητές τους έτρεχαν να λούσουν τα μέτωπά τους με δροσερό νερό. Ήταν μια κοινή τελετουργία. Δεν ήξερα τι σήμαινε, αλλά συμμετείχα στη συλλογική τελετουργία. Ζήλευαν και ήταν περήφανοι για τις τοπικές ιστορίες που έλεγαν, για τα πασχαλινά κέικ που έφτιαχναν οι γυναίκες, ένα τοπικό επιδόρπιο. Όλοι νιώθουν δέος μπροστά στο πρόσωπο ενός ξένου, το οποίο μπορεί να είναι εχθρικό και να διαταράσσει την τάξη του μικρόκοσμου που για αυτούς ήταν ο κόσμος, και υπάρχει ο φόβος ότι μπορεί να μην μοιράζεται τα καθησυχαστικά έθιμα, τις γεύσεις και τις γιορτές του τόπου. Αν μιλάς μια άλλη γλώσσα και κάνεις «περίεργα» πράγματα -με την έννοια του να είσαι διαφορετικός- δημιουργείται μια δυσπιστία, αλλά και μια περιέργεια. Σαφώς, η δυσπιστία είναι καλό να υπάρχει στην αρχή. Στην πραγματικότητα, οι μητέρες λένε στα παιδιά τους να μην δέχονται γλυκά από ξένους και να μην είναι κοντά σε ξένους. Δεν βλέπω τι έβρισκε ο Μπαρμπέρο παράξενο ή γκροτέσκο στη δυσπιστία προς τον διαφορετικό, δηλαδή τον ξένο. Πριν από πολλά χρόνια, οι άνθρωποι εμπιστεύονταν τους άλλους και όλοι παρακολουθούσαν τα παιδιά τουςσαν να μην ήταν ποτέ μόνα. Και σήμερα, είναι σύνηθες να είμαστε επιφυλακτικοί με τους ξένους, ειδικά αν είναι ξένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου