Στά όπλα είμαστε ευρωπαίο - Roberto Pecchioli

Είμαστε ευρωπαίοι στα όπλα, εμείς της Ένωσης είμαστε οι συνιστώσες, θα υποστηρίξουμε την υπόθεση μέχρι θανάτου και θα αγωνιζόμαστε πάντα σκληρά όσο κρατάμε το αίμα μας στις καρδιές μας. Επαινώντας πάντα την Ένωσή μας ότι όλοι ενωμένοι θα υπερασπιστούμε ενάντια σε αντιπάλους και προδότες, τους οποίους θα εξοντώσουμε έναν προς έναν. Η νέα φιλοπόλεμη πορεία της ΕΕ χρειάζεται έναν ύμνο για τον μελλοντικό Invincible Europoid Army: η πρότασή μας είναι να τροποποιήσουμε το All'armi siam fascisti και να το τραγουδήσει η γλυκιά Ursula Von der Leyen, καθιστώντας το υποχρεωτικό στα παλάτια των καλικάντζαρων των Βρυξελλών και σε σχολεία όλων των βαθμίδων. Η λεγεώνα των υπερπληρωμένων μεταφραστών της ΕΕ θα παρέχει την πολύγλωσση εκδοχή του κήπου του κόσμου, με πνευματικά δικαιώματα Josep Borrell. Για να ευχαριστήσουν τους πρώην ειρηνιστές, τους νεοπρογκ νεόφυτους που αντικατοπτρίζουν τούς νεοσυντηρητές, που καλούνται στην πλατεία στις 15 Μαρτίου για την υπεράσπιση των δυτικών αξιών από τον Michele Serra, τους Anpi, το Cgil και άλλα ακρωνύμια του άλλοτε κόκκινου αρχιπελάγους, θα ήταν σκόπιμο να ξαναδουλέψουμε το Bella Ciao. Ένα πρωί ξύπνησα και βρήκα τον Πούτιν να εισβάλει.

Γελάμε (πικρα) για να μην κλάψουμε. Από το ουράνιο τόξο της ειρήνης με οποιοδήποτε κόστος του παρελθόντος μέχρι τα λόγια του πολέμου. Ξεχωρίζει μια συνέντευξη του επαγγελματία αντιφασίστα Antonio Scurati, στην οποία αποδοκιμάζει την απουσία Ευρωπαίων πολεμιστών. Ομολογώ ότι με νοσταλγεί: οι σκληροί και αγνοί του παρελθόντος δεν υπάρχουν πια. Ίσως οφείλεται στο ότι πάρα πολύς κόσμος πίστεψε τις ιδέες του και της Repubblica, της εφημερίδας που φιλοξένησε τον παρεμβατικό θρήνο. Θα χρειαστεί χρόνος, αλίμονο, φαίνεται να αναστενάζει, για να πειστεί αυτή η άσπονδη νεολαία να καταταγεί στη δυτική σταυροφορία. Παρόμοια είναι η εγκάρδια έκκληση της Anna Foa της La Stampa, η οποία πάει πολύ μακριά ανακοινώνοντας σε μια παγκόσμια αποκλειστικότητα τη σέσουλα της χιλιετίας, τη συμμαχία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας «εναντίον μας, της οικονομίας μας, των αξιών μας. «Στο Τορίνο κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η εφημερίδα που αργότερα ανήκε στους λύκους που πήρε το όνομά του από τον Ανιέλι, έναν έντονα πολεμοχαρή άνθρωπο, ονομαζόταν «ο ψεύτης». Όσο για τις ευρωπαϊκές αξίες, φανταζόμαστε ότι αναφέρεται σε αυτές που φυλάσσονται σε θυρίδες. Για να τους υπερασπιστούμε, χρειαζόμαστε νέους πολεμιστές έτοιμους να θυσιαστούν για τη γεμάτη αστέρια γαλάζια σημαία της Ένωσης και για το θησαυροφυλάκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Το βλέπουμε δύσκολο, μετά από μισό και πλέον αιώνα ηθικού αφοπλισμού, που προηγήθηκε του υλικού. Ίσως χρειαστεί ένα έπος, μια Ιλιάδα που να τραγουδά τη «μοιραία οργή των εμπόρων». Για να παραμείνουμε στο ρωσικό θέμα, οι καρδιές των τρεμάμενων Ευρωπαίων θα ανάψουν με πατριωτισμό που μιμείται το ποίημα της εθνικής ταυτότητας της Κακής Αρκούδας. Το τραγούδι του οικοδεσπότη της Ούρσουλα, παρά του Ιγκόρ. Τίποτα καλύτερο να πεθάνεις χαρούμενα στον πόλεμο.

Αυτός που βρίσκει έναν εχθρό, βρίσκει έναν θησαυρό. Η Ρωσία σήμερα, η τρομοκρατία χθες, πάντα και σε κάθε περίπτωση οι καταραμένοι αντίπαλοι της ιερής δυτικής φιλελεύθερης δημοκρατίας, η αγορά ως μέτρο όλων των πραγμάτων. Όποιος κρατά την αφήγηση –δηλαδή το αντίθετο της αλήθειας– κάποιον θα μπορέσει να τον πείσει. Όσο υπάρχει πόλεμος υπάρχει ελπίδα. Του πλούτου για τις κυρίες τους και της αραίωσης των τάξεων της περίσσειας ανθρωπότητας που σωριάζει τον κήπο του κόσμου. Όλα έχουν ανατραπεί και η ιστορία προχωρά γρήγορα, πολύ γρήγορα για ζαλισμένους, στειρωμένους, εξαπατημένους λαούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση (η Ευρώπη είναι το κάτι άλλο) δεν θα αρκεστεί στις ανεξέλεγκτες κραυγές των νέων πολεμοκάπηλων Αμαζόνων, από την Ούρσουλα μέχρι την Κάγια Κάλλας, από τη Ρομπέρτα Μετσόλα μέχρι την Πίνα Πικιέρνο, μια Ναπολιτάνικη πολεμίστρια στην πίτσα Quattrostagioni. Η τρέχουσα σεζόν απαιτεί οπλισμό μέχρι τα δόντια γιατί ο Χίτλερ, συγγνώμη Πούτιν, αποφάσισε να πιει ένα απεριτίφ στο Παρίσι, να γευματίσει την επόμενη μέρα στη Μαδρίτη και να δει το ηλιοβασίλεμα στη Λισαβόνα. Θα δεις πράγματα, φίλε Σάντσο, που θα κάνουν τις πέτρες να μιλήσουν, λέει ο Δον Κιχώτης στον οπλίτη του. Ο Ιππότης της Θλιμμένης Πρόσωψης, καβάλα στον φτωχό Rocinante, ωστόσο, ήταν πρόθυμος να πολεμήσει προσωπικά τον πόλεμο με θάρρος. Αν δεν έχει κανείς αυτό που δεν μπορεί να δώσει στον εαυτό του, όπως έλεγε στον εαυτό του ο Δον Αμπόντιο, ένας ειρηνιστής από δειλία.

Μετά από τρία τέταρτα του αιώνα ειρήνης και αγάπης, σεξ, ναρκωτικών και ροκ εν ρολ , η γεροντική Ευρώπη βρυχάται ξανά. Ο επανεξοπλισμός είναι το σύνθημα. Ενάντια σε έναν μακρινό εχθρό που κάνει λάθος να μην αφήνει τον εαυτό του να χωριστεί σε πολλές μικρές δημοκρατίες που ελέγχονται από τον θείο Σαμ και το Σίτι του Λονδίνου. Τα όπλα είναι ακριβά, αλλά δεν πειράζει: οι τραπεζίτες, που κάνουν τη δουλειά του Θεού και δημιουργούν χρήματα από το τίποτα, θα δώσουν ένα χέρι. Ποια πιστεύετε ότι είναι τα οκτακόσια δισεκατομμύρια ευρώ που χρειάζονται; Ήταν ένας τραπεζίτης που έγινε πολιτικός, ο Μάριο Ντράγκι, ο οποίος, ως διοικητής της ΕΚΤ, δήλωσε ότι θα διοχέτευε χρήματα στην οικονομία της Ένωσης « ό,τι χρειαστεί », όσο χρειαστεί. Τα οικονομικά δεν έχουν πρόβλημα να τυπώσουν χαρτονομίσματα, καθώς ο ιδρώτας και το αίμα είναι δικά μας. Οι Rothschild και άλλες δυναστείες χρημάτων έχουν χρηματοδοτήσει κάθε πόλεμο, συνήθως και τίς δύο πλευρές. Πάντα κερδίζουν. Ο θάνατος και η καταστροφή είναι παράπλευρες ζημιές. Σε γενικές γραμμές, το ιταλικό βάρος στην κούρσα εξοπλισμών θα είναι περίπου εκατό δισεκατομμύρια, ή διακόσιες χιλιάδες δισεκατομμύρια από το παλιό νόμισμα. Έτσι είναι αν θέλετε.

Ας αναρωτηθούμε γιατί δεν βρίσκονται πολύ λιγότερο σημαντικά ποσά για νοσοκομεία, συντάξεις, σχολεία, ασφάλεια, έρευνα. Χαμηλής δημαγωγίας, ο Πικιέρνο και η Μελόνι θα απαντήσουν ομόφωνα. Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα. Το Master finance πατά το κουμπί της πίστωσης και δημιουργεί μαγικά τα ποσά που θέλει « ό,τι χρειαστεί » μόνο αν του ταιριάζει. Ο επανεξοπλισμός είναι μεγάλη υπόθεση. Στην πραγματικότητα, διαχωρίστηκε αμέσως –σε αντίθεση με τις βιομηχανικές πολιτικές και τις κοινωνικές δαπάνες– από τον περιορισμό του 3% στην αναλογία μεταξύ ΑΕΠ και χρέους. Ο ντίλερ αποφασίζει τους κανόνες του παιχνιδιού. Ο υπουργός Crosetto –με σταθερό υπόβαθρο ως λομπίστες στην πολεμική βιομηχανία– είναι ενθουσιασμένος και προβλέπει σαράντα χιλιάδες επιπλέον στρατιώτες. Εφόσον καταργήθηκε η επιστράτευση, αυτοί θα είναι πανάκριβοι μισθοφόροι. Κάποιοι αφελείς έχουν τη λύση: υπάρχει δημοκρατία, ας ακουστούμε ψηφίζοντας. Μια ψευδαίσθηση, όπως γνωρίζει ο αποκλεισμένος Ρουμάνος υποψήφιος Georgescu και όπως ξέρουν οι μη συστημικές δυνάμεις όλων των προσανατολισμών, που οι χώροι τους περιορίζονται μέρα με τη μέρα. Σε πολιτικό επίπεδο –η τρίτη γραμμή εξουσίας μετά τη χρηματοδότηση και την οικονομία– το PUS, το Κόμμα του Ενιαίου Συστήματος, είναι επικεφαλής.

Σχεδόν ολόκληρο το ευρωπαϊκό κατεστημένο είναι ευθυγραμμισμένο στο μέτωπο του πολέμου. Ο Μακρόν χαίρεται να νοικιάζει τις πυρηνικές του κεφαλές στην υπόλοιπη Ευρώπη: η επιχείρηση είναι επιχείρηση. Έχουμε μείνει με απογοήτευση. μιλούν για πόλεμο και ατομικές βόμβες σαν αυτό να μην σήμαινε την αποκάλυψη. Η δική μας είναι μια αποκαλυπτική εποχή με την κυριολεκτική έννοια, αφού ο όρος σημαίνει αποκάλυψη. Οι μάσκες έχουν πέσει και ο καθένας γίνεται αυτό που πραγματικά είναι. Βλέπουμε λοιπόν τους ειρηνιστές του χθες να καλύπτουν τις σημαίες του ουράνιου τόξου τους και να φορούν φόρμες και ρούχα παραλλαγής. Για επίδειξη βέβαια: κανείς δεν έχει τη συνοχή των παρεμβατικών του παρελθόντος, που πήγαιναν στο μέτωπο και συχνά πέθαιναν. Βλέπουμε επίσης μια δραματική ανατροπή των πολιτικών θέσεων. Το παιχνίδι ρόλων αλλάζει ρόλους: στη Γένοβα, η κεντροδεξιά προτείνει την 15λεπτη Έξυπνη Πόλη , δηλαδή το πρόγραμμα του Νταβός. Σε εθνικό επίπεδο, καλωσορίζει τη γλώσσα των αντιπάλων του και καταθέτει νομοσχέδιο για να γίνει η λεγόμενη γυναικοκτονία συγκεκριμένο έγκλημα, σε περιφρόνηση της οικουμενικότητας του νόμου. Υποκλίνεται μπροστά στην Αμερική και στον υπερανθρωπιστή Έλον Μασκ, ξεχνώντας τις κυριαρχικές υποσχέσεις. Κάνε κάτι σωστά, για όνομα του παραδείσου! Αριστερά δέχονται τον νεοπολεμισμό χωρίς λέξη, ξεχνώντας την ιστορία τους, προδίδοντας για άλλη μια φορά τους ανέργους, τους επισφαλείς, τους φτωχούς και τους συνταξιούχους, των οποίων το εισόδημα και τα δικαιώματα θα αφαιρεθούν για να χρηματοδοτηθεί ο επανεξοπλισμός. Στο Μιλάνο, οι πολυτελείς επαύλεις αντικαθιστούν τις δημόσιες κατοικίες: το αποκαλούν gentrification. Κάνε κάτι αριστερά, φτου!

Και οι δύο πλευρές παραμένουν σιωπηλές μπροστά στην απώλεια της δημοκρατίας στον κήπο της Δύσης. Σιωπή για τις σφαγές στη Συρία των «μετριοπαθών ανταρτών». Σιωπούν για τη Γάζα και για την επιθυμία του Ισραήλ να οργανώσει ένα πρακτορείο για την έξοδο των επιζώντων, δηλαδή μετά τη γενοκτονία -που δεν πρέπει να λέγεται έτσι για να μην αναστατώσει τον γερουσιαστή Σεγκρέ- την απέλαση δύο εκατομμυρίων ανθρώπων. Στα όπλα, είμαστε φιλοευρωπαίοι, τυφλοί, βουβοί και κουφοί. Ο Γάλλος πρόεδρος είναι αξιωματούχος του γαλαξία Rothschild, ο μελλοντικός καγκελάριος της Γερμανίας είναι ο επικεφαλής της Black Rock στη Γερμανία, πρώην διευθυντής της Kommerzbank και της πολυεθνικής Bosch, κατασκευαστής εξαρτημάτων για αυτοκίνητα (και σίγουρα και για στρατιωτικά οχήματα). Ο προτεινόμενος Καναδός πρωθυπουργός για την αντικατάσταση του αδυνατισμένου Τριντό, Μαρκ Κάρνεϊ, φίλος του Μάριο Ντράγκι, είναι ο πρώην διοικητής των κεντρικών τραπεζών του Καναδά και της Αγγλίας. Στον πάγκο, ο στάβλος των Young Global Leaders , η πολιτική τάξη που έχει επιλεγεί από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, σπανίζει να πάει. Το λένε δημοκρατία.

Η επιλογή γίνεται, παραπάνω. Όπλα, ή πολεμική οικονομία, προάγγελος της σύγκρουσης στο πεδίο. Είναι συγκλονιστικό να παρατηρούμε την αδιαφορία της κοινής γνώμης. Ειδικά οι νέοι, που η μοίρα τους ταλαντεύεται ανάμεσα στην επισφάλεια και στο πεδίο της μάχης. Τους χτυπάει το κουδούνι. Είναι δυνατόν να ζαλίζονται τόσο από προκλημένους εθισμούς που να μην καταλαβαίνουν, να μην βλέπουν, να μην αισθάνονται;

All'armi siam europeisti - Roberto Pecchioli - EreticaMente