Το κανιβαλικό σύστημα της δομικής βίας

.

Η συνειδησιακή ταυτότητα των ανθρώπων, μέσω της οποίας συμμερίζονται τα συναισθήματα των άλλων ερχόμενοι νοερά στη θέση τους, έχει ανατραπεί από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που επιβάλλει το Ολιγαρχικό καθεστώς των ελίτ – σύμφωνα με το οποίο ο άνθρωπος, ως ιστορικό υποκείμενο, δεν υπάρχει πλέον.

.

(Το άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες
.

«Οι είκοσι ηγέτες των μεγαλυτέρων χωρών που θα συναντηθούν στο Αμβούργο, στα πλαίσια της G20, έχουν υποβιβασθεί από πολύ καιρό τώρα σε εντολοδόχους. Πρόκειται ουσιαστικά για υπηρέτες και ταυτόχρονα για μισθοφόρους της παγκόσμιας Ολιγαρχίας που κυβερνάει απολυταρχικά τον πλανήτη. Η σημερινή Δημοκρατία έχει μετατραπεί πια από πολλές πλευρές σε ένα υποκριτικό πολίτευμα.

Θα μπορούσε βέβαια να ισχυριστεί κανείς πως κάνω λάθος, ότι πρόκειται για μία από τις πολλές θεωρίες συνομωσίας που κυκλοφορούν μεταξύ των αδυνάτων – αφού συνεχίζουν να διενεργούνται ελεύθερες, ισότιμες και μυστικές εκλογές, οι οποίες αποτελούν το κεντρικό στοιχείο της Δημοκρατίας.

Είναι λογικός ο ισχυρισμός αυτός, αλλά σε τι ωφελούν οι ελεύθερες, ισότιμες και μυστικές εκλογές, όταν αυτοί που εκλέγονται, ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας, υποτάσσονται αμέσως μετά στις εντολές της Ολιγαρχίας; Είτε άμεσα και σιωπηλά, όπως η γερμανική κυβέρνηση, είτε έμμεσα και με θόρυβο, όπως η εκάστοτε ελληνική μέσω της Τρόικας;» (J. Ziegler με δικές μας παρεμβάσεις). 

Άρθρο

Σύμφωνα με τον J. Ziegler όλες οι χώρες του πλανήτη, χωρίς να εξαιρούνται οι ισχυρές, ζουν κάτω από τη στυγνή δικτατορία των Ολιγαρχιών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου – το οποίο έγινε πανίσχυρο λόγω της παγκοσμιοποίησης. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από το ότι, με βάση τις στατιστικές της Παγκόσμιας Τράπεζας, οι 500 μεγαλύτεροι πολυεθνικοί όμιλοι έλεγχαν το 2016 περίπου το 52% του παγκοσμίου ΑΕΠ – καθώς επίσης το 80% του διεθνούς εμπορίου αγαθών και υπηρεσιών (ανάλυση).

Ως εκ τούτου η ιδεολογική, χρηματοπιστωτική, οικονομική και πολιτική ισχύς αυτών των Ολιγαρχιών είναι τόσο μεγάλη, όσο δεν ήταν ποτέ στον πλανήτη ενός αυτοκράτορα, βασιλιά, θρησκευτικού ηγέτη ή οποιουδήποτε άλλου – με αποτέλεσμα να μην ελέγχονται από καμία κοινωνική, κρατική, συνδικαλιστική, θεσμική ή άλλου είδους εξουσία. Εκτός αυτού ελέγχουν το σύνολο της επιστημονικής και τεχνολογικής προόδου, είναι απίστευτα δημιουργικοί και αποτελεσματικοί, ενώ λειτουργούν κάτω από έναν μοναδικό κανόνα: το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, στο συντομότερο εφικτό χρονικό διάστημα.

Λογικά λοιπόν οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι στον πλανήτη είχαν το προηγούμενο έτος τόσα περιουσιακά στοιχεία, όσα τα 4,5 δισεκατομμύρια φτωχότεροι – ενώ την ίδια στιγμή πέθαινε κάθε 5 δευτερόλεπτα ένα παιδί κάτω των 10 ετών από την πείνα ή από τις συνέπειες της, παρά το ότι ο παγκόσμιος γεωργικός τομέας θα μπορούσε να εκθρέψει σήμερα χωρίς πρόβλημα το διπλάσιο πληθυσμό της γης.

Η αιτία του θανάτου τόσο πολλών ανθρώπων από υποσιτισμό δεν είναι η ελλειμματική παραγωγή προϊόντων, αλλά η έλλειψη αγοραστικής δύναμης – με την έννοια ότι, αυτοί που πεινούν δεν έχουν τα μέσα για να αγοράσουν τρόφιμα. Είναι ανόητο επομένως να κατηγορεί κανείς ως ένοχο της μείωσης του ρυθμού ανάπτυξης την παραγωγικότητα των εργαζομένων, αντί την όλο και λιγότερο ισορροπημένη αναδιανομή του πλούτου μεταξύ ατόμων και κρατών  – λόγω της οποίας οι πλούσιοι γίνονται συνεχώς πλουσιότεροι και λιγότεροι, ενώ οι φτωχοί φτωχότεροι και περισσότεροι.

Περαιτέρω, η πρωτοκαθεδρία των Ολιγαρχιών απέναντι στην πολιτική εξουσία φαίνεται από την πρόσφατη πρόταση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Εν προκειμένω όταν, για παράδειγμα, ένας ελβετικός πολυεθνικός όμιλος σταματάει την απεργία σε ένα εργοστάσιο του στην Αργεντινή με τη βοήθεια της τοπικής αστυνομίας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν κάποιοι συνδικαλιστές, οι οικογένειες των θυμάτων δεν μπορούν να καταθέσουν αγωγή αποζημίωσης στην Αργεντινή, αλλά μόνο στην Ελβετία.

Δηλαδή στην εκάστοτε έδρα του πολυεθνικού ομίλου – σε χώρες που το ενδιαφέρον των δικαστών είναι μικρότερο, οι πολυεθνικές ισχυρότερες, τα θύματα τους συχνά δεν γνωρίζουν καν τη γλώσσα, ενώ ασφαλώς δεν έχουν τις οικονομικές δυνατότητες. Έτσι, εάν τυχόν αποδειχθεί πως η Bayer προκάλεσε καρκίνο στην Ινδία με τα φυτοφάρμακα της, τα θύματα της θα έχουν το δικαίωμα να την κατηγορήσουν μόνο στα γερμανικά δικαστήρια – προφανώς με ελάχιστες δυνατότητες επιτυχίας.

Σύμφωνα δε με πρόσφατες πληροφορίες η Γερμανία θα στηρίξει την πρόταση – προφανώς όχι επειδή η καγκελάριος έχει απάνθρωπο χαρακτήρα, αλλά λόγω του ότι οι πολυεθνικές έχουν ασκήσει μεγάλες πιέσεις, αναγκάζοντας την να υποκύψει.

Η θηλιά του χρέους

Συνεχίζοντας, ένα από τα χειρότερα προβλήματα της κανιβαλικής νέας τάξης πραγμάτων είναι η υπερχρέωση των χωρών του νότιου ημισφαιρίου – του τρίτου κόσμου κυρίως, τα κράτη  του οποίου, χωρίς τις BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική), είχαν το 2016 εξωτερικά χρέη της τάξης των 2.100 δις $. Ως εκ τούτου όλα όσα κερδίζουν οι δύστυχες αυτές χώρες, στις οποίες έχει πρόσφατα συμπεριληφθεί ο ευρωπαϊκός νότος, ιδίως η Ελλάδα, οδηγούνται αμέσως στην εξυπηρέτηση των χρεών τους – στις τράπεζες του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης, της Φρανκφούρτης ή της Ζυρίχης.

Τα χρέη αυτά λειτουργούν ως μία θηλιά στο λαιμό τους, αφού δεν τους αφήνουν ούτε ένα Σεντ για να επενδύσουν στην παιδεία, στην υγεία, στην τεχνητή ύδρευση των χωραφιών τους ή σε λιπάσματα για να αυξήσουν την παραγωγή τους – με αποτέλεσμα τα  γεωργικά προϊόντα που παράγουν να είναι δέκα φορές λιγότερα, από ότι στην Ευρώπη.

Για παράδειγμα, ένα εκτάριο καλλιεργειών στο Σάχελ αποδίδει σε φυσιολογικές εποχές, όταν δεν υπάρχει δηλαδή πόλεμος, επιδημία ακριδών ή ξηρασία, 600-700 κιλά σιτηρά. Στη Γερμανία η αντίστοιχη παραγωγή είναι 10.000 κιλά – όχι βέβαια επειδή οι Γερμανοί είναι εργατικότεροι, μεθοδικότεροι ή/και ικανότεροι, αλλά λόγω του ότι οι αφρικανοί αγρότες δεν έχουν καθόλου χρήματα για να επενδύσουν. Κάτι ανάλογο συμβαίνει δυστυχώς και στην Ελλάδα, σε σύγκριση με την Ολλανδία ή με άλλες χώρες – μία κατάσταση που θα επιδεινώνεται εξαιτίας του υπέρογκου χρέους, ενώ ταυτόχρονα οι Έλληνες θα κατηγορούνται για μειωμένη ανταγωνιστικότητα, για οκνηρία κοκ.

Περαιτέρω γνωρίζουμε πως στη Λατινική Αμερική, στην Αφρική και στην Ασία αρκετά κράτη αδυνατούν σε τακτά χρονικά διαστήματα να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους – κάτι που άρχισε να διαπιστώνεται επίσης στην Ευρώπη, με αφετηρία την Ελλάδα. Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε τα χρεοκοπημένα κράτη προσπαθούν να βρουν λύση μαζί με τους πιστωτές τους – διαπραγματευόμενα τη διαγραφή μέρους των χρεών τους, όπου οι δανειστές τους συνήθως συμφωνούν σκεφτόμενοι πως είναι προτιμότερο το 30% παρά το τίποτα. Έτσι, με στόχο τη διαγραφή, εκδίδονται νέα ομόλογα αντικατάστασης των παλαιοτέρων.

Το πρόβλημα όμως, εκτός του ότι απομονώνονται από το σύστημα, είναι πως ορισμένα παλαιά ομόλογα, στα οποία το χρέος παραμένει στο 100% αφού οι κάτοχοι τους δεν συμμετείχαν στη διαγραφή, συνεχίζουν να κυκλοφορούν σε μία παράλληλη αγορά – όπου τα κερδοσκοπικά κεφάλαια (Hedge funds), γνωστά ως γύπες, τα αγοράζουν σε εξευτελιστικές τιμές.

Κάποια στιγμή λοιπόν καταφεύγουν στα δικαστήρια του Λονδίνου, του Παρισιού ή της Νέας Υόρκης, απαιτώντας να πληρωθούν στο 100% της αξίας τους – συνήθως κερδίζοντας και λαμβάνοντας εκτελεστικούς τίτλους. Έτσι εάν, για παράδειγμα, βρεθεί κάποιο πλοίο της Αργεντινής στο λιμάνι του Πειραιά φορτωμένο με σιτάρι, κατάσχεται από το κερδοσκοπικό κεφάλαιο που έχει κερδίσει τη δίκη (άρθρο). Στην Ελλάδα δεν είναι απίθανο να αντιμετωπίσουμε κάποια στιγμή στο μέλλον ανάλογα προβλήματα, λόγω των ενδεχομένων «κενών» του PSI – για τα οποία μάλλον δεν είμαστε προετοιμασμένοι.

Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)