ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ

Το αγκωνάρι του Φειδία

 

«Tα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά…» γράφει ο Απόστολος Παύλος στην Προς Κορινθίους Επιστολή και στο προσκήνιο έρχεται η ιστορία του Φειδία Παναγιώτου, ο οποίος «μωρό» στην πολιτική ηλικία και «μωρός» κατά τους πολιτικά αντιπάλους του, κατάφερε να καταισχύνει, να νικήσει, τα ισχυρά κόμματα του νήσου τούτης και το πανίσχυρο οικονομικό-πολιτικό κατεστημένο.
Το «παιδί» αυτό, με τα νέα όπλα στην φαρέτρα του, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, σε λίγες μέρες, εκμεταλλευόμενο την χρονική στιγμή, την αγανάκτηση της κοινωνίας, την απελπισία των ανθρώπων και την απαξίωση των θεσμών, κατάφερε να δώσει ελπίδα, όχι μόνο στους νέους, αλλά και στους μεγαλύτερους στην ηλικία, οι οποίοι βρίσκονται «φυλακισμένοι» σε ξενόφερτους νόμους και κανόνες, οι οποίοι τους «απαγορεύουν», μέσω των χαμηλών μισθών, των υψηλών φόρων και των εξωφρενικών προστίμων, να ελπίζουν για το αύριο. Ο Φειδίας απέδειξε ότι ένας και μόνο άνθρωπος, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο όλο και εν προκειμένω το σαθρό πολιτικό σύστημα της Κύπρου.

 

Το αγκωνάρι, η μεγάλη πέτρα η οποία συγκρατεί το όλο οικοδόμημα του Φειδία, δεν είναι άλλο από τον ταπεινό του πατέρα και την σπουδαία του μάνα, τον Παπακυπριανό και κυρία Ειρήνη, οι οποίοι φωνάζουν συνεχώς στον γιο τους, να είναι ταπεινός και αυθεντικός, στο δύσκολο ταξίδι, το οποίο ξεκίνησε στην «ζούγκλα της χλιδάτης Ευρώπης». Και πάντα του υποδεικνύουν να ζητά πρώτα «την βοήθεια του Θεού.» Ο Φειδίας απαντά συνεχώς, ότι «δεν ξέρω και μαθαίνω», επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Σωκράτη, «εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Σε αυτό το πνευματικό οικοδόμημα του Φειδία, απαραίτητο συστατικό αποτελεί η παραδοσιακή πολύτεκνη οικογένεια του, η οποία συμπεριλαμβάνει και τους παππούδες. Συγκλονιστικό κομμάτι και ο αγαπημένος του καθηγητής, ο Λουκάς Νίκου, ο οποίος μπόρεσε να εμπνεύσει και να «ανατρέψει» θετικά την ζωή του Φειδία. Εδώ έρχονται τα λόγια του Μεγάλου Αλεξάνδρου ότι: «στους γονείς μου οφείλω το ζην, αλλά στον δάσκαλό μου το ευ ζην» αναφερόμενος στον Αριστοτέλη.
Η ζωή όλων των ανθρώπων, δεν είναι αγγελικά πλασμένη, αλλά είναι ένα δύσκολο στάδιο αγώνων, το οποίο οδηγεί στον παράδεισο ή στην κόλαση και αυτής και της άλλης, της αληθινής ζωής. Ο Φειδίας με το μεγάλο του χάρισμα, να εισέρχεται στις ψυχές των ανθρώπων, μέσω των συνεντεύξεων, κατάφερε να αποκαλύψει τα βάσανα και τους καημούς, αλλά και τις παραδείσιες στιγμές, πολλών ανθρώπων. Συγκλονιστική ήταν η συνέντευξη του αγαπημένου του πατέρα και της πολυαγαπημένης του μάνας, οι οποίοι πέρασαν και περνούν από χίλια δύο βάσανα, για να αλλάξουν τους εαυτούς τους, αλλά και να θρέψουν τα παιδιά τους. Ο Παπακυπριανός έφθασε στο σημείο να λέει στο γιο του, ακόμη και αν πεθάνεις, είτε εσύ, είτε τα άλλα παιδιά μου, δεν θα χάσω την ελπίδα μου, γιατί δεν υπάρχει θάνατος.
Αν αντικρύσει κάποιος την ζωή του Φειδία, μόνο με ψυχολογικούς όρους και χωρίς την παράμετρο της Εκκλησίας, θα πει απλά, ότι ο άνθρωπος τρελάθηκε, όπως πολλοί άλλοι νέοι, οι οποίοι πέρασαν από το «μαρτύριο» των ΟΥΚ. Πριν αρκετές δεκαετίες, όσοι αποτύγχαναν από τους ΟΥΚ, ο κανόνας έλεγε ότι, είτε τρελαίνονταν, είτε οδηγούνταν στα πλοκάμια του υπόκοσμου. Σήμερα μπορεί να άλλαξαν τα πράγματα, αλλά οι «τρέλες» του Φειδία με την παραμονή σε τάφο συντροφιά με ένα φίδι, με το τρέξιμο χωρίς παπούτσια στα χιόνια, με τα ταξίδια χωρίς εισιτήριο και ένα σωρό άλλες ριψοκίνδυνες «παλαβομάρες», μόνο έτσι μπορούν να αντικριστούν. Και αν δεν υπήρχαν οι ευχές του μπαμπά και της μάνας του, μπορεί να μην βρισκόταν σήμερα στην ζωή ο Φειδίας.
Ο Φειδίας έγινε «εκκωφαντικά» εκατομμυριούχος, κατάκτησε «εκκωφαντικά» την εξουσία και αναδείχθηκε «εκκωφαντικά» ίσως παγκοσμίως ο πρώτος ανεξάρτητος υποψήφιος ο οποίος κατετρέπωσε τα κόμματα. Ο Φειδίας κρυμμένος στον «τσιουπέ», κάτω από το ράσο το Παπακυπριανού και θωρακισμένος από τις ευχές της μάνας του, πέτυχε το θαύμα. Ωστόσο η ζωή έχει και τα πάνω και τα κάτω και αν στις «χλιδάτες» Βρυξέλλες, αποκτήσει «φτερά» όπως τον Ίκαρο, τότε ο παφλασμός από την πτώση του, θα είναι εξίσου «εκκωφαντικός». Οι παγίδες είναι μεγάλες και οι ατέλειωτοι πλέον «φίλοι» του, μπορεί εύκολα να καταστούν «φίδια στον κόρφο του». Οι ευχές του Παπακυπριανού είναι πολύ δυνατές, αλλά η αγάπη του Θεού φτάνει μέχρι και το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο, το οποίο δεν είναι άλλο από τον θάνατο.

Παναγιώτης Καπαρής

 

   ΙΟΥΔΑ  1ο 17-25

Ὑμεῖς δέ, ἀγαπητοί, μνήσθητε τῶν ῥημάτων τῶν προειρημένων ὑπὸ τῶν ἀποστόλων τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ,

Ιου. 1,18 ὅτι ἔλεγον ὑμῖν ὅτι ἐν ἐσχάτῳ χρόνῳ ἔσονται ἐμπαῖκται κατὰ τὰς ἑαυτῶν ἐπιθυμίας πορευόμενοι τῶν ἀσεβιῶν.
Ιου. 1,19 Οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες.
Ιου. 1,20 Ὑμεῖς δέ, ἀγαπητοί, τῇ ἁγιωτάτῃ ὑμῶν πίστει ἐποικοδομοῦντες ἑαυτούς, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ προσευχόμενοι,
Ιου. 1,21 ἑαυτοὺς ἐν ἀγάπῃ Θεοῦ τηρήσατε, προσδεχόμενοι τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς ζωὴν αἰώνιον. 
Ιου. 1,22 καὶ οὓς μὲν ἐλεεῖτε διακρινόμενοι,
Ιου. 1,23 οὓς δὲ ἐν φόβῳ σῴζετε, ἐκ τοῦ πυρὸς ἁρπάζοντες, μισοῦντες καὶ τὸν ἀπὸ τῆς σαρκὸς ἐσπιλωμένον χιτῶνα.
Ιου. 1,24 Τῷ δὲ δυναμένῳ φυλάξαι αὐτοὺς ἀπταίστους καὶ στῆσαι κατενώπιον τῆς δόξης αὐτοῦ ἀμώμους ἐν ἀγαλλιάσει,
Ιου. 1,25 μόνῳ σοφῷ Θεῷ σωτῆρι ἡμῶν, δόξα καὶ μεγαλωσύνη, κράτος καὶ ἐξουσία καὶ νῦν καὶ εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ

 

  Se acabò la fiesta (το πάρτι τελείωσε) είναι το όνομα ενός κινήματος άγνωστο σε περισσότερους από τους μισούς Ισπανούς ψηφοφόρους μέχρι πριν από μερικούς μήνες. Η επιδέξια χρήση των κοινωνικών δικτύων και μια σειρά από απλά αλλά αποτελεσματικά συνθήματα από έναν νεαρό άνδρα που αυτοαποκαλείται Alvise έχουν πυροδοτήσει ένα κίνημα του δρόμου, με αποτέλεσμα ένα εκατομμύριο ακόλουθους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πάνω από οκτακόσιες χιλιάδες ψήφους, παρά την πολύ μεγάλη αποχή.

Τα δύο κινήματα ενώνονται από την κινητήρια προσωπικότητα των ηγετών και τη σαφήνεια του μηνύματος. Το σημείο είναι ότι ο χώρος υπάρχει και είναι πολύ μεγάλος. Το πρόβλημα είναι η κινητοποίηση του κόσμου. Στην Ιταλία, πρόσωπα από το παρελθόν - απαξιωμένα ή μέ απαξιωμένες - παλιές μεθόδους, η παλιά γλώσσα δεν μπορεί να τήν πετύχει. Η κομματική μορφή του εικοστού αιώνα είναι ξεπερασμένη. Οι «ανταγωνιστικές» ενορίες έχουν ηγετικές ομάδες ανακυκλωμένων ανθρώπων από άλλες πολιτικές δυνάμεις ή κοκόρια απεριόριστης φιλοδοξίας και πολύ κακής ποιότητας. Ο υπερβολικός εκλογικός χαρακτήρας αποκαλύπτει προσωπικές φιλοδοξίες και είναι ανεξάρτητος από ισχυρά προγράμματα. Η ατυχής έκβαση ήταν προβλέψιμη. Η Wagenknecht κινητοποιεί ένα λαϊκό εκλογικό σώμα που ασκεί έντονη κριτική στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο της επισφαλούς εργασίας, των χαμηλών μισθών και των ιδιωτικοποιημένων υπηρεσιών. Η διαφορά, σε σύγκριση με τις αριστερές δυνάμεις, είναι η ικανότητα επίθεσης στα θεμέλια του συστήματος: απώλεια κυριαρχίας, μετανάστευση που μειώνει τους μισθούς, κατάρρευση συστημάτων κοινωνικής προστασίας, επικράτηση των ατομικών δικαιωμάτων έναντι των κοινωνικών.

Ο Alvise είναι ένα μοναδικό φαινόμενο, όχι μόνο για την ταχύτητα της επιτυχίας του. Χτυπημένος με εντυπωσιακή βία από την αριστερά (η κυβέρνηση απειλεί με εγκληματικές ενέργειες για «ρητορική μίσους»), ούτε στήν παραδοσιακή δεξιά αρέσει καθόλου, καθώς αιφνιδιάζεται από τη σαφήνεια των θέσεων του. Η τελευταία αφορά την αμνηστία που δόθηκε -σε πείσμα του συντάγματος- στους πρωταγωνιστές της απόσχισης της Καταλονίας το 2017 Η αγανάκτηση είναι έντονη και ο Άλβις δεν μασάει τα λόγια του. Αν ούτε ο βασιλιάς Φελίπε ΣΤ' είχε το θάρρος να αντιταχθεί στην αμνηστία, το ερώτημα δεν αφήνει διέξοδο: ποιο είναι το νόημα της μοναρχίας; Λέξεις ανεπίτρεπτες στα δεξιά, απερίσκεπτα σε ένα βαλκανοποιημένο έθνος στο οποίο η μοναρχία είναι το μόνο προπύργιο της εθνικής ενότητας, αλλά αιχμηρά και λογικά με τον τρόπο τους. Με αυτή τη γλώσσα ο Alvise έχει κάνει πάταγο στο διαδίκτυο και στους νέους: το δέκα τοις εκατό των κάτω των 24 ετών είναι ψηφοφόροι Alvise.

Η Ισπανία, βρόντηξε ο νεαρός Ανδαλουσιανός, έχει γίνει «η γιορτή των εγκληματιών, των διεφθαρμένων, των μισθοφόρων, των παιδεραστών και των βιαστών». Προτείνει να χτιστεί μια τεράστια φυλακή στη Μαδρίτη, ώστε οι κλέφτες και οι εγκληματίες να πληρώσουν το τίμημα για τις ατασθαλίες τους: μουσική στα αυτιά όσων ζουν σε μη ασφαλείς μητροπολιτικές περιοχές. Ζητά επίσης την έξωση των λαθρομεταναστών, σε ένα κράτος με είκοσι τοις εκατό ανέργων. επιτίθεται δυνατά στα ΜΜΕ ως «κλέφτες της αλήθειας». Ο Alvise δεν συμμετείχε σε καμία εκλογική εκπομπή, δεν πήρε συνέντευξη από τον Τύπο, δεν είχε χρήματα. όμως, έσπασε τον τοίχο της σιωπής. Σημάδι ότι τα θέματα που θίγει είναι εγκάρδια και οι μέθοδοι επικοινωνίας οι σωστές, επίκαιρες.

Δεν είναι τυχαίο ότι προκάλεσε τό ενδιαφέρον σε όσους δεν πήγαν να ψηφίσουν. Αμφισβήτησε διάφορα ταμπού, επιτίθεται στην ηλεκτρονική και ταχυδρομική ψηφοφορία. Δεν τήν εμπιστεύομαι, είναι απάτη, είπε, μοιράζοντας προσωπικά τα ψηφοδέλτια με το όνομα του κινήματος, την ισπανική μέθοδο ψηφοφορίας. Ορίζει τα ΜΜΕ ως «μισθοφόρους της εξουσίας» και τους πολιτικούς ως «εγκληματική κομματοκρατία». Λέει ότι θα μοιράσει τον βουλευτικό μισθό στους ψηφοφόρους. Έχει το θάρρος να φωνάξει ότι η δημοκρατία γίνεται δικτατορία. Απαιτεί ισχυρή μείωση φόρων, («η εξουσία μας κλέβει και μας κάνει φτωχότερους) φωνάζει ότι «ο φεμινισμός και η αριστερά είναι οι δυνάμεις που κλέβουν την ελευθερία μας και θέλουν να μας δείξουν πώς πρέπει να ζούμε». Ενδιαφέροντα θέματα: ενόχληση με τη γραφειοκρατία, με μια ζωή περίπλοκη από πάρα πολλούς κανόνες, απαγορεύσεις, το αφόρητο ανεστραμμένο νεο-ηθικό «progre» (όπως το λένε στην Ισπανία) μια αγωνία για συγκεκριμένη, καθημερινή ελευθερία, ασύμβατη με το κλισέ του δικαιώματος- τού αυταρχισμού τής δεξιάς.

Προτείνει ένα δημοψήφισμα για τη συνέχιση της ένταξης της Ισπανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αντιπροσωπεύει μια μορφή λαϊκού ελευθερισμού, ιδίως μεταξύ των νέων, η οποία πρέπει να ληφθεί υπόψη. Δεν είναι παράξενο που κυριάρχησε στις μεγάλες πόλεις, στις περιοχές που σημαδεύτηκαν περισσότερο από τη μετανάστευση και στους ανέργους. Η επίθεση στον φεμινισμό είναι δημοφιλής σε ένα συγκεκριμένο ανδρικό εκλογικό σώμα. Τα μέσα επικοινωνίας που υιοθετήθηκαν (νέα μέσα και τσιτάτα παρόμοια με διαφημιστικούς ισχυρισμούς) τον καθιστούν σχεδόν ασήμαντο μεταξύ των ηλικιωμένων (τα δύο τρίτα των οποίων δεν τον γνωρίζουν καθόλου) και μεταξύ των ψηφοφόρων της κεντροδεξιάς. Κατάφερε τέλεια να διαφοροποιήσει το μήνυμα από το Vox, την «εθνική» δεξιά που συμμάχησε με τη Meloni, γοητευμένη από τον υπερφιλελεύθερο Milei, ευθυγραμμισμένη με τη δυτική και φιλοϊσραηλινή αφήγηση. Μια τοποθέτηση που του επέτρεψε να κλέψει ψήφους από τα αριστερά. Όσο για τις Βρυξέλλες, την έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Alvise είναι ξεκάθαρος: δεν θα πάει να ζήσει εκεί, γιατί «το Βέλγιο είναι μια αποτυχημένη χώρα όπου υπάρχουν μόνο ισλαμιστές, ανασφάλεια και σεξουαλική βία».

Στην εσωτερική πολιτική πολεμά τον αυτονομισμό, την κυβέρνηση και την ακραία αυτονομία. Το πρόγραμμα του Se acabò la fiesta (ένα εύστοχο όνομα) προβλέπει την ανελέητη καταπολέμηση της διαφθοράς και της κομματικής πολιτικής, η οποία στην Ισπανία είναι πιο ακριβή και διάχυτη από τη δική μας, με δεκαεπτά μίνι κράτη και τόσες γραφειοκρατίες, την πλήρη υπεράσπιση τής ελεύθερης έκφρασης, προστασία της παιδικής ηλικίας (η ώθηση των LGBT είναι τεράστια στην ιβηρική χώρα), μια σκληρή μάχη κατά της παιδεραστίας και μιας μεταρρύθμισης που επιστρέφει στο κράτος πάρα πολλές τοπικές εξουσίες, το κουβάρι των εξουσιών, στό σχολείο, εκπαίδευση, υγεία, δημοσιονομικές και ακόμη δημόσια συστήματα τάξης, σε ένα σύστημα μεταβλητών αυτονομιών που κάνει την Ισπανία λαβύρινθο. Όση ελευθερία γίνεται, όσο Κράτος χρειάζεται, είναι η άλλη συμβολική φράση του Alvise. Είναι, εν μέρει, η ιδέα του κυβερνοπάνκ, η κριτική τής νέας«γενιάς» ενός απεριόριστου τεχνολογικού και τεχνοκρατικού μοντέλου που καταπιέζει το άτομο που υπόκειται σε ασφυκτικό έλεγχο.