Του Κώστα Στούπα
H κυβέρνηση νομίζει πως έχει βρει τη λύση για την ανεργία, όπως νόμιζε πως την είχε βρει για τα έσοδα με την αλόγιστη αύξηση των φόρων.
Πιστεύει πως δεν χρειάζεται να αυξήσει τον αριθμητή αλλά να μειώσει τον παρανομαστή.
Πιστεύει δηλαδή πως το πρόβλημα θα λυθεί με προσλήψεις στο δημόσιο και εξαναγκασμό όσων έχουν προσόντα για υψηλότερους μισθούς να φύγουν στο εξωτερικό.
Ένα μικρό δείγμα πεπραγμένων και προθέσεων είναι η Εταιρεία Υδρεύσεως Θεσσαλονίκης που έχει προσωπικό 210 άτομα και προσλαμβάνει άλλα 150, διπλασιάζοντας σχεδόν το προσωπικό της. Ακόμη και αν διπλασίαζε το πελατολόγιο με επέκταση του δικτύου σε άλλη μια Θεσσαλονίκη οι οικονομίες κλίμακας δεν θα απαιτούσαν τόσο μεγάλη αύξηση του προσωπικού.
Η ΕΥΑΘ είναι μια εταιρεία που ελέγχεται από το κράτος το οποίο σημαίνει πως ελέγχεται από την εκάστοτε κυβέρνηση μέχρι να περάσει υπό τον έλεγχο του Υπερταμείου για τα επόμενα 100 χρόνια.
Η εταιρεία είναι κρατικό μονοπώλιο και με τζίρο περί τα 70 εκατ. ευρώ που εμφανίζει κέρδη περί τα 20 εκατ. ευρώ. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς αυτήν είναι περί τα 15 εκατ. ευρώ και τα τελευταία χρόνια αυξάνονται αλματωδώς.
Αν ήθελε να ασκήσει κοινωνική πολιτική σαν κρατικό μονοπώλιο που είναι, θα φρόντιζε να μειώσει τα τιμολόγια έτσι ώστε και το σύνολο να ωφεληθεί και η ίδια να αποφύγει να πνιγεί στο μέλλον από τη συσσώρευση των ληξιπρόθεσμων.
Μια άλλη κοινωνική συνεισφορά θα ήταν να συνεχίζει να μοιράζει υψηλό μέρισμα αφού το μεγαλύτερο μέρος αυτού πάει στα κρατικά ταμεία υποκαθιστώντας έτσι δυσβάστακτους φόρους. Με τον τρόπο αυτό θα επωφελούνταν το σύνολο της κοινωνίας και της οικονομίας.
Προφανώς είναι κυβερνητική επιλογή η διοίκηση της εταιρείας αντί των παραπάνω επιλογών να αυξήσει το προσωπικό κατά 70% χωρίς να υπάρχει η προοπτική να αυξήσει ανάλογα τον κύκλο των εργασιών.
Αντί για κοινωνικά κριτήρια διανομής του μερίσματος ενός κρατικού μονοπωλίου στο σύνολο επιλέγει με πελατειακά κριτήρια. Επιλέγει να αυξήσει περαιτέρω τον υπερτροφικό δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα για να έχει η κομματοκρατία εξαρτημένους από αυτήν πελάτες που θα είναι εξαναγκασμένοι να την ψηφίζουν.
Τα ίδια έκαναν με τη ΔΕΗ τα τελευταία τριάντα χρόνια. Αν και ήταν και παραμένει το μεγαλύτερο και ισχυρότερο κρατικό μονοπώλιο η ΔΕΗ σήμερα βρίσκεται με τα δύο πόδια στον τάφο.
Δεν έχει πραγματοποιήσει κρίσιμες επενδύσεις διατήρησης της παραγωγικής ισχύος, έχει υποχρεώσεις μεγαλύτερες από τον τζίρο και πρέπει να εκχωρήσει το 50% του μεριδίου που διαθέτει στην αγορά.
Είναι θέμα χρόνου όλες αυτές οι εταιρείες να πουληθούν αντί πινακίου φακής και ελλείψει ανταγωνισμού τα κρατικά μονοπώλια να μετατραπούν σε ιδιωτικά υπό τον έλεγχο κερδοσκοπικών Funds που θα προσπαθήσουν σε λίγα χρόνια να βγάλουν τεράστιες υπεραξίες.
Ό,τι πιάνει στα χέρια του κράτος των κομμάτων και των πελατών τους σε λίγα χρόνια γίνεται στάχτη, όπως έγινε π.χ. το άλλοτε κρατικό μονοπώλιο της ζάχαρης και συμβαίνει με την ενέργεια.
Η Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βιώνει τη δεύτερη και τελευταία μεγάλη έξοδο επιχειρήσεων μετά την καταστροφή στις δεκαετίες ‘80-90 της πρώτης φοράς αριστεράς.
Ό,τι απέμεινε από τον Ανδρέα το εξαλείφει ο Αλέξης.
Τα τελευταία χρόνια τα λουκέτα πέφτουν βροχή. Η ΙΜΑΣ, η Froneri Hellas, η ΒSH (Pitsos) τα τελευταία δύο χρόνια όπως και τα Χαλυβουργεία τα προηγούμενα αποτελούν την τελευταία φάση της καταστροφής που ξεκίνησε τη δεκαετία του ‘80. Οι περισσότερες από αυτές που μένουν έχουν μεταφέρει την παραγωγή σε θυγατρικές στο εξωτερικό και στην Ελλάδα μειώνουν σταδιακά την παραγωγή και το προσωπικό.
Μετά τη δεκαετία του ‘80 η αδυναμία προσαρμογής της ιδιωτικής οικονομίας στο διεθνές περιβάλλον λόγω της ισχυρής παρουσίας του κράτους αύξησε την ανεργία. Ο πενταπλασιασμός των απασχολούμενων πέριξ του κράτους εκτόνωσε το πρόβλημα της ανεργίας αλλά προκάλεσε το πρόβλημα του χρέους και της μείωσης της ανταγωνιστικότητας. Γιατί να δουλέψει κάποιος στον ιδιωτικό τομέα αν μπορεί να πάει στο δημόσιο με 30-40% υψηλότερες απολαβές.
Οι μισθοί του δημοσίου όμως προέρχονται από τους φόρους που πληρώνει ο ιδιωτικός τομέας. Όταν ο ιδιωτικός συρρικνώνεται είναι σαν να φορτώνουμε κλαδιά ένα δένδρο του οποίου κόβουμε τις ρίζες...
Η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται αυτή τη φορά ως τραγωδία. Το Grexit είναι θέμα χρόνου να επανέλθει στο τραπέζι.
Οι καθυστερημένες χώρες έχουν μάθει να αναπροσαρμόζουν την ανταγωνιστικότητά τους με υποτιμήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου