Η ώρα του κόσμου 20 β

Συνέχεια από: Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2019

Η ώρα του κόσμου 20 β

Του Frank Schirrmacher

Αφιερωμένος στο φως και όμως καλούσε τους αρουραίους*

Τα βάσανα και ο έρωτας του Gottfried Benn στα κρίσιμα χρόνια 1930-1937 δ

Ποιήματα

Αστράκια

Αστράκια-μέρες πλημμυρίδας,

Παλιός εξορκισμός, εξορία,

Οι θεοί κρατούν την ζυγαριά

Σε μια διστακτική στιγμή.

Για μια ακόμα φορά τα χρυσά κοπάδια,

Ο ουρανός, το φως, το τούλι,

Τι κλωσάει το παλιό γίγνεσθαι

Κάτω από τα φτερά που πεθαίνουν;

Για άλλη μια φορά το ποθητό,

Την μέθη, των τριαντάφυλλων εσύ-

Το καλοκαίρι στάθηκε και ακούμπησε

Και παρακολουθούσε τα χελιδόνια,

Για άλλη μια φορά η μια υποψία,

Όπου προ πολλού η βεβαιότητα αγρυπνεί:

Τα χελιδόνια οργώνουν την πλημμυρίδα

Και πίνουν το δρόμο και την νύχτα.

(1935)

Πιο μοναχικός ποτέ-

Πιο μοναχικός ποτέ όσο τον Αύγουστο,

Ώρα της πλήρωσης-στο πεδίο

Οι κόκκινες και οι χρυσές πυρκαγιές

Αλλά που είναι των κήπων σου λαγνεία;

Οι λίμνες φωτεινές, ο ουρανός απαλός,

Οι αγροί καθαροί και ήσυχα αστράπτουν,

Αλλά που είναι η νίκη και τα πειστήρια της

Από το βασίλειο που εσύ εκπροσωπείς;

Όπου όλα μέσω της ευτυχίας αποδεικνύονται

Και ανταλλάζει το βλέμμα και τα δακτυλίδια

Στην οσμή του κρασιού, στην μέθη των πραγμάτων-:

Εσύ υπηρετείς την αντίθετη ευτυχία, το πνεύμα.

(1936)

Μόνο δυο πράγματα

Πέρασες μέσα από τόσες φόρμες,

Μέσα από το εγώ και το εμείς και το εσύ,

Όλα όμως παρέμειναν βασανισμένα

Μέσα από την αιώνια ερώτηση: προς τι;

Αυτή είναι μια παιδική ερώτηση.

Αργότερα συνειδητοποίησες,

Υπάρχει μόνο ένα: άντεξε

-είτε νόημα, είτε πάθος, είτε μύθος-

-το λεπτό σου προκαθορισμένο: εσύ πρέπει.

Είτε ρόδα, είτε χιόνι, είτε θάλασσες,

Όλα όσα άνθισαν, μάταια,

Υπάρχουν μόνο δυο πράγματα: το κενό

Και το σημαδεμένο εγώ.

(1953)

Apreslude

Πρέπει να είσαι ικανός να καταδυθείς, πρέπει να μάθεις,

Μια φορά είναι τύχη και μια φορά ντροπή,

Μην παραιτείσαι, δεν πρέπει να απομακρυνθείς,

Όταν της στιγμής διαθλαστεί το φως.

Κράτα, μείνε, μια φορά βυθισμένος,

Μια φορά επικαλυμμένος από το κύμα και μια φορά βουβός,

Παράξενος νόμος, δεν είναι οι σπίθες,

Όχι μόνο αυτές-κοίτα γύρω σου:

Η φύση θέλει να κάνει τα κεράσια της,

Ακόμα και με λίγα άνθη τον Απρίλη

Κρατάει τα πυρηνόκαρπα (σημείωση: κεράσια, δαμάσκηνα,…)

Σιωπηλά μέχρι να έρθουν καλά χρόνια.

Κανένας δεν ξέρει από πού τρέφονται τα φύτρα,

Κανένας, αν θα ανθίσει κάποτε το δέντρο-

Κράτημα, παραμονή, παροχή,

Σκοτείνιασμα, γέρασμα, apreslude.

(1955)

Επίλογος

Ι

Οι μεθυσμένες πλημμυρίδες πέφτουν-

Η ώρα του γαλάζιου που πεθαίνει

Και τα χλωμά κοράλια

Γύρω από το νησί Παλάου.

Οι μεθυσμένες πλημμυρίδες τελειώνουν

Σαν ξένο, όχι δικό σου, όχι δικό μου,

Δεν σου αφήνουν τίποτα μέσα στα χέρια

Παρά τις εικόνες του βουβού Είναι.

Οι πλημμυρίδες, οι φωτιές, οι ερωτρήσεις-

Και τότε πάνω στις στάχτες να δεις:

«Η ζωή είναι να χτίζεις γέφυρες

Πάνω από εφήμερα ρεύματα.»

V

Τα πολλά πράγματα που σφράγισες βαθιά

Φέρεις μόνος μέσα στις μέρες τις δικές σου

Που ούτε στις συνομιλίες δεν ξεκλείδωσες,

Σε κανένα γράμμα και βλέμμα δεν άφησες να μπουν,

Οι σιωπηλοί, οι καλοί και οι κακοί,

Που τόσο υπέφεραν, εκεί που πας,

Μπορείς σε εκείνες τις σφαίρες να τους λύσεις,

Όπου εσύ πεθαίνεις και καθώς τελειώνεις ανασταίνεσαι.

(1948-49)

                                       Τέλος.