Αν επιχειρούσε να θέσει κανείς το ερώτημα “Τι σημαίνει για τη διασπασμένη σήμερα χριστιανοσύνη ο Λούθηρος και το μεταρρυθμιστικό του έργο” θα βρισκόταν αντιμέτωπος με μια τεράστια ποικιλία απαντήσεων που ξεκινούν από τις πλέον αρνητικές και εκτείνονται ώς τις πλέον θετικές:
– ο Λούθηρος ήταν αντισημίτης, φανατικός πολέμιος των Εβραίων,
– ο Λούθηρος ήταν υπηρέτης των συμφερόντων των πριγκίπων της Γερμανίας που δικαίωσε τη σφαγή των εξεγερμένων αγροτών,
– ο Λούθηρος ήταν μισογύνης που θεωρούσε τις γυναίκες κατώτερα όντα, κατάλληλα μόνο για να γεννούν παιδιά,
– ο Λούθηρος ήταν φανατικός, ένας φουνταμενταλιστής που δεν ανεχόταν άλλη θεολογική άποψη, που διέσπασε όχι μόνον τη Δυτική Εκκλησία, αλλά στράφηκε και εναντίον άλλων μεταρρυθμιστών της εποχής του,
– ο Λούθηρος ήταν ένας οξυδερκής θεολόγος που διακήρυξε την άμεση προσωπική σχέση του ανθρώπου με τον Θεό και τη δικαίωση του ανθρώπου από τη χάρη του Θεού και όχι από τις αξιομισθίες,
– ο Λούθηρος ήταν ένας μεγάλος μεταρρυθμιστής που βοήθησε ακόμα και την Καθολική Εκκλησία να απαλλαγεί από στρεβλώσεις αιώνων και να ανακαλύψει ξανά το Ευαγγέλιο,
– ο Λούθηρος σηματοδοτεί το τέλος του μεσαίωνα και την έναρξη της εποχής του Διαφωτισμού.
Ο Λούθηρος ήταν πράγματι όλα αυτά και ίσως και πολλά άλλα. Αλλά είναι ακριβώς αυτή η ποικιλία των αντιφατικών χαρακτηρισμών που του αποδίδονται που θα επέτρεπε σε κάποιον να ισχυριστεί ότι αποδεικνύει και το μέγεθος της προσωπικότητας του Λουθήρου.
Ασφαλώς η ιστορία δεν γράφεται με «αν». Έτσι, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα ποιο θα ήταν το μέλλον της Εκκλησίας στην Ευρώπη, αλλά και αυτού που συνήθως αποκαλείται «σύγχρονος δυτικός πολιτισμός», αν στις 31 Οκτωβρίου του 1517 ο Λούθηρος δεν θυροκόλλησε στην εξώπορτα του Μητροπολιτικού Ναού της Βιτεμβέργης τις 95 θέσεις του. Ούτε όμως μπορεί και να αγνοήσει κανείς την επανάσταση που έφερε η Μεταρρύθμιση στην πνευματική ιστορία της ανθρωπότητας αν αμφισβητήσει την ιστορική βάση του θρύλου εκείνης της θυροκόλλησης. Το μόνο βέβαιο που θα μπορούσε να πει κανείς, με βάση τα ιστορικά πάντοτε δεδομένα, είναι ότι τίποτε πια δεν ήταν ίδιο στη Δυτική Ευρώπη μετά το 1517.
Και όχι μόνο στη Δυτική Ευρώπη, αφού οι επαφές ευαγγελικών και ορθοδόξων ανάγονται στα πρώτα βήματα της Μεταρρύθμισης, ήδη από τον ις΄ αιώνα, όταν στα 1559 ο διάκονος Δημήτριος Μυσός, σταλμένος από τον οικουμενικό πατριάρχη Ιωάσαφ Β΄ (+1565) στη Βιττεμβέργη, προκειμένου να συλλέξει πληροφορίες για τη Μεταρρύθμιση, επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη φέρνοντας μαζί του μετάφραση της Αυγουσταίας Ομολογίας στα ελληνικά και επιστολή του Μελάγχθωνα προς τον πατριάρχη, όπου περιγράφονται οι βασικές αρχές της Μεταρρύθμισης. Αλλά και η Βυρττεμβέργιος Ομολογία που συντάχτηκε πριν εκπνεύσει ο ις΄ αιώνας ήταν αποτέλεσμα του διαλόγου που διεξήχθει μεταξύ 1573 και 1581 με ανταλλαγή επιστολών ανάμεσα σε θεολόγους του Tübingen και τον οικουμενικό πατριάρχη Ιερεμία Β΄.
Πιστεύοντας ότι η διοργάνωση του παρόντος συνεδρίου θα φωτίσει όλες τις πλευρές αυτής της ενδιαφέρουσας, αλλά και εν πολλοίς άγνωστης στην ευρύτερη χριστιανική κοινότητα, ιστορίας των σχέσεων και ότι θα συμβάλει ουσιαστικά στην πληρέστερη κατανόηση της σημασίας της Μεταρρύθμισης για την πνευματική ιστορία της Ευρώπης, καλωσορίζω ως Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής τους εκτός του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου συνέδρους στη Θεσσαλονίκη και συγχαίρω τους διοργανωτές του Συνεδρίου και όλους όσοι συνέβαλαν στην πραγματοποίησή του για την πρωτοβουλία τους.
ΣΧΟΛΙΟ: Εδώ ζούν οι διδάκτορες τής Ελλάδος, οι ολίγιστοι, όπως λέει ο Γιανναράς, τής Μεγάλης καί μοντέρνας γλειπτικής σχολής πού διαδίδει μέ πίστη στόν αρχηγό, τίς κενολογίες τής αγίας καί Μεγάλης παρασυνόδου. Εδώ ομιλεί ο Αρχι-απόστολος ο ίδιος καί τί λέει; Οτι ο Λούθηρος άλλαξε τήν ιστορία βαπτίζοντας τό γράμμα πνεύμα. Επαναφέροντας τήν βαρβαρότητα. Καταργώντας τήν ευρωπαική παιδεία η οποία μέχρι τήν εποχή του προσπαθούσε νά συλλάβει τό πνεύμα τού γράμματος τό οποίο κατοικούσε ανάμεσα στίς λέξεις. Αυτό πού απελπισμένη η Δύση ονομάζει σήμερα νόημα. Καί προσπαθεί νά επιστρέψει σέ κάποιο είδος νοημοσύνης μέσω τής φαινομενολογίας καί τού υπαρξισμού. Ο Λούθηρος, ο μεγαλύτερος εχθρός τού Αριστοτέλη καί τής ελληνικής σοφίας. Διότι τό πνεύμα τών Ελλήνων δέν κατοικούσε στό γράμμα, ούτε δίπλα στό γράμμα,αλλά παρέπεμπε στό πνεύμα, τό οποίο χρησιμοποιούσε τήν γλώσσα τής υπηρέτριας φύσεως, προτρέποντας στήν επιστροφή στήν ανθρώπινη φύση.
Υπάλληλοι τού Λούθηρου είναι σήμερα όλοι οι θεολόγοι.
Υπάλληλοι τού Λούθηρου είναι σήμερα όλοι οι θεολόγοι.
Αμέθυστος
3 σχόλια:
Καλησπερα . Την εμφανιση νεου Λουθηρου στον ορθοδοξο χωρο δεν θα τον προκαλεσει ο οικουμενισμος οπως πιθανως φοβουντε με τις αποτειχισεις καποιοι πατριαρχικοι . Για τον απλουστατο λογο οτι οταν υπαρχουν διαφωνιες για λογους πιστης στον ορθοδοξο χωρο , οπως αποδειχτηκε με τους ΓΟΧ το 1924 οι διαφωνουντες ειναι ορθοδοξοι και διαφοροποιουνται μονο διοικητικα και ποτε δογματικα . Η δογματικη διαφωνια θα προκληθει οχι απο τα συλλειτουργα ακομη και αν γινουν με τον Δαλαι Λαμα αλλα απο υποθεσεις που οι διαφοροι Ζησηδες και Μανωληδες και Τρικαμηναδες και λοιπες επιθεωρησιακες φιγουρες θεωρουν ασημαντες . Οπως και το 1517 οι γερμανοι ηγεμονες χρηματοδοτησαν τον πονηρο Λουθηρο οχι για το φιλιοκβε η το κτιστο της θειας χαρης και αλλα τετοια αλλα με αυτο που πονεσε τον κοσμο . Με την αμετροεποια του Παπα Λεοντα να ξαποστειλει αναμεσα σε δυσαρεστημενους δουλοπαροικους το λαμογιο Τεντζελ και να πουλαει συγχωροχαρτια . Ετσι και τωρα υποθεσεις οπως αυτη του Βατοπαιδιου οπου ολοι οικουμενιστες και αντιοικουμενιστες πανηγυρισαν γιατι ο κτηματομεσιτης Εφραιμ βγηκε νομικα οκευ . Και η Μονσαντο νομικα οκευ ληστευει μεχρι γενοκτονιας τους λαους . Οι εχθροι της ορθοδοξιας θα βρουν πατημα και σε μερικα χρονια οταν λειψει παντελως το οχυρο των συνταξεων που επιτρεπει στους ορθοδοξολογουντες να κομποσκοινοκρατουν αμεριμνοι για τα της γαστερας και μετατραπει ο ελληνορθοδοξος λαος σε αθροισμα κοληγων και δουλοπαροικων τοτε θα χρηματοδοτηθουν καποιοι απο τον κληρο που σημερα ειναι πιθανως εφηβικης ηλικιας και αυτοι θα χτυπησουν ευθεως το ιδιο το δογμα . Εφοσον εχει καλυφτει απο τους ιδιους τους σημερινους ηγουμενους και επισκοπους το ευαγγελιο απο το κυρος των χρυσοβουλων . Και αυτοι οι τυχοδιωκτες θα βρουν εκκατομυρια ευηκοα ωτα οπως ακριβως βρηκαν οι Λενιν και Τροτσκυ εκκατομυρια Ρωσους ακολουθους στο καψιμο ναων και μονων 100 χρονια πριν . Ενα μαθημα χρησιμο για τους πανηγυριζοντες σημερα για την αθωωση Εφραιμ ειναι οτι και στην Γαλλια του 17934 και στη Ρωσσια του 17 και στην Ισπανια των 30ς οπου ο μισος τουλαχιστον μεχρι τοτε θρησκευων λαος εκαψε εκκλησιες και ποδοπατησε λειψανα , και στις 3 λοιπον αυτες χωρες οι ιδιοι οι εκπροσωποι του Χριστου ειχαν θεμελιωσει πιο πριν θεολογικα την αδικια . Και ποτε μα ποτε ( να το ξερουν αυτο οι εδω θεολογουντες ) τα θυματα αντικληρικαλισμου που απλως ως τοτε υπαρασπιζονταν φεουδα δεν θεωρηθηκαν απο τον λαο θρησκευοντα και μη ως μαρτυρες . Τα θυματα κτηματικων διαφορων ποτε δεν θεωρουντε μαρτυρες του πραγματικα ακτημονα Χριστου . ΑΜ
Ξεχάσαμε όλοι μας τήν αλαζονεία τών καλογήρων, μέ τήν οποία μιλούσαν μπροστά στίς κάμερες γιά μιά ιστορία πού οδήγησε τελικώς τήν πατρίδα μας στά Μνημόνια. Η αληθινή μητέρα έκανε πίσω γιά νά μήν σκοτωθεί τό παιδί της στό αρχέτυπο τής δικαιοσύνης πού μάς προσέφερε ο Σολομώντας.
Δίνουμε αξία στόν Λούθηρο οι άμοιροι. Ιστορική προσωπικότης, σπουδαγμένοι στήν Γερμανία οι περισσότεροι.Ζούμε στήν εποχή κατά τήν οποία αξιολογείται η υπερηφάνειά μας. Καί ο Ζήσης, οι αποτειχισμένοι, οι οικουμενιστές έχουν όλοι τους καλλιεργημένη υπερηφάνεια. Ο Λούθηρος όμως τάπαιξε μιά νύχτα καθώς περπατούσε σέ ένα δάσος καί έπεσε δίπλα του μιά αστραπή καί από τήν τρομάρα του υποσχέθηκε στόν θεό νά γίνει καλόγερος. Μεγάλο πνεύμα δέν ήταν. Κατέληξε αντιπαπικός.Φοβερή διαδρομή.Διάβασε όμως προσεκτικά τόν Αυγουστίνο. Φοβερό. Μεγάλο χάρισμα. Δικαίως χανόμαστε, δέν υπάρχει αμφιβολία.
Δημοσίευση σχολίου