Οι θρησκείες στην προοπτική της Χριστιανικής Θεολογίας και η αυτοκατανόηση του Χριστιανισμού στην σχέση του με τις εξωτερικές στην Εκκλησία θρησκείες. (3)

Συνέχεια από: Πέμπτη 21 Σεπτεμβρίου 2017

Οι θρησκείες στην προοπτική τής Χριστιανικής Θεολογίας 
Και η αυτοκατανόηση τού Χριστιανισμού στην σχέση του με τις εξωτερικές στην Εκκλησία θρησκείες. (3)

του Wolfhart Pannenberg.

1. Απο απόψεως Χριστιανικής, οι άλλες θρησκείες έχουν να κάνουν με την ίδια Θεία πραγματικότητα πρός την οποία στρέφεται η Χριστιανική πίστη; (συνέχεια).

         

Μπορούμε λοιπόν να εξάγουμε ένα σταθερό συμπέρασμα απο αυτή την πρώτη διαδρομή τής έρευνας, ότι δηλαδή η Χριστιανική Θεολογία μπορεί κάλλιστα να αναγνωρίσει ότι και οι άνθρωποι οι οποίοι ανήκουν σε άλλες λατρείες και θρησκείες έχουν σχέση, στις θρησκευτικές τους αναπαραστάσεις και στον τρόπο της ζωής τους, με την ίδια Θεία πραγματικότητα την οποία οι Χριστιανοί γνωρίζουν σαν τον Θεό Δημιουργό της Βίβλου, Πατέρα του Ιησού Χριστού(;;;;) [εφόσον η Δύση δέχεται την κτιστή χάρη όλα είναι δυνατά τα αδύνατα].

          Απο το άλλο μέρος είναι αλήθεια ότι ο Βιβλικός Θεός, στις άλλες θρησκείες, δέν είναι καθαρά αναγνωρισμένος σαν ο μοναδικός Θεός στον οποίο και αυτές οι θρησκείες αναφέρονται. Στις άλλες θρησκείες, απο την Χριστιανική άποψη, η ταυτότης τής Θείας πραγματικότητος έρχεται στην γνώση, μόνον με αποσπασματικό τρόπο και αυτό ισχύει ιδιαιτέρως για τις μορφές της πολυθεϊστικής πίστης! Εκ μέρους των Χριστιανών λοιπόν, η ταυτότης τής Θείας πραγματικότητος μπορεί να είναι μόνον υποθετική σε πολλές περιπτώσεις. Αλλά και το γεγονός ότι οι Χριστιανοί πρέπει να λογαριάσουν το γεγονός ότι στις άλλες θρησκείες εμφανίζεται μία έννοια τού ίδιου Θεού τον οποίο και αυτοί λατρεύουν-παρά το ότι συναντάται με άλλα ονόματα και αποσπασματικώς-συνεπάγεται ήδη ακριβώς απο την Βιβλική πίστη στον Δημιουργό! Εάν όλοι οι άνθρωποι είναι πλάσματα του Βιβλικού Θεού, εξαρτώνται και όλοι τους απο Αυτόν για την πραγματοποίηση τής ζωής τους και αυτή η συνθήκη θα παρουσιαστεί στην συνείδηση όλων αυτών με κάποια μορφή, παρά τό ότι πάντοτε ακόμη με αβέβαιο τρόπο. Οι υποδείξεις τού Αποστόλου Παύλου, στο πρώτο κεφάλαιο τής πρός Ρωμαίους, για μία γνώση τής αιωνίου δυνάμεως και Θεότητος τού Θεού που είναι παρούσα σε όλους τους ανθρώπους, μπορούν λοιπόν να κατανοηθούν σαν μία αναπόφευκτη συνέπεια της πίστεως στην Δημιουργία. Και συνεπάγεται επίσης ότι οι Χριστιανοί μπορούν να αναμένουν απο τον διαθρησκιακό διάλογο για κάποια πληροφορία σ'αυτό το σημείο. Αυτό ισχύει και στην σχέση με τις πολυθεϊστικές θρησκείες, εάν υπολογίσουμε, ότι σ'αυτές τις θρησκίες, στο μεγαλύτερο μέρος τών θεοτήτων πρέπει να δούμε, σε πολλαπλές μορφές την έκφραση τής συγκεκριμένης φανερώσεως τής μοναδικής Θείας πραγματικότητος.

          Σε όλον αυτόν τον προβληματικό χώρο μία ιδιαίτερο θέση κατέχει, για τους Χριστιανούς, η σχέση με την Εβραϊκή θρησκεία, απο την οποία προήλθε ο Χριστιανισμός (;;;), ο Θεός δημιουργός της Εβραϊκής βίβλου είναι και για τους Χριστιανούς ο μοναδικός Θεός. Και παρ'όλα αυτά απο την άποψη τών εβραίων, η Χριστιανική σύλληψη τού Θεού  μοιάζει διαφορετική απο εκείνη τής παραδόσεώς των, καθώς οι Χριστιανοί "πρόσθεσαν" στον μοναδικό Θεό κάτι το οποίο θεωρούν συμμέτοχο τής Θεότητός του, δηλαδή τον άνθρωπο Ιησού. Η διαφορά ανάμεσα στους Εβραίους και στους Χριστιανούς επικεντρώνεται ολόκληρη στην σχέση που λαμβάνει χώρα ανάμεσα στον Ιησού και τον Θεό, η οποία στην Χριστιανική προοπτική βρήκε την καθοριστική της έκφραση στο Τριαδικό δόγμα. Αυτό το γεγονός μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο ώστε να θέτει σε αμφιβολία την ταυτότητα τού Θεού των Χριστιανών με τον Θεό της Π.Δ. Απο το άλλο μέρος αναμφίβολα ήταν ο Θεός της Ιουδαϊκής πίστης εκείνος του οποίου ο Ιησούς ανήγγειλε τό ερχόμενο βασίλειο και τον οποίο ονόμαζε ουράνιο πατέρα! Στο μέτρο κατά το οποίο το Τριαδικό δόγμα των Χριστιανών εξηγεί την σχέση του ίδιου του Ιησού με τον Θεό, η πίστη των Χριστιανών στην Τριάδα δέν μπορεί να στραφεί πρός κανέναν άλλον Θεό παρά μόνον σ'εκείνον της Π.Δ. Το ερώτημα λοιπόν για το πώς αυτός ο μοναδικός Θεός φανερώνεται με καθοριστικό τρόπο και ταυτοχρόνως αποκαλύπτει την ταυτότητά του, βρίσκει στον Χριστιανισμό απαντήσεις πολύ διαφορετικές αναφορικά με τις απαντήσεις της Εβραϊκής θρησκείας. Και βρίσκονται μάλιστα σε αληθινή αντίθεση με την παράδοση αυτή, δεδομένου ότι για τους Χριστιανούς ο Ιησούς πήρε την θέση του Νόμου. Η πραγματική φανέρωση τού μοναδικού Θεού ανακεφαλαιώνεται στην κατανόηση την ίδια τού Θεού και είναι αυτό ακριβώς που εκφράζει το Τριαδικό δόγμα! Και στην Εβραϊκή σκέψη τίθεται η ερώτηση της σχέσεως ανάμεσα στις μορφές της παρουσίας του Θεού στο κόσμο στο όνομα του, στην δόξα του και στην σοφία του και στην πραγματικότητα της Θείας του φύσεως στο επέκεινα. Αλλά η Εβραϊκή σκέψη δέν πραγματοποίησε το βήμα που πραγματοποίησε το Χριστιανικό Τριαδικό δόγμα το οποίο συνέλαβε τα δύο πράγματα σε μία ενότητα (;;;) αφήνοντας κατά μέρος την αντιπαράθεση των περιεχομένων στην ερώτηση περί της καθοριστικής φανερώσεως του Θεού εκεί μέσω του Νόμου, εδώ μέσω του Υιού, του οποίου το μήνυμα και το έργο είναι καθοδηγούμενο απο τον ζήλο της πρώτης εντολής!

          Η αντίθεση ανάμεσα στον Χριστιανισμό και τον Εβραϊσμό λοιπόν βασίζεται σε μία διαφορετική σύλληψη τής συγκεκριμένης φανέρωσης τού μοναδικού Θεού και στην σπουδαιότητά της για την ίδια την σύλληψη του Θεού. Εδώ βρίσκεται επίσης και η αντιπαράθεση ανάμεσα στον Χριστιανισμό και το Ισλάμ. Αυτό πάντως θα ξεκαθαρίσει καλύτερα καθώς θα προχωρούμε την εξέταση του προβληματικού χώρου απο την δεύτερη ερώτηση!

Συνεχίζεται

 Μιά απίστευτη προπαγάνδα καί μιά ολοκληρωτική διαστρέβλωση τής πραγματικότητος, στήν οποία βασίζεται καί ο ελληνικός βιασμός τού μαθήματος τών θρησκευτικών από τούς οπαδούς τού Ζηζιούλα. Καί δυστυχώς δέν γίνεται κατανοητό ότι οι θρησκείες μέ τίς έννοιες τών οποίων διαλεγόμαστε κατασκευάστηκαν από τούς Προτεστάντες. Σήμερα οι ορθόδοξοι προσπαθούν νά πολεμήσουν αυτή τήν προτεσταντική εκκοσμικευμένη υπερδύναμη μέ τά τόξα. Αγνοώντας επί πλέον ότι η ανθρωπότης προχώρησε πέραν τής εκκοσμικεύσεως στήν εκμηχάνιση, καρπός τής οποίας είναι η κωμωδία τής Κρήτης. Ο Πάπας είναι ένα απλό ενεργούμενο, όπως καί ο Βαρθολομαίος, όπως καί ο Ιερώνυμος.

Αμέθυστος.