Κάποτε τα χωράφια είχαν Έλληνες Εργάτες....κάποτε...

Πηγή: Φ Ι Λ Ο Τ Ι Μ Ι Α

Γιώργος Ανεστόπουλος

Κάποτε – όχι πολύ πίσω στο χρόνο, μόλις 20 χρόνια περίπου – Έλληνες έκαναν τις αγροτικές εργασίες.

Το μεροκάματο καλό.

5, 10, 20 ακόμη και 30 χιλιάρικα (δραχμούλες γαρ) τη μέρα μπορούσε να καθαρίσει κάποιος στα χωράφια. Ανάλογα πόσο έμπειρος και γρήγορος ήταν.

Αξιοπρεπή μεροκάματα.

Έβγαζαν και τ’ αφεντικά, έβγαζαν και οι εργάτες.

Μετά – ξαφνικά – άνοιξαν τα σύνορα.

Οι Έλληνες εξαφανίστηκαν απ’ τα χωράφια.

Και ανέλαβαν οι αλλοδαποί.

Με πολύ χαμηλότερα μεροκάματα.

Σαν τα 24 ευρώ που μάθαμε ότι παίρνουν οι μετανάστες εργάτες φράουλας στη Μανωλάδα.

Τρεις, τέσσερις και πέντε φορές κάτω δηλαδή απ’ αυτά που έπαιρναν οι Έλληνες εργάτες στα χωράφια πριν 20 χρόνια.

Απ’ την παραπάνω σύγκριση, ποιός άραγε βγήκε κερδισμένος;

Σίγουρα πάντως, όχι οι Έλληνες εργάτες.

Όχι...αυτοί έμειναν στην «απ’ έξω».

Κερδισμένοι είναι οι Έλληνες Γαιοκτήμονες. Που είδαν το κέρδος τους να πολλαπλασιάζεται απ’ την κάθετη μείωση του εργατικού κόστους. Και οι «μεσάζοντες» βεβαίως...

Κερδισμένοι είναι φυσικά και οι ξένοι εργάτες. Καθώς, γι’ αυτούς τα 24 ευρώ έχουν «άλλη αξία». Με το που τα παίρνουν τα στέλνουν κατ’ ευθείαν στη χώρα τους. Κι εκεί, τα 24 ευρώ αξίζουν πολλά, πάρα πολλά.

Κάπως έτσι άλλωστε κατάφεραν οι πρώτες φουρνιές μεταναστών (κυρίως Αλβανοί) να χτίσουν περιουσίες στην Αλβανία, ακόμη και με κείνα τα χαμηλά μεροκάματα που έπαιρναν τότε. Γιατί εκείνα τα ποσά είχαν «άλλη αξία» στην χώρα τους.

Μετά – αφού «εξαλείφθηκε» ο κίνδυνος του «Έλληνα εργάτη» - αύξησαν κι αυτοί τα μεροκάματά τους.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, εκείνοι οι πρώτοι λαθρομετανάστες μετατράπηκαν σε «ευκατάστατα αφεντικά».

Για να πάθουν κατόπιν κι αυτοί τα ίδια – που έκαναν αυτοί νωρίτερα στους Έλληνες - από τις επόμενες καραβιές εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών.

Τους «φρέσκους ξένους».

Γιατί πάντα μ’ αυτούς «γίνεται νταλαβέρι». Κυρίως.

Σ’ αυτούς είναι που υπάρχει το «μεγάλο κέρδος» για το «μεγάλο αφεντικό». Τον Γαιοκτήμονα που λέγαμε πριν.

Αυτοί είναι που τον νοιάζουν. Οι «φρέσκοι ξένοι».

Θέλει ας πούμε ο «Μανωλάδας» 200 εργάτες. Που όμως θα «τους κάνει ότι θέλει χωρίς αυτοί να φέρνουν αντιρρήσεις».

Θα «ζητήσει φρέσκους» λοιπόν.

«Ψαρωμένους». Φοβισμένους. Πεινασμένους. Παράνομους. Με νωπές μνήμες ακόμη απ’ την εξαθλίωση της χώρας τους.

Έτοιμους να δεχτούν και ν’ αποδεχτούν τα πάντα.

Ακόμη και την πιο ελάχιστη αμοιβή. Αγόγγυστα.

Τους κρατάει απλήρωτους κάμποσους μήνες. Που και που τους πετάει κι από κανένα κόκκαλο.

Αυτοί αδιαφορούν για το ότι εκείνη την ώρα κλέβουν το ψωμί ενός Έλληνα.

Νοιάζονται μόνον για την δική τους επιβίωση.

Και μ’ αυτόν τον τρόπο, μεταφέρουν την «δική τους εξαθλίωση», την «εξαθλίωση της χώρας τους» στην νέα χώρα που (λαθρο)μετανάστευσαν.

Με μέγα βοηθό τον εγχώριο Εργοδότη τους.

Σε λίγο η πείνα και η εξαθλίωση τους κάνει να αντιδράσουν.

Να «ξεψαρώσουν» και να εξεγερθούν.

Ζητούν τα δεδουλευμένα – και πολύ ορθά. Ζητούν και αυξήσεις.

Τότε ακριβώς είναι που μετατρέπονται σε «άχρηστους» για το «Μεγάλο Αφεντικό».

Τους «αδειάζει» και «γεμίζει με άλλους» τα χωράφια του.

Φρέσκους.

«Ψαρωμένους».

Έτοιμους να υποστούν τα πάντα. Για λίγο καιρό κι αυτοί.

Οι υπόλοιποι, οι «ξε-ψαρωμένοι – πλέον – προηγούμενοι» δεν έχουν άλλη αξία χρήσης για τον «εργοδότη».

Τους αδειάζει Ομόνοια λοιπόν.

Στην πλάτη των υπόλοιπων Ελλήνων. Και της Πολιτείας.

Δουλειά υπάρχει μόνον για τους καινούριους και τους «ρουφιάνους» και τους «μαφιόζους» ανάμεσά τους.

Για λίγο.

Μέχρι να ξεψαρώσουν κι αυτοί.

Μετά θ’ αναλάβει η «επόμενη καραβιά». Το μήνυμα προς τον δουλέμπορο είναι άλλωστε «διαρκές».

«Πότε έχεις νέα παραλαβή φρέσκου κρέατος;

Όποτε θέλει τ’ αφεντικό. Πές μου και στους έφερα πακέτο από Τουρκία το άλλο πρωί».

Κάποτε, πριν είκοσι χρόνια έλεγαν επίσης το παραπάνω, απλά λίγο τροποποιημένο:

«πες μου εσύ πότε θες τους καινούριους για τα χωράφια κι εγώ θα στους έχω το επόμενο πρωί, φρέσκους, ψαρωμένους και έτοιμους για όλα, κατ’ ευθείαν από την Αλβανία»....

Τόσο απλά...

Και κάθε τόσο και λιγάκι, καινούριες «ψαρωμένες» παραλαβές καταφτάνουν – είκοσι χρόνια τώρα - για ν’ αντικαταστήσουν τους «ξεψάρωτους» προηγούμενους που σήκωσαν κεφάλι.

Κι όλα πήγαιναν μια χαρά....

Οι τσέπες των «Μανωλάδων» (ανά την Ελλάδα) φούσκωναν απ’ τα υπερκέρδη, Έλληνες εργάτες έμεναν χωρίς δουλειά και η Ομόνοια γέμιζε από τις «πεπαλαιωμένες σοδειές «απαξιωμένων» λαθρομεταναστών....

Ενίοτε συνέβαινε κι από κανα επεισόδιο στα χωράφια, αποκαλύπτονταν η «μπίζνα», την έπεφταν τα μουμουε για λίγο και μετά όλα ξεχνιόνταν.

Σιγά μην αποφάσιζαν οι Παράγοντες της Πολιτείας να πάνε κόντρα στην Ελίτ της επαρχίας....και όχι μόνο...

Που να φανταστούνε όλοι φυσικά  - μετά από είκοσι χρόνια «κέρδους απ’ αυτήν την καλοστημένη μπίζνα» - ότι θα βρίσκονταν κάποιοι κάποτε που θ’ αποφάσιζαν – αντί να υποστούν τη μοίρα τους και να παρκάρουν «αγόγγυστα» στην Αθήνα – να ξεσηκωθούν με τσεκούρια και μαχαίρια και θα ορμούσαν να σφάξουν τον «κακό αιματορουφήχτρα εργοδότη», τους ένοπλους επιστάτες του,  μαζί με τους «φρεσκοαφιχθέντες ψαρωμένους φρέσκους εργάτες»;

Φυσικά, δεν είχε χάπι εντ η υπόθεση.

Οι επιστάτες του τσιφλικά βάρεσαν στο ψαχνό τους λαθρο-κολήγους και ξαφνικά άρχισαν όλοι τα υποκριτικά τους.

Πολιτικοί, τοπικοί κρατικοί παράγοντες, ΜΜΕ, κόμματα, οι πάντες.

Λες και δεν ήξεραν είκοσι χρόνια τώρα «τι παίζει» σ’ αυτό το έργο....

Λες και δεν ξέρουν πχ ότι το «ίδιο έργο» παίζει και σ’ άλλους τομείς της οικονομίας.

Πχ οικοδομές και τεχνικά έργα...ποιοί τάχα δούλευαν τόσα χρόνια κι εκεί; Έλληνες;

(μόλις πέσει η «περιβόητη ρευστότητα» στην αγορά με «ποιόν τρόπο» λέτε θα πέσει; Κάμποσα δις – που προήλθαν από την αισχρή και θανάσιμη φορολογία της φτωχολογιάς – θα πάνε στις τεχνικές εταιρείες για να ξαναρχίσουν το «μεγάλο παιγνίδι των υπερκοστολογημένων δημόσιων έργων». Κι εκεί, ποιοί λέτε θα δουλέψουν; Έλληνες; Ή φρεσκοαφιχθέντες «ψαρωμένοι λαθρο»; Που κάνουν τουμπεκί σε ότι κι αν τους πληρώσει το «μεγάλο αφεντικό»....άλλος φορολογείται δηλαδή κι άλλος θα βρει δουλειά σε λίγο....)

Πρώτη φορά που κουράστηκα τόσο πολύ μ’ ένα κείμενο...

Μέρες το σκέπτομαι...να το γράψω; Να μην το γράψω;

Κι ο μόνος λόγος είναι το ότι με έπνιγε και με πνίγει η αηδία....και μόνο στη σκέψη να πιάσω το θέμα...

Η σιχασιά...

Για όλους όσους συμμετέχουν σ’ αυτό το «άθλιο παιγνίδι» είκοσι χρόνια τώρα και που εξ’ αιτίας τους η χώρα κοντεύει να γίνει τόπος λαθρο-εποίκων...

Για όλους αυτούς που για μια ακόμη φορά βγαίνουν στα κανάλια και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα...

ΟΛΟΥΣ....

Προσωπικά, λυπάμαι που δεν πέτυχε η εξέγερση των λάθρο...

Λυπάμαι που βρέθηκαν τρεις ηλίθιοι με καραμπίνες και έκαναν αυτό που έκαναν...

Θα έπρεπε να έχει πετύχει η εξέγερση των λαθρο-κολήγων...

Να έχουν επιβάλλει την σαρία τους στο κεφάλι του αρχιτσιφλικά και των επιστατών του....

Να έχουν επιβάλλει επίσης την σαρία τους στην άλλη φουρνιά των ψαρωμένων φρεσκοαφιχθέντων λαθρο-εργατών που αδίστακτα όρμησαν να πάρουν τη δουλειά των προηγουμένων και όλοι μαζί την δουλειά που τόση ανάγκη έχει πλέον ο Έλληνας άνεργος...

Γιατί αν δεν ήταν όλοι αυτοί, τ’ αφεντικά θ’ αναγκάζονταν να πληρώσουν τα κανονικά μεροκάματα στους Έλληνες, με την ασφάλισή τους, με όλα...

Ίσως έτσι, να μην ξανατολμούσε κανένα τομάρι Έλληνας τσιφλικάς σύγχρονος δουλέμπορος να ξαναφέρει καραβιές λαθρο για να κονομήσει αυτός και να μας τους φορτώσει ύστερα κι αυτούς...

Και μετά απ’ αυτό δεν θα ξανατολμούσαν και όλοι αυτοί οι χιλιάδες λαθρο να σηκώσουν ξανά το τηλέφωνο και να πουν στους δικούς τους στη χώρα τους:

«...έλα Αχμετ, εντο έκει ντουλιά...λίγκο αλλά κάτι έκι...γκιατί πέρνουμε λιγκότερα από τους Έλληνες....πες και στους άλλους να έρτουν...όλοι...ελάτε...ελάτε...»

Αλλά και που γράφτηκαν χιλιάδες λέξεις μέσα σε μια εβδομάδα γι’αυτό το θέμα, θ’ αλλάξει μήπως τίποτα;

Όχι...

Αύριο, θα συνεχίσουν κάποιοι να φέρνουν τις καραβιές λαθροεποίκων...

Και κάποιοι – πολλοί – άλλοι να τους καλύπτουν....

Ήδη, όλες αυτές τις ημέρες, ουδόλως ανακόπηκε το «κύμα εισόδου/εισβολής»...συνεχίζουν να έρχονται κατά μιλιούνια...

Και μετά τολμάνε διάφοροι να λένε «δεν νομιμοποιείται ουδείς να παίρνει το νόμο στα χέρια του»....

Αγανακτισμένος γαρ κάποιος, αναρωτιέται εύλογα:

Ελλείψει Πολιτείας, τι θα κάνει ο Πολίτης;

Τι του μένει να κάνει;

Για πόσο θα κρατιέται;