Πολύ θυμίζει τους γενίτσαρους αυτό που συμβαίνει με τη σημερινή κυβέρνηση: από την ώρα που «τούρκεψαν» [υπό μία έννοια δε όχι μόνον μεταφορικά…], έχουν γίνει μνημονιακότεροι της τρόικας / κουαρτέτου / θεσμών, «γερμανικότεροι» των Γερμανών και, βεβαίως, πιο συστημικοί παντός συστήματος.
Με μια λέξη έχουν γίνει εξουσία. Μια εξουσία που, όπως ακριβώς γινόταν με τους γενίτσαρους, υπερθεμάτιζε σε βία προκειμένου να καλύψει και να ξεχάσει την καταγωγή της.
Όμως η καταγωγή δεν ξεχνιέται ούτε σβήνεται έτσι, μ’ ένα σφουγγάρι, ή με κουβέντες που μπορεί κάποτε να έπειθαν και να συγκινούσαν πολλούς στην απελπισμένη Ελλάδα, σήμερα όμως, πετυχαίνουν το ακριβώς αντίθετο: εξοργίζουν.
Ο Τσίπρας όχι απλώς δεν πήγε εκεί που υποσχέθηκε αλλά πέρασε απέναντι σε ότι υποτίθεται ότι πρέσβευε – θα το δουν γρήγορα όσοι δεν το είδαν ακόμη.
Και από τη στιγμή που οδηγήθηκε εκεί, ο λόγος του έχει καταστεί κάτι μεταξύ φάρσας και τραγωδίας.
Ετσι, το μοναδικό πλέον ερώτημα που μένει να απαντηθεί ως προς το μέλλον της κυβέρνησής του με τον Καμμένο είναι αυτό: τι θα επικρατήσει τελικά από τα δύο; Η φάρσα, ή η τραγωδία;
Είναι όλα θέμα χρόνου. Τίποτε άλλο.
Φάρσα αν φύγει γρήγορα.
Τραγωδία αν μείνει πιο πολύ…
Υ.Γ.: Πώς τον είπαμε αυτόν στην κυβέρνηση Τσίπρα Καμμένου που τον ενοχλεί ότι δεν εφαρμόστηκαν πλήρως τα μνημόνια; Μάρδας; Να τον χαίρονται!...
kostasxan.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου