Συνέντευξη Νίκος Κούνδουρος: "Οι Έλληνες δεν έχουν πεινάσει αρκετά"..Διαβάστε ακόμα...τι λέει για Τσίπρα,λαθρομετανάστες,Χρυσή Αυγή.

Στην τελευταία ταινία του διασταυρώνονται μασόνοι, μετανάστριες, νεοναζί και παλαιστίνιοι κομάντος. Ο σκηνοθέτης μιλάει για το Ισραήλ και την Ευρώπη, για το δίκιο του πεινασμένου και την αναγκαιότητα μιας επανάστασης....
Η ιστορία της τελευταίας ταινίας του Νίκου Κούνδουρου «Ενα πλοίο για την Παλαιστίνη» διαδραματίζεται σε ένα λιμάνι στη Νότια Πελοπόννησο, όπου διασταυρώνονται τέσσερις ομάδες ανθρώπων: μια παράδοξα στημένη στοά μασόνων με αφέντη κάποιον προύχοντα της περιοχής. Ενα «σπίτι» με γυναίκες από τα Βαλκάνια που ήρθαν στην Ελλάδα για να εργαστούν και έγιναν πόρνες. Μια ομάδα νεοναζί. Και τέλος, μια ομάδα παλαιστίνιων κομάντος η οποία επιδιώκει την κατάληψη ενός πλοίου που μεταφέρει πολεμικό υλικό από την Πελοπόννησο στο λιμάνι της Χάιφα.

«Εκανα μια ταινία για να βγάλω την οργή μου» μου λέει μεσημέρι Σαββάτου 9 Μαρτίου ο Νίκος Κούνδουρος στο σαλόνι «του σπιτιού της ασυδοσίας και της δημοκρατίας», όπου αποκαλεί την κατοικία του στο Μετς. «Προφανώς είναι η τελευταία μου».

Το «Πλοίο για την Παλαιστίνη» μοιάζει με κραυγή απελπισίας από έναν άνθρωπο που βλέπει μπροστά του ένα αδιέξοδο. Συμφωνείτε;

«Ναι, πράγματι. Παρακολουθώ επί χρόνια τη μοίρα του λαού των Παλαιστινίων. Δεν έχουν νερό, δεν έχουν φάρμακα, δεν μπορούν να χτίσουν τα σπίτια τους. Ολα βρίσκονται παγιδευμένα μέσα στον ασφυκτικό κλοιό των Ισραηλινών, που θέλουν δική τους την Παλαιστίνη, θέλουν να απαλλαγούν από την παρουσία των Παλαιστινίων. Η ταινία είναι εμπνευσμένη από τη γνωστή ιστορία του φόνου των εννέα άοπλων Τούρκων στο πλοίο Μαρμαρά. Οι Ισραηλινοί τούς σκότωσαν και το έγκλημα έμεινε ατιμώρητο. Αυτή η φοβερή ιστορία με έκανε να ξεκινήσω την ταινία για να συμπαρασταθώ στον κρυφό πόλεμο των άοπλων Παλαιστινίων απέναντι σε μια δύναμη που όσο πάει και φουντώνει».

Είναι δηλαδή μια καταγγελτική ταινία;

«Απολύτως. Καταγγέλλει την αδιαφορία των Ευρωπαίων. Η Ευρώπη κάθεται σχεδόν απαθής και παρακολουθεί το δράμα των Παλαιστινίων. Μετά τον Αραφάτ, που ήταν ο ιδανικός μαχητής, οι επίγονοί του έχουν μείνει σε μια αμηχανία χωρίς να ξέρουν πώς να διαχειριστούν το δικαίωμά τους για δημοκρατία και ελευθερία».

Μεγάλο μέρος της ταινίας θίγει το ζήτημα των αλλοδαπών στην Ελλάδα. Προφανώς επισημαίνετε την αδικία, αλλά οφείλω να σας θυμίσω την οργή σας για τους αλλοδαπούς όταν, πριν από μερικά χρόνια, πέσατε θύμα ληστείας μέσα στο σπίτι σας.

«Ηταν μια επίθεση εναντίον μου που δεν κατάλαβα ποτέ πού σκόπευε. Τέσσερις μασκοφόροι προσπάθησαν να κλέψουν και επειδή δεν ευχαριστήθηκαν με χτύπησαν άσχημα. Οπότε προκύπτει το εξής ερώτημα: ήταν για τα πέντε ασημένια κουτάλια που δεν βρήκαν; Οχι βέβαια. Το μίσος τους ήταν ταξικό. Ανθρωποι που δεν έχουν τίποτε, που κοιμούνται δέκα-δέκα σε στέγες ερημωμένων σπιτιών, που νοσταλγούν την πατρίδα τους. Εδρασαν όπως οι ίδιοι μπορούσαν. Δεν μπορώ να τους κρατήσω μίσος. Γιατί μιλούν με το δικό τους δίκιο, που είναι το δίκιο του πεινασμένου».

Το δίκιο του πεινασμένου δεν διεκδικούν σήμερα και ορισμένοι Ελληνες;

«Η πείνα σπρώχνει τους λαούς στον δρόμο, αλλά απ' ό,τι φαίνεται οι Ελληνες δεν έχουν πεινάσει αρκετά. Τραγικό να το λέω, αλλά έτσι είναι. Δεν πείνασαν αρκετά, δεν θύμωσαν, δεν αγρίεψαν. Κάθονται ήρεμα και αγωνίζονται για μια δήθεν ελευθερία. Μα αυτή την ελευθερία την έχουμε ήδη. Απολύονται 800 που δεν είναι 800 αλλά 800 επί 3 ή επί 4, γιατί έχουν οικογένεια, παιδιά, μια ζωή που πολλαπλασιάζεται. Κι όμως σωπαίνουν. Πηγαίνουν στο χωριό, καταφεύγουν στη μάνα ή στον πατέρα, στο πιάτο με το φαΐ που μπορεί να προσφέρει ένα σπιτικό χωριάτικο. Ο λαός που κατεβαίνει διαμαρτυρόμενος είναι πολύ χαλαρός, πολύ μικρός, πολύ λίγος, χωρίς δύναμη. Οι επαναστάσεις θέλουν νούμερα επικίνδυνα».

Πιστεύετε ότι μπορούν να γίνουν επικίνδυνα αυτά τα νούμερα στην Ελλάδα;

«Ποιος ευχαριστιέται με την εξουσία σήμερα; Κανένας. Η εξουσία κάθεται στα μαξιλάρια της και βγάζει λόγους. Λόγους για δημοκρατία, λόγους για ισοτιμία, λόγους για δίκιο. Δεν φτάνουν αυτά τα πράγματα πια - είναι σε επίπεδο χιούμορ. Αρα όλοι ονειρεύονται μιαν άλλη εξουσία. Την εξουσία αυτή όμως δεν θα τους τη χαρίσει κανένας. Θα πρέπει να την κερδίσουν, να την κατακτήσουν. Οπως λένε οι παππούδες μας, η Γαλλική Επανάσταση, η Ρωσική Επανάσταση κατακτήθηκαν από ανθρώπους πεινασμένους».

Δηλαδή μιλάτε για κατάσταση πολέμου;

«Ναι, ναι, έτσι ακριβώς. Αν ο ελληνικός λαός δεν συγκροτηθεί, αν δεν συνασπιστεί σε μεγάλα κύματα και τεράστιες ομάδες, αν δεν απαιτήσει, θα έχουμε αυτή τη μιζέρια, αυτό το τίποτε. Λίγο από Βενιζέλο, λίγο από τριανδρία... Δεν φτάνει αυτό. Αλλά οι Ελληνες δεν απαιτούν. Δεν τρομάζουν την εξουσία. Και το αποτέλεσμα; Η εξουσία κοιτάζει, και ο λαός το ίδιο. Αυτή την ώρα περιμένουμε όλοι. Και περιμένουμε, και περιμένουμε, και περιμένουμε... Και τι βγαίνει; Οτι κάθε μέρα με εντολές της τρόικας απολύονται υπάλληλοι, απολύονται μεροκαματιάρηδες, απολύονται, απολύονται, απολύονται... Η ανατριχιαστική τρόικα αποφασίζει σε μια εξαρτημένη ελληνική δημοκρατία. Είμαστε ένας λαός εξαρτημένος. Ως πότε; Στο "ως πότε;" ελπίζω εγώ. Στο σημείο μηδέν».

Ποιος θα μπορούσε να εμπνεύσει μια επανάσταση;

«Το ίδιο ερώτημα έχω και εγώ. Ποιος;».
Ο Τσίπρας, η Χρυσή Αυγή και οι μετανάστες Ρωτώ τον Νίκο Κούνδουρο αν τον εμπνέει κάποιο από τα πρόσωπα της σημερινής πολιτικής σκηνής.
«Οχι. Είμαστε ένας λαός ευνουχισμένος. Ας το παραδεχθούμε. Οπλα δεν έχουμε, στις διαδηλώσεις δεν κατεβαίνουμε, η φωνή μας δεν είναι δυνατή. Η εξουσία δεν είναι αρκετά ισχυρή για να βάλει μια τάξη στη διαχείριση που της έχει προσφέρει ο λαός. Είμαστε καταμερισμένοι ως λαός. Και μένει ο Τσίπρας. Αυτή την ώρα ένα μεγάλο μέρος ψήφισε τον Τσίπρα. Αναρωτιέμαι: πώς προέκυψε ο Τσίπρας; Τον ήξερε κανείς και από προχθές; Και το χειρότερο απ' όλα, αυτή η πόρνη η Χρυσή Αυγή. Αυτοί οι άθλιοι αλήτες που μπήκαν στη Βουλή με την ευλογία και την ψήφο των Ελλήνων. Ποιοι; Οι φασίστες, οι ναζί. Και όμως, είναι στη Βουλή. Και όμως, δέρνουν. Και όμως, ελέγχουν την εξουσία».

Του θυμίζω το επεισόδιο με τον Πακιστανό στα φανάρια που ο ίδιος μου είχε περιγράψει, όταν έφθασε στο σημείο να βγει από το αυτοκίνητό του και να έρθει σε σύγκρουση μαζί του - απόδειξη ότι κάποιοι άνθρωποι φθάνουν στα άκρα χωρίς να το θέλουν.

«Αφηγείστε ένα περίεργο περιστατικό που δεν το θεωρώ λυπηρό για μένα. Ενας νεαρός Πακιστανός απλώνει το χέρι και ζητάει βοήθεια. Ο διπλανός μου βγάζει ένα κέρμα και του το δίνει. Ο Πακιστανός τού το πετάει στα μούρα. Επειδή θύμωσε. Με ποιο δικαίωμα θύμωσε; Δεν έχει δικαίωμα. Τον βούτηξα απ' τον σβέρκο. Και έλεγαν οι άλλοι που έβλεπαν τη σκηνή "κοίταξε τώρα, ένας λευκός έχει πιάσει από τον σβέρκο έναν Πακιστανό και τον αναγκάζει να ζητήσει συγγνώμη". Εκείνοι που υπερασπίζονται την ιδέα κάποιας ελευθερίας των επισκεπτών μας, είτε είναι Βούλγαροι είτε Πακιστανοί, βγάζουν ένα αίσθημα αλληλεγγύης το οποίο κανείς δεν μπορεί να τους το αφαιρέσει».

      

"Το Βήμα"

Πηγή : Eglimatikotita.gr