ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ ΑΠΌ
ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ
«Οι
ετερόδοξοι, η Εκκλησία και εμείς»
του Π. ΠΈΤΡΟΥ ΧΙΡΣ στο
20ο
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΌ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ
ΤΟΥ
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΧΡΙΣΤ. ΟΜΙΛΟΥ
ΕΙΣ
ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΙΝ ΑΓΙΑΣ ΤΑΒΙΘΑ
Αράχωβης
Παρανάσσου Βοιωτίας 22
Αυγούστου 2015
Ε
|
ίναι σημαντικό ιδιαίτερα για τους ιεραποστόλους να αναφερθούμε και να
κατανοήσουμε τη δαιμονική μέθοδο της νοθείας. Ο διάβολος όταν είδε ότι πλέον η
ισχύς τουκυριολεκτικά καταρρακώθη με τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού,
άρχισε να πολεμάει την Εκκλησία με μία άλλη νέα μέθοδο, με τη μέθοδο της
νοθείας. Δεν έρχεται να πει ότι ο Χριστός δεν είναι τίποτα, γιατί ενικήθη.
Έρχεται όμως να μιλήσει με τη γλώσσα της νοθείας και να πει «Να, βεβαίως, εγώ
δέχομαι τον Ιησού Χριστό αλλά ο Ιησούς Χριστός είναι άνθρωπος. Σπουδαίος
άνθρωπος, αλλά είναι άνθρωπος». Αυτό λέει και ο δυτικός άνθρωπος σήμερα. Κυριαρχεί
δηλαδή αρειανισμός σήμερα στο δυτικό κόσμο. Ο Ιησούς είναι σπουδαίος άνθρωπος
αλλά δεν είναι Θεός.
Η΄λέει ότι «η Εκκλησία είναι σπουδαία και εκτιμούμε τις εικόνες και την
ιστορία και τη θεολογία σας αλλά δεν είστε η μοναδική Εκκλησία του Χριστού.
Μαζί με τους παπικούς και τους προτεστάντες είστε η Εκκλησία του Χριστού». Τι
διαφορά έχει όμως αυτό από τον αρειανισμό, την άρνηση του Θεανθρώπου; Από το
ψέμα του διαβόλου; Απλώς είναι στο επιπέδο της εκκλησιολογίας και όχι μόνο της
Χριστολογίας [όπως με τον Άρειανισμό]. Γιατί η σωτηρία εργάζεται στην Εκκλησία
και αν υπάρχει άρνηση της Εκκλησίας, υπάρχει άρνηση του Θεανθρώπου. Δηλαδή, αν
στο τέλος λέει ότι η Εκκλησία, η Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν είναι σώμα Χριστού,
είναι σα να λέει ότι ο Χριστός είναι άνθρωπος. Γιατί τα σωματεία, οι οργανώσεις
και οι ομολογίες είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Εάν η Ορθόδοξη Εκκλησία ταυτίζεται
με αυτούς τότε έχουμε ουσιαστικά αρειανισμό στην πράξη, στο επίπεδο της
εκκλησιολογίας και κόβεται η σωτηρία και η ιεραποστολή της Εκκλησίας. Ο
διάβολος με κάθε τρόπο επιδιώκει να δημιουργήσει μία απόκλιση από την αλήθεια.
Ακριβώς αυτό γίνεται σήμερα στο επίπεδο της εκκλησιολογίας, της Εκκλησίας.
Τέσσερα στάδια περνάει ο διάβολος από τότε με τον Αδάμ και την Εύα και
σήμερα στο προσωπικό αλλά και στο εκκλησιαστικό επίπεδο. Τέσσερα στάδια περνάει
για να πετύχει το σκοπό του, την ανατροπή της πίστεως μας.
Το πρώτο είναι η συνύπαρξη. Έρχεται σε ετέρα μορφή όπως το φίδι και
βρίσκεται κοντά μας, κοντά στους ορθοδόξους, κοντά στους πιστούς. Αυτή η
συνύπαρξη είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να προχωρήσει στο επόμενο στάδιο που
είναι ο διάλογος. Γι΄αυτό ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη είναι τόσο αυστηρός να μην
αναμιγνύεται ο λαός του Θεού με τους ειδωλολάτρες.Ακριβώς γιατί είναι η αρχή
της πτώσης. Η συνύπαρξη. «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις,» λέει ο
Απόστολος Παύλος. ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν, καὶ ἀφορίσθητε, λέγει κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ
ἅπτεσθε· κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς.»
Αλλά σήμερα δεν είμαστε στην Παλαιά Διαθήκη, δεν μπορούμε να βγούμε
υπαρξιακά από τον κόσμο αλλά τροπικά. Τροπικά βγαίνει ο πιστός. Τότε ήταν ορατά
σύνορα, τώρα είναι πνευματικά.Και σύνορα οι Πατέρες της Εκκλησίας όρισαν τους
κανόνες της Εκκλησίας. Και υπάρχουν κανόνες της Εκκλησίας για τη συμπεριφορά
μας ιδιαίτερα στα πνευματικά με τους ετεροδόξους, τους αιρετικούς. Αυτά τα όρια
πρέπει να σεβόμαστε αν θα μένουμε μακριά από τον πειρασμό. Αν καταργούμε τους
κανόνες, αν καταργούμε τα σύνορα, μπαίνουμε στον πειρασμό. Και ο πειρασμός
είναι να συσχηματιζόμαστε με αυτόν τον κόσμο, να γίνουμεκοσμικοί όχι μόνο στην
πίστη αλλά και στη μεθοδολογία, γιατί πολλοί μπορεί να μένουν ορθόδοξοι
δογματικά αλλά ετερόδοξοι μεθοδολογικά. Και λέει ο Απόστολος Παύλος «μὴ συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ,
ἀλλὰ μεταμορφοῦσθε τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα
τοῦ θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον.»Η τήρηση των κανόνων της Εκκλησίας είναι απαραίτητη, για να μη μπούμε
στον πειρασμό της συνύπαρξης τροπικά με τους ετεροδόξους.
Αλλά θέλει να μας φέρει στο δεύτερο στάδιο, στο διάλογο. Και εδώ έχει πολύ
πείρα και είναι πιο ισχυρός από εμάς. Γι’αυτό η ταπείνωση μόνο σώζει αυτόν που
δε θα πέσει σε αυτήν την παγίδα. Οι χριστιανοί είναι αγαθοί και όχι πονηροί,
και ακριβώς εδώ είναι η αδυναμία μας,γιατί θέλουμε να πιστέψουμε ότι ο άλλος
είναι ειλικρινής. Είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο όταν έχουμε πολύ περηφάνιακαι δεν
έχουμε κάνει πρόοδο πνευματικά. Μας λένε ό,τι θέλουμε να ακούμε και οι
ετερόδοξοι είναι πολύ καλοί σε αυτό. Μας επαινούν για την ιστορία μας, τις
εικόνες μας κλπ. Έρχεται η περηφάνια και η αλαζονεία ότι είμαστε κάτι και κάτι
κάνουμε. Δεν σημαίνει όμως ότι υπάρχει κάποια διάθεση από τον ετερόδοξο να
γίνει ορθόδοξος. Θέλουν να αποκτούν αυτά
που έχουμε και όχι να γίνουν αυτό που είμαστε.
Υπάρχουν δύο διάλογοι. Υπάρχει ο διάλογος που είναι ευλογημένος, νόμιμος,
αυτόν που έκαναν οι άγιοι και οι απόστολοι. Υπάρχει και άλλος που είναι
καταραμένος, που είναι του διαβόλου.
Ο πρώτος είναι η διασάφηση. Οι
απόστολοι ήρθαν στον Χριστό πολλές φορές για διασάφηση. Αυτός ο διάλογος είναι
ευλογημένος. Έρχεται κάποιος με
ταπείνωση και διάθεση να μάθει από τον Κύριο. Όταν ο ετερόδοξος έρχεται στην
Εκκλησία έτσι, είμαστε σε καλό δρόμο. Έχουμε ευλογία. Θα έχουμε καρπό
πνευματικά.
Όταν έρχεται για το δεύτερο διάλογο,
που είναι η διερεύνηση, εδώ είναι η πονηρία. Διερεύνηση θα πει, δηλαδή, έρχομαι
να συζητήσουμε. Να τα πούμε μεταξύ μας και να βρούμε μία άλλη τρίτη οδό, άλλη
αλήθεια, όχι αυτό που κηρύτετε εσείς οι Ορθόδοξοι αλλά μεταξύ μας θα βρούμε την
ιστορική εκκλησία, την αλήθεια του Χριστού κλπ. Έρχεται όχι ως αναζητητής της
αληθείας, όχι ως μαθητής αλλά έρχεται επί ίσοις όροις. Και αυτή είναι η έκφραση
που είπαν όταν ξεκίνησε ο θεολογικός διάλογος με τους παπικούς, ότι εδώ
έρχονται οι παπικοί και οι Ορθόδοξοι επί ίσοις όροις. Ακριβώς μέσα σε αυτό το
κλίμα δε θα βρούμε τη σωτηρία. Δε θα έχουμε επιστροφή των ετεροδόξων. Σε αυτό
το κλίμα δεν υπάρχει μετάνοια και ό,τι γίνεται είναι χωρίς κόστος. Αν είμαστε
σε αυτά τα τέσσερα, δηλαδή όχι αναζήτηση της αληθείας, όχι πνεύμα μαθητείας, έλλειψη
μετανοίας και χωρίς κόστος, τότε αυτός ο διάλογος είναι διερεύνηση, είναι
πονηρός και εκ του διαβόλου. Ακριβώς εδώ επειδή είμαστε αγαθοί και όχι
μαθημένοι στους τρόπους των πονηρών και των ετεροδόξων, θα πέσουμε. Δεν είναι ο
διάλογος που καταλήγει στη σωτηρία αλλά ο διάλογος που οδηγεί στην αλλοίωση της
Ορθοδοξίας.
Το τρίτο στάδιο είναι η διείσδυση.Ο διάβολος με το «πες,
πες, πες,»,με τον ατελείωτο διάλογο με τους ετεροδόξους, με το να είμαστε
φίλοι, καθημερινώς να βρισκόμαστε μαζί, να συνεργαζόμαστε για τη φιλανθρωπία
καιτα δευτερεύοντακλπ., επιτυχαίνει την διείσδυση. Αυτό το βλέπουμε πολύ
ξεκάθαρα στο εξωτερικό σήμερα. Σε αρκετά μέρη του κόσμου έχουμε φτάσει σε πολλά
επίπεδα να υπάρχει αλλοίωση του ορθοδόξου φρονήματος, ακριβώς διότι έχουμε όχι
μόνο συνύπαρξη και διάλογο, αλλά και διείσδυση του ετεροδόξου και του φρονήματός
του μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ως παραδείγματα αναφέρουμε: η συμπροσευχή, η αλλοίωση
του Ορθοδόξου ήθους, υιοθέτηση των ιεραποστολικών μεθόδων των ετεροδόξων κτλ. Η
διείσδυση αργά ή γρήγορα οδηγεί στο τέταρτο στάδιο, στην ανατροπή.
Ο διάβολος πέτυχε οι πρωτόπλαστοι να απλώνουν τα χέρια τους και μόνο τότε
κατάλαβαν ότι είχαν ανατροπή. Ότι έχασαν τη σωτηρία. Είναι πλέον αργά όταν
υπάρχει ανατροπή. Τι θα πεί ανατροπή στην ιεραποστολή και στον οικουμενισμό;
Ανατροπή θα πει ότι δεν πρόκειται για επιστροφή των ετεροδόξων αλλά και εμείς
οι ίδιοι οι Ορθόδοξοι ταυτιζόμαστε με τους ετεροδόξους σε όλα τα επίπεδα αλλά και
ακόμα κοινωνούμε μαζί. Δυστυχώς και αυτό συμβαίνει σήμερα στο εξωτερικό, στην
Αμερική, στον Καναδά, στην Ευρώπη, δηλαδή, ορθόδοξοι ιερείς να κοινωνούν τους
παπικούς, τους μονοφυσίτες. Όταν ταυτίζεται ηΟρθοδοξία με τηνετεροδοξία, η
πίστη με την πλάνη, η Εκκλησία με την αίρεση, έχουμε ανατροπή της ορθοδόξου πίστεως
και του φρονήματος. Ως παραδείγματα αναφέρουμε: ταύτιση εκκλησιολογικά με τους
ετεροδόξους, η αποδοχή του βαπτίσματος και άλλων μυστηρίων καθ’αυτά.
Εδώ είναι η επιτυχία του διαβόλου ότι μας πέρασε από τα τέσσερα στάδια και
φτάσαμε στην ανατροπή.
Εμείς είμαστε εδώ σήμερα [στο ιεραποστολικό συνέδριο]γιατί θέλουμε να
προχωράει η ιεραποστολή της Εκκλησίας. Εάν το θέλουμε πραγματικά θα προσέξουμε
αυτά τα τέσσερα στάδια και θα αποφεύγουμε τις παγίδες του διαβόλου. ΗΟρθόδοξη
ιεραποστολή είναιη απάντηση στη
νοθεία της πίστεως. Μόνο αν η Ορθόδοξη Εκκλησία συνεχίζει ορθόδοξα την ιεραποστολή της προς τους ετεροδόξους, τότε μόνο
υπάρχει ελπίδα να υπάρχει ανατροπή, όχι της ορθοδοξίας (!), αλλά της αιρέσεως
του οικουμενισμού υπέρ της σωτηρίας των ετεροδόξων.
Ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε. ▪
*Ο προφορικός λόγος επιμελήθηκε για σαφήνεια και το γραπτό κείμενο είναι πιο
πλήρες και ακριβές. Ερωτήσεις και απαντήσεις από την ομιλία
ΑΚΤΙΝΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου