Απεβίωσε ο ανθέλληνας και νεωτεριστής Πατριάρχης Αντιοχείας Ιγνάτιος IV Χαζίμ και χήρεψε ο Θρόνος του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αντιοχείας που μέσα στα 33 χρόνια (1979-2012) ποίμανσής του κάθε άλλο παρά Ελληνικό το άφησε. Αυτός ο Μέγας αραβιστής ιεράρχης, συνεργάτης του αραβικού σοσιαλιστικού κόμματος Μπάαθ και πολιτικό πιόνι της οικογένειας αλ Ασαντ συνετέλεσε στην ολοκληρωτική αραβοποίηση της Εκκλησίας της Αντιοχείας και στην εδραίωση ενός ανελέητου ανθελληνικού μένους στους κόλπους της.
Με την εγκαθίδρυση του Ορθόδοξου Πανεπιστημίου στο Μπαλαμάντ του Λιβάνου, δημιούργησε ένα υβρίδιο από το οποίο ξεφύτρωσε η ανθελληνική νέα γενιά ιερέων και αρχιερέων οι οποίοι σήμερα διοικούν τις διάφορες ενορίες και επισκοπές της Εκκλησίας της Αντιοχείας. Εδώ και δεκαετίες το πρωταρχικό τους έργο δεν ήταν η πνευματική καθοδήγηση των πιστών τους, αλλά δρούσαν και ακόμη δρουν ως προπαγανδιστικά όργανα του κόμματος Μπάαθ για να εδραιώσουν στην συνείδηση των Ρωμιών της Συρίας και του Λιβάνου ότι είναι Άραβες και όχι Έλληνες και γι' αυτό το σκοπό έχουν κάνει τα πάντα για να σβήσουν κάθε τι ελληνικό από την Αντιοχειανή Εκκλησία.
Εκτός από μεγάλος ανθέλληνας, ο μακαριστός Πατριάρχης Ιγνάτιος Χαζίμ ήταν και μεγάλος νεωτεριστής ο οποίος περιφρονούσε σε πολλές περιπτώσεις την Ορθόδοξη Παράδοση αλλά και την Ορθοδοξία την ίδια. Ο μεγάλος υποστηρικτής του οικουμενισμού ήρθε σε κοινωνία με τη μονοφυσιτική αυτοαποκαλούμενη «Συριακή Ορθόδοξη Εκκλησία» και ήταν πρωτοστάτης στη λεγόμενη συμφωνία του Μπαλαμάντ, η οποία αναγνωρίζει τον Παπισμό ως αδελφή Εκκλησία.Όμως αυτά τα κατορθώματα του μακαρίτη του Χαζίμ δεν θα πρέπει να μας ξενίζουν αφού εδώ και δεκαετίες άφησε τους πιστούς του χωρίς καμιά Ορθόδοξη νουθεσία, στο σημείο όπου σε τακτική βάση προσέρχονται και σε καθολικές και μαρωνίτικες εκκλησίες και λαμβάνουν και εκεί τη θέα κοινωνία χωρίς να γνωρίζουν ότι αυτή η πράξη τους καθιστά αιρετικούς. Πολλοί Ορθόδοξοι πιστοί στον Λίβανο και τη Συρία δεν γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ των διάφορων Εκκλησιών ούτε έχουν καμιά Ορθόδοξη κατήχηση και αυτό που χαρακτηρίζει την Εκκλησία της Αντιοχείας είναι ότι σ' αυτή επικρατεί μια μεγάλη άγνοια της Ορθόδοξης Παράδοσης και βασιλεύει η πνευματική πενία των πιστών της.
Τα τελευταία χρόνια ευτυχώς έχουν επιστρέψει από το Άγιον Όρος μερικοί αξιέπαινοι πατέρες οι οποίοι έχουν δημιουργήσει μοναστήρια (κυρίως στον Λίβανο) βασισμένα πάνω στο Αγιορείτικο Τυπικό και που συνάμα ξαναεισήγαγαν την ασκητική και ησυχαστική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, κάτι που έχει ξεχαστεί εδώ και καιρό στο Λίβανο και τη Συρία. Εκτός από το να φέρνουν τους πιστούς σε άμεση επαφή με την Ορθόδοξη Παράδοση, οι πατέρες των μοναστηριών αυτών, έχουν και το προτέρημα ν΄αγαπούν τον ελληνισμό, αφού έχοντας ζήσει στο Άγιον Όρος, ξέφυγαν από τη προπαγάνδα του αραβισμού γι' αυτό και ούτε τον υιοθετούν μα και ούτε τον προωθούν.
Εκτός από τους μοναχούς που ήρθαν από το Άγιον Όρος, στον Λίβανο ένα μεγάλο μέρος των Ρωμιών ουδέποτε ασπάσθηκε τον αραβισμό, αν και πολλοί από τους διανοούμενους της κοινότητάς τους ήταν πρωτεργάτες αυτής της ιδεολογίας η οποία αναπτύχθηκε και μεταδόθηκε σ' αυτούς μέσω της εκπαίδευσής τους σε προτεσταντικά και καθολικά σχολεία και πανεπιστήμια τα οποία πολεμούσαν τον ελληνισμό και τον Ορθοδοξία. Έτσι έχουμε σήμερα το φαινόμενο να απειλείται με διάσπαση η Εκκλησία της Αντιοχείας, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των Ορθόδοξων Ρωμιών του Λιβάνου δεν πιστεύουν ότι είναι Άραβες, και ούτε θέλουν να διοικούνται από ένα αριβιστή Πατριάρχη του οποίου η έδρα είναι στη Δαμασκό και που δεν ανταποκρίνεται στις δικές τους ανάγκες, αλλά σ΄αυτές της Συρίας. Όμως, ο μακαρίτης ο Χαζίμ γνωρίζοντας την αντιπάθεια που έχουν οι Λιβάνιοι γενικά για τους Σύρους, και ειδικά την αντιπάθεια που έχουν οι Ορθόδοξοι του Λιβάνου στο να έχουν ένα Σύρο Πατριάρχη, φρόντισε να βάλει φανατικούς αραβιστές επισκόπους στις διάφορες επισκοπές του Λιβάνου για να ελέγχουν τους πιστούς και για να σταματήσουν μια τυχόν απόσχισή τους από τη Δαμασκό. Μάλιστα, πριν περίπου δύο μήνες, οι Ορθόδοξοι του Λιβάνου ζήτησαν από τον Πατριάρχη Ιγνάτιο Χαζίμ να τους παράσχει μια μεγαλύτερη αυτονομία και να τους αφήσει να λάβουν μέρος ως Ορθόδοξοι στα πολιτικά δρώμενα της χώρας. Η ονομαζόμενη «Γενική Πολιτική Επιτροπή για τους Ελληνορθοδόξους του Λιβάνου» απορρίφθηκε από τον Χαζίμ μετά από μια στημένη σύνοδο όπου αυτός και οι επίσκοποι του καταψήφισαν τη δημιουργία της λεγόμενης επιτροπής ανακοινώνοντας ότι δεν ήταν θέλημα του Αγίου Πνεύματος! Όλοι όμως στο Λίβανο γνωρίζουν ότι η πραγματική αιτία που καταψηφίστηκε η δημιουργία της επιτροπής από την Ιερά Σύνοδο ήταν ο φόβος της απόσχισης των Ορθοδόξων του Λιβάνου από το Πατριαρχείο Αντιοχείας.
Ο θάνατος του μακαριστού Χαζίμ, ήρθε σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο λόγο των πολιτικών γεγονότων στη Συρία όπου όπως οδεύουν τα δρώμενα, η κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ είναι ζήτημα ημερών και μαζί με τη κατάρρευση του Άσαντ, θα καταρρεύσει και ο αραβισμός, αλλά και η προστασία που παρέσχε το καθεστώς του στο Πατριαρχείο Αντιοχείας. Το γεγονός αυτό θα αφήσει το Πατριαρχείο πολιτικά αδύναμο και τους Χριστιανούς της Συρίας απροστάτευτους. Οι σκληροπυρηνικοί αραβιστές επίσκοποι που άφησε πίσω του ο Πατριάρχης Χαζίμ, δυστυχώς δεν φαίνονται να αντιλαμβάνονται ότι έχουν χάσει το παιχνίδι και ότι οι πιστοί τους στη Συρία απειλούνται τώρα με αφανισμό από τους μουσουλμάνους. Έτσι, δεν βλέπουμε καμιά αλλαγή πλεύσης από μέρους τους και το πιο πιθανών είναι να εκλέξουν έναν άλλο Πατριάρχη Αντιοχείας που θα βγει από το δικό τους σινάφι. Η εκλογή ακόμη ενός αραβιστή στον Θρόνο του Πατριαρχείου Αντιοχείας υποστηρίζεται από όλες τις μεγάλες δυνάμεις, ιδίως από τη Ρωσία η οποία έχει βλέψεις προς το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και θέλει να αντικαταστήσει τον Έλληνα Πατριάρχη με ένα αραβόφωνο που θα δέχεται τις δικές της πολιτικές επιρροές στην περιοχή. Εξάλλου ήταν η Ρωσία που συνέλαβε έτσι ώστε ο Έλληνας Πατριάρχης Αντιοχείας να παραιτηθεί από τον Θρόνο του στα τέλη του 19ου αιώνα. Όμως, με τα σημερινά δεδομένα, η εκλογή ενός αραβιστή (το ότι θα είναι αραβόφωνος είναι βέβαιο) Πατριάρχη Αντιοχείας σε μια μετά Ασαντ εποχή θα είναι μια τελείως αναχρονιστική πράξη η οποία θα υπογράψει το τέλος των Χριστιανών στη Συρία και θα φέρει την απόσχιση των Ορθοδόξων Χριστιανών του Λιβάνου από το Πατριαρχείο Αντιοχείας. Μέχρι τώρα οι παχύδερμοι επίσκοποι δεν φαίνονται να νοιάζονται για όλα αυτά τα συνεπακόλουθα αφού η μόνη τους έγνοια είναι η δική τους προετοιμασία για την κούρσα προς τον πολυπόθητο Πατριαρχικό Θρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου