Οι εκδόσεις Artège μόλις δημοσίευσαν στην γαλλική γλώσσα το τελευταίο του δοκίμιο με τίτλο “Le Pari Bénédictin - Comment être chrétien dans un monde qui ne l'est plus”(αγγλικός τίτλος: «The Benedict Option: A Strategy for Christians in a Post-Christian Nation», ελληνικά: “Η επιλογή του Βενέδικτου: Μια στρατηγική για τους χριστιανούς σε ένα μεταχριστιανικό έθνος”), όπου δείχνει πώς οι Χριστιανοί όλων των πεποιθήσεων θα πρέπει να αντέξουν στις δοκιμασίες της νεωτερικότητας, πώς να ζουν την πίστη τους σε έναν εκκοσμικευμένο κόσμο που γίνεται όλο και πιο εχθρικός προς το Ευαγγέλιο.
Κάνοντας αναφορά στις ρίζες της κρίσης των δυτικών κοινωνιών μας: νομιναλισμός, Αναγέννηση, Μεταρρύθμιση, επαναστάσεις (γαλλική, βιομηχανική και σεξουαλική), ο συγγραφέας σημειώνει ότι δεν πρέπει να αναμένουμε κάποιο θεόσταλτο πρόσωπο που θα μας σώσει από αυτή την πολιτιστική παρακμή. Από την αρχή, οι Χριστιανοί αντιμετωπίζουν μια πραγματικότητα που πολλοί αρνούνται να δουν:
«Ο Ιησούς Χριστός υποσχέθηκε ότι οι πύλες του Άδη δεν μπορούν να ισχύσουν κατά της Εκκλησίας Του, αλλά δεν υποσχέθηκε ότι δεν θα ισχύσουν κατά της Δύσης».
Η αυτοκτονία του πολιτισμού μας διεξάγεται μπροστά στα μάτια μας και η λογική μας υπαγορεύει ότι αυτό που γίνεται είναι ό,τι έγινε στη Βόρεια Αφρική κατά τη διάρκεια της μουσουλμανικής κατάκτησης, όπου εκατοντάδες επισκοπές καταστράφηκαν, οι Χριστιανοί κατήντησαν υποτελείς (dhimmis) στους μουσουλμάνους.
Μπροστά σε αυτή την αναπόφευκτη καταστροφή, ο Rod Dreher υπενθυμίζει το παράδειγμα του Αγίου Βενέδικτου της Nursia, πατέρα της Δύσης, (ο Όσιος Βενέδικτος εκ Νουρσίας, τιμάται και από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 14 Μαρτίου), ο οποίος(επηρεασμένος από το κοινοβιακό πρότυπο του Οσίου Παχωμίου) ίδρυσε το τάγμα των Βενδικτίνων μοναχών και γενικότερα τη δυτική μοναστική παράδοση μετά την αναχώρησή του από μια ξεπεσμένη Ρώμη του 6ου αιώνα, μια εξέλιξη που επέτρεψε την εκκλησία να επιβιώσει από την βάρβαρη και η σκοτεινή εποχή που ακολούθησε η πτώση της Ρώμης. Αντιμέτωποι με τον κατακλυσμό της νεωτερικότητας οι Χριστιανοί καλούνται, λέει ο Dreher, να αφήσουν τους αντικατοπτρισμούς της πολιτικής και να ξεκινήσουν αυτή την «Βενεδίκτειο εναλλακτική», οικοδομώντας επάνω στις αξίες της κοινότητας, της σταθερότητας και της συντροφικότητας, έχοντας παράλληλα μια στοχαστική στάση για τα δρώμενα των ημερών.
Ως ένα ασφαλές νησί μέσα στον ανήσυχο ωκεανό της νεωτερικότητας, όπου θα υπάρχει ιερότητα και σταθερότητα. Δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν επίγειο παράδεισο, αλλά να βρούμε έναν τρόπο για να παραμείνουμε ισχυροί στην πίστη μας σε μια εποχή που αυτή δοκιμάζεται».
Ως ένα ασφαλές νησί μέσα στον ανήσυχο ωκεανό της νεωτερικότητας, όπου θα υπάρχει ιερότητα και σταθερότητα. Δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν επίγειο παράδεισο, αλλά να βρούμε έναν τρόπο για να παραμείνουμε ισχυροί στην πίστη μας σε μια εποχή που αυτή δοκιμάζεται».
Καθώς οι χριστιανοί στην Δύση βιώνουν μια μεγάλη πνευματική ανομβρία, ο Dreher υποστηρίζει ότι εκείνοι που είναι σοβαροί με την πίστη τους θα πρέπει να προχωρήσουν σε μία είδους «εξορία μένοντας στη θέση τους» (κάτι σαν αναχωρητές μέσα στις πόλεις) και να δεσμευτούν ότι θα ενισχύσουν τις οικογένειές τους, τις εκκλησίες και τα χριστιανικά σχολεία, σχηματίζοντας μια ζωντανή αντι-κουλτούρα που θα διατηρήσει τον Χριστιανισμό παρά την αυξανόμενη παλίρροια της εκκοσμίκευσης.
«Θα πρέπει (οι χριστιανοί) να αναγνωρίσουν την αλήθεια ότι η πολιτική δεν θα τους σώσει. Αντί να προσπαθούν να μπαλώσουν την καθεστηκυία τάξη, να αναγνωρίσουν ότι η η δική τους βασιλεία δεν είναι αυτού του κόσμου».
Παίρνοντας ένα συγκεκριμένο παράδειγμα αντιφρονούντος σοβιετικού τυραννικούκαθεστώτως, όπως αυτό του Vaclav Havel (πρώην προέδρου της Τσεχικής Δημοκρατίας με ενεργό ρόλο στην Άνοιξη της Πράγας το 1968), ο ίδιος αποκαλεί την προσπάθεια αυτή ως μια «αντι-πολιτική πολιτική».
«Η καλύτερη αντίσταση στον ολοκληρωτισμό είναι απλά αυτή που πηγάζει από την ψυχή μας, από την κατάσταση που ζούμε, από την γη μας, από την την ανθρωπότητα σήμερα», είχε πει ο Βάτσλαβ Χάβελ.
Και πως μπορούν να συμμετάσχουν οι χριστιανοί σε μια αντι-πολιτική πολιτική; Ο Rod Dreher συστήνει:
Κόψτε κάθε δεσμό με την κυρίαρχη κουλτούρα. Απενεργοποιήστε την τηλεόρασή σας. Απαλλαγείτε από το smartphone σας. Διαβάστε βιβλία. Παίξτε. Ασχοληθείτε με τη μουσική. Δειπνήστε με τους γείτονές σας. Δημιουργήστε μια ομάδα στην ενορία σας. Ανοίξτε χριστιανικά σχολεία ή βοηθήστε τα ήδη υπάρχοντα. Ασχοληθείτε με την κηπουρική, φυτέψτε έναν λαχανόκηπο και πάρτε μέρος στις τοπικές αγορές. Διδάξτε μουσική στα παιδιά και βοηθήστε τα να φτιάξουν μια μπάντα. Λάβετε μέρος σε ομάδες εθελοντών πυροσβεστών.
Δεν λέω να σταματήσετε να ψηφίζετε ή να συμμετάσχετε στην πολιτική, αλλά να καταλάβετε ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Εδώ και είκοσι χρόνια, το κίνημα υπέρ της ζωής(κατά των αμβλώσεων) είχε κατανοήσει ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα θα ήταν αδύνατο να καταστείλει το "δικαίωμα στην άμβλωση". Επέλεξε μια μεγαλύτερη στρατηγική. Ενώ συνεχίζει τον ακτιβισμό του για τους φορείς χάραξης πολιτικής, δημιούργησε τοπικά κέντρα - καταφύγια για έγκυες γυναίκες που προβληματίζονται για το αν θα κάνουν άμβλωση. Αυτά τα κέντρα γίνονται γρήγορα απαραίτητα για την πρόοδο του σκοπού και έχουν σώσει αμέτρητες ζωές. Πρόκειται για ένα μοντέλο που πρέπει να ακολουθήσουμε».
Όταν μιλάω για το The Benedict Option, οι άνθρωποι συχνά μου ζητούν να τους εξηγήσω γιατί βλέπω τόσο σκοτεινό το μέλλον των πιστών ορθόδοξων (δηλαδή παραδοσιακών) χριστιανών στη Δύση. Η ιδέα του διωγμού τους φαίνεται υπερβολική και παρανοϊκή. Τους λέω ότι και εγώ θεωρώ ότι οι διώξεις είναι κάπως δύσκολο να γίνουν, τουλάχιστον, στο άμεσο μέλλον, αλλά όπως παραθέτω στο βιβλίο μου τα λόγια του τότε ηγούμενου της μονής Norcia, οι ορθόδοξοι Χριστιανοί που δεν κάνουν κάτι σαν το Benedict Option δεν πρόκειται να τα βγάλουν πέρα με αυτά που έρχονται. Ίσως εννοούσε διώξεις, ίσως μιλούσε για μια κατάσταση παρόμοια με το καθεστώς στο οποίο αναγκάστηκαν να ζήσουν οι χριστιανοί (οι λεγόμενοι Dhimmi) στις υπό μουσουλμανική κατάκτηση χώρες, με καταστολή των δικαιωμάτων τους και περιορισμό της πίστης τους αποκλειστικά σε «εσωτερική υπόθεση» (μπορείς να είσαι χριστιανός, αλλά «να το κρατάς μέσα σου»). Αλλά το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: η ευρεία απώλεια της χριστιανικής πίστης. Ένας αναγνώστης μου έγραψε ότι «διατηρεί την χριστιανική του ταυτότητα αθόρυβη μεταξύ των συνομηλίκων του, ακριβώς για λόγους της κοινωνικής ντροπής και της ‘αίρεσης’ που αυτή που υποδηλώνει».
Εάν εσείς, η οικογένειά σας και η εκκλησία σας δεν προετοιμάζεστε για να αντισταθείτε σε αυτό, θα σας πατήσει ο οδοστρωτήρας του μετα-χριστιανικού μέλλοντος. Δεν έχετε πολύ καιρό για να αποφασίσετε.
πηγή
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου