Πηγή: Ολυμπία
Του Stanislav Mishin
Αυτές τίς μέρες, υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα νά θαυμάσει κανείς από τήν σοσιαλιστικές, ληστεμένες και πολιτιστικά αποδομημένες ΗΠΑ, αλλά τουλάχιστον μέχρι στιγμής, ένα πράγμα παραμένει τό δικαίωμα τής κατοχής όπλων καί θανατηφόρας χρήσης τους γιά τήν υπεράσπιση τής σωματικής ακεραιότητας και τής ατομικής ιδιοκτησίας του κατόχου τους.
Αυτό πιθανόν να προκαλεί σόκ στούς περισσότερους δυτικούς αναγνώστες, αλλά κάποτε η Ρωσική ήταν μιά από τίς πιό βαριά οπλισμένες κοινωνίες στόν πλανήτη. Αυτό βέβαια συνέβαινε όταν είμαστε ελεύθεροι κατά τήν Τσαρική περίοδο.
Όπλα, από σπαθιά και λόγχες έως πιστόλια, τουφέκια και καραμπίνες ήταν παντού συνηθισμένα αντικείμενα. Ο κόσμος τά έφερνε επάνω του μέσα στίς θήκες τους. Τα μαχαίρια μάχης ήταν σημαντικό μέρος σε πολλές παραδοσιακές ενδυμασίες. Καί αυτές οι μικρές κυλινδρικές θήκες σταυρωτά στίς ενδυμασίες τών Κοζάκων και τών Καυκασίων; Λοιπόν αυτές ήταν θήκες γιά τίς σφαίρες τών τουφεκιών.
Διάφοροι στρατοί, όπως οι Πολωνοί, κατά τη διάρκεια της Смута (Περίοδος των ταραχών), ή ο Ναπολέοντας, ή ακόμη και οι Γερμανοί καθώς το τσαρικό κράτος κατέρρεε κάτω από το βάρος τού πρώτου ΠΠ και τα χρήματα τής Wall Street, διαπίστωσαν ότι τό νά κρατήσουν τά Ρωσικά εδάφη ήταν πολύ πιό δύσκολο από το να τά κατακτήσουν, και η κατάκτηση δέν ήταν μιά βόλτα στό πάρκο, αλλά ένα λουτρό αίματος.
Κατά τήν κατοχή οι κατακτητές αντιμετώπισαν ένα εξαιρετικά καλά οπλισμένο καί κολασμένα επιθετικό πληθυσμό καλούμενοι ή νά εξοντωθούν ή να αποχωρήσουν μπροστά στόν επιτιθέμενο.
Αυτός ο καλά οπλισμένος πληθυσμός ήταν αυτός που επέτρεψε στις διάφορες “Λευκές” φατρίες να ξεσηκωθούν, χωρίς νά έχει σημασία πόσο ανοργάνωτες πολιτικά και στρατιωτικά ήταν το 1918 και διεξάγουν έναν άγριο εμφύλιο πόλεμο ενάντια στούς “Κόκκινους”. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι πολλές από αυτές τις στρατιές ενόπλων ήταν αγρότες, χωρικοί, κτηματίες και οι έμποροι, γιά την προστασία των περιουσιών τους. Αν δεν ήταν η παράνομη υποστήριξη της Ουάσινγκτον στους “Κόκκινους”, η ιστορία θα ήταν εντελώς διαφορετική.
Η Μόσχα έπεσε, για παράδειγμα, όχι από έλλειψη όπλων για να την υπερασπιστούν, αλλά από την ψεύτο-πονηριά τών “Κόκκινων”. Δέκα χιλιάδες Κόκκινοι πήραν τη Μόσχα και ήρθαν αντιμέτωποι με μόνο κάποιες λίγες εκατοντάδες αξιωματικούς δοκίμους και τους εκπαιδευτές τους. Ακόμη και έτσι η μάχη ήταν σκληρή και οι απώλειες σε υψηλά επίπεδα. Ωστόσο, στην πόλη και μόνο, εκείνη την εποχή, ζούσαν πάνω από 30.000 στρατιωτικοί αξιωματούχοι (εν ενεργεία και συνταξιούχοι), όλοι με τά δικά τους όπλα και πυρομαχικά, καθώς και δεκάδες χιλιάδες άλλοι πολίτες, οι οποίοι ήταν οπλισμένοι. Οι Σοβιετικοί υποσχέθηκαν να μήν τους πειράξουν αν δεν παρενέβαιναν. Δεν παρενέβησαν και κλήθηκαν στη συνέχεια να πάνε να καταγραφούν οι ίδιοι και τα όπλα τους: όπου καί εκτελέστηκαν επί τόπου.
Φυσικά τό να είναι άγριοι δολοφόνοι και ψεύτες δέν σήμαινε ότι ήταν και ηλίθιοι και οι Κόκκινοι διδάχθηκαν από τήν εμπειρία τους στόν Εμφύλιο. Ένα από τά πρώτα πράγματα που έκαναν ήταν να αφοπλίσουν τόν πληθυσμό.
Από εκείνο τό σημείο η μαζική καταστολή, οι μαζικές συλλήψεις, οι μαζικές απελάσεις, οι μαζικές δολοφονίες, η μαζική λιμοκτονία ήταν ένα ασφαλές παιχνίδι γιά τήν εξουσία. Τό χειρότερο που είχαν να φοβηθούν ήταν ένα δίκρανο στα έντερα ή ένα μαχαίρι στην πλάτη ή στην χειρότερη ένα τουφέκι κυνηγιού. Όχι τίποτα σπουδαίο για τους στρατιώτες.
Ακόμη και σήμερα, με τη Σοβιετική Ένωση τώρα νεκρή 21 χρόνια, με μια ολόκληρη γενιά που γεννήθηκε και ενηλικιώθηκε χωρίς τήν Σοβιετική Ένωση, εξακολουθούμε να αρνούμαστε τα βασικά και παραδοσιακά μας δικαιώματα στην αυτοάμυνα. Γιατί; Μας λένε ότι θα μπορούσε απλά να αρχίσει να πυροβολεί ο ένας τον άλλον και το έγκλημα να είναι παντού …. αλλά οι εγκληματίες εξακολουθούν να είναι ακόμα οπλισμένοι και να δολοφονούν. Και πολύ συχνά, ειδικά στις απομακρυσμένες περιοχές, οι εγκληματίες φορούν τις στολές της αστυνομίας. Το θέμα ότι ο καθένας θα ξεκινήσει να πυροβολεί είναι επίσης γελοίο, όταν εξεταστούν οι στατιστικές.
Και ενώ ο πρόεδρος Πούτιν προωθεί μεταρρυθμίσεις, οι τοπικές αρχές, ειδικά στην τεράστια ενδοχώρα μας, δεν αισθάνονται ότι πρέπει να ενεργούν σαν να εργάζονται για τους πολίτες. Κάνουν ότι θέλουν, είναι μια τυραννική τάξη, που ξέρει ότι δεν έχουν απολύτως τίποτα να φοβούνται από ένα σχετικά άοπλο πληθυσμό. Αυτό με τη σειρά του δεν παράγει σεβασμό αλλά απόλυτη περιφρόνηση και αρκετά συχνά, εγκληματική κακομεταχείριση.
Για εκείνους από εμάς που αγωνίζονται για τα παραδοσιακά μας δικαιώματά, τό 2ο άρθρο του Αμερικανικού Συντάγματος είναι ένα σπάνιο φως σε ένα συνεχώς συσκοτιζόμενο δωμάτιο. Οι κυβερνήσεις θα χρησιμοποιήσουν τη δικαιολογία ότι προσπαθούν να προστατεύσουν τους πολίτες από τούς μανιακούς και το έγκλημα, αλλά στην πραγματικότητα, είναι οι γραφειοκράτες που προστατεύουν ισχύ και την θέση τους. Σε όλες τις περιπτώσεις όπου τα όπλα έχουν απαγορευθεί, τό ένοπλο έγκλημα συνεχίζεται και συχνά αυξάνει. Όσον αφορά τους μανιακούς, είτε πρόκειται για καρύδια με αυτοκίνητα (NYC, Chapel Hill NC), σπαθιά (Ιαπωνία), μαχαίρια (Κίνα) ή αυτοσχέδιες βόμβες (παντού), οι παράφρονες άνθρωποι πάντα θα χτυπούν. Θα ρίχνουν οξύ (Πακιστάν, Ηνωμένο Βασίλειο), θα ρίχνουν βόμβες Μολότοφ (Γαλλία), αυτοί πάντα θα επιτίθενται. Το χειρότερο, είναι, ότι ο καλύτερος τρόπος για να σταματήσει ένας μανιακός δεν είναι η ψυχολογία ή φυλακή ή το “μιλάμε με αυτούς», είναι μια σφαίρα στο κεφάλι. Ο λόγος που είναι κάποιος μανιακός, είναι επειδή είναι ανίκανος να ζεί στην πραγματικότητα ή να συγκρατήσει τόν εαυτό του.
Η δικαιολογία ότι οι άνθρωποι θα αρχίσουν νά πυροβολούν ο ένας τον άλλο είναι επίσης απλοϊκή και ανόητη.
Είναι λοιπόν οι πολιτικοί που μας λένε ότι η κοινωνία μας είναι γεμάτη από ανίκανους εφήβους που δεν μπορούν ποτέ να είναι αξιόπιστοι; Τότε παρακαλούμε να μας εξηγήσουν πώς μπορούμε να εμπιστευόμαστε αυτούς ή την αστυνομία, οι οποίοι μεγάλωσαν και προήλθαν από τον ίδιο τον πολιτισμό;
Οχι πρόκειται για ισχύ, γιά απόλυτη ισχύ πάνω στους ανθρώπους. Υπάρχει μια μεγάλη επιθυμία να κακολογούν τον Τσάρο, ιδιαίτερα οι κομμουνιστές, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ήταν ένας τύραννος και ακόμη ότι κάτω από αυτόν είμαστε οπλισμένοι ενώ με τους προοδευτικούς αφοπλισμένοι. Μην ξεγελιέστε από την πεποίθηση ότι οι προοδευτικοί, αριστεροί μισούν τα όπλα. Ω, όχι, δεν το κάνουν. Αυτό που μισούν είναι τα όπλα στα χέρια εκείνων που δεν συμβαδίζουν με την ιδεολογία τους. Μισούν όπλα στα χέρια εκείνων που σκέφτονται και δεν υπακούουν χωρίς ερώτηση. Μισούν όπλα σε εκείνους τους οποίους έχουν στόν κατάλογο για μιά τρύπα πίσω από το αυτί.
Έτσι, μήν υποκύψετε στις ψευδείς υποσχέσεις και μήν σβήσετε το φως που έχει απομείνει για να επιτρέψει στην ανθρωπότητα ένα κάποιο όριο αυτοσεβασμού.
Stanislav Mishin
Τα σχόλια από τον Νίκο.
Αγαπητή Ολυμπάδα
σου στέλνω μία μετάφραση ενός άρθρου τής Pravda
όπου περιγράφεται μία άποψη η οποία δαιμονοποιείται
συστηματικά από τά καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης.
Επίσης περιέχει και κάποια ιστορικά στοιχεία τά οποία
καί αυτά απουσιάζουν από τήν επίσημη “θεατρική παράσταση”.
Βέβαια το δικαίωμα τής αυτοπροστασίας με χρήση όπλου, άν και
καθίσταται αναγκαίο στήν σημερινή Ελλάδα, είναι μία ακραία κατάσταση
στήν οποία μιά οργανωμένη κοινωνία δέν πρέπει νά φτάνει.
Φτάσαμε όμως σε αυτήν τήν κατάσταση επειδή παραμελήσαμε σάν πολίτες
τά δικαιώματά μας που απορρέουν από τό σύνταγμα και τους άγραφους
Του Stanislav Mishin
Αυτές τίς μέρες, υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα νά θαυμάσει κανείς από τήν σοσιαλιστικές, ληστεμένες και πολιτιστικά αποδομημένες ΗΠΑ, αλλά τουλάχιστον μέχρι στιγμής, ένα πράγμα παραμένει τό δικαίωμα τής κατοχής όπλων καί θανατηφόρας χρήσης τους γιά τήν υπεράσπιση τής σωματικής ακεραιότητας και τής ατομικής ιδιοκτησίας του κατόχου τους.
Αυτό πιθανόν να προκαλεί σόκ στούς περισσότερους δυτικούς αναγνώστες, αλλά κάποτε η Ρωσική ήταν μιά από τίς πιό βαριά οπλισμένες κοινωνίες στόν πλανήτη. Αυτό βέβαια συνέβαινε όταν είμαστε ελεύθεροι κατά τήν Τσαρική περίοδο.
Όπλα, από σπαθιά και λόγχες έως πιστόλια, τουφέκια και καραμπίνες ήταν παντού συνηθισμένα αντικείμενα. Ο κόσμος τά έφερνε επάνω του μέσα στίς θήκες τους. Τα μαχαίρια μάχης ήταν σημαντικό μέρος σε πολλές παραδοσιακές ενδυμασίες. Καί αυτές οι μικρές κυλινδρικές θήκες σταυρωτά στίς ενδυμασίες τών Κοζάκων και τών Καυκασίων; Λοιπόν αυτές ήταν θήκες γιά τίς σφαίρες τών τουφεκιών.
Διάφοροι στρατοί, όπως οι Πολωνοί, κατά τη διάρκεια της Смута (Περίοδος των ταραχών), ή ο Ναπολέοντας, ή ακόμη και οι Γερμανοί καθώς το τσαρικό κράτος κατέρρεε κάτω από το βάρος τού πρώτου ΠΠ και τα χρήματα τής Wall Street, διαπίστωσαν ότι τό νά κρατήσουν τά Ρωσικά εδάφη ήταν πολύ πιό δύσκολο από το να τά κατακτήσουν, και η κατάκτηση δέν ήταν μιά βόλτα στό πάρκο, αλλά ένα λουτρό αίματος.
Κατά τήν κατοχή οι κατακτητές αντιμετώπισαν ένα εξαιρετικά καλά οπλισμένο καί κολασμένα επιθετικό πληθυσμό καλούμενοι ή νά εξοντωθούν ή να αποχωρήσουν μπροστά στόν επιτιθέμενο.
Αυτός ο καλά οπλισμένος πληθυσμός ήταν αυτός που επέτρεψε στις διάφορες “Λευκές” φατρίες να ξεσηκωθούν, χωρίς νά έχει σημασία πόσο ανοργάνωτες πολιτικά και στρατιωτικά ήταν το 1918 και διεξάγουν έναν άγριο εμφύλιο πόλεμο ενάντια στούς “Κόκκινους”. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι πολλές από αυτές τις στρατιές ενόπλων ήταν αγρότες, χωρικοί, κτηματίες και οι έμποροι, γιά την προστασία των περιουσιών τους. Αν δεν ήταν η παράνομη υποστήριξη της Ουάσινγκτον στους “Κόκκινους”, η ιστορία θα ήταν εντελώς διαφορετική.
Η Μόσχα έπεσε, για παράδειγμα, όχι από έλλειψη όπλων για να την υπερασπιστούν, αλλά από την ψεύτο-πονηριά τών “Κόκκινων”. Δέκα χιλιάδες Κόκκινοι πήραν τη Μόσχα και ήρθαν αντιμέτωποι με μόνο κάποιες λίγες εκατοντάδες αξιωματικούς δοκίμους και τους εκπαιδευτές τους. Ακόμη και έτσι η μάχη ήταν σκληρή και οι απώλειες σε υψηλά επίπεδα. Ωστόσο, στην πόλη και μόνο, εκείνη την εποχή, ζούσαν πάνω από 30.000 στρατιωτικοί αξιωματούχοι (εν ενεργεία και συνταξιούχοι), όλοι με τά δικά τους όπλα και πυρομαχικά, καθώς και δεκάδες χιλιάδες άλλοι πολίτες, οι οποίοι ήταν οπλισμένοι. Οι Σοβιετικοί υποσχέθηκαν να μήν τους πειράξουν αν δεν παρενέβαιναν. Δεν παρενέβησαν και κλήθηκαν στη συνέχεια να πάνε να καταγραφούν οι ίδιοι και τα όπλα τους: όπου καί εκτελέστηκαν επί τόπου.
Φυσικά τό να είναι άγριοι δολοφόνοι και ψεύτες δέν σήμαινε ότι ήταν και ηλίθιοι και οι Κόκκινοι διδάχθηκαν από τήν εμπειρία τους στόν Εμφύλιο. Ένα από τά πρώτα πράγματα που έκαναν ήταν να αφοπλίσουν τόν πληθυσμό.
Από εκείνο τό σημείο η μαζική καταστολή, οι μαζικές συλλήψεις, οι μαζικές απελάσεις, οι μαζικές δολοφονίες, η μαζική λιμοκτονία ήταν ένα ασφαλές παιχνίδι γιά τήν εξουσία. Τό χειρότερο που είχαν να φοβηθούν ήταν ένα δίκρανο στα έντερα ή ένα μαχαίρι στην πλάτη ή στην χειρότερη ένα τουφέκι κυνηγιού. Όχι τίποτα σπουδαίο για τους στρατιώτες.
Ακόμη και σήμερα, με τη Σοβιετική Ένωση τώρα νεκρή 21 χρόνια, με μια ολόκληρη γενιά που γεννήθηκε και ενηλικιώθηκε χωρίς τήν Σοβιετική Ένωση, εξακολουθούμε να αρνούμαστε τα βασικά και παραδοσιακά μας δικαιώματα στην αυτοάμυνα. Γιατί; Μας λένε ότι θα μπορούσε απλά να αρχίσει να πυροβολεί ο ένας τον άλλον και το έγκλημα να είναι παντού …. αλλά οι εγκληματίες εξακολουθούν να είναι ακόμα οπλισμένοι και να δολοφονούν. Και πολύ συχνά, ειδικά στις απομακρυσμένες περιοχές, οι εγκληματίες φορούν τις στολές της αστυνομίας. Το θέμα ότι ο καθένας θα ξεκινήσει να πυροβολεί είναι επίσης γελοίο, όταν εξεταστούν οι στατιστικές.
Και ενώ ο πρόεδρος Πούτιν προωθεί μεταρρυθμίσεις, οι τοπικές αρχές, ειδικά στην τεράστια ενδοχώρα μας, δεν αισθάνονται ότι πρέπει να ενεργούν σαν να εργάζονται για τους πολίτες. Κάνουν ότι θέλουν, είναι μια τυραννική τάξη, που ξέρει ότι δεν έχουν απολύτως τίποτα να φοβούνται από ένα σχετικά άοπλο πληθυσμό. Αυτό με τη σειρά του δεν παράγει σεβασμό αλλά απόλυτη περιφρόνηση και αρκετά συχνά, εγκληματική κακομεταχείριση.
Για εκείνους από εμάς που αγωνίζονται για τα παραδοσιακά μας δικαιώματά, τό 2ο άρθρο του Αμερικανικού Συντάγματος είναι ένα σπάνιο φως σε ένα συνεχώς συσκοτιζόμενο δωμάτιο. Οι κυβερνήσεις θα χρησιμοποιήσουν τη δικαιολογία ότι προσπαθούν να προστατεύσουν τους πολίτες από τούς μανιακούς και το έγκλημα, αλλά στην πραγματικότητα, είναι οι γραφειοκράτες που προστατεύουν ισχύ και την θέση τους. Σε όλες τις περιπτώσεις όπου τα όπλα έχουν απαγορευθεί, τό ένοπλο έγκλημα συνεχίζεται και συχνά αυξάνει. Όσον αφορά τους μανιακούς, είτε πρόκειται για καρύδια με αυτοκίνητα (NYC, Chapel Hill NC), σπαθιά (Ιαπωνία), μαχαίρια (Κίνα) ή αυτοσχέδιες βόμβες (παντού), οι παράφρονες άνθρωποι πάντα θα χτυπούν. Θα ρίχνουν οξύ (Πακιστάν, Ηνωμένο Βασίλειο), θα ρίχνουν βόμβες Μολότοφ (Γαλλία), αυτοί πάντα θα επιτίθενται. Το χειρότερο, είναι, ότι ο καλύτερος τρόπος για να σταματήσει ένας μανιακός δεν είναι η ψυχολογία ή φυλακή ή το “μιλάμε με αυτούς», είναι μια σφαίρα στο κεφάλι. Ο λόγος που είναι κάποιος μανιακός, είναι επειδή είναι ανίκανος να ζεί στην πραγματικότητα ή να συγκρατήσει τόν εαυτό του.
Η δικαιολογία ότι οι άνθρωποι θα αρχίσουν νά πυροβολούν ο ένας τον άλλο είναι επίσης απλοϊκή και ανόητη.
Είναι λοιπόν οι πολιτικοί που μας λένε ότι η κοινωνία μας είναι γεμάτη από ανίκανους εφήβους που δεν μπορούν ποτέ να είναι αξιόπιστοι; Τότε παρακαλούμε να μας εξηγήσουν πώς μπορούμε να εμπιστευόμαστε αυτούς ή την αστυνομία, οι οποίοι μεγάλωσαν και προήλθαν από τον ίδιο τον πολιτισμό;
Οχι πρόκειται για ισχύ, γιά απόλυτη ισχύ πάνω στους ανθρώπους. Υπάρχει μια μεγάλη επιθυμία να κακολογούν τον Τσάρο, ιδιαίτερα οι κομμουνιστές, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ήταν ένας τύραννος και ακόμη ότι κάτω από αυτόν είμαστε οπλισμένοι ενώ με τους προοδευτικούς αφοπλισμένοι. Μην ξεγελιέστε από την πεποίθηση ότι οι προοδευτικοί, αριστεροί μισούν τα όπλα. Ω, όχι, δεν το κάνουν. Αυτό που μισούν είναι τα όπλα στα χέρια εκείνων που δεν συμβαδίζουν με την ιδεολογία τους. Μισούν όπλα στα χέρια εκείνων που σκέφτονται και δεν υπακούουν χωρίς ερώτηση. Μισούν όπλα σε εκείνους τους οποίους έχουν στόν κατάλογο για μιά τρύπα πίσω από το αυτί.
Έτσι, μήν υποκύψετε στις ψευδείς υποσχέσεις και μήν σβήσετε το φως που έχει απομείνει για να επιτρέψει στην ανθρωπότητα ένα κάποιο όριο αυτοσεβασμού.
Stanislav Mishin
Τα σχόλια από τον Νίκο.
Αγαπητή Ολυμπάδα
σου στέλνω μία μετάφραση ενός άρθρου τής Pravda
όπου περιγράφεται μία άποψη η οποία δαιμονοποιείται
συστηματικά από τά καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης.
Επίσης περιέχει και κάποια ιστορικά στοιχεία τά οποία
καί αυτά απουσιάζουν από τήν επίσημη “θεατρική παράσταση”.
Βέβαια το δικαίωμα τής αυτοπροστασίας με χρήση όπλου, άν και
καθίσταται αναγκαίο στήν σημερινή Ελλάδα, είναι μία ακραία κατάσταση
στήν οποία μιά οργανωμένη κοινωνία δέν πρέπει νά φτάνει.
Φτάσαμε όμως σε αυτήν τήν κατάσταση επειδή παραμελήσαμε σάν πολίτες
τά δικαιώματά μας που απορρέουν από τό σύνταγμα και τους άγραφους
(κοινωνικούς και πατροπαράδοτους) νόμους.
Καί αυτό έγινε με πολύ μικρά βήματα σε πολλά μικρά θέματα στά οποία σάν πολίτες δώσαμε ανοχή.
Τίς αλλαγές που γίνωνται μέ πολύ αργό ρυθμό ο λαός μπορεί να μήν τίς βλέπει με καλό μάτι αλλά δέν δέν εξεγείρεται κι’όλας και αυτό είναι κάτι πού τό ξέρει καλά η πραγματική εξουσία η οποία είναι κρυμένη στά παρασκήνια.
Η άποψη ότι μόνο η αστυνομία έχει τό δικαίωμα και τήν υποχρέωση τής
προστασίας μας και ότι μόνο οι δικαστές έχουν τό δικαίωμα νά κρίνουν τίς πράξεις μας
και οτι μόνο οι δικηγόροι έχουν τό δικαίωμα να μάς υπερασπίζωνται στα δικαστήρια
και εμείς μπορούμε μόνο να απολογηθούμε και ότι μόνο η κυβέρνηση έχει τό δικαίωμα
να παίρνει αποφάσεις γιά τό που θα πάνε οι φόροι μας τό τί θα παράγουμε το τί θα καταναλώσουμε το πώς θα φροντίσουμε τήν υγεία μας τό πώς θα διασκεδάσουμε τό αν θα διασκεδάσουμε τό τί θα διδαχθούμε… καταλαβαίνετε ότι έχει σκοπό νά μάς μετατρέψει σε σωστά, υπάκουα και παραγωγικά οικόσιτα ζώα.
Η άποψη ότι έχουμε παραχωρήσει τά δικαιώματά μας γιά να μπορούμε
να ζήσουμε ελέυθερα(;) τήν ζωή μας με κάνει και βγάζω σπυράκια.
Ο πολίτης έχει το δικαίωμα αλλά καί τήν υποχρέωση να καθορίζει τους κανόνες (νόμους)
που θα διέπουν τίς σχέσεις του με τους υπόλοιπους συμπολίτες του.
Ο πολίτης έχει τό δικαίωμα αλλά και τήν υποχρέωση να προστατέψει τήν σωματική ακεραιότητα
καί τήν ιδιοκτησία τήν δική του αλλά καί των συμπολιτών του από εσωτερικές αλλά και εξωτερικές απειλές.
Δέν βάζουμε τήν αστυνομία να κάνει τήν δουλειά μας.
Δέν βάζουμε τόν στρατό νά κάνει τήν δουλειά μας.
Δέν λέω ότι δέν πρέπει να υπάρχει στρατός και αστυνομία,
λέω ότι ο στρατός και η αστυνομία είναι βοηθοί στό έργο μας (και όχι δεσμοφύλακες όπως έχουν καταντήσει).
Δέν δίνουμε σε κάποιον άλλον τό πορτοφόλι μας γιά να πληρώσει τους λογαριασμούς μας.
Και δέν δίνουμε σέ κανέναν το δικαίωμα να μας κυβερνήσει.
Δέν μπορούμε να τό δώσουμε.Μπορούμε μόνο να υποταχτούμε.
Μιά μικρή ομαδα ανθρώπων δέν μπορεί να κυβερνήσει μία μεγαλύτερη χωρίς τήν συναίνεση τής δεύτερης.
Πώς μπορεί να το πετύχει; Υπάρχουν πολλά εργαλεία.
Θα σταθώ μόνο σε ένα, στήν πλύση εγκεφάλου.
Η πίστη είναι ένα δίκοπο μαχαίρι.
Άν πιστέψεις στήν δυναμή σου αυτό μπορεί να σε απογειώσει.
Άν πιστέψεις σέ κάτι τό οποίο θα σου υποβάλλει κάποιος άλλος
αυτό μπορεί να σε μετατρέψει σέ ένα πιστό σκυλάκι δεμένο με μιά λεπτή αλυσιδίτσα
που δέν θα τήν τεντώνεις από φόβο μήπως και τήν σπάσεις.
Το εργαλείο αυτό είναι πανίσχυρο και μπορεί να επηρεάσει ακόμη και αυτούς που
πιστεύουν ότι είναι ψαγμένοι και δέν μπορούν να επηρεαστούν.
Υπάρχουν μερικά λεπτά σημεία μέσα στό σενάριο που άν μπορέσουμε να καταλάβουμε
τήν απάτη μπορούν να μάς οδηγήσουν στήν έξοδο του Θεάτρου και στήν
μοναδική ελευθερία, αυτή τής σκέψης, γιατί άλλη ελευθερία δέν υπάρχει.
Η εξουσία τα ξέρει αυτά τά κλειδιά καί τά προστατεύει μέ κάθε μέσο.
Καί όταν λέω “κάθε μέσο” κυριολεκτώ.
Ενα από αυτά τά σημεία κλειδιά είναι καί η έννοια τής Δημοκρατίας.
Μία έννοια που έχει κακοποιηθεί βάναυσα και σκόπιμα και που έχουμε
υποχρέωση να αποκαταστήσουμε. Η αποκατάστασή της θα μπορέσει να δώσει
στους Ελληνες, άν και δέν έχω και πολλές ελπίδες, αλλά καί στήν ανθρωπότητα
έναν κοινό στόχο γιατί ας μήν κρυβόμαστε αυτό είναι ουσιαστικά που μας λείπει
αυτήν τήν στιγμή.
Η εξουσία έχει διαιρέσει τήν κοινωνία σε μικρά κομματάκια δίνωντας μερικά προνομιάκια
σε μερικούς, μερικές υποσχεσούλες σε κάποιους άλλους, έχει σπείρει τόν φόβο σέ όλους…
Επίσης καλό εργαλείο τής εξουσίας είναι ο φόβος.
Τί είναι ομως η Δημοκρατία;
Η Δημοκρατία είναι ένα ιδανικό. Δέν είναι κάτι που τό βάζουμε σε μιά άκρη
να δουλεύει γιά εμάς. Δέν είναι κάτι που τό δίνουμε σε καποιους άλλους να μας το φυλάνε.
Είναι μία έννοια που βρίσκεται στό μυαλό μας. Είναι αυτό τό βήμα που μας βγάζει από τήν ζωώδη
κατάσταση και μας δίνει τήν δυνατότητα να ανυψωθούμε στήν ανθρώπινη.
Καί αυτό έγινε με πολύ μικρά βήματα σε πολλά μικρά θέματα στά οποία σάν πολίτες δώσαμε ανοχή.
Τίς αλλαγές που γίνωνται μέ πολύ αργό ρυθμό ο λαός μπορεί να μήν τίς βλέπει με καλό μάτι αλλά δέν δέν εξεγείρεται κι’όλας και αυτό είναι κάτι πού τό ξέρει καλά η πραγματική εξουσία η οποία είναι κρυμένη στά παρασκήνια.
Η άποψη ότι μόνο η αστυνομία έχει τό δικαίωμα και τήν υποχρέωση τής
προστασίας μας και ότι μόνο οι δικαστές έχουν τό δικαίωμα νά κρίνουν τίς πράξεις μας
και οτι μόνο οι δικηγόροι έχουν τό δικαίωμα να μάς υπερασπίζωνται στα δικαστήρια
και εμείς μπορούμε μόνο να απολογηθούμε και ότι μόνο η κυβέρνηση έχει τό δικαίωμα
να παίρνει αποφάσεις γιά τό που θα πάνε οι φόροι μας τό τί θα παράγουμε το τί θα καταναλώσουμε το πώς θα φροντίσουμε τήν υγεία μας τό πώς θα διασκεδάσουμε τό αν θα διασκεδάσουμε τό τί θα διδαχθούμε… καταλαβαίνετε ότι έχει σκοπό νά μάς μετατρέψει σε σωστά, υπάκουα και παραγωγικά οικόσιτα ζώα.
Η άποψη ότι έχουμε παραχωρήσει τά δικαιώματά μας γιά να μπορούμε
να ζήσουμε ελέυθερα(;) τήν ζωή μας με κάνει και βγάζω σπυράκια.
Ο πολίτης έχει το δικαίωμα αλλά καί τήν υποχρέωση να καθορίζει τους κανόνες (νόμους)
που θα διέπουν τίς σχέσεις του με τους υπόλοιπους συμπολίτες του.
Ο πολίτης έχει τό δικαίωμα αλλά και τήν υποχρέωση να προστατέψει τήν σωματική ακεραιότητα
καί τήν ιδιοκτησία τήν δική του αλλά καί των συμπολιτών του από εσωτερικές αλλά και εξωτερικές απειλές.
Δέν βάζουμε τήν αστυνομία να κάνει τήν δουλειά μας.
Δέν βάζουμε τόν στρατό νά κάνει τήν δουλειά μας.
Δέν λέω ότι δέν πρέπει να υπάρχει στρατός και αστυνομία,
λέω ότι ο στρατός και η αστυνομία είναι βοηθοί στό έργο μας (και όχι δεσμοφύλακες όπως έχουν καταντήσει).
Δέν δίνουμε σε κάποιον άλλον τό πορτοφόλι μας γιά να πληρώσει τους λογαριασμούς μας.
Και δέν δίνουμε σέ κανέναν το δικαίωμα να μας κυβερνήσει.
Δέν μπορούμε να τό δώσουμε.Μπορούμε μόνο να υποταχτούμε.
Μιά μικρή ομαδα ανθρώπων δέν μπορεί να κυβερνήσει μία μεγαλύτερη χωρίς τήν συναίνεση τής δεύτερης.
Πώς μπορεί να το πετύχει; Υπάρχουν πολλά εργαλεία.
Θα σταθώ μόνο σε ένα, στήν πλύση εγκεφάλου.
Η πίστη είναι ένα δίκοπο μαχαίρι.
Άν πιστέψεις στήν δυναμή σου αυτό μπορεί να σε απογειώσει.
Άν πιστέψεις σέ κάτι τό οποίο θα σου υποβάλλει κάποιος άλλος
αυτό μπορεί να σε μετατρέψει σέ ένα πιστό σκυλάκι δεμένο με μιά λεπτή αλυσιδίτσα
που δέν θα τήν τεντώνεις από φόβο μήπως και τήν σπάσεις.
Το εργαλείο αυτό είναι πανίσχυρο και μπορεί να επηρεάσει ακόμη και αυτούς που
πιστεύουν ότι είναι ψαγμένοι και δέν μπορούν να επηρεαστούν.
Υπάρχουν μερικά λεπτά σημεία μέσα στό σενάριο που άν μπορέσουμε να καταλάβουμε
τήν απάτη μπορούν να μάς οδηγήσουν στήν έξοδο του Θεάτρου και στήν
μοναδική ελευθερία, αυτή τής σκέψης, γιατί άλλη ελευθερία δέν υπάρχει.
Η εξουσία τα ξέρει αυτά τά κλειδιά καί τά προστατεύει μέ κάθε μέσο.
Καί όταν λέω “κάθε μέσο” κυριολεκτώ.
Ενα από αυτά τά σημεία κλειδιά είναι καί η έννοια τής Δημοκρατίας.
Μία έννοια που έχει κακοποιηθεί βάναυσα και σκόπιμα και που έχουμε
υποχρέωση να αποκαταστήσουμε. Η αποκατάστασή της θα μπορέσει να δώσει
στους Ελληνες, άν και δέν έχω και πολλές ελπίδες, αλλά καί στήν ανθρωπότητα
έναν κοινό στόχο γιατί ας μήν κρυβόμαστε αυτό είναι ουσιαστικά που μας λείπει
αυτήν τήν στιγμή.
Η εξουσία έχει διαιρέσει τήν κοινωνία σε μικρά κομματάκια δίνωντας μερικά προνομιάκια
σε μερικούς, μερικές υποσχεσούλες σε κάποιους άλλους, έχει σπείρει τόν φόβο σέ όλους…
Επίσης καλό εργαλείο τής εξουσίας είναι ο φόβος.
Τί είναι ομως η Δημοκρατία;
Η Δημοκρατία είναι ένα ιδανικό. Δέν είναι κάτι που τό βάζουμε σε μιά άκρη
να δουλεύει γιά εμάς. Δέν είναι κάτι που τό δίνουμε σε καποιους άλλους να μας το φυλάνε.
Είναι μία έννοια που βρίσκεται στό μυαλό μας. Είναι αυτό τό βήμα που μας βγάζει από τήν ζωώδη
κατάσταση και μας δίνει τήν δυνατότητα να ανυψωθούμε στήν ανθρώπινη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου