Η ασθένεια του Παλαιού Κόσμου και των αξιωματούχων του μπορεί να συνοψιστεί σε μια έκφραση που είναι επίσης το σημάδι της γεροντικής παθολογίας του: τον επαναληπτικό καταναγκασμό. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτό το σταθερό και χρονολογημένο μοτίβο, αυτή τη θεατρική παράσταση, και συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν το σενάριο παρόλο που ο κόσμος έχει αλλάξει και ο προηγούμενος είχε αποτύχει παταγωδώς από άποψη ειρήνης, ισορροπίας και αποτροπής.
Ο εξαναγκασμός της επανάληψης ήταν εμφανής στην παράλογη και ασύμφορη σύνοδο κορυφής που διοργάνωσε ο Μακρόν, στη χρόνια και εχθρική επιμονή του Ματαρέλα σε μια λειτουργία κατά του Τραμπ-Πούτιν, στη χορωδία των θρηνητών στον έπαινο και την υποστήριξή τους, και φυσικά στη συνεχή υπενθύμιση του ναζισμού που αναδύεται από κάθε πλευρά, από την ανατολή, τή Δύση,από τη Ρωσία, από την Αμερική του Τραμπ και του Μασκ, από την αρχαία καρδιά της Ευρώπης, από τις εκλογές στη Γερμανία.
Ο εξαναγκασμός της επανάληψης είναι η ασθένεια ενός κόσμου που σκέφτεται ανοησίες με βάση τα προηγούμενα λάθη, σαν να μην είχαν διαψευσθεί κατάφωρα από την πραγματικότητα και τις νέες ρυθμίσεις. Ο καταναγκασμός της επανάληψης είναι η συλλογική αδυναμία παραγωγής λύσεων, προτιμώντας να παραμένεις προσκολλημένος στη μονιμότητα των προβλημάτων. Η ταινία βρίσκεται στους τελευταίους τίτλους και στις διπλωματικές λύσεις της, αλλά οι πρόβες είναι ακόμα στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου και σκέφτονται ακόμα να κάνουν πόλεμο με τον Πούτιν, να στείλουν στρατεύματα και να οδηγηθούν από αυτό το αστέρι της ατυχίας που είναι ο Ζελένσκι. Και αν η πολεμική γραμμή για την Ουκρανία, σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις του Covid, έχει προκαλέσει θανάτους, καταστροφές, οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές και ανυπολόγιστη ζημιά στην Ευρώπη, για τους επαναλήπτες του Παλαιού Κόσμου δεν μένει παρά να επιμείνουν στα δικά τους λάθη, να συνεχίσουν να βλάπτουν τον εαυτό τους, να ακολουθούν την παλιά αμερικανική γραμμή του Μπάιντεν και του Παλαιού Πενταγώνου. Δεν ήταν μόνο ένας αρχηγός, λοιπόν, που είχε χάσει τα μυαλά του.
Είναι άχρηστο να συνεχίσουμε να λέμε ότι η Ευρώπη δεν υπάρχει, ότι η Δύση δεν υπάρχει. Το λέμε όλοι εδώ και χρόνια, αλλά το παράλογο και το κακό με τις μέρες μας είναι ότι αυτή η εμφανής και οδυνηρή απουσία της Ευρώπης, που τη σέρνουν οι εταίροι και η ιστορία, που συμβαίνει εδώ και χρόνια, για δεκαετίες, κατά κάποιο τρόπο από τη γέννηση της Ένωσης, αποδίδεται τώρα στην άφιξη του Τραμπ στον Λευκό Οίκο μόλις πριν από έναν μήνα. Το συμπέρασμα αυτών των ψευδαισθήσεων είναι: ήμασταν τόσο καλά, ήμασταν τόσο ενωμένοι και αποφασισμένοι, εμείς οι Ευρωπαίοι, το δείχναμε στον Πούτιν και στον κόσμο. μετά έφτασε ο Τραμπ και τίποτα δεν είναι πια ξεκάθαρο.
Όχι, κύριοι, η Ευρώπη ήταν μια καρικατούρα του εαυτού της πριν από τον Τραμπ, και ο τρόπος με τον οποίο ξεκινήσαμε, ωθούμενοι από τον Μπάιντεν και τον Ζελένσκι, σε αυτήν την αδιέξοδη περιπέτεια το απέδειξε. Τότε, όχι μόνο έφτασε ο Τραμπ: αλλά η Ρωσία κέρδιζε και ο ίδιος ο Ζελένσκι υπέθεσε λύσεις και εδαφικές παραχωρήσεις που, αν είχαν γίνει αντικείμενο διαπραγματεύσεων από την αρχή, πιθανότατα θα είχαν σώσει τον πόλεμο, την επιθετικότητα, το μαρτύριο του ουκρανικού λαού, τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων Ρώσων και Ουκρανών στρατιωτών, την καταστροφή πόλεων και ζωτικών δομών.
Έκτοτε, δεν χρειαζόταν πολλά για να καταλάβουμε ότι αν η Ουκρανία παρέμενε ουδέτερη περιοχή μεταξύ των δύο μπλοκ, μια ελεύθερη ζώνη χωρίς την αξίωση να γίνει μια μεγάλη βάση του ΝΑΤΟ με στόχο τη Ρωσία, και αν είχε επιστρέψει την Κριμαία στη Ρωσία (την «εμπιστεύτηκε» στην Ουκρανία μόνο από τον πρόεδρο της ΕΣΣΔ, ο Ουκρανός Χρουστσόφ, ίσως να είχε καταλήξει σε διαπραγματεύσεις για τη λύση του Ντονμπάς στη σύγκρουση και την εισβολή. Αντίθετα, όχι, κάθε διαπραγμάτευση απορρίφθηκε, από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ανθρωπάκι τους στο Κίεβο, και η εισβολή καταγγέλθηκε πριν ακόμη πραγματοποιηθεί, σχεδόν σαν να την ζητούσαν για να ηχήσουν στη συνέχεια τις σάλπιγγες του πολέμου. Και εμείς οι Ευρωπαίοι στη ρυμούλκηση, ως βοηθοί της παγκόσμιας κυκλοφορίας ή χειρότερα ως ασκάρηδες, αποικιακά στρατεύματα υποστήριξης. Πίνουμε επίσης τα τελευταία χρόνια, την ιδέα ότι η Ρωσία ήθελε να καταλάβει την Ευρώπη και ότι η Ουκρανία ήταν απλώς ένα απεριτίφ, αγνοώντας το γεγονός ότι για τους Ρώσους η Ουκρανία ήταν Ρωσία για τρεις αιώνες και ότι δεν είχαν καν σκεφτεί να εισβάλουν στην Ευρώπη την εποχή του κομμουνισμού. Η διχοτόμηση της Γιάλτας, που φέτος γιόρτασε την ογδοηκοστή επέτειό της, ήταν αρκετή για να τους επιτρέψει να υποδουλώσουν, να υποτάξουν, να εισβάλουν σε πραγματικά ευρωπαϊκά κράτη και λαούς, όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Τσεχοσλοβακία, που κατέληξαν στην τροχιά τους, που τόλμησαν να επαναστατήσουν ενάντια στο Σοβιετικό Μπλοκ και εμείς,εκείνοι του ελεύθερου και δημοκρατικού κόσμου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σιωπή και άχνα.. Για δεκαετίες υποστήκαμε αυτές τις καταχρήσεις στο όνομα της ρεαλπολιτικής και ξαφνικά, με τον κομμουνισμό να τελειώνει και τόν κόσμο νά αλλάζει, αποκηρύξαμε τη ρεαλπολιτική και αρχίσαμε να ενεργούμε ως φιλοουκρανοί εθνικιστές, για να μην αναφέρουμε τους φιλοαμερικανούς ιμπεριαλιστές.
Ο εξαναγκασμός της επανάληψης ήταν εμφανής στην παράλογη και ασύμφορη σύνοδο κορυφής που διοργάνωσε ο Μακρόν, στη χρόνια και εχθρική επιμονή του Ματαρέλα σε μια λειτουργία κατά του Τραμπ-Πούτιν, στη χορωδία των θρηνητών στον έπαινο και την υποστήριξή τους, και φυσικά στη συνεχή υπενθύμιση του ναζισμού που αναδύεται από κάθε πλευρά, από την ανατολή, τή Δύση,από τη Ρωσία, από την Αμερική του Τραμπ και του Μασκ, από την αρχαία καρδιά της Ευρώπης, από τις εκλογές στη Γερμανία.
Ο εξαναγκασμός της επανάληψης είναι η ασθένεια ενός κόσμου που σκέφτεται ανοησίες με βάση τα προηγούμενα λάθη, σαν να μην είχαν διαψευσθεί κατάφωρα από την πραγματικότητα και τις νέες ρυθμίσεις. Ο καταναγκασμός της επανάληψης είναι η συλλογική αδυναμία παραγωγής λύσεων, προτιμώντας να παραμένεις προσκολλημένος στη μονιμότητα των προβλημάτων. Η ταινία βρίσκεται στους τελευταίους τίτλους και στις διπλωματικές λύσεις της, αλλά οι πρόβες είναι ακόμα στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου και σκέφτονται ακόμα να κάνουν πόλεμο με τον Πούτιν, να στείλουν στρατεύματα και να οδηγηθούν από αυτό το αστέρι της ατυχίας που είναι ο Ζελένσκι. Και αν η πολεμική γραμμή για την Ουκρανία, σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις του Covid, έχει προκαλέσει θανάτους, καταστροφές, οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές και ανυπολόγιστη ζημιά στην Ευρώπη, για τους επαναλήπτες του Παλαιού Κόσμου δεν μένει παρά να επιμείνουν στα δικά τους λάθη, να συνεχίσουν να βλάπτουν τον εαυτό τους, να ακολουθούν την παλιά αμερικανική γραμμή του Μπάιντεν και του Παλαιού Πενταγώνου. Δεν ήταν μόνο ένας αρχηγός, λοιπόν, που είχε χάσει τα μυαλά του.
Είναι άχρηστο να συνεχίσουμε να λέμε ότι η Ευρώπη δεν υπάρχει, ότι η Δύση δεν υπάρχει. Το λέμε όλοι εδώ και χρόνια, αλλά το παράλογο και το κακό με τις μέρες μας είναι ότι αυτή η εμφανής και οδυνηρή απουσία της Ευρώπης, που τη σέρνουν οι εταίροι και η ιστορία, που συμβαίνει εδώ και χρόνια, για δεκαετίες, κατά κάποιο τρόπο από τη γέννηση της Ένωσης, αποδίδεται τώρα στην άφιξη του Τραμπ στον Λευκό Οίκο μόλις πριν από έναν μήνα. Το συμπέρασμα αυτών των ψευδαισθήσεων είναι: ήμασταν τόσο καλά, ήμασταν τόσο ενωμένοι και αποφασισμένοι, εμείς οι Ευρωπαίοι, το δείχναμε στον Πούτιν και στον κόσμο. μετά έφτασε ο Τραμπ και τίποτα δεν είναι πια ξεκάθαρο.
Όχι, κύριοι, η Ευρώπη ήταν μια καρικατούρα του εαυτού της πριν από τον Τραμπ, και ο τρόπος με τον οποίο ξεκινήσαμε, ωθούμενοι από τον Μπάιντεν και τον Ζελένσκι, σε αυτήν την αδιέξοδη περιπέτεια το απέδειξε. Τότε, όχι μόνο έφτασε ο Τραμπ: αλλά η Ρωσία κέρδιζε και ο ίδιος ο Ζελένσκι υπέθεσε λύσεις και εδαφικές παραχωρήσεις που, αν είχαν γίνει αντικείμενο διαπραγματεύσεων από την αρχή, πιθανότατα θα είχαν σώσει τον πόλεμο, την επιθετικότητα, το μαρτύριο του ουκρανικού λαού, τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων Ρώσων και Ουκρανών στρατιωτών, την καταστροφή πόλεων και ζωτικών δομών.
Έκτοτε, δεν χρειαζόταν πολλά για να καταλάβουμε ότι αν η Ουκρανία παρέμενε ουδέτερη περιοχή μεταξύ των δύο μπλοκ, μια ελεύθερη ζώνη χωρίς την αξίωση να γίνει μια μεγάλη βάση του ΝΑΤΟ με στόχο τη Ρωσία, και αν είχε επιστρέψει την Κριμαία στη Ρωσία (την «εμπιστεύτηκε» στην Ουκρανία μόνο από τον πρόεδρο της ΕΣΣΔ, ο Ουκρανός Χρουστσόφ, ίσως να είχε καταλήξει σε διαπραγματεύσεις για τη λύση του Ντονμπάς στη σύγκρουση και την εισβολή. Αντίθετα, όχι, κάθε διαπραγμάτευση απορρίφθηκε, από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ανθρωπάκι τους στο Κίεβο, και η εισβολή καταγγέλθηκε πριν ακόμη πραγματοποιηθεί, σχεδόν σαν να την ζητούσαν για να ηχήσουν στη συνέχεια τις σάλπιγγες του πολέμου. Και εμείς οι Ευρωπαίοι στη ρυμούλκηση, ως βοηθοί της παγκόσμιας κυκλοφορίας ή χειρότερα ως ασκάρηδες, αποικιακά στρατεύματα υποστήριξης. Πίνουμε επίσης τα τελευταία χρόνια, την ιδέα ότι η Ρωσία ήθελε να καταλάβει την Ευρώπη και ότι η Ουκρανία ήταν απλώς ένα απεριτίφ, αγνοώντας το γεγονός ότι για τους Ρώσους η Ουκρανία ήταν Ρωσία για τρεις αιώνες και ότι δεν είχαν καν σκεφτεί να εισβάλουν στην Ευρώπη την εποχή του κομμουνισμού. Η διχοτόμηση της Γιάλτας, που φέτος γιόρτασε την ογδοηκοστή επέτειό της, ήταν αρκετή για να τους επιτρέψει να υποδουλώσουν, να υποτάξουν, να εισβάλουν σε πραγματικά ευρωπαϊκά κράτη και λαούς, όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Τσεχοσλοβακία, που κατέληξαν στην τροχιά τους, που τόλμησαν να επαναστατήσουν ενάντια στο Σοβιετικό Μπλοκ και εμείς,εκείνοι του ελεύθερου και δημοκρατικού κόσμου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σιωπή και άχνα.. Για δεκαετίες υποστήκαμε αυτές τις καταχρήσεις στο όνομα της ρεαλπολιτικής και ξαφνικά, με τον κομμουνισμό να τελειώνει και τόν κόσμο νά αλλάζει, αποκηρύξαμε τη ρεαλπολιτική και αρχίσαμε να ενεργούμε ως φιλοουκρανοί εθνικιστές, για να μην αναφέρουμε τους φιλοαμερικανούς ιμπεριαλιστές.
Τώρα πρέπει επίσης να ανεχθούμε τα κηρύγματα εκείνων που μετανιώνουν για τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο και δεν θέλουν να φτάσουν στην ειρήνη και που θεωρούνται μεγάλοι μάρτυρες της ειρήνης και της αλήθειας. Ας βάλουμε όμως ένα τέλος σε αυτό το υποκριτικό ψέμα, σε αυτό το κρατικό ψέμα που ανατρέπει τα γεγονότα. Είναι ανυπόφορο μια δουλοπρεπής τάξη μπάτλερ από αρχαία φύση και επάγγελμα που ηγείται της Ευρώπης και πολλών από τα κράτη της, να πρέπει σήμερα να καταγγείλει τη «δουλοπρέπεια» απέναντι στον Τραμπ και να προσποιείται ότι είναι στην υπηρεσία της ελευθερίας και της κυριαρχίας των λαών...
Η πραγματικότητα αλλάζει, αλλά οι προαναφερθέντες χαρακτήρες, έχοντας επίγνωση ότι έχτισαν την καριέρα τους στη σκιά του προηγούμενου κατεστημένου, επιμένουν να επαναλαμβάνουν ατελείωτα τη θέση τους, ανεξάρτητα από τις «σκληρές ανταποκρίσεις της πραγματικότητας». Εξ ου και ο εξαναγκασμός να επαναλάβει μια τάξη που αναγγέλλει μόνο κακοτυχίες, και να αποτρέψει τις κακοτυχίες για τους άλλους, προτιμά να επιφέρει τις δικές τους, χωρίς να προβλέπει ότι οι πρώτοι δεν θα εξαλείψουν τις δεύτερες, αλλά θα τις συσσωρεύσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου