Χρειάστηκε μόλις ένας μήνας από τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο για να βραχυκυκλώσει όχι μόνο το ευρωδυτικό κατεστημένο αλλά και αυτές τις δύο γκροτέσκες μάσκες της δεξιάς και της αριστεράς. Διαφωνούσαν μέχρι χθες, και μάλιστα πολύ πικρά, αλλά ήταν καί οι δύο και φιλοαμερικανοί και φιλοουκρανοί, υπέρ ενός ολοκληρωτικού πολέμου και οι δύο εχθρικοί σε οποιεσδήποτε διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία.
Σε γενικές γραμμές, η αριστερά είχε ήδη εγκαταλείψει τον παλιό αντιαμερικανισμό της εποχής του πολέμου του Βιετνάμ, τον αντιιμπεριαλισμό και τον αντικαπιταλισμό του παρελθόντος για αρκετά χρόνια, παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως τήν ριζοσπαστική και φιλελεύθερη πτέρυγα του προοδευτικού κόσμου της Δύσης, μέσα στο παγκόσμιο και καπιταλιστικό σύστημα. Ακόμη και η δεξιά είχε εγκαταλείψει τότε τις κρίσιμες θέσεις της για την κυριαρχία των ΗΠΑ και την αμερικανοποίηση του κόσμου και είχε πλησιάσει τις ατλαντικές θέσεις, μόνο για να πάρει θέση στό πλευρό, μια φορά στην κυβέρνηση, στον απόηχο της κυβέρνησης Ντράγκι, στη σκιά της Αμερικής του Μπάιντεν και της «κεντροαριστεράς» Ευρώπης ,στις συνεχιζόμενες συγκρούσεις και στις θέσεις που έλαβε στην εξωτερική πολιτική.
Τότε έφτασε ο κυκλώνας Τραμπ και κατέπληξε τους πάντες. Η αριστερά έπρεπε να ξεσκονίσει γρήγορα το παλιό αντιαμερικανικό και αντι-εξουσιαστικό οπλοστάσιό της, το οποίο είχε εγκαταλείψει πριν από πολλά χρόνια. Και η δεξιά προσπαθεί τώρα να επανατοποθετηθεί ως η ευρωμεσογειακή ακτή του Τραμπισμού, η γέφυρα μεταξύ του νέου προέδρου των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταβαίνοντας από τον έναν αμερικανισμό στον άλλο, από τον δημοκρατικό και παγκόσμιο-πολεμικό που χρησίμευε για να νομιμοποιηθεί στην κυβέρνηση στον ποπ ή εθνικό ποπ των μεγιστάνων των ΗΠΑ. Είναι δύσκολο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να περάσουμε από την πλήρη υπεράσπιση του Ζελένσκι, του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, των όπλων που αναπτύσσονται μαζί του, στον αντίστροφο ρόλο, έχοντας να αντιμετωπίσουμε όσα λέει σήμερα ο Τραμπ για τον Ζελένσκι και τις ευθύνες του στη σύγκρουση. Είναι επίσης διασκεδαστικό να βλέπεις την ταχεία επανατοποθέτηση της είδησης, η οποία μετά από χρόνια έδωσε φωνή μόνο στη φιλο-ουκρανική και φιλοαμερικανική εκδοχή προπαγάνδας, καταγγέλλοντας ως παραπληροφόρηση και ρωσική προπαγάνδα ό,τι έρχεται σε αντίθεση με αυτή την εκδοχή, ακόμη και τορπιλίζοντας ανταποκριτές που δεν ευθυγραμμίζονται με τα δελτία τύπου της κυβέρνησης ή σκληρά καταδικασμένους. Με την περαιτέρω περιπλοκή του Mattarella, ο οποίος παρέμεινε στην προηγούμενη ταινία, και επειδή η λειτουργία του είναι αυτή του εγγυητή του προηγούμενου κατεστημένου. Και τώρα, πώς θα μεταφραστεί ο ατλαντισμός του; Εν ολίγοις, ένα ωραίο κουβάρι, που τουλάχιστον κάνει πιο ιντριγκαδόρικη την πολιτική σκηνή, ανάμεσα σε τόσες ανατροπές ρόλων και ανατροπές μετώπων και κρίσεων. Όπως καταλαβαίνετε, η εσωτερική πολιτική βρίσκεται εδώ και καιρό στο παρασκήνιο, κατακλυζόμενη από το παγκόσμιο σκηνικό. Γίνεται πολύ λιγότερος λόγος γι' αυτό και, πέρα από το γαύγισμα στην τηλεόραση, δεν υπάρχει καμία σημαντική είδηση.
Το σίγουρο, ωστόσο, όσον αφορά τις ιδέες και τις συνακόλουθες θέσεις, είναι ότι πρέπει γρήγορα και ριζικά να επαναπροσδιορίσουμε εκείνα τα δύο πλωτά χαρτιά που είναι η δεξιά και η αριστερή, και φυσικά όλες οι άλλες δυνάμεις επίσης. Το κατεστημένο επικροτεί φυσικά τη γερμανική «δεξιά» που προτιμά να χάσει στον απόηχο της κεντροαριστεράς παρά να κερδίσει και να κυβερνήσει στη συμμαχία με το AfD, που υποστηρίζεται από τον Βανς και τον Μασκ. Και πρέπει να συνεχίσει να πηγαίνει κόντρα στα πραγματικά γερμανικά γεωπολιτικά συμφέροντα, προσποιούμενη αντίθετα ότι επιβεβαιώνει την περήφανη ανεξαρτησία της από τον Ατλαντικό σύμμαχο, τον οποίο μέχρι χθες υπηρετούσε παρότι τους οδήγησε στην καταστροφή. Το «καλό δεξί», όπως πάντα για το τσίρκο των μέσων ενημέρωσης, είναι αυτό που σκύβει παράλληλα με το αριστερό, διαφορετικά αν τολμήσει να ενεργήσει σωστά, παίζει πάντα στα χέρια του ναζισμού που επιστρέφει.
Παραδόξως, σε μια τέτοια μεταβαλλόμενη κατάσταση, αυτοί που υποφέρουν λιγότερο από τον σεισμό εδώ είναι δυνάμεις όπως το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, που απολαμβάνουν να βλέπουν τους αριστερούς και τους δεξιούς σε μπελάδες και χαίρονται κρυφά με την αναταραχή που έφερε ο Τραμπ, αλλά, σε περίπτωση αμφιβολίας, συνεχίζουν τον Δρόμο του Μεταξιού προς την Κίνα.
Σε επίπεδο συντηρητικών, εθνικών και παραδοσιακών αξιών, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τραμπ εμμένει στα «δεξιά» αισθήματα. και ο δικός του πόλεμος κατά της ξύπνιας κυριαρχίας είναι επιβεβαίωση αυτού επί τόπου. Στη χώρα μας η δεξιά κερδίζει αφού επιτεθεί στο wake domain, αλλά αυτή η δύναμη δεν κλονίζεται στο ελάχιστο ή τουλάχιστον δεν αγγίζεται όταν πηγαίνει στην κυβέρνηση, όλα παραμένουν όπως πριν, ήδη στην επικρατούσα αφήγηση στην τηλεόραση. Αντίθετα, ο Τραμπ κερδίζει στις ΗΠΑ και προσπαθεί αμέσως να ανατρέψει την προοδευτική κυριαρχία, για να κρατήσει επίσης την υπόσχεση που έδωσε στους ψηφοφόρους του.
Από αυτή την άποψη, η άνοδος του Τραμπ απλοποιεί τη δουλειά για την αριστερά μας : παρουσιάζεται, χωρίς να μασάει λόγια και χωρίς πέπλα, ως ολοκληρωτικός ανταγωνιστής των θεμάτων και των γλωσσών τους, και επομένως είναι εύκολο να τον υποδείξουμε ως τον κύριο εχθρό αλλά και τον νούμερο ένα εχθρό της ανθρωπότητας, την a priori αιτία όλων των τραγωδιών που θα χτυπήσουν από εδώ και πέρα. Θα είναι ένας τρόπος για να επιστρέψουμε στο να νιώθουμε αριστεροί, που θα διευκολύνεται περαιτέρω από τη φιγούρα του μεγιστάνα, που πλαισιώνεται από τον πλουσιότερο άνθρωπο στη γη. Ένας τρόπος για να αναβιώσει ο εδώ και καιρό εγκαταλειμμένος αντικαπιταλισμός, ακόμη κι αν υποχωρήσει σε άρωμα. για εμάς τους Ιταλούς, ο αντι-Τραμπισμός αναβιώνει το μίσος κατά του Μπερλουσκόνι, το οποίο ήταν χρήσιμο για την αριστερά για να αναβιώσει το παλιό εισόδημα του μίσους προς τους «αφέντες» (η Μαρίνα Μπερλουσκόνι πρέπει να το θυμάται αυτό όταν παίρνει θέσεις που προδίδουν αυτές του πατέρα της). Ωστόσο, πριν ασχοληθεί με το κόμμα Mediaset, η Meloni στην Ιταλία πρέπει να ασχοληθεί με τον Πάπα και τον Mattarella και στο εξωτερικό με άλλους Ευρωπαίους εταίρους και την Ursula von Der Leyen. Έτσι, ο ρόλος της ως ερμηνεύτριας, μεσολαβητής-δαμαστήρας της δικής μας εκδοχής του Τραμπισμού γίνεται γεμάτος αποχρώσεις, άγνωστες και ασάφειες, αν όχι διπλές διασταυρώσεις. Αλλά περιλαμβάνει την ανάκτηση όλης αυτής της αδελφοσύνης με τον Ζελένσκι, ή τουλάχιστον να προσποιούμαστε ότι δεν συνέβη ποτέ. Πριν από ένα χρόνο, μάταια προτείναμε στη Μελόνι να περιορίσει τον ρόλο των φιλοουκρανών γερακιών, εν όψει επίσης της πιθανής επιστροφής του Τραμπ στον Λευκό Οίκο. και τουλάχιστον νά ακολουθήσει τη συνετή ιταλική εξωτερική γραμμή που ήταν αυτή του Craxi, του Moro και του Andreotti, και του ίδιου του Berlusconi, ποτέ τόσο φιλοατλαντικού (ακόμα και σε σχέση με τη Μέση Ανατολή). Εν τω μεταξύ εδώ πέφτουν οι μάσκες δεξιών και αριστερών, την ώρα που ξεκινάει το Καρναβάλι. Και τά άρματα αντικαθίστανται με το αρμα του νικητή.
Σε γενικές γραμμές, η αριστερά είχε ήδη εγκαταλείψει τον παλιό αντιαμερικανισμό της εποχής του πολέμου του Βιετνάμ, τον αντιιμπεριαλισμό και τον αντικαπιταλισμό του παρελθόντος για αρκετά χρόνια, παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως τήν ριζοσπαστική και φιλελεύθερη πτέρυγα του προοδευτικού κόσμου της Δύσης, μέσα στο παγκόσμιο και καπιταλιστικό σύστημα. Ακόμη και η δεξιά είχε εγκαταλείψει τότε τις κρίσιμες θέσεις της για την κυριαρχία των ΗΠΑ και την αμερικανοποίηση του κόσμου και είχε πλησιάσει τις ατλαντικές θέσεις, μόνο για να πάρει θέση στό πλευρό, μια φορά στην κυβέρνηση, στον απόηχο της κυβέρνησης Ντράγκι, στη σκιά της Αμερικής του Μπάιντεν και της «κεντροαριστεράς» Ευρώπης ,στις συνεχιζόμενες συγκρούσεις και στις θέσεις που έλαβε στην εξωτερική πολιτική.
Τότε έφτασε ο κυκλώνας Τραμπ και κατέπληξε τους πάντες. Η αριστερά έπρεπε να ξεσκονίσει γρήγορα το παλιό αντιαμερικανικό και αντι-εξουσιαστικό οπλοστάσιό της, το οποίο είχε εγκαταλείψει πριν από πολλά χρόνια. Και η δεξιά προσπαθεί τώρα να επανατοποθετηθεί ως η ευρωμεσογειακή ακτή του Τραμπισμού, η γέφυρα μεταξύ του νέου προέδρου των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεταβαίνοντας από τον έναν αμερικανισμό στον άλλο, από τον δημοκρατικό και παγκόσμιο-πολεμικό που χρησίμευε για να νομιμοποιηθεί στην κυβέρνηση στον ποπ ή εθνικό ποπ των μεγιστάνων των ΗΠΑ. Είναι δύσκολο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να περάσουμε από την πλήρη υπεράσπιση του Ζελένσκι, του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, των όπλων που αναπτύσσονται μαζί του, στον αντίστροφο ρόλο, έχοντας να αντιμετωπίσουμε όσα λέει σήμερα ο Τραμπ για τον Ζελένσκι και τις ευθύνες του στη σύγκρουση. Είναι επίσης διασκεδαστικό να βλέπεις την ταχεία επανατοποθέτηση της είδησης, η οποία μετά από χρόνια έδωσε φωνή μόνο στη φιλο-ουκρανική και φιλοαμερικανική εκδοχή προπαγάνδας, καταγγέλλοντας ως παραπληροφόρηση και ρωσική προπαγάνδα ό,τι έρχεται σε αντίθεση με αυτή την εκδοχή, ακόμη και τορπιλίζοντας ανταποκριτές που δεν ευθυγραμμίζονται με τα δελτία τύπου της κυβέρνησης ή σκληρά καταδικασμένους. Με την περαιτέρω περιπλοκή του Mattarella, ο οποίος παρέμεινε στην προηγούμενη ταινία, και επειδή η λειτουργία του είναι αυτή του εγγυητή του προηγούμενου κατεστημένου. Και τώρα, πώς θα μεταφραστεί ο ατλαντισμός του; Εν ολίγοις, ένα ωραίο κουβάρι, που τουλάχιστον κάνει πιο ιντριγκαδόρικη την πολιτική σκηνή, ανάμεσα σε τόσες ανατροπές ρόλων και ανατροπές μετώπων και κρίσεων. Όπως καταλαβαίνετε, η εσωτερική πολιτική βρίσκεται εδώ και καιρό στο παρασκήνιο, κατακλυζόμενη από το παγκόσμιο σκηνικό. Γίνεται πολύ λιγότερος λόγος γι' αυτό και, πέρα από το γαύγισμα στην τηλεόραση, δεν υπάρχει καμία σημαντική είδηση.
Το σίγουρο, ωστόσο, όσον αφορά τις ιδέες και τις συνακόλουθες θέσεις, είναι ότι πρέπει γρήγορα και ριζικά να επαναπροσδιορίσουμε εκείνα τα δύο πλωτά χαρτιά που είναι η δεξιά και η αριστερή, και φυσικά όλες οι άλλες δυνάμεις επίσης. Το κατεστημένο επικροτεί φυσικά τη γερμανική «δεξιά» που προτιμά να χάσει στον απόηχο της κεντροαριστεράς παρά να κερδίσει και να κυβερνήσει στη συμμαχία με το AfD, που υποστηρίζεται από τον Βανς και τον Μασκ. Και πρέπει να συνεχίσει να πηγαίνει κόντρα στα πραγματικά γερμανικά γεωπολιτικά συμφέροντα, προσποιούμενη αντίθετα ότι επιβεβαιώνει την περήφανη ανεξαρτησία της από τον Ατλαντικό σύμμαχο, τον οποίο μέχρι χθες υπηρετούσε παρότι τους οδήγησε στην καταστροφή. Το «καλό δεξί», όπως πάντα για το τσίρκο των μέσων ενημέρωσης, είναι αυτό που σκύβει παράλληλα με το αριστερό, διαφορετικά αν τολμήσει να ενεργήσει σωστά, παίζει πάντα στα χέρια του ναζισμού που επιστρέφει.
Παραδόξως, σε μια τέτοια μεταβαλλόμενη κατάσταση, αυτοί που υποφέρουν λιγότερο από τον σεισμό εδώ είναι δυνάμεις όπως το Κίνημα των Πέντε Αστέρων, που απολαμβάνουν να βλέπουν τους αριστερούς και τους δεξιούς σε μπελάδες και χαίρονται κρυφά με την αναταραχή που έφερε ο Τραμπ, αλλά, σε περίπτωση αμφιβολίας, συνεχίζουν τον Δρόμο του Μεταξιού προς την Κίνα.
Σε επίπεδο συντηρητικών, εθνικών και παραδοσιακών αξιών, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τραμπ εμμένει στα «δεξιά» αισθήματα. και ο δικός του πόλεμος κατά της ξύπνιας κυριαρχίας είναι επιβεβαίωση αυτού επί τόπου. Στη χώρα μας η δεξιά κερδίζει αφού επιτεθεί στο wake domain, αλλά αυτή η δύναμη δεν κλονίζεται στο ελάχιστο ή τουλάχιστον δεν αγγίζεται όταν πηγαίνει στην κυβέρνηση, όλα παραμένουν όπως πριν, ήδη στην επικρατούσα αφήγηση στην τηλεόραση. Αντίθετα, ο Τραμπ κερδίζει στις ΗΠΑ και προσπαθεί αμέσως να ανατρέψει την προοδευτική κυριαρχία, για να κρατήσει επίσης την υπόσχεση που έδωσε στους ψηφοφόρους του.
Από αυτή την άποψη, η άνοδος του Τραμπ απλοποιεί τη δουλειά για την αριστερά μας : παρουσιάζεται, χωρίς να μασάει λόγια και χωρίς πέπλα, ως ολοκληρωτικός ανταγωνιστής των θεμάτων και των γλωσσών τους, και επομένως είναι εύκολο να τον υποδείξουμε ως τον κύριο εχθρό αλλά και τον νούμερο ένα εχθρό της ανθρωπότητας, την a priori αιτία όλων των τραγωδιών που θα χτυπήσουν από εδώ και πέρα. Θα είναι ένας τρόπος για να επιστρέψουμε στο να νιώθουμε αριστεροί, που θα διευκολύνεται περαιτέρω από τη φιγούρα του μεγιστάνα, που πλαισιώνεται από τον πλουσιότερο άνθρωπο στη γη. Ένας τρόπος για να αναβιώσει ο εδώ και καιρό εγκαταλειμμένος αντικαπιταλισμός, ακόμη κι αν υποχωρήσει σε άρωμα. για εμάς τους Ιταλούς, ο αντι-Τραμπισμός αναβιώνει το μίσος κατά του Μπερλουσκόνι, το οποίο ήταν χρήσιμο για την αριστερά για να αναβιώσει το παλιό εισόδημα του μίσους προς τους «αφέντες» (η Μαρίνα Μπερλουσκόνι πρέπει να το θυμάται αυτό όταν παίρνει θέσεις που προδίδουν αυτές του πατέρα της). Ωστόσο, πριν ασχοληθεί με το κόμμα Mediaset, η Meloni στην Ιταλία πρέπει να ασχοληθεί με τον Πάπα και τον Mattarella και στο εξωτερικό με άλλους Ευρωπαίους εταίρους και την Ursula von Der Leyen. Έτσι, ο ρόλος της ως ερμηνεύτριας, μεσολαβητής-δαμαστήρας της δικής μας εκδοχής του Τραμπισμού γίνεται γεμάτος αποχρώσεις, άγνωστες και ασάφειες, αν όχι διπλές διασταυρώσεις. Αλλά περιλαμβάνει την ανάκτηση όλης αυτής της αδελφοσύνης με τον Ζελένσκι, ή τουλάχιστον να προσποιούμαστε ότι δεν συνέβη ποτέ. Πριν από ένα χρόνο, μάταια προτείναμε στη Μελόνι να περιορίσει τον ρόλο των φιλοουκρανών γερακιών, εν όψει επίσης της πιθανής επιστροφής του Τραμπ στον Λευκό Οίκο. και τουλάχιστον νά ακολουθήσει τη συνετή ιταλική εξωτερική γραμμή που ήταν αυτή του Craxi, του Moro και του Andreotti, και του ίδιου του Berlusconi, ποτέ τόσο φιλοατλαντικού (ακόμα και σε σχέση με τη Μέση Ανατολή). Εν τω μεταξύ εδώ πέφτουν οι μάσκες δεξιών και αριστερών, την ώρα που ξεκινάει το Καρναβάλι. Και τά άρματα αντικαθίστανται με το αρμα του νικητή.
1 σχόλιο:
http://theodotus.blogspot.com/2016/02/oi.html
Δημοσίευση σχολίου