Κι έτσι πέρασαν και οι πρόωρες εκλογές στη Γερμανία. Η αλλαγή έχει αναβληθεί επ' αόριστον, ο λεγόμενος συνασπισμός του «Φαναριού», όπως ονομάστηκε από τα χρώματα των τριών κομμάτων, Σοσιαλδημοκρατών (SPD), Πρασίνων και Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP), κίτρινο-κόκκινο-πράσινο, ηττήθηκε, αλλά όχι πολύ. Η εναλλακτική στο σύστημα κέρδισε, αλλά όχι πολύ. Η αντίθεση στο σύστημα – στις πιο διαφορετικές και ασυμβίβαστες μορφές της (διαίρει και βασίλευε) – έχει αυξηθεί, αλλά όχι αρκετά. Ήταν όλα ήδη προβλεπόμενα, τραγούδησε ο Riccardo Cocciante. Όλα ήταν αναμενόμενα και στη Γερμανία: ο ανόητος/άνοστος Scholz εισπράττει την ιστορική ήττα της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά θα παραμείνει στην εξουσία, γιατί αυτό θέλουν η Ευρωπαϊκή Ένωση, ίσως οι ΗΠΑ, και σίγουρα οι οικονομικές και κυρίαρχες τάξεις της πρώην παραγωγικής μηχανής της Ευρώπης. Οι Πράσινοι, σημαιοφόροι της πιο πολεμοχαρής πτέρυγας της Δύσης, πρωταθλητές όλων των πράσινων και οικοκλιματικών μεταβάσεων, υποχωρούν και δεν θα χρειαστεί να συμπεριληφθούν στη νέα κυβέρνηση.
Ήταν όλα προβλεπόμενα: οι Χριστιανοδημοκράτες μετά τη Μέρκελ στην εξουσία, ενώθηκαν με τους συνηθισμένους αντιπάλους τους, τους Σοσιαλδημοκράτες σε υποχώρηση. Στο Βερολίνο όπως και στις Βρυξέλλες, η πλειοψηφία της Ούρσουλα -εξάλλου η κόμισσα Φον ντερ Λάιεν, αδερφή της Κρουέλα Ντε Βιλ, είναι Γερμανίδα- έτσι ώστε τίποτα να μην αλλάζει σε έναν μπερδεμένο λαό, χωρισμένο μεταξύ του επείγοντος της αλλαγής και του φόβου του νέου, στερημένου της κυριαρχίας για ογδόντα χρόνια, παρηγορημένο με πλούτο που τώρα έχει σοβαρά διακυβευτεί. Οι τυπικά δημοκρατικές διαδικασίες έχουν τηρηθεί, αλλά το λίγο που αλλάζει είναι για να μην αλλάξει τίποτα. Μια μοναδική αντίφαση αλά γατόπαρδος για μια χώρα σε σοβαρή βιομηχανική κρίση, της οποίας οι σύμμαχοι (Ουκρανοί, Βαλτικοί, Βρετανοί, Αμερικανοί; Θα το μάθουμε όσο ζούμε) έχουν καταστρέψει τη βασική στρατηγική υποδομή, τον αγωγό φυσικού αερίου North Stream που διοχέτευε ρωσική ενέργεια στη γερμανική βιομηχανία.
Ένα έθνος ηττημένο στην ψυχή του από το 1945, κατακερματισμένο, εν μέρει ανασυγκροτημένο το 1989, αλλά στερημένο ταυτότητας, πληγωμένο από τη μετανάστευση που από το 2015, με πρωτοβουλία της Άνγκελα Μέρκελ – μιας πιστής Αμερικανίδας υποτελούς – έχει γίνει το πιο αισθητό πρόβλημα, μαζί με την ισχυρή βιομηχανική κρίση που απειλεί να βάλει ένα τέλος στο εμπορικό μοντέλο (μεγάλη εξαγωγή κατασκευασμένων προϊόντων με γιγάντιο χρηματικό πλεόνασμα). Τα εργοστάσια της Volkswagen, σύμβολο της Γερμανίας, κλείνουν. Θα χρειαστεί χρόνος για να ξαναρχίσει η εκμετάλλευση των εγκαταλελειμμένων ορυκτών πόρων, ενώ η κοινή δράση οικονομικών δυνάμεων, ενεργειακών συμφερόντων, διάχυτων φόβων, πολιτικών δυνάμεων (Πράσινοι και άλλοι) έχουν αποστασιοποιήσει την πυρηνική εναλλακτική για δεκαετίες. Παρά αυτό το σενάριο, όλα ή σχεδόν όλα θα παραμείνουν όπως πριν. Η ημέρα του απολογισμού έχει αναβληθεί, αλλά δεν υπάρχει κανένα σημάδι στον ορίζοντα, στη Γερμανία ή στην υπόλοιπη Ευρώπη στην παρακμή της, μιας νέας άρχουσας τάξης ικανής να αντιστρέψει την τάση. Δεν είναι ακόμη σαφές εάν τα έντονα σημάδια αντίθεσης στο σύστημα –κοινωνικά, πολιτιστικά, σχετιζόμενα με την ταυτότητα– είναι οι σπασμοί της αγωνίας ή η βλαστική φάση μιας νέας αρχής.
Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί ότι ο Friedrich Merz, ένας εβδομήνταχρονος δικηγόρος επιχειρήσεων, επί μακρόν σύμβουλος πολυεθνικών όπως η Bosch, διευθυντής του γερμανικού υποκαταστήματος της Black Rock, του μεγαλύτερου χρηματοοικονομικού ταμείου στον κόσμο, αντιπροσωπεύει μια αλλαγή. Το σύστημα αναδιπλώνεται, αλλάζει κάποιες όψεις, αλλά ο οικονομικός, φιλελεύθερος, ευρωπαϊκός και ατλαντικός αυτόματος πιλότος παραμένει, πέρα από τις επίσημες δηλώσεις πρόσοψης. The περιστροφικές πόρτες της εξουσίας: Από τη Black Rock και τη Γερμανική Συνομοσπονδία Βιομηχανίας στην Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση: Προαγωγή ή υποβιβασμός; Ως πολιτικός έτοιμος για κωλοτούμπα, σε μία μόνο μέρα αρνήθηκε τις δεσμεύσεις του για την καταστολή της μετανάστευσης. Φαίνεται ότι το υπουργείο Εσωτερικών –εν μέσω της κατάρρευσης της ασφάλειας και των φονικών επιθέσεων από μετανάστες– θα παραμείνει στους Σοσιαλδημοκράτες. Για να σβήσουν τη φωτιά οι ίδιοι που την άναψαν. Η συμμαχία CDU-SPD αποκαλείται πομπωδώς, με περιφρόνηση του γελοίου, Grand coalition , μεγάλος συνασπισμός. Στην παλιά Δυτική Γερμανία, η συμμαχία συνέβη κατά καιρούς, αλλά τα δύο κόμματα αντιπροσώπευαν πάνω από το 90 τοις εκατό του εκλογικού σώματος. Σήμερα μόλις φτάνουν το 45 τοις εκατό. Η μισή δημοκρατία στην οποία κυβερνά η μειοψηφία γιατί αυτό θέλει το ανώτερο επίπεδο, αυτοί που πραγματικά διοικούν.
Ήταν όλα προβλεπόμενα: οι Χριστιανοδημοκράτες μετά τη Μέρκελ στην εξουσία, ενώθηκαν με τους συνηθισμένους αντιπάλους τους, τους Σοσιαλδημοκράτες σε υποχώρηση. Στο Βερολίνο όπως και στις Βρυξέλλες, η πλειοψηφία της Ούρσουλα -εξάλλου η κόμισσα Φον ντερ Λάιεν, αδερφή της Κρουέλα Ντε Βιλ, είναι Γερμανίδα- έτσι ώστε τίποτα να μην αλλάζει σε έναν μπερδεμένο λαό, χωρισμένο μεταξύ του επείγοντος της αλλαγής και του φόβου του νέου, στερημένου της κυριαρχίας για ογδόντα χρόνια, παρηγορημένο με πλούτο που τώρα έχει σοβαρά διακυβευτεί. Οι τυπικά δημοκρατικές διαδικασίες έχουν τηρηθεί, αλλά το λίγο που αλλάζει είναι για να μην αλλάξει τίποτα. Μια μοναδική αντίφαση αλά γατόπαρδος για μια χώρα σε σοβαρή βιομηχανική κρίση, της οποίας οι σύμμαχοι (Ουκρανοί, Βαλτικοί, Βρετανοί, Αμερικανοί; Θα το μάθουμε όσο ζούμε) έχουν καταστρέψει τη βασική στρατηγική υποδομή, τον αγωγό φυσικού αερίου North Stream που διοχέτευε ρωσική ενέργεια στη γερμανική βιομηχανία.
Ένα έθνος ηττημένο στην ψυχή του από το 1945, κατακερματισμένο, εν μέρει ανασυγκροτημένο το 1989, αλλά στερημένο ταυτότητας, πληγωμένο από τη μετανάστευση που από το 2015, με πρωτοβουλία της Άνγκελα Μέρκελ – μιας πιστής Αμερικανίδας υποτελούς – έχει γίνει το πιο αισθητό πρόβλημα, μαζί με την ισχυρή βιομηχανική κρίση που απειλεί να βάλει ένα τέλος στο εμπορικό μοντέλο (μεγάλη εξαγωγή κατασκευασμένων προϊόντων με γιγάντιο χρηματικό πλεόνασμα). Τα εργοστάσια της Volkswagen, σύμβολο της Γερμανίας, κλείνουν. Θα χρειαστεί χρόνος για να ξαναρχίσει η εκμετάλλευση των εγκαταλελειμμένων ορυκτών πόρων, ενώ η κοινή δράση οικονομικών δυνάμεων, ενεργειακών συμφερόντων, διάχυτων φόβων, πολιτικών δυνάμεων (Πράσινοι και άλλοι) έχουν αποστασιοποιήσει την πυρηνική εναλλακτική για δεκαετίες. Παρά αυτό το σενάριο, όλα ή σχεδόν όλα θα παραμείνουν όπως πριν. Η ημέρα του απολογισμού έχει αναβληθεί, αλλά δεν υπάρχει κανένα σημάδι στον ορίζοντα, στη Γερμανία ή στην υπόλοιπη Ευρώπη στην παρακμή της, μιας νέας άρχουσας τάξης ικανής να αντιστρέψει την τάση. Δεν είναι ακόμη σαφές εάν τα έντονα σημάδια αντίθεσης στο σύστημα –κοινωνικά, πολιτιστικά, σχετιζόμενα με την ταυτότητα– είναι οι σπασμοί της αγωνίας ή η βλαστική φάση μιας νέας αρχής.
Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί ότι ο Friedrich Merz, ένας εβδομήνταχρονος δικηγόρος επιχειρήσεων, επί μακρόν σύμβουλος πολυεθνικών όπως η Bosch, διευθυντής του γερμανικού υποκαταστήματος της Black Rock, του μεγαλύτερου χρηματοοικονομικού ταμείου στον κόσμο, αντιπροσωπεύει μια αλλαγή. Το σύστημα αναδιπλώνεται, αλλάζει κάποιες όψεις, αλλά ο οικονομικός, φιλελεύθερος, ευρωπαϊκός και ατλαντικός αυτόματος πιλότος παραμένει, πέρα από τις επίσημες δηλώσεις πρόσοψης. The περιστροφικές πόρτες της εξουσίας: Από τη Black Rock και τη Γερμανική Συνομοσπονδία Βιομηχανίας στην Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση: Προαγωγή ή υποβιβασμός; Ως πολιτικός έτοιμος για κωλοτούμπα, σε μία μόνο μέρα αρνήθηκε τις δεσμεύσεις του για την καταστολή της μετανάστευσης. Φαίνεται ότι το υπουργείο Εσωτερικών –εν μέσω της κατάρρευσης της ασφάλειας και των φονικών επιθέσεων από μετανάστες– θα παραμείνει στους Σοσιαλδημοκράτες. Για να σβήσουν τη φωτιά οι ίδιοι που την άναψαν. Η συμμαχία CDU-SPD αποκαλείται πομπωδώς, με περιφρόνηση του γελοίου, Grand coalition , μεγάλος συνασπισμός. Στην παλιά Δυτική Γερμανία, η συμμαχία συνέβη κατά καιρούς, αλλά τα δύο κόμματα αντιπροσώπευαν πάνω από το 90 τοις εκατό του εκλογικού σώματος. Σήμερα μόλις φτάνουν το 45 τοις εκατό. Η μισή δημοκρατία στην οποία κυβερνά η μειοψηφία γιατί αυτό θέλει το ανώτερο επίπεδο, αυτοί που πραγματικά διοικούν.
Τίποτα καινούργιο στην ολιγαρχική Ευρώπη: στη Ρουμανία ακυρώνουν εκλογές, στο δυτικό μέρος είναι πιο εκλεπτυσμένοι. Εφευρίσκουν εκλογικά συστήματα που κρατούν πάντα τους ίδιους ανθρώπους στην εξουσία. Τα υπόλοιπα γίνονται με 24ωρη προπαγάνδα που καθιστά τους ανθρώπους αβλαβείς και, όταν χρειάζεται, εκλογική νοθεία. Στη Μεγάλη Βρετανία, η σημερινή κυβέρνηση των Εργατικών έχει συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία με το 34 τοις εκατό των ψήφων. Στη Γαλλία, η δαιμονοποίηση της ταυτιστικής κοινωνικής δεξιάς και η διαίρεση της αριστεράς επιτρέπουν στον Μακρόν να κυβερνήσει παρά την αποστροφή/απέχθεια μεγάλου μέρους των Γάλλων. Στην Ισπανία, το εκλογικό σύστημα έχει σχεδιαστεί για να αποτρέπει τις «εθνικές» πλειοψηφίες ανεξάρτητες από αυτονομιστικά ή τοπικά κινήματα όλων των πλευρών που έχουν βαλκανίσει τη χώρα.
Στη Γερμανία, το όριο του 5 τοις εκατό –που χρησιμοποιήθηκε για να αποφευχθεί ο κατακερματισμός– αυτή τη φορά χρησίμευσε για να αποκλειστούν από το κοινοβούλιο οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες, θύματα της άστοχης συμμετοχής τους στην απερχόμενη κυβέρνηση που άφησαν αργά, και κυρίως του νέου αριστερού λαϊκιστικού κινήματος – αλλά αντιμεταναστευτικό και έντονα αντισυστημικό – που δημιούργησε η Sahra Wagenknecht, η σύζυγος του αριστερού Oskar Lafontaine, ίσως τον μοναδικό γερμανικό πολιτικό ηγέτη πραγματικά αριστερό στην ιστορία της μεταπολεμικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας. Τι σύμπτωση, ακόμη και για τους πολύ σοβαρούς Γερμανούς: το κόμμα της Wagenknecht, που θα αποτελούσε σοβαρό εμπόδιο στις «συνεχιzόμενες» πολιτικές, σταμάτησε στο 4,97 τοις εκατό. Από πενήντα εκατομμύρια ψήφους, βγαίνει από τη σκηνή για τρία εκατοστά της μονάδας. Φαίνεται ότι η ψήφος των Γερμανών στο εξωτερικό παραποιήθηκε. Αυτός που μοιράζει τα χαρτιά και αποφασίζει τους κανόνες σπάνια χάνει. Επιπλέον, την τελευταία προεκλογική εβδομάδα κυκλοφόρησαν χειραγωγημένες δημοσκοπήσεις που έδωσαν στο κόμμα 3 τοις εκατό, απογοητεύοντας και αποστρατεύοντας τους υποψήφιους ψηφοφόρους του. Η αποστολή εκπληρώθηκε: Η απουσία της Βάγκενκνεχτ επιτρέπει στο δίπολο Λαϊκού Κόμματος-Σοσιαλισμού να έχει μια μικρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Όλα ήταν ήδη προβλεπόμενα.
Ωστόσο, τα σημάδια της πραγματικής Γερμανίας ενισχύονται, εκεί όπου η ανεργία και η ανασφάλεια είναι ανεξέλεγκτη, όπου οι μισθοί καταρρέουν λόγω της μεταναστευτικής πίεσης και της βιομηχανικής κρίσης, όπου είναι δύσκολο να πληρώσουν το ενοίκιο (το ποσοστό των Γερμανών που έχουν το σπίτι τους είναι χαμηλό) και οι νέοι χάνουν την ελπίδα τους. Το κόμμα που ουσιαστικά κέρδισε τις εκλογές, AfD - Alternative für Deutschland, το οποίο εκτινάχθηκε στο 20,8% παρά τις κατηγορίες για ναζισμό και τις μεγάλες διαδηλώσεις εναντίον του, είναι πρώτο στις περιοχές της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, αλλά κυρίως στις προτιμήσεις των εργαζομένων, των ανέργων και των πολύ νέων. Αυτό αναφέρει με ανησυχητική στατιστική ακρίβεια η FAZ, Frankfurter Allgemeine Zeitung, η πιο έγκυρη καθημερινή εφημερίδα της χώρας, μέτρια προοδευτική. Η μετακομμουνιστική αριστερά, Die Linke, αναγεννιέται επίσης, βραβευμένη επίσης από την ψήφο των νέων, επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από τον κόσμο των LGBT και την κουλτούρα της αφύπνισης (την woke κουλτούρα). Πάνω από το τριάντα πέντε τοις εκατό του εκλογικού σώματος ψήφισε «κατά», ενώ το Λαϊκό Κόμμα, οι Φιλελεύθεροι και οι Σοσιαλιστές (το κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας στην ΕΕ) διατηρούν τη συναίνεση των πλουσιότερων τάξεων, των συνταξιούχων και των των εγγυημένων στρωμάτων. Αυτό είναι επίσης ένα κλειδί για την κατανόηση, όχι μόνο ένα γερμανικό. Αυτοί που είναι καλά απέναντι στους ηττημένους της παγκοσμιοποίησης, όσοι θέλουν να διατηρήσουν τα κοινωνικά δικαιώματα και την εθνική ταυτότητα απέναντι στον κενό κοσμοπολιτισμό της δυτικής εξουσίας. Το αντιφασιστικό αντανακλαστικό που χαρακτηρίζει το AfD ως ναζιστικό και χαρακτηρίζει το BSW (κόμμα της Wagenknecht) με την κατηγορία του «καφέ-κόκκινου» εξακολουθεί να λειτουργεί. Το Reductio ad Hitlerum είναι γελοίο για το BSW, και όχι πολύ αξιόπιστο ακόμη και για το AfD, του οποίου ο αρχηγός είναι μια λεσβία παντρεμένη με μια Ασιάτισσα και του οποίου το οικονομικό και κοινωνικό πρόγραμμα είναι κάθε άλλο παρά εθνικοσοσιαλιστικό.
Όμως, όπως γνωρίζουμε, ο μεγάλος εχθρός του δυτικού μπλοκ εξουσίας είναι η πραγματικότητα, την οποία καταφέρνει να κρύψει ή να λυγίσει στην αφήγησή της επειδή ελέγχει σχεδόν όλες τις πληροφορίες, την κουλτούρα και τα εργαστήρια διαμόρφωσης συναίνεσης. Ωστόσο, όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού εντάσσονται στην αντιπολίτευση. Διχασμένοι, ανίκανοι να ενωθούν, αλλά αυξάνονται. Πώς οι παλιοί αντίπαλοι όπως το CDU και το SPD θα αναβιώσουν τη Γερμανία χωρίς κοινό όραμα, χωρίς ενεργειακή προοπτική που θα επανεκκινήσει τη βιομηχανία, χωρίς δημοσιονομικά πλεονάσματα που προστατεύουν τους αδύναμους και ταυτόχρονα χρηματοδοτούν την έρευνα στην τεχνολογία και την καινοτομία; Πώς θα αποκηρύξουν οι Σοσιαλδημοκράτες τις πράσινες πολιτικές χωρίς να δώσουν χώρο στους Πράσινους; Τι θα αποφασίσει η κυβέρνηση μετά το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία στο κρίσιμο γεωπολιτικό μέτωπο, όπου το θέμα των σχέσεων με τη Ρωσία θα γίνει ξανά κεντρικό; Θα καταφέρουν –ή θα θέλουν– να απελευθερωθούν από την αιωνόβια βρετανική κυριαρχία που κληρονόμησαν από τις ΗΠΑ, αποφασισμένη να εμποδίσει τη φιλία και τη συνεργασία μεταξύ των δύο χερσαίων δυνάμεων; Στο θέμα της μετανάστευσης, οι Χριστιανοδημοκράτες θα ακούσουν το εκλογικό τους σώμα και τη βούληση της πλειοψηφίας των Γερμανών ή θα ακολουθήσουν τις ανοησίες της Μέρκελ και τα ισχυρά μεταναστευτικά λόμπι που υποστηρίζονται από το SPD στην κυβέρνηση; Θα συνεχίσει η ΕΕ να υπαγορεύει την ατζέντα της κορυφαίας βιομηχανικής δύναμης της ηπείρου; Θα επιτρέψει το όραμα της κυβέρνησης Τραμπ για ευρωπαίους συμμάχους-υποτελείς πολιτικές που δεν θα τις πούμε κυριαρχικές, αλλά τουλάχιστον προσεκτικές στα εθνικά συμφέροντα μιας ηττημένης Γερμανίας, που εκμηδενίστηκε το 1945;
Πολλές, πάρα πολλές ερωτήσεις. Φοβόμαστε ότι η πορεία της ιστορίας τα τελευταία χρόνια και η επιτάχυνση που δίνουν οι πρώτες κινήσεις του Τραμπ θα βρουν τις γερμανικές άρχουσες τάξεις απροετοίμαστες - ανεπαρκείς, αλλά και δουλοπρεπείς. Όμως ο άνεμος αλλάζει γρήγορα και όσοι δεν κατευθύνουν την πορεία τους θα ναυαγήσουν χωρίς διαφυγή. Όλα ήταν προγραμματισμένα: ο άνθρωπος από τη Black Rock στην καγκελαρία, συμμάχησε με το άλλο σκέλος του συστήματος. Θα είναι αρκετό για να αναβιώσει τον πληγωμένο γίγαντα του Ρήνου; Δεν το πιστεύουμε, αλλά η έλλειψη αξιόπιστων εναλλακτικών λύσεων είναι ανησυχητική. Θα πρέπει να μεγαλώσουν γρήγορα, αλλιώς οι συνήθεις ύποπτοι θα κερδίσουν ξανά. Και ο γερμανικός λαός θα χάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου