Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΘΗΣΕΑ

Ο Δρόμος προς την Σοφία, την ανθρώπινη νομοθεσία,  πού μεταμορφώνει τις Ερινύες (Μαζί τά φάγαμε) σε Ευμενίδες,  ο δρόμος προς την Σοφία και την Αθήνα, ο δρόμος τον οποίον διέσχισε και ελευθέρωσε ο Θησέας, μας περιμένει ξανά. Να τον ελευθερώσουμε από τά τέρατα τού Άδη πού μεταμορφώνουν και πείθουν τους ανθρώπους ότι είναι  γεννημένοι δούλοι (οι Έλληνες είναι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες).

Τά τέρατα είναι γνωστά. Πρώτο και σημαντικότερο, το θεμέλιο της ανομίας και της δουλείας, ο νόμος του διαίρει και βασίλευε πού επικράτησε στην Δύση λαμβάνοντας το παραπλανητικό όνομα της Αναγεννήσεως, με τον Μακιαβέλι, καθότι αναγεννήθηκε ο αρχαίος 'Αδης, η βαρβαρότης, ο Πιτυοκάμπτης, Γιός του Ποσειδώνος, ληστής, έκοβε τους ανθρώπους στα δύο, δένοντάς τους στην κορυφή δύο πεύκων. Το αρχέτυπο του Εμφύλιου, του διχασμού. Τελευταίος εκπρόσωπός του ο Ράμφος, ο οποίος έσκισε το σώμα των Ελλήνων στα δύο, σε ιδιώτες και πολίτες. Ο Ράμφος ο οποίος αλλάζει τα ονόματα που ντύνουν τον συνεχιζόμενο εμφύλιο, όπως το φίδι αλλάζει τά πουκάμισά του.

Στην συνέχεια εμφανίζεται η γριά με την γουρούνα της την Φαία, ένα υποχθόνιο ζώο που έτρωγε του ανθρώπους. Πού ακριβώς ενσαρκώνεται στην σύγχρονη πολιτική μας σκηνή είναι εύκολο να το αναγνωρίσουμε, καθώς η καριέρα της είναι στενά δεμένη με τον Πατέρα της, την γριά της Προδοσίας.

Στο πιο επικίνδυνο σημείο του δρόμου, στην περιοχή των Μεγάρων, υπήρχε ο τρομερός Σκίρων (ο ασβεστόλιθος). Ο ληστής ταπείνωνε τους ανθρώπους, τους ανάγκαζε να του πλύνουν τα πόδια και στην συνέχεια με μια κλωτσιά τους πετούσε στην θάλασσα, όπου τους κατασπάρασσε μια θαλάσσια χελώνα. Το μέρος ήταν μια αληθινή πύλη του Άδη. Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ,  ο οποίος ταπεινώνει εδώ και χρόνια τον Έλληνα αναγκάζοντας τον να τον γλείφει ζητώντας του ρουσφέτια και σήμερα τον κατασπαράζει, δίνοντάς του πίσω τον μισθό του δούλου. Όλα τα πρόσωπα του μύθου βρίσκονται σήμερα σε δράση. Ο Στουρνάρας, ο ληστής ο Βενιζέλος, η Χελώνα ο Σαμαράς. Λείπει μόνον ο ήρωας. Ο οποίος θα βρεθεί πολύ δύσκολα διότι το όνομά του απαιτεί Θυσία, προσφορά. Ιδιότητες χαμένες για πάντα από τους δούλους. Τους Μεγαρίτες. Διότι όπως λέει ο Μύθος, οι Μεγαρίτες πίστευαν πως ο ληστής ήταν σωτήρας, τιμωρός των ληστών, και φίλος των δικαίων.

Ο Δρόμος περνώντας από την Ελευσίνα, συναντά τον Κερκυώνα. Αυτόν που έχει ουρά. Έναν παράφορο παλαιστή. Την πρώτη προσωποποίηση της διαφθοράς, του Άκη και του Σημίτη. Ο ήρωας τον νίκησε διότι είχε μάθει την έντεχνη πάλη. Με την επιδεξιότητα του, όχι τόσο με την δύναμή του.

"H κοινωνία η οποία διαχωρίζει τους φιλοσόφους της από τους πολεμιστές της θα έχει αποφάσεις πού θα παίρνονται από δειλούς και στρατό πού θα αποτελείται από ηλιθίους" Θουκυδίδης.

Και τελειώνει με τον χειρότερο όλων. Τον Προκρούστη. Τον γνωστό μας Γεωργάκη. Ο οποίος τέντωνε τους ταξιδευτές ή τους έκοβε αν περίσσευαν από το δικό του κρεβάτι του θανάτου, το δικό του μέτρο! Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ. Το κύριο όνομα του ήταν Δαμάστης, ο βιαστής.  Της αλήθειας, της πραγματικότητος. Μόνον ο ανθρώπινος λόγος, τον οποίο ανακάλυψαν οι αρχαίοι φιλόσοφοι μπορεί να νικήσει αυτόν τον πιο Επικίνδυνο διαφθορέα της κοινής γνώμης. Το αληθινό μέτρο.

Ο δρόμος προς την δημοκρατία λοιπόν τραχύς και η θυσία που απαιτείται αδιάγνωστος. Καλόν Άδη λοιπόν και στην θάλασσα του Μνημονίου που μας τρώει ο Σαμαράς καλύτερα να μην αντιδρούμε, να μην ταραζόμαστε, διότι όπως συμβουλεύουν οι Έμπειροι, ο βιασμός είναι πιο επώδυνος.

Ας τον απολαύσουμε.

Αμέθυστος.