HANS URS VON BALTHASAR--ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ (THEO-LOGIK) (33)

Συνέχεια από Τετάρτη, 2 Μαΐου 2018

                                           
                                    HANS URS VON BALTHASAR

                                     ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ  (THEOLOGIK)

                                                 Τρίτος Τόμος

             ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ  (DER GEIST DER WAHRHEIT)

        (Οι δύο προηγούμενοι τόμοι: 1) Αλήθεια τού κόσμου (Wahrheit der Welt), 2)    Αλήθεια τού Θεού (Wahrheit Gottes) )

                                                      Johannes Verlag, 1987

                                            3.  Η ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΔΥΑΔΑΣ

                                     γ)  Συγκεκριμένα και γενικά (καθολικά…)

Eίμαστε καλά ή τόχουμε χαμένο;

         Μ’ αυτό το ήδη συχνά διαπραγματευμένο θέμα φτάνουμε στο σημείο, όπου γίνονται πιο χειροπιαστά από οπουδήποτε αλλού τόσο η μοναδική προοπτική όσο και το συνεχές σκάνδαλο του Χριστιανισμού. Προοπτική, επειδή είναι πρόσωπο, ιστορικό πρόσωπο ο άνθρωπος, και όποια θρησκεία δεν το υπολογίζει αυτό, προσπερνά τον πραγματικόν άνθρωπο, αν δεν τον αμφισβητή ευθέως ή δεν τον διαλύη κιόλας (όπως οι διδασκαλίες τής ‘αναγέννησης’ – μετενσάρκωσης;…). Πώς μπορεί όμως να απαιτή καθολικήν ισχύ ένα ιστορικό πρόσωπο; Μπορεί φυσικά μόνον όταν μεταθέτη στο καθαρά πνευματικό επίπεδο την ουσία ή φύση του και θεωρεί ως έναν «τάφο» το σώμα, ή όταν θεωρή ως ένα ακόμη άβατο (Avatar) την Ενανθρώπηση, με τo οποίo και παραιτούμαστε πάλι απ’ τη συγκεκριμένη μοναδικότητα αυτού τού προσώπου. Αυτό το δίλημμα (Dilemma) είναι και ο ‘σταυρός’ (Crux) όλων τών μη χριστιανικών θρησκειών, και ‘λύνεται’ μόνον τριαδολογικά, και ακριβέστερα: πνευματολογικά (pneumatologisch). Δεν εργάζεται μόνο με το ένα, αλλά και με τα δυό του ‘χέρια’ ο Πατήρ. Κάτι που δεν γίνεται πουθενά αλλού, παρά σ’ αυτήν την ‘προοπτική’ σαφέστερο.

      1.  To ‘αίτημα’ του Ιησού ήταν στη διάρκεια της θνητής ζωής του, χωρίς αμφιβολία, ήδη ένα καθολικό ‘αίτημα’. Η αποστολή του (εκ μέρους τού Πατρός…) δεν είναι μια ανάμεσα στις άλλες, αλλά η τελική ‘αποστολή’, που περιέχει και υπερβαίνει ταυτόχρονα όλες τις υπόλοιπες. Κι αυτό δεν ‘συμβαίνει’ κατ’ αρχάς μετά την Ανάσταση («Μου εδόθη όλη η δύναμις… Θα είμαι μαζί σας μέχρι το τέλος τού κόσμου – μέχρι τής συντελείας τών αιώνων»), αλλά ήδη στη διάρκεια της θνητής ζωής του, όπου και ακούγονται οι εσχατολογικές λέξεις: «Εγώ όμως σάς λέω». Μπορεί να μιλά αλλά και να πράττη έτσι, επειδή αναπαύεται το Πνεύμα τού Θεού επάνω του, και τον «πνευματώνει» τόσο πολύ, ώστε να μπορή να «αγαλλιάται εν Αγίω Πνεύματι» (Λουκ. 10, 21) για την ‘εκτέλεση’ αυτού τού παραδόξου (Paradox) ‘πράγματος’ εκ μέρους τού Πατρός, το οποίο και θα παραμείνη ένα αιωνίως άλυτο αίνιγμα για τους σοφούς και τους έξυπνους (αυτού τού κόσμου…).   (( Λέει ο Λουκάς: «Υπέστρεψαν δε οι εβδομήκοντα μετά χαράς λέγοντες· Κύριε, και τα δαιμόνια υποτάσεται υμίν εν τω ονόματί σου. Είπε δε αυτοίς· εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα. ιδού δίδωμι υμίν την εξουσίαν τού πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν υμάς ου μη αδικήση. πλην εν τούτω μη χαίρετε, ότι τα πνεύματα υμίν υποτάσσεται· χαίρετε δε ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις ουρανοίς. Εν αυτή τή ώρα ηγαλλιάσατο τω πνεύματι ο Ιησούς και είπεν· εξομολογούμαί σοι, πάτερ, κύριε του ουρανού και της γης, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών, και απεκάλυψας αυτά νηπίοις· ναι, ο πατήρ, ότι ούτως εγένετο ευδοκία έμπροσθέν σου. και στραφείς προς τους μαθητάς είπε· πάντα μοι παρεδόθη υπό τού πατρός μου· και ουδείς επιγινώσκει τίς εστιν ο υιός, ει μη ο πατήρ, και τίς έστιν ο πατήρ, ει μη ο υιός και ώ εάν βούληται ο υιός αποκαλύψαι. Και στραφείς προς τους μαθητάς κατ’ ιδίαν είπε· μακάριοι οι οφθαλμοί οι βλέποντες ά βλέπετε. λέγω γαρ υμίν ότι πολλοί προφήται και βασιλείς ηθέλησαν ιδείν ά υμείς βλέπετε, και ουκ είδον, και ακούσαι ά ακούετε, και ουκ ήκουσαν» )) . Αυτό σημαίνει, πως εγείρει ήδη ως φορέας τού Πνεύματος το αίτημα της καθολικότητας, και πως μπορεί, ακόμα περισσότερο, να θεμελιώση ήδη στη θνητή του ύπαρξη   (( Δεν πιστεύουν! … ))   αυτήν την καθολικότητα, όχι μόνο στην ισχύ τών λόγων και των πράξεών του («Ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, οι λόγοι μου όμως όχι»), αλλά στη δοσμένη σ’ αυτόν προπάντων δυνατότητα, να αναλάβη την καθολική αμαρτία, ώστε να συμφιλιώση ολόκληρον τον κόσμο με τον Θεό (Β’ Κορ. 5, 15-21)· και να ‘προεξοφλήση’, ακόμα πιο ‘ισχυρά’, το πάθος του (τα όσα υπέστη…) εγκαθιστώντας την Ευχαριστία (Eucharistie), με την οποίαν και διαθέτει εκ των προτέρων «για τους πολλούς», καθιστώντας την μάλιστα απαραίτητη, τη ‘σωματικότητά’ του («Όποιος δεν τρώγει το σώμα μου και δεν πίνει το αίμα μου, δεν έχει την ζωή μαζί του»).[ Εννοούν τήν οριζόντια καθολικότητα. Οι Πατέρες εννοούν τήν αίδιο Αγία Τριάδα]

       Η αντίρρηση είναι ‘κοντά’: αν μπόρεσε αναμφίβολα να ενεργήση όλα αυτά εν Αγίω Πνεύματι ο ιστορικός Ιησούς, γιατί δεν επιτέλεσε ο ίδιος κι αυτήν την ήδη παρούσα καθολικότητα, αλλά την ‘άφησε’ όπως φαίνεται στο Άγιο Πνεύμα («θα σας οδηγήση το Πνεύμα σε όλην την αλήθεια»); Είναι λοιπόν διπλή η απάντηση σ’ αυτό το ‘δίκαιο’ ερώτημα. Απ’ τη μια, είχε ως πρωταρχική, ‘ένσαρκη’ αποστολή την ολοκλήρωση, μέσα στα χρονικά όρια μιας ανθρώπινης ζωής, συμπεριλαμβανομένου και του θανάτου και του «να είναι νεκρός», του τριαδικού έργου τής σωτηρίας ο Υιός. Και περιλαμβανόταν σ’ αυτήν την αποστολή και το «μίσος τού κόσμου», η μη αποδοχή του απ’ τους περισσότερους, η προ-υφιστάμενη (; - pro-existente) ζωή, πάθος και θάνατος. Το ότι έπρεπε όλ’ αυτά να συμβούν μέσα σ’ αυτά τα όρια και μόνο μ’ αυτήν την ‘αποτυχία’, αυτό ήταν ‘απαραίτητο’, και ολοκληρωνόταν (“consummatum est”) ακριβώς με τη μορφή αυτού τού θανάτου, που περιέκλειε μεν την καθολικότητα («να τραβήξω όλους προς εμένα»), δεν μπορούσε όμως και να την ‘επενεργήση’  . Εδώ βρίσκεται μάλιστα και το δεύτερο μέρος τής απάντησης: η αναληφθείσα απ’ το Άγιο Πνεύμα, απ’ το Πάσχα και την Πεντηκοστή, καθολικοποίηση των όσων επιτέλεσε ο Χριστός, δεν μπορεί κατά κανέναν τρόπο να συντελεσθή – επειδή παρίστατο (ακριβώς…) ήδη στους καθολικούς λόγους και πράξεις τού Ιησού το Πνεύμα – χωρίς την, όχι απλώς παθητική, αλλά ενεργητική παρουσία και ‘επίδραση’ του Υιού, όπως το αποδεικνύει (εξάλλου…) με το τετραπλό του «όλοι» («όλη η εξουσία, όλοι οι λαοί, να τα τηρήτε όλα, όλες τις ημέρες μέχρι το τέλος») περισσότερο κι από σαφώς το τέλος τού κατά Ματθαίον Ευαγγελίου    (( «Οι δε ένδεκα μαθηταί επορεύθησαν εις την Γαλιλαίαν, εις το όρος ού ετάξατο αυτοίς ο Ιησούς. και ιδόντες αυτόν προσεκύνησαν αυτώ, οι δε εδίστασαν. και προσελθών ο Ιησούς ελάλησεν αυτοίς λέγων· εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. πoρευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν· και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως τής συντελείας τού αιώνος. αμήν.» )) .

      Γιατί είναι βέβαια σωστό και ισχύει, ότι δεν αναστήθηκε ο ίδιος ακριβώς (‘μόνος’ του…) ως νεκρός απ’ τους νεκρούς, όπως και δεν είχε ενσαρκωθή ο ίδιος (‘μόνος’ του…), ο Ιησούς· το τονίζει μάλιστα ξεκάθαρα (μονοσήμαντα!...) η Γραφή, πως είναι ο Θεός (ο Πατήρ), που ανιστά «με το Άγιο Πνεύμα» τον Υιό (Ρωμ. 8, 11)    (( Ας παραθέσουμε πάλι τί γράφει ο Παύλος, για να ‘ξεφύγουμε’ απ’ το ‘εργαστήριο’ του Φράνκενσταϊν…  «… υμείς δε ουκ εστέ εν σαρκί, αλλ’ εν πνεύματι, είπερ Πνεύμα Θεού οικεί εν υμίν. ει δέ τις Πνεύμα Χριστού ουκ έχει, ούτος ουκ έστιν αυτού. ει δε Χριστός εν υμίν, το μεν σώμα νεκρόν δι’ αμαρτίαν, το δε πνεύμα ζωή δια δικαιοσύνην. ει δε το Πνεύμα τού εγείραντος Ιησούν εκ νεκρών οικεί εν υμίν, ο εγείρας τον Χριστόν εκ νεκρών ζωοποιήσει και τα θνητά σώματα υμών δια το ενοικούν αυτού Πνεύμα εν υμίν» …  Το Πνεύμα τού Θεού δεν ταυτίζεται με την υπόσταση του Αγίου Πνεύματος, και προχωρώντας χωρίς αυτήν τη ‘διάκριση’, πέφτουν από λάκκο σε λάκκο Λατίνοι και Προτεστάντες… )) . Καθ’ όσον είναι ένα νεκρό σώμα ο Ιησούς   (( ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! … )) , δεν μπορεί ο ίδιος να αναστηθή· απ’ την άλλη όμως πλευρά, δεν μπορεί ασφαλώς να αναφέρεται μονόπλευρα στη θεϊκή φύση τού Υιού ο λόγος: «Δίνω ελεύθερα την ζωή μου, κι έχω τη δύναμη να την ξαναποκτήσω» (Ιωάν. 10, 17 κ.ε.). Μιλάει εδώ ως Θεάνθρωπος ο Ιησούς, και το Πνεύμα που τον ανασταίνει είναι και δικό του Πνεύμα. Το ότι αποδίδεται κατ’ αρχάς στην «υπέρμετρη δύναμη» του Πατρός η Ανάσταση, αυτό στηρίζεται στην παραδεδομένη ‘ιδέα’ περί Θεού (Γιαχβέ), «που ζωοποιεί τούς νεκρούς και καλεί στο όν το μη όν» (Ρωμ. 4, 17). Μ’ αυτό το ‘σύνθετα’ τριαδικό γεγονός (τής Αναστάσεως...) ξεκινά ασφαλώς η αναγγελμένη απ’ τον Ιησού εποχή τού Πνεύματος, που θα οδηγήση σε όλην την αλήθεια· πρόκειται όμως πάντοτε και για το Πνεύμα που ενεφύσησε στους Μαθητές ο Ιησούς    (( Σαφής η σύγχυση… Ας μελετήσουμε με προσοχή και τους λόγους τού αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά… )) , το οποίο και δηλώνει την ίδια του, όχι μόνον παθητική, αλλά ενεργητική παρουσία. Ακόμα κι αν ολοκληρώθηκε η επίγεια μέσα στον χρόνο αποστολή τού Ιησού, δεν ‘παρακολουθεί’ απλώς παθητικά την καθολικοποίησή της, αλλά «βασιλεύει, μέχρι να θέση όλους τούς εχθρούς του υπό τούς πόδας του» (Α’ Κορ. 15, 25), το οποίο και περιγράφεται ως μια έξοδος ακριβώς στη μάχη στην Αποκάλυψη (19, 11. 17, 14).

     Αυτό το «βασιλεύειν» είναι ωστόσο ουσιαστικά κάτι που απόκειται ως ‘γεγονός’ στο Πνεύμα: να ‘ξεδιπλώση’ δηλ. τους «κρυμμένους» συνολικά στον Χριστό «θησαυρούς» τού Θεού, με τη δική του (του Πνεύματος!...) ελευθερία και δύναμη, σύμφωνα με το δικό του, και κανενός ανθρώπου σχέδιο και κρίση, μέσα στους αιώνες αυτού τού κόσμου    (( Όλη η αίρεση της «οικονομίας τού Αγίου Πνεύματος», που δεν ενώνει πλέον τούς πιστούς, αλλά τούς κρατά διαχωρισμένους και ψευδο-ενωμένους με μιαν ανύπαρκτη, ακόμα και ανθρωπίνως, ‘αγάπη λύκων’, όπως σχολιάζει ακριβέστατα ο Αμέθυστος… Όλη η προσπάθεια για μια σύγχρονη παγκόσμια θρησκεία μέσα στην παγκόσμια διακυβέρνηση, στην οποία ‘προσπάθεια’ έχουν ήδη υποκύψει και ‘συμ-προσπαθούν’ και ημέτεροι, δήθεν τελικά ‘επίσκοποι’, και δήθεν διανοούμενοι - ‘θεολόγοι’… Είτε από άγνοια και αγραμματοσύνη και ημιμάθεια, είτε από φιλοδοξία τού κόσμου αυτού, είτε και από κακία και ανοησία… Είναι όλα μπροστά μας, δεν κρύβονται, μήπως και κάποιοι από εμάς έστω έρθουν εις εαυτόν… Όστις θέλει, είπε ο Κύριος… )) . Κι αν «συμπληρώθηκε» (αν «τερματίστηκε»…) με τον «θάνατο του τελευταίου τών Αποστόλων» ως ιστορικού μάρτυρα η Αποκάλυψη του Χριστού, δεν «συμπληρώθηκε» («τερματίστηκε»…) ωστόσο ποτέ η Αποκάλυψη του Πνεύματος· κι αν δεν ‘κατακρατά’ από καμμιά γενιά κάτι απ’ την πληρότητα του Χριστού το Πνεύμα, αλλά φανερώνει πάντοτε όλον τον θησαυρό τής αλήθειας – ‘εξηγώντας’ τη θεϊκή αγάπη εν Ιησού Χριστώ - , μένει ωστόσο ελεύθερο, να φωτίση πάντοτε με καινούργια φώτα   (( προβολείς;… ))   αυτό το Όλον, και το εσώτατο μάλιστα κέντρο του, έτσι ώστε, όχι μόνο να διατηρή συνεχώς τον χαρακτήρα τού «καινούργιου» το ίδιο το Όλον, αλλά να τον αποκτά συνεχώς εκ νέου μ’ αυτούς τούς συνεχώς καινούργιους ‘φωτισμούς’ (‘διαλευκάνσεις’ και ‘διευκρινίσεις’…)   (( Εδώ στηρίζεται και η ‘περίφημη’ κακοδοξία, ότι η Εκκλησία «ακούει συνεχώς την εποχή της, και προσαρμόζεται και απαντά σ’ αυτήν»… )) . Θα επανέλθουμε όμως και σ’ αυτό το θέμα.

      Το ότι δεν παύουν όμως να επενεργούν μαζί τα «δυό χέρια τού Πατρός», αυτό φαίνεται καλύτερα από παντού στο μυστήριο της Ευχαριστίας (Mysterium der Eucharistie). Όσο κι αν δίνουμε τόση μεγάλην ακόμα αξία στην επίκληση (Epiklese) του Αγίου Πνεύματος, το Άγιο Πνεύμα δεν επενεργεί μόνο του το θαύμα τής σωματικής παρουσίας τού Χριστού, αλλά ενωμένο αρρήτως εσωτερικά με τον Υιό, ο οποίος και υποσχέθηκε να στείλη από κοινού με τον Πατέρα το Άγιο Πνεύμα στους Μαθητές: «Εγώ φεύγω και θα ξαναγυρίσω σε σας» (Ιωάν. 14, 28). Και: «Όποιος με αγαπά…, θα τον αγαπήση και ο Πατέρας μου και θα έρθουμε και θα κατοικήσουμε σ’ αυτόν» (ό.π. 14, 23). Το ότι κατοικεί πνευματικά σε μας ο Χριστός – και θα το περιμέναμε κατ’ αρχάς απ’ την ενέργεια του Πνεύματος αυτό – είναι ήδη πολύ· αλλά το ότι έρχεται, πέρα απ’ αυτό, και «σωματικά» (“somatikos”) σε μας, αυτό είναι κάτι ακόμα μεγαλύτερο για τους Έλληνες, και ‘απαιτείται’ κιόλας, αν πρέπη να καταστήση, μαζί με το Άγιο Πνεύμα, τόσο ως «σώμα του» όσο και ως «ναό τού Πνεύματός του» την Εκκλησία του. Αυτό που ‘αναπαρίσταται’ με την ενέργεια του Πνεύματος, είναι η ήδη πάντοτε επενεργούμενη απ’ το Πνεύμα ‘σωματικότητα’, αλλά και η εντελώς πλέον ‘διαπερασθείσα’ απ’ το Πνεύμα ‘ανθρωπινότητα’ του Χριστού· ο οποίος και καθίσταται σωματικά ένα «ζωοποιό Πνεύμα» (Α’ Κορ. 15, 45)    (( Γράφει ο απόστολος Παύλος: «…ούτω και η ανάστασις των νεκρών. σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία· σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν δόξη· σπείρεται εν ασθενεία, εγείρεται εν δυνάμει· σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν. έστι σώμα ψυχικόν, και έστι σώμα πνευματικόν. ούτω και γέγραπται· εγένετο ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ εις ψυχήν ζώσαν· ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν. αλλ’ ου πρώτον το πνευματικόν, αλλά το ψυχικόν, έπειτα το πνευματικόν. ο πρώτος άνθρωπος εκ γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο Κύριος εξ ουρανού. οίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί, και οίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι· και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα τού χοϊκού, φορέσομεν και την εικόνα τού επουρανίου»… - Όπως βλέπουμε, η σύγχυση μεταξύ πνεύματος του Θεού (ο Θεός πνεύμα εστίν…) και Αγίου Πνεύματος, που υπάρχει μέσα σε ‘χοντροκέφαλους’ ανθρώπους, τους οδηγεί αναπόφευκτα σε σωρεία αυθαιρεσιών και ‘αιρέσεων’… Και ‘χάνεται’, αλλίμονο,  όλη η δωρεά και η ελπίδα τής σωτηρίας μας… )) , χωρίς να ‘ψεύδονται’ παρ’ όλ’ αυτά τα λόγια τής μεταβολής (στη θεία Ευχαριστία…), που μιλούν για το «σώμα που θυσιάστηκε» και το «αίμα που εκχύθηκε» του Χριστού, με τα οποία δεν εννοείται βέβαια κάποια ιστορική ανάμνηση, αλλά μια παρούσα πραγματικότητα    (( Η ανάμνηση του Κυρίου δεν είναι ‘ιστορική’, αλλά ακριβώς ‘παρούσα πραγματικότητα’… «Μεμνημένοι τοίνυν τής σωτηρίου ταύτης εντολής (Λάβετε φάγετε… και πίετε εξ αυτού πάντες…) και πάντων τών υπέρ ημών γεγενημένων· του Σταυρού, του Τάφου, της τριημέρου Αναστάσεως, της εις ουρανούς αναβάσεως, της εκ δεξιών καθέδρας, της δευτέρας και ενδόξου πάλιν παρουσίας… Τα σα εκ των σών σοί προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα»… Είναι πάντα αδιέξοδοι οι δρόμοι τής ανθρωπίνης ‘αιρέσεως’… )) .

      Το ερώτημα τώρα: «Δεν μπορεί να τα κάνη όλα αυτά μόνος του ο Χριστός;»   (( Είπαμε: Δεν πιστεύουν στον έναν Θεό… )) , δεν έχει κανένα νόημα ούτε κατά την Ταπείνωση ούτε κατά την Ανύψωση του Χριστού· γιατί και τα δυό ‘αποδείχτηκαν’ με όσα έχουν ειπωθή (απ’ τη Γραφή; με τα λόγια της Γραφής;…)· μόνον η «κατάστασή» του (“Status”!), και άρα και η σχέση του προς το Πνεύμα, που είναι πάντοτε παρόν σ’ Αυτόν, έχει αλλάξει    (( Από ανοησία σε ανοησία… Και πώς να μην προσέξουμε και την ‘καταστροφή’ που έγινε και στα καθ’ ημάς με όλην αυτήν την ‘ιστορία’ με τις ‘σχέσεις’… )) .

      ( συνεχίζεται )

ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΩΝ ΤΟΥ ΖΗΣΗ, ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΟΝΤΡ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΜΕ ΣΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ. 
ΤΟ ΒΑΘΥ ΠΗΓΑΔΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.
ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Αμέθυστος