Το εμβόλιο κοβίντ της Oxford λειτούργησε στους πίθηκους; Όχι πραγματικά

 William A. Haseltine

Την επόμενη ημέρα που εμφανίστηκαν τα δεδομένα από τον κατασκευαστή εμβολίων, η Sinovac έδειξε πλήρη προστασία των πιθήκων rhesus από το υποψήφιο εμβόλιο (ολόκληρα αδρανοποιημένα σωματίδια ιού SARS-CoV-2), επιστήμονες από το Ινστιτούτο Jenner στην Οξφόρδη εξέδωσαν δελτίο τύπου ανακοινώνοντας ότι το εμβόλιο τους (ένας αδενοϊός) εμβόλιο βασισμένο σε φορέα που έφερε την πρωτεΐνη ακίδα SARS-CoV-2) δούλεψε για την προστασία των πιθήκων rhesus και ότι προχώρησαν σε δοκιμές μεγάλης κλίμακας για την ανθρώπινη ασφάλεια. Εκείνη την εποχή, τα τεκμηριωτικά δεδομένα δεν ήταν διαθέσιμα. Τώρα είναι, με τη μορφή προεκτύπωσης BioRxiv της 13ης Μαΐου. 

Υποστηρίζουν τα δεδομένα την αξίωση;

Όχι πραγμα τικά.

In this picture taken on April 29, 2020, an engineer works at the Quality Control Laboratory on an ... [+]

 AFP VIA GETTY IMAGES

Όλοι οι εμβολιασμένοι πίθηκοι που υποβλήθηκαν σε θεραπεία με το εμβόλιο της Οξφόρδης μολύνθηκαν όταν προκλήθηκαν, όπως κρίνεται από την ανάκτηση γονιδιωματικού RNA ιού από ρινικές εκκρίσεις. Δεν υπήρχε διαφορά στην ποσότητα του ιικού RNA που ανιχνεύθηκε από αυτήν την τοποθεσία στους εμβολιασμένους πιθήκους σε σύγκριση με τα μη εμβολιασμένα ζώα. 

Δηλαδή, όλα τα εμβολιασμένα ζώα μολύνθηκαν. Αυτή η παρατήρηση έρχεται σε έντονη αντίθεση με τα αποτελέσματα που αναφέρθηκαν από τη δοκιμή Sinovac. Στην υψηλότερη δόση που μελετήθηκε, δεν ανακτήθηκε ιός από εμβολιασμένους πιθήκους από το λαιμό, τον πνεύμονα ή το ορθό των εμβολιασμένων ζώων.

Υπάρχει ένα δεύτερο ενοχλητικό αποτέλεσμα της δημοσίευσης της Οξφόρδης. Ο τίτλος του εξουδετερωτικού αντισώματος, όπως κρίνεται από την αναστολή της αντιγραφής του ιού από διαδοχικές αραιώσεις ορού όπως αναφέρεται, είναι εξαιρετικά χαμηλός. Συνήθως, τα εξουδετερωτικά αντισώματα σε αποτελεσματικά εμβόλια μπορούν να αραιωθούν περισσότερο από χίλιες φορές και να διατηρήσουν τη δραστηριότητα. Σε αυτά τα πειράματα ο ορός μπορούσε να αραιωθεί μόνο κατά 4 έως 40 φορές πριν χαθεί η εξουδετερωτική δραστηριότητα. Και πάλι, αντίθετα, ο τίτλος των εξουδετερωτικών αντισωμάτων στον ορό αυτών που εμβολιάστηκαν με ολόκληρο απενεργοποιημένο SARS-CoV-2 ήταν υψηλός.

Ποιο είναι λοιπόν το επιχείρημα για την προώθηση του εμβολίου με τον αδενοϊό φορέα SARS-CoV-2 spike protein;

Οι συγγραφείς παρουσιάζουν ενδείξεις ότι, παρόλο που το εμβόλιο δεν προστατεύει τα ζώα από μόλυνση, μετριάζει την ασθένεια.

Τα εμβολιασμένα ζώα και οι μάρτυρες παρακολουθήθηκαν για κλινικά σημεία λοίμωξης για επτά ημέρες μετά τη μόλυνση. Ένα κλινικό σημάδι μόλυνσης σε πιθήκους rhesus είναι ο ρυθμός αναπνοής. Οι πίθηκοι που πάσχουν από λοίμωξη SARS-CoV-2 αναπνέουν πιο γρήγορα από το κανονικό. Με αυτό το μέτρο 3 από τους 6 εμβολιασμένους πιθήκους ήταν κλινικά άρρωστοι, οι υπόλοιποι τρεις δεν ήταν κλινικά διακριτοί από τα μη εμβολιασμένα ζώα.

Μια δεύτερη ένδειξη είναι η μέτρηση της ποσότητας του ιού στους πνεύμονες (βρογχική πλύση). Το ιικό RNA ανιχνεύθηκε στη βρογχική πλύση σε 2 από τα 6 εμβολιασμένα ζώα και και στα τρία μη εμβολιασμένα ζώα, υποδηλώνοντας και πάλι μόνο μερική προστασία.

Την 7η ημέρα μετά την πρόκληση τα ζώα υποβλήθηκαν σε ευθανασία και εξετάστηκαν για βλάβη στους πνεύμονες. Δύο από τα τρία μη εμβολιασμένα ζώα «ανέπτυξαν κάποιο βαθμό διάμεσης πνευμονίας» όπως κρίθηκε από την παθολογική εξέταση των πνευμόνων. Δεν παρατηρήθηκε τέτοια βλάβη σε κανένα από τα εμβολιασμένα ζώα.

Είναι ενθαρρυντικό ότι δεν παρατηρήθηκε ένδειξη αύξησης της νόσου που προκαλείται από εμβόλιο ούτε στο εμβόλιο Sinovac ούτε στις δοκιμές της Οξφόρδης. Ωστόσο, η εμπειρία με άλλα εμβόλια μας λέει ότι δεν αποτελεί απόλυτη εγγύηση ότι αυτό θα ισχύει για τους ανθρώπους.

Τι βγαίνει απο αυτά τα δεδομένα; Είναι ξεκάθαρο ότι το εμβόλιο δεν παρείχε αποστειρωτική ανοσία στην πρόκληση του ιού, το χρυσό πρότυπο για οποιοδήποτε εμβόλιο. Μπορεί να παρέχει μερική προστασία.

Το ερώτημα λοιπόν είναι: Η μερική προστασία θα είναι αρκετή για τον έλεγχο της πανδημίας COVID-19; Αυτή είναι μια ανοιχτή ερώτηση. Για μια απάντηση μπορούμε να δούμε άλλες ασθένειες για τις οποίες υπάρχουν μόνο μερικώς αποτελεσματικά εμβόλια - HIV, φυματίωση και ελονοσία. Οι απαντήσεις δεν είναι ενθαρρυντικές, εκτός ίσως για την προστασία της παιδικής ελονοσίας.

Ποιες είναι οι πιθανές επιπτώσεις σε άλλες δοκιμές εμβολίων; Γνωρίζουμε ότι ο αδενοϊός είναι ένας καλός φορέας για την πρόκληση προστατευτικών αποκρίσεων για γονίδια που κωδικοποιούν πρωτεΐνες άλλων ιών, στην πραγματικότητα καλύτερα από πολλά άλλα. Αυτό στη συνέχεια εγείρει το ερώτημα αν αρκούν οι στρατηγικές εμβολίων που βασίζονται στην παροχή ιογενών αντιγόνων από νουκλεϊκά οξέα, είτε είναι DNA είτε RNA. 

Από τα δημοσιευμένα δεδομένα, το νουκλεϊκό οξύ επιλεγμένων ιογενών γονιδίων και η τεχνολογία απελευθέρωσης πρωτεϊνών φαίνεται κατώτερο από την προσέγγιση ενός εμβολίου με ολόκληρο αδρανή ιό.

Ποιες είναι λοιπόν οι επιλογές για την ομάδα της Οξφόρδης; Προχωράτε με ένα εμβόλιο που είναι γνωστό ότι είναι μερικώς αποτελεσματικό στην καλύτερη περίπτωση, ένα που ήδη γνωρίζουμε προκαλεί κακές εξουδετερωτικές απαντήσεις; Εργάζεστε για τη βελτίωση της ανοσογονικότητας του τρέχοντος εμβολίου; Προσπαθείτε με συνδιασμούς δύο ή περισσότερων εμβολίων, μια πρωταρχική στρατηγική ενίσχυσης;

Αυτές οι ερωτήσεις είναι ακόμη πιο μεστές από όσα ήδη γνωρίζουμε σχετικά με την πολυπλοκότητα των αντισωμάτων σε φυσικές λοιμώξεις. Για παράδειγμα, γνωρίζουμε στην περίπτωση του SARS και άλλων λοιμώξεων του κοροναϊού ότι ακόμη και υψηλοί τίτλοι εξουδετερωτικών αντισωμάτων εξασθενούν γρήγορα με την πάροδο του χρόνου. Πόσο καιρό μπορούμε να περιμένουμε να προστατεύουν τα αντισώματα που εξουδετερώνονται ασθενώς;

Γνωρίζουμε ποια είναι η δημόσια απάντηση του ομίλου της Οξφόρδης και των συνεργατών τους. Προχωρήστε με πλήρη ταχύτητα στην ανθρώπινη ασφάλεια και στη συνέχεια δοκιμές αποτελεσματικότητας. Ο χρόνος θα δείξει εάν αυτή είναι η καλύτερη προσέγγιση. Δεν θα στοιχηματίσω σε αυτό.

πηγή

Did The Oxford Covid Vaccine Work In Monkeys? Not Really

William A. Haseltine

I am a scientist, businessman, author, and philanthropist. 

For nearly two decades, I was a professor at Harvard Medical School and Harvard School of Public Health where I founded two academic research departments, the Division of Biochemical Pharmacology and the Division of Human Retrovirology. 

I am perhaps most well known for my work on cancer, HIV/AIDS, genomics and, today, on COVID-19. My autobiography, My Lifelong Fight Against Disease, publishes this October. I am chair and president of ACCESS Health International, a nonprofit organization I founded that fosters innovative solutions to the greatest health challenges of our day. 

Each of my articles at Forbes.com will focus on a specific healthcare challenge and offer best practices and innovative solutions to overcome those challenges for the benefit of all.

 Αλήθεια