Ας διαβάσουμε τα αποτελέσματα μιας ανάλυσης δημοσκόπησης που διεξήγαγε η αντίστοιχη ισπανική υπηρεσία της Istat σχετικά με τις συνήθειες και τις πεποιθήσεις του πληθυσμού αυτής της χώρας, τόσο παρόμοιες με τις δικές μας. Το συμπέρασμα είναι αποκαρδιωτικό, αν και κάθε άλλο παρά απροσδόκητο: ένα υποταγμένο και γονατισμένο κοπάδι, έτοιμο να πιστέψει και να δεχτεί κάθε ανοησία, αρκεί να είναι κάτι «καινούργιο», απλωμένο με τη δύναμη της επικοινωνίας και τη γοητεία της μόδας. Οκτώ στους δέκα ερωτηθέντες παραδέχονται ότι «προτιμούν να ακολουθούν την πλειοψηφία, ακόμα κι αν διαφωνούν, από φόβο μήπως περιθωριοποιηθούν». Είναι εκπληκτικό πώς το συλλογικό πνεύμα έχει συνθλίψει τόσο βαθιά έναν παραδοσιακά επαναστατημένο λαό, έως ότου μετατραπεί σε ανθρώπινο χυλό που φοβάται να εκφράσει τη διαφωνία «λόγω των επιπτώσεων που μπορεί να έχει στη ζωή μας».
Πικρή ήττα για την ιδέα της ελευθερίας, που τρέφεται από αντιθέσεις. Η μελέτη περιέχει συγκλονιστικές αποκαλύψεις. Μια ερώτηση αφορούσε τις διατροφικές συνήθειες την εποχή της διαφημιστικής πίεσης και της κοινωνικής μόδας. Η πλειοψηφία απάντησε ότι θα έτρωγε τα αγαπημένα τους φαγητά χωρίς περιορισμούς, αν δεν υπήρχε η υγιεινή «αφήγηση» και οι τρέλες της Ατζέντας του 2030, που καλεί τους καταναλωτές εντόμων και άλλων τέρψεων που δεν σχετίζονται με τις κλίσεις του είδους μας.
Μια κοινή φιλοδοξία είναι «να έχουμε στενές σχέσεις με διαφορετικούς ανθρώπους». Εδώ είναι ένα αποφασιστικό σημείο: η σεξουαλική ασυδοσία αποκομμένη από συναισθήματα και κανόνες είναι ακριβώς αυτό που θέλουν οι ιδιοκτήτες του κοπαδιού. Είμαστε τόσο χειραγωγημένοι και πειθήνιοι που εισάγουμε τις κατευθυντήριες γραμμές του συστήματος σαν να ήταν οι δικές μας επιθυμίες. Η έρευνα περιλαμβάνει μια σειρά πληροφοριών που σκιαγραφούν ένα ανθρώπινο τοπίο, το οποίο μπορούμε να επεκτείνουμε στην Ιταλία, την υπόλοιπη Ευρώπη και την κατεστραμμένη Δύση: επτά στους δέκα Ισπανούς παραδέχονται ότι τα κοινωνικά δίκτυα (Facebook, Twitter, Instagram) καθορίζουν τον τρόπο δράσης και σκέψης τους. Περισσότεροι από τους μισούς υποβάλλονται σε δίαιτες ή αισθητικές προσαρμογές προκειμένου «να μην απορριφθούν». Σχεδόν οι μισοί ακολουθούν τηλεοπτικές σειρές μόδας. Ένα πανόραμα που περιγράφει κρετινοποιημένες μάζες, παλινδρομημένες στην παιδική ηλικία, ετεροκατευθυνόμενες.
Μια άλλη γροθιά στο στομάχι είναι η απάντηση για τον ρόλο της οικογένειας. Θα ήταν σημαντικό να γνωρίζουμε πώς έγινε η ερώτηση, αλλά η πιο διαδεδομένη άποψη είναι: «η οικογένεια είναι ένα σημαντικό εμπόδιο για την ανεξαρτησία μας». Η ανθρώπινη βλέννα στην οποία έχουμε περιέλθει κυριολεκτικά μοιράζεται όλες τις οδηγίες, όλα τα κλισέ της κουλτούρας που επιβλήθηκε τον τελευταίο μισό αιώνα. Αποκηρύσσει οικειοθελώς την οικογένεια, τον φυσικό θεσμό που θα μπορούσε να τη σώσει από μια ύπαρξη στερημένη νοήματος και κατεύθυνσης, για να μην έχει εμπόδια σε μια αφηρημένη ανεξαρτησία, που αποτελείται από ακραίο υποκειμενισμό, την επιθυμία για «πραγμάτωση, ολοκλήρωση» και τη θέληση να διαλύσει όλους τους δεσμούς. Δεν είναι περίεργο αν κάθε ανοησία και βρωμιά που προέρχονται από το κέντρο της αυτοκρατορίας γίνονται γρήγορα μια μόδα που ακολουθείται με τρελό ενθουσιασμό αγέλης. Ας σκεφτούμε το Halloween, που έχει αντικαταστήσει τη γιορτή των αγίων και την ιεροπρέπεια των νεκρών με πάρτι που βασίζονται σε σατανικές μεταμφιέσεις. Οι κολοκύθες που τρυπήθηκαν για την κατασκευή ανθρωπόμορφων αντικειμένων είναι η αλληγορία των άδειων κεφαλιών μας γεμάτες με πριονίδι που παρέχεται σε υψηλή τιμή από το σύστημα. Από την άλλη πλευρά, επιτρέψαμε στον εαυτό μας να εμβολιαστεί με σκευάσματα που δεν μας έχουν ανοσοποίησαν από την πανδημία και μάλιστα μας έπεισαν ότι η αύξηση της θνησιμότητας -χωρίς να υπολογίζονται οι θάνατοι "με" ή "για" Covid- προκαλείται από την κλιματική αλλαγή που παράγεται από τον κακό άνθρωπο, τον ίδιο, εξάλλου, αναδιαμορφωμένο με πλάνα "trick or treat". Παραδίδουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας σε κατά συρροή αρπακτικά που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι η οικογένεια καταστέλλει την αυτονομία και την ανεξαρτησία. Στο βιβλίο με τίτλο The Abolition of Man ("Κατάργηση του ανθρώπου"), ο C.S. Lewis έγραψε ότι θα ερχόταν η στιγμή που «χειραγωγοί οπλισμένοι με τις δυνάμεις ενός παντοδύναμου κράτους και μιάς ακαταμάχητης επιστημονικής τεχνολογίας» θα αναμόρφωναν εντελώς τις γενιές. Ήρθε εκείνη η στιγμή. Είμαστε ένα παιδαριώδες πλήθος που παρασύρεται, μια άμορφη μάζα που δέχεται άκριτα κάθε καινοτομία που έρχεται από ψηλά. Νεκρά φύλλα που τά φυσούσε ο άνεμος. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά χαρακτηριστικά της σημερινής κοινωνίας είναι η τεράστια ταχύτητα με την οποία κάποια νέα, παράξενη και ασυνήθιστη ιδέα επιτυγχάνει ευρεία αποδοχή, όσο παράλογη κι αν είναι. Αρκεί η τηλεόραση και τα κοινωνικά δίκτυα να εκτοξεύσουν ένα επαναλαμβανόμενο μήνυμα, τυλιγμένο σε μια σαγηνευτική αφήγηση, κατά προτίμηση «καλοσύνης», για να γίνει αποδεκτή μια ιδέα γρήγορα και χωρίς καμία κριτική κρίση. Μια ακόμη γροθιά στο στομάχι είναι η απάντηση σχετικά με το ρόλο της οικογένειας. Θα ήταν σημαντικό να γνωρίζουμε πώς τέθηκε η ερώτηση, αλλά η πιο κοινή άποψη είναι: "η οικογένεια αποτελεί σημαντικό εμπόδιο για την ανεξαρτησία μας". Ο ανθρώπινος βλεννογόνος στον οποίο έχουμε περιοριστεί μοιράζεται αυτολεξεί όλες τις παραδόσεις, όλα τα κλισέ της κουλτούρας που επιβλήθηκε τον τελευταίο μισό αιώνα. Αποποιείται μάλιστα οικειοθελώς την οικογένεια, τον φυσικό θεσμό που θα μπορούσε να το σώσει από μια ύπαρξη στερημένη νοήματος και κατεύθυνσης, προκειμένου να μην έχει κανένα εμπόδιο σε μια αφηρημένη ανεξαρτησία, που αποτελείται από τον άκρατο υποκειμενισμό, την επιθυμία για "ολοκλήρωση" και τη θέληση να διαλύσει κάθε δεσμό. Δεν είναι περίεργο αν κάθε ανοησία και βλακεία που προέρχεται από το κέντρο της αυτοκρατορίας γίνεται αμέσως μόδα και ακολουθείται με άκαμπτο ενθουσιασμό αγέλης. Σκεφτείτε το Halloween, που αντικατέστησε τη γιορτή των αγίων και την ιεροπρέπεια των νεκρών με γιορτές που βασίζονται σε σατανιστικές μεταμφιέσεις. Οι κολοκύθες που τρυπούνται για να γίνουν ανθρωπόμορφα αντικείμενα είναι η αλληγορία των άδειων κεφαλιών μας που γεμίζουν με πριονίδι που προμηθεύεται με μεγάλα έξοδα το σύστημα. Από την άλλη πλευρά, επιτρέψαμε να εμβολιαστούμε με σκευάσματα που δεν μας ανοσοποίησαν από την πανδημία και μας έπεισαν ακόμη και ότι η αύξηση της θνησιμότητας -χωρίς να υπολογίζονται οι θάνατοι "με" ή "για" το Covid- οφείλεται στην κλιματική αλλαγή που παράγει ο κακός άνθρωπος, ο ίδιος, άλλωστε, αναδιαμορφώνεται από τους κορόιδους. Παραδίδουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας σε κατά συρροή αρπακτικά που κάνουν να πιστεύουν ότι η οικογένεια καταπιέζει την αυτονομία και την ανεξαρτησία. Στην "Κατάργηση του ανθρώπου", ο C.S. Lewis έγραψε ότι θα έρθει η ώρα που "οι χειραγωγοί οπλισμένοι με τις εξουσίες ενός κράτους που τα κατακλύζει όλα και μιας ακαταμάχητης επιστημονικής τεχνολογίας" θα αναδιαμορφώσουν πλήρως τις γενιές. Αυτή η στιγμή έχει φτάσει. Είμαστε ένα παιδαριώδες πλήθος που παρασύρεται, μια άμορφη μάζα που δέχεται άκριτα κάθε καινοτομία από τα πάνω. Νεκρά φύλλα στο έλεος του ανέμου. Ένα από τα πιο εκπληκτικά χαρακτηριστικά της σημερινής κοινωνίας είναι η τεράστια ταχύτητα με την οποία ορισμένες νέες, παράξενες και ασυνήθιστες έννοιες ή ιδέες επιτυγχάνουν ευρεία αποδοχή, όσο παράλογες και αν είναι. Αρκεί η τηλεόραση και τα κοινωνικά δίκτυα να στείλουν ένα επαναλαμβανόμενο μήνυμα, τυλιγμένο σε μια πιασάρικη, κατά προτίμηση "αισθαντική" αφήγηση, για να γίνει μια ιδέα γρήγορα και χωρίς κριτική κρίση αποδεκτή. Κάθε φορά νέες πεποιθήσεις - συχνά ανόητες ή τρελές - εμφανίζονται από το πουθενά, εξαπλώνονται και καταφέρνουν να σπάσουν κάθε αγκυροβόλιο όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά και στην κοινή λογική, στη λογική, στην πιο προφανή αλήθεια, σαν η σκέψη να παρασύρεται ανάμεσα στα συναισθήματα και τις μόδες.
Οι κατευθυντήριες γραμμές του νηπιακού και του συλλογικού πνεύματος είναι ο εξαναγκασμός για επανάληψη και η πολιτικά ορθή γλώσσα που πλέον ούτε καν την αντιλαμβανόμαστε. Νέες λέξεις, έννοιες, πεποιθήσεις, νέες συνήθειες προκύπτουν ξαφνικά, ασταθείς και ευμετάβλητες. Κάποιες λέξεις αντικαθίστανται από άλλες - επινοημένες - καθώς ξαφνικά κρίνονται προσβλητικές για κάποιον ή λογοκρίνονται ως ρατσιστικές, σεξιστικές, μεροληπτικές, παρά το γεγονός ότι «πριν» δεν φαίνονταν έτσι.
Ο αριθμός των «ταυτοτήτων φύλου» αυξάνεται κατακόρυφα, περιμένοντας να ξεπεραστούν την επόμενη μέρα. Η γενική συναίνεση είναι το σημάδι της ευρείας συμμόρφωσης και της έλλειψης κριτικής σκέψης. Βρισκόμαστε στο σημείο που πολλοί είναι πεπεισμένοι ότι μη συμμόρφωση σημαίνει τήρηση και υποστήριξη των κριτηρίων που ευαγγελίζονται οι ομιλητές-φωστήρες του συστήματος, επιτιθέμενοι σε όσους τα αμφισβητούν. Ο κόσμος ανάποδα.
Γιατί είναι τόσοι πολλοί πρόθυμοι να πιστέψουν οτιδήποτε; Από πού προέρχεται η τάση για ταχεία υιοθέτηση της κάθε γνώμης της πλειοψηφίας, που είναι στην πραγματικότητα η ιδέα που επιβάλλουν οι δάσκαλοι της γλώσσας για τους δικούς τους σκοπούς; Μια υπόθεση είναι αυτή που διατύπωσε ο David Riesman στο The Lonely Crowd (Το μοναχικό πλήθος), ένα δοκίμιο του 1950. Ήδη τότε υπήρχε μια δραστική αλλαγή στον χαρακτήρα του μέσου ατόμου, μια ριζική αλλαγή στον τρόπο διαμόρφωσης των κριτηρίων για τις επιλογές ζωής. Αυτή η αλλαγή είναι μέρος μιας ευρύτερης εξέλιξης προς μια ολοένα πιο ευέλικτη ανθρώπινη προσωπικότητα. Πολλά χρόνια αργότερα, ο Zygmunt Bauman θα μιλούσε για μια υγρή κοινωνία. Στη φύση, ό,τι είναι υγρό διασκορπίζεται ή παίρνει τη μορφή δοχείου, δηλαδή κάποιου που καθοδηγεί και προσανατολίζει τις κοινωνικές διαδικασίες. Για τον Riesman υπάρχουν τρία ιστορικά στάδια από τα οποία έχει περάσει ο άνθρωπος: το άτομο που καθοδηγείται από την παράδοση, το «ενδοκατευθυνόμενο» (εσωτερικά κατευθυνόμενo) και τέλος, η αλλοκατευθυνόμενη προσωπικότητα (ετερο-σκηνοθετημένη), τυποποιημένη, σειριακή, κομφορμιστική, επομένως αποδεκτή από την κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκουν. Είναι το χειρότερο αποτέλεσμα της ισότητας. Μια κοινωνία ατόμων δεν μπορεί να σχεδιαστεί αν δεν πειστεί ότι o καθένας πρέπει να είναι «όπως όλοι οι άλλοι». Έχοντας επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα, η κοινωνία έχει ήδη παραδοθεί, αυτοπαραδοθεί στον ιδιοκτήτη του κοπαδιού.
Στις χθεσινές κοινωνίες οι περισσότεροι καθοδηγούνταν από την παράδοση. Οι άκαμπτες ιδέες, σταθερές από τη μια γενιά στην άλλη, ήταν αρκετές, δεν χρειαζόταν να αναζητηθούν νέες λύσεις αφού υπήρχαν ελάχιστα νέα προβλήματα. Οι μεγάλοι μετασχηματισμοί που προκάλεσε η βιομηχανική επανάσταση παρήγαγαν ένα άτομο με μια πιο ευέλικτη φύση, καθοδηγούμενο από το εσωτερικό του κέντρο (φορέα κυριότητας), ένα υποκείμενο που διατήρησε ορισμένες αρχές και κάποιες θεμελιώδεις αξίες, αλλά, βυθισμένο σε μια μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, δεν κατέφευγε πλέον σε σταθερούς κανόνες. Ο καθένας είχε την τάση να διαμορφώνει τα δικά του κριτήρια, αποφασίζοντας την πορεία του σε κάθε νέα κατάσταση. Δεν υπήρχε σηματοδοτημένο μονοπάτι, αλλά το άτομο είχε ακόμα μια πυξίδα για πλοήγηση. Η επιτάχυνση της τεχνολογικής αλλαγής και η μαζική κουλτούρα έχουν καθορίσει την εμφάνιση του υποκειμένου με καθοδήγηση άλλων, που έχει έρθει σε ρήξη με το παρελθόν και στερείται αρχών για να διαμορφώσει τα κριτήριά του: περιορίζεται στη μίμηση του περιβάλλοντος. Δεν υπάρχουν πλέον σταθερές αξίες αλλά ιδέες που αλλάζουν ταχέως - όλα είναι στο έλεος της μόδας ή στην επιρροή των μέσων ενημέρωσης. Η φάση της εφηβείας, με την ακαταμάχητη επιρροή της στην ομάδα των συνομηλίκων και τις συναισθηματικές τους ορμές, επεκτείνεται συμβολικά στην υπόλοιπη ζωή, γεννώντας έναν ανθρώπινο τύπο του οποίου πρωταρχικός στόχος είναι η έγκριση/αποδοχή. Μια μαζική βρεφική εξάπλωση (νηπιοποίηση) που περιφρονεί την εμπειρία ως άχρηστη στην τεχνολογική αλλαγή. Το άτομο έχει χάσει την πυξίδα του, αλλά έχει εφοδιαστεί με ραντάρ για να ανιχνεύει πού βρίσκονται οι άλλοι. Για τον Riesman, ο έτερο-κατευθυνόμενος κόσμος του μοναχικού πλήθους είναι ένα είδος εξελικτικής απάντησης: η ευελιξία ως διαδικασία προσαρμογής σε έναν όλο και πιο μεταβαλλόμενο κόσμο. Αναπόφευκτα, του έλειπε η προοπτική να προβλέψει τις συνέπειες. Η υπερβολική ευελιξία δημιουργεί εύπλαστες προσωπικότητες, που διαμορφώνονται εύκολα από την εξουσία, μια άμορφη μάζα που παίρνει ιδιότροπα ιριδίζοντα σχήματα (αλλοπρόσαλλα μεταβαλλόμενες μορφές). Αυτά τα υποκείμενα θεωρούν τον εαυτό τους ελεύθερο, ανοιχτόμυαλο, αλλά είναι εύκολη λεία του περιβάλλοντος, τών αποκρυφιστικών θεών τών μέσων μαζικής ενημέρωσης, τών των λιγότερο ή περισσότερο κρυφών γητευτών καί τών ομάδων πίεσης. Η ευελιξία τους είναι εμφανής καθότι, αφού πειστούν, υιοθετούν μια δογματική, επιθετική στάση απέναντι σε όσους δεν συμμερίζονται την άποψη της στιγμής. Η καθοδήγηση από το περιβάλλον οδηγεί σε έναν κόσμο αντιφάσεων: το μοναχικό πλήθος.
Η έλλειψη αγκυροβόλιου εξηγεί τη φυσικότητα με την οποία σήμερα δεχόμαστε την ανησυχητική κατάρρευση των αρχών που υποστηρίζουν το κράτος δικαίου: τήν ισότητα ενώπιον του νόμου, τήν ατομική ελευθερία, τόν περιορισμό της εξουσίας. Εμφανίζονται ολοένα και περισσότεροι νόμοι που παραβιάζουν αυτές τις αρχές, κανόνες που παρέχουν ειδικά δικαιώματα σε ορισμένες ομάδες, δηλαδή νέα προνόμια. Η πανδημία έχει προσφέρει μια ακτινογραφία της έλλειψης αρχών και της κατάφωρης αποσύνδεσης από το παρελθόν, ακόμη και το κοντινό. Ο περιορισμός ολόκληρου του πληθυσμού, που αποκλείστηκε επειδή ήταν αντιπαραγωγικός σε όλα τα σχέδια καταπολέμησης των επιδημιών και ως παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων, επιβλήθηκε διαδοχικά στη μια χώρα μετά την άλλη, απλώς και μόνο επειδή το είχαν αποφασίσει άλλες κυβερνήσεις: μια απόφαση σαφώς ετεροκατευθυνόμενη. Η αστάθεια των κριτηρίων επικράτησε χωρίς να το γνωρίζει η πλειοψηφία. Σε πρώιμο στάδιο, ένας ταραχώδης όχλος ενέκρινε την αφαίρεση του δικαιώματος των μη εμβολιασμένων. Μόλις επιτεύχθηκε ο μαζικός εμβολιασμός, με αντιφατικά αποτελέσματα και εμφανή εκβιασμό, το ίδιο πλήθος πίεσε να συνεχιστούν οι περιορισμοί. Έδειξε επίσης αδιαφορία για τις εμπειρίες του παρελθόντος, αποδεχόμενος απειλητικά, υστερικά και με μανία την ιδέα ότι μια απλή μάσκα θα μπορούσε να σταματήσει έναν ιό του αναπνευστικού. Η χθεσινή ανθρωπότητα γνώριζε ότι αυτό δεν είναι αλήθεια, αλλά το ίδιο τό πλήθος πίεσε να συνεχιστούν οι περιορισμοί.
Δεκαετίες, αιώνες συσσωρευμένης γνώσης έχουν εξαφανιστεί ενόψει του συντριπτικού εκφοβισμού - που διαδόθηκε σε ενοποιημένα δίκτυα ειδήσεων και εφημερίδων- να πιστεύουν σε ψευδοεπιστημονικά δόγματα των οποίων οι μαρτυρίες με τις λευκές ποδιές αντιφατικές, αναξιόπιστες, επιβαρυμένες από την εγγύτητα με τις φαρμακευτικές πολυεθνικές και τον συμβιβασμό με την πολιτική εξουσία. Οι βρεφικές παιδαριώδεις μάζες ξέχασαν γρήγορα ότι οι επιστημονικές προτάσεις δεν είναι απόλυτες αλήθειες αλλά προσωρινά ευρήματα ικανά να διαψευσθούν. Οι «ενδοκατευθυνόμενες, εσωστρεφείς» προσωπικότητες αποδείχθηκαν μειοψηφία, αν και όχι αμελητέα, σε σύγκριση με μια τεράστια άκριτη μάζα που τρέφεται από τσιτάτα των ΜΜΕ. Εξ ου και η αδυναμία αλληλοκατανόησης και η σύγχυση/αμηχανία μπροστά στην αστάθεια και την αδιαλλαξία του πλήθους. Το άτομο που καθοδηγείται από τον εσωτερικό του φορέα κυριότητος είναι πιο ισορροπημένο, ελεύθερο και κριτικό. Μοιράζεται κάποιες αρχές και αξίες με την ομάδα, αλλά έχει αρχές τις οποίες δεν εγκαταλείπει. Αν και κόντρα στο ρεύμα, είναι λιγότερο χειραγωγήσιμο, επειδή η προσκόλληση σε ριζωμένες πεποιθήσεις λειτουργεί ως τροχοπέδη/φρένο στα ένστικτα, στη συναισθηματική επιρροή του περιβάλλοντος, των μέσων ενημέρωσης, των κυβερνητών και των ομάδων πίεσης. Χωρίς επαρκή στοιχεία κρίσης, που προέρχονται από την κουλτούρα, την κοινότητα και τις προσωπικές πεποιθήσεις, τα άτομα καταλήγουν αιχμάλωτοι δογμάτων, συνθημάτων, ανούσιων αλλά άμεσα συναρπαστικών παραδόσεων, που γίνονται πρόθυμοι να σβήσουν κάθε παρελθόν, που ορίζεται ως κακό και λάθος. Ο Ντέιβιντ Ρίσμαν δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το πλήθος που ανέλυσε θα απαιτούσε μια μέρα την απομάκρυνση των αγαλμάτων του Τόμας Τζέφερσον, πατέρα του αμερικανικού έθνους.
Οι μεταμοντέρνες γενιές, μαζί με το animus της αγέλης, υποφέρουν από το σύνδρομο Peter Pan, την ψυχολογική κατάσταση κάποιου που δεν μπορεί να μεγαλώσει, να ενηλικιωθεί και να αναλάβει τις ευθύνες του. Η τραγωδία είναι ότι αυτή η αρρώστια που μας μωραίνει (νηπιοποιεί), μας κάνει ευάλωτους και αδύναμους, είναι επιδημική επειδή είναι ετεροκατευθυνόμενη από τη εξουσία που απαιτεί να είμαστε ομογενοποιημένοι, βοοειδή με γραμμωτό κώδικα. Στο έλεος του παρόντος και της «νεότερης» μόδας, καλάμια ή νεκρά φύλλα που τα φυσάει ο άνεμος, ικανοποιημένοι με το να είμαστε «σαν όλους τους άλλους»: ο Πίτερ Παν και η παρέα των χαμένων παιδιών.
ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΕΤΕΡΟΤΗΤΟΣ ΠΟΥ ΕΠΕΒΑΛΛΕ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ.
Ο ΕΤΕΡΟ-ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου