"… Ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων…" - Πάπας Φραγκίσκος

Κήρυγμα στην Θ. Λειτουργία που τέλεσε στο χώρο καταφυγής των μεταναστών, στο νησί Lampedussa στις 8 Ιουλίου 2013

 

"… Ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων…"

(Ματθ. 25, 40) 

πάπας Φραγκίσκος

Μετανάστες νεκροί στη θάλασσα, μέσα σ’ αυτά τα καράβια που αντί να οδηγήσουν στην ελπίδα οδήγησαν στον θάνατο. Έτσι τιτλοφορούν το γεγονός οι εφημερίδες. Εδώ και μερικές εβδομάδες, όταν έμαθα αυτό το νέο, που δυστυχώς έχει επαναληφθεί τόσες φορές, η σκέψη ξαναρχόταν συνεχώς εκεί σαν ένα αγκάθι στη καρδιά που φέρνει πόνο. Και τότε σκέφτηκα πως είχα χρέος να έρθω εδώ σήμερα για προσευχή, για μια κίνηση προσέγγισης, αλλά επίσης και για ένα ξύπνημα της συνείδησής μας ώστε αυτό που συνέβη να μην επαναληφθεί. 

Αυτό το πρωινό, κάτω από την επίδραση του φωτισμένου Λόγου του Θεού που ακούσαμε, θα ήθελα να σας προτείνω κάποιες φράσεις οι οποίες προπάντων προκαλούν τη συνείδηση όλων, ωθούν σε στοχασμό και σε συγκεκριμένη αλλαγή ορισμένων διαθέσεων.

 «Αδάμ, πού είσαι;»: είναι η πρώτη ερώτηση που απευθύνει ο Θεός στον άνθρωπο μετά την πτώση. «Πού είσαι, Αδάμ;» Και ο Αδάμ είναι ένας άνθρωπος αποπροσανατολισμένος που έχει χάσει τη θέση του μέσα στη δημιουργία επειδή νομίζει πως έγινε ισχυρός, πως μπορεί να εξουσιάζει τα πάντα, πως είναι Θεός. Και η αρμονία θρυμματίζεται, ο άνθρωπος εξαπατάται κι αυτό επαναλαμβάνεται και στη σχέση του με τον άλλον που δεν είναι πια ο αδελφός για να τον αγαπά, αλλά απλώς ο άλλος που ενοχλεί τη ζωή μου, την καλοπέρασή μου. Και ο Θεός θέτει τη δεύτερη ερώτηση: «Κάιν, πού είναι ο αδελφός σου;» Το όνειρο να είσαι ισχυρός, να είσαι μεγάλος όπως ο Θεός, ή μάλλον να είσαι Θεός, γεννά μια αλυσίδα από λάθη, που είναι μια αλυσίδα θανάτου, σε οδηγεί να χύσεις το αίμα του αδελφού!

Αυτές οι δύο ερωτήσεις του Θεού ηχούν επίσης σήμερα, με όλη τους τη δύναμη! Πολλοί από εμάς, κι εγώ μαζί, είμαστε αποπροσανατολισμένοι, δεν προσέχουμε πια τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε, δεν φροντίζουμε, δεν προστατεύουμε αυτό που ο Θεός δημιούργησε για όλους και δεν είμαστε πια ικανοί ούτε να φυλάμε ο ένας τον άλλον. Και όταν αυτός ο αποπροσανατολισμός παίρνει τις διαστάσεις του κόσμου, φτάνουμε σε τραγωδίες όπως αυτή στην οποία παρευρεθήκαμε.

ο Θεός ρωτάει τον καθένα μας: «Πού είναι το αίμα του αδελφού σου που βοά προς εμέ;» Σήμερα κανείς στον κόσμο δεν αισθάνεται υπεύθυνος γι’ αυτό, έχουμε χάσει την έννοια της αδελφικής υπευθυνότητας. Έχουμε πέσει στην υποκριτική στάση του ιερέα και του λευίτη, για τους οποίους μιλούσε ο Ιησούς στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη: κοιτάμε τον μισοπεθαμένο αδελφό στην άκρη του δρόμου, ίσως σκεφτόμαστε «τον καημένο», και συνεχίζουμε τον δρόμο μας, δεν είναι δουλειά μας. Και μ’ αυτό ειρηνεύουμε την ψυχή μας, αισθανόμαστε εντάξει. Ο πολιτισμός της καλοπέρασης, που μας οδηγεί να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας, μας κάνει αναίσθητους στις κραυγές των άλλων, μας κάνει να ζούμε μέσα στις σαπουνόφουσκες, που είναι ωραίες, αλλά δεν είναι τίποτα, είναι η ψευδαίσθηση του μάταιου, του προσωρινού, ψευδαίσθηση που οδηγεί στην αδιαφορία προς τους άλλους, και μάλιστα στην παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας. Μέσα σ’ αυτό τον κόσμο της παγκοσμιοποίησης, πέσαμε στην παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας. Συνηθίσαμε στον πόνο του άλλου, αυτό δεν μας αφορά, δεν μας ενδιαφέρει, δεν είναι δουλειά μας!

… Ας ζητήσουμε από τον Κύριο να σβήσει αυτό που έχει μείνει απ’ τον Ηρώδη και στη δική μας την καρδιά. Ας ζητήσουμε από τον Κύριο τη χάρη να κλάψουμε για την αδιαφορία μας, να κλάψουμε για τη σκληρότητα που υπάρχει στον κόσμο, μέσα μας, κι επίσης μέσα σ’ εκείνους που μέσα στην ανωνυμία τους παίρνουν τις κοινωνικο-οικονομικές αποφάσεις που ανοίγουν τον δρόμο σε δράματα όπως αυτό εδώ. «Ποιος έκλαψε;» Ποιος έκλαψε σήμερα στον κόσμο;

Κύριε, σ’ αυτή τη Λειτουργία, που είναι μια Λειτουργία μετανοίας, ζητάμε συγχώρεση για την αδιαφορία μας προς πολλούς αδελφούς και αδελφές μας. Πατέρα μας, σου ζητάμε συγχώρεση γι’ αυτόν που έχει βολευτεί κι έχει κλειστεί μέσα στη δική του ευμάρεια που οδηγεί στην αναισθησία της καρδιάς, σου ζητάμε συγχώρεση γι’ αυτούς που με τις αποφάσεις τους σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν δημιουργήσει καταστάσεις που οδηγούν σ’ αυτά τα δράματα. Συγχώρησέ μας, Κύριε!

Κύριε, ας ακούσουμε και σήμερα τις ερωτήσεις σου: «Αδάμ, πού είσαι;», «Πού είναι το αίμα του αδελφού σου;»

Σχόλια στην ανάρτηση  στο blog Αναστάσιος:
Ανώνυμος είπε...

ΝΤΡΟΠΗ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΛΕΤΕ ΑΠ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΣΑΣ ΤΟΝ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ!
Αναστάσιος είπε... Δεν προβάλω τον Πάπα αλλά τις σκέψεις που εκφράζει από την Αγία Γραφή.
Ο ίδιος ο Χριστός λέει για τους Φαρισαίους να ακούτε τα λόγια τους, αλλά να μην κάνετε τα έργα τους.
Καθρέφτισε τον εαυτό σου αδελφέ μου στα αγιογραφικά λόγια και μετά σιώπα!

 πηγή : Αναστάσιος

ΣΧΟΛΙΟ : Άς παρατηρήσουμε κατά πρώτον ότι οι λόγοι τού πάπα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ λόγοι τού Ευαγγελίου. Είναι συναισθηματικά φορτισμένοι λόγοι τού ιδίου. Γιά νά καταλάβουμε τό ψεύδος τών λόγων του, άς τού υποβάλουμε καί εμείς μιά ερώτηση. 

ΠΑΠΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ;;;

Οι φαρισαίοι στούς οποίους αναφέρθηκε ο Κύριος δίδασκαν τόν Νόμο,
"η παγκοσμιοποίηση της αδιαφορίας μας αφαίρεσε την ικανότητα να κλαίμε!"

Η παγκοσμιοποίηση τού ενδιαφέροντός μας θά αναδείξει καί τόν νέο κοσμοκράτορα.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ. 

Καί ο μωαμεθανισμός είναι η πολυπληθέστερη θρησκεία. Πρέπει νά κατακτηθεί, αφού η ορθοδοξία κατακτήθηκε ήδη μέ τήν Ουνία.

Καί θά κατακτηθεί μέ το όραμα τής εργασίας, όπως δημιουργήθηκαν οι ΗΠΑ. Καί στή θέση τών ΗΠΑ θά προσφερθεί η Ευρώπη. 

Αναστάσιε νομίζεις ότι η αίρεση τού Φιλιόκβε δέν στηρίχτηκε σέ αποσπάσματα τής Γραφής;

Νομίζεις πώς όσοι υπέγραψαν τήν ένωση στήν Φλωρεντία δέν είχαν καθρεφτιστεί στά αποσπάσματα τής γραφής;;;; ΠΛΗΝ ΕΝΟΣ. 

Διότι αγαπητέ Αναστάσιε τά αποσπάσματα πού προσφέρουν οι θεομπαίχτες τής "εκκλησίας τού Βατικανού" είναι σάν τά κεφάλια τής Μέδουσας καί παγώνουν τό αίμα φίλε, σκοτώνουν τήν καρδιά, όπως σκότωσαν τή δική σου.

Άς πρόσεχες!

Αμέθυστος