Wall Street, Goldman Sachs, Κοινωνίες και Δημοκρατία
Του Δημήτρη Γ. Απόκη
Η σκληρή προεκλογική εκστρατεία των προεδρικών εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά το εξαιρετικά χαμηλό της επίπεδο, κατάφερε να αναδείξει ένα θέμα το οποίο αναμένεται να κυριαρχήσει τα αμέσως επόμενα χρόνια. Ένα θέμα το οποίο έχει τη δυναμική να τινάξει στον αέρα τον κόσμο και την πολιτική που είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα.
Αν και πολλές φορές στο παρελθόν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου στις ΗΠΑ, το θέμα των σχέσεων της Wall Street και των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων με τις πολιτικές ηγεσίες, τους υποψηφίους, και το σύστημα διακυβέρνησης ευρύτερα, είχε αποτελέσει θέμα συζήτησης, ποτέ δεν είχε καταστεί κυρίαρχο. Στο τέλος χάνονταν ανάμεσα στις κλασικές πολιτικές αντιπαραθέσεις και θέματα.
Αυτή τη φορά λόγω της συγκυρίας και των δυο υποψηφίων, της Χίλαρι Κλίντον και του Ντόναλντ Τράμπ, το θέμα αυτό κυριαρχεί στην πολιτική αντιπαράθεση όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά σε παγκόσμια κλίμακα.
Μια σειρά πολιτικών σχηματισμών, στην Ευρώπη και σιγά σιγά και στον υπόλοιπο πλανήτη, που ξεκινούν από τον ακραία συντηρητικό χώρο, περνούν από εθνικιστικά, ξενοφοβικά, ρατσιστικά, κινήματα και φθάνουν μέχρι τον ακραίο λαϊκισμό, έχουν καταστήσει την παρασκηνιακή, στην ουσία, διακυβέρνηση του πλανήτη, από την Goldman Sacks και τις πολυεθνικές κολοσσούς, βασικό διακύβευμα στις εκλογικές διαδικασίες.
Μέσω αυτής της αντιπαράθεσης έχει γίνει πλέον κτήμα στις πλειοψηφίες των κοινωνιών η άποψη ότι κινητήριος μοχλός της διακυβέρνησης σε παγκόσμια κλίμακα δεν είναι πλέον οι ιδεολογίες και η διαμάχη μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Αυτό που κατευθύνει τις αποφάσεις είναι το συμφέρον των χρηματοπιστωτικών κολοσσών και των παγκόσμιας εμβέλειας πολυεθνικών. Η σύγκρουση δεν είναι πλέον ανάμεσα στην δεξιά και την αριστερά ή ανάμεσα στους συντηρητικούς και σοσιαλδημοκράτες. Η σύγκρουση είναι ανάμεσα στο Globalists (θιασώτες της παγκοσμιοποίησης) και τις Local Societies (τις τοπικές κοινωνίες, τους λαούς των κρατών). Globalists vs The People.
Ολόκληρες γενιές σε παγκόσμια κλίμακα ανδρώθηκαν και εκπαιδεύτηκαν προσδεμένες στο άρμα της παγκοσμιοποίησης. Στα προγράμματα των πανεπιστημίων, στην αγορά εργασίας, στις επιχειρήσεις, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το ευαγγέλιο ήταν η Παγκοσμιοποίηση.
Πολιτικοί σε όλο τον πλανήτη εάν ήθελαν να επιβιώσουν και να κυβερνήσουν έπρεπε να περάσουν μέσα από την κολυμπήθρα της παγκοσμιοποίησης και να δηλώσουν υποταγή στα κελεύσματά της.
Μετά το σκάσιμο της Lehman Brothers και την παγκόσμια οικονομική κρίση που προκάλεσε το 2008, άρχισε να γίνεται γνωστός και να συζητιέται σε ευρεία κλίμακα ο ρόλος ατού του τύπου εταιριών και συμφερόντων στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Οι πολιτικές που προωθούσαν έγιναν αιτία για καταστροφή οικονομιών σε όλο τον πλανήτη. Το όνομα Goldman Sachs, άρχισε να γίνεται συνώνυμο με τη Μαφία. Όλοι αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε ότι η σημασία και η αξία των μετοχών και των ομολόγων, ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή των κοινωνιών και του απλού πολίτη. Από το συμφέρον της Κοινωνίας του Δήμου είχαμε, μέσω συμφωνιών πίσω από κλειστές πόρτες, στο συμφέρον των χαρτιών και των τραπεζών – χρηματοπιστωτικών οργανισμών.
Το Brexit, αποτέλεσε ένα γεγονός που συντάραξε τον πλανήτη. Μόλις πριν από λίγες ημέρες μάθαμε ότι η νέα Πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τερέζα Μέϊ, την ώρα που συγκλονίζονταν ολόκληρη η Μεγάλη Βρετανία, η Ευρώπη και ο Πλανήτης, με την σκληρή προεκλογική εκστρατεία ενόψει του Δημοψηφίσματος, ήταν πολύ πιο ειλικρινής στα λεγόμενα και τις απόψεις της έναντι των στελεχών της Goldman Sachs και των τραπεζών, από ότι ήταν όταν απευθύνονταν στο λαό του Ηνωμένου Βασιλείου.
Λόγω των WikiLeaks, έχουμε πλέον μάθει ότι οι πραγματικές ιδέες, απόψεις και πολιτικές της Χίλαρι Κλίντον, είναι διαμετρικά αντίθετες με αυτές που διατυπώνει στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και ομιλίες της, στις οποίες σκίζει τα ιμάτιά της, δήθεν, για τα συμφέροντα των αδυνάτων και των φτωχών πολιτών. Και όσο αφορά που εξέφρασε τις πραγματικές; Που αλλού; Σε πληρωμένες με εκατοντάδες δολάρια ομιλίες, πίσω από κλειστές πόρτες στα στελέχη της Goldman Sachs.
Μετά από όλα αυτά υπάρχει λόγος να απορεί κανείς όταν ο δήθεν έγκυρος Economist, διακηρύσσει σε άρθρο του ότι οι Globalists θα πρέπει να κλείσουν τη μύτη τους σε όλη τη μπόχα που περικυκλώνει την κα Κλίντον και να την ψηφίσουν έναντι του επικίνδυνου για τα συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης Ντόναλντ Τράμπ.
Δυστυχώς για τους αποκαλούμενους Globalists και τη Goldman Sachs, ο πραγματικά επικίνδυνος αντίπαλος δεν είναι ό Ντόναλντ Τράμπ. Ο κ. Τράμπ συγκυριακά είναι ο φορέας μιας αγανάκτησης των απλών πολιτών η οποία ξεπερνά κατά πολύ τα όρια των ΗΠΑ, και ίσως να μην είναι και ο ιδανικός εκπρόσωπος αυτού του κινήματος αγανάκτησης.
Εκτός απρόοπτου και ενός θαύματος η εκλεκτή του συστήματος των Globalists, η κα Κλίντον, θα κερδίσει τον κ. Τράμπ, Και σίγουρα την επόμενη ημέρα της νίκης όλου θα πανηγυρίσουν και θα θριαμβολογήσουν για τη νίκη του σοβαρού συστήματος, έναντι του τρελού και επικίνδυνου επιχειρηματία. Ο σοβαροί θα έχουν κερδίσει το λαϊκισμό, το ρατσισμό, την ξενοφοβία και ότι κακό πετάει και κολυμπάει.
Όλα καλά, όλα ανθηρά. Μήπως όμως αυτή η νίκη θα είναι εφήμερη και πύρρειος; Μήπως αυτή η νίκη, μετά από αυτή τη σκληρή αντιπαράθεση και το βρώμικο πόλεμο, θα αποδειχθεί ήττα; Μήπως η αγανάκτηση εξελιχθεί σε μίσος και πόλεμο μέχρις εσχάτων ανάμεσα στη Δημοκρατία – Κοινωνία και την Goldman Sachs;
Μήπως;
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Διεθνολόγος Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University και Δημοσιογράφος
Πηγή MIgnatiou
Του Δημήτρη Γ. Απόκη
Η σκληρή προεκλογική εκστρατεία των προεδρικών εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά το εξαιρετικά χαμηλό της επίπεδο, κατάφερε να αναδείξει ένα θέμα το οποίο αναμένεται να κυριαρχήσει τα αμέσως επόμενα χρόνια. Ένα θέμα το οποίο έχει τη δυναμική να τινάξει στον αέρα τον κόσμο και την πολιτική που είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα.
Αν και πολλές φορές στο παρελθόν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου στις ΗΠΑ, το θέμα των σχέσεων της Wall Street και των μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων με τις πολιτικές ηγεσίες, τους υποψηφίους, και το σύστημα διακυβέρνησης ευρύτερα, είχε αποτελέσει θέμα συζήτησης, ποτέ δεν είχε καταστεί κυρίαρχο. Στο τέλος χάνονταν ανάμεσα στις κλασικές πολιτικές αντιπαραθέσεις και θέματα.
Αυτή τη φορά λόγω της συγκυρίας και των δυο υποψηφίων, της Χίλαρι Κλίντον και του Ντόναλντ Τράμπ, το θέμα αυτό κυριαρχεί στην πολιτική αντιπαράθεση όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά σε παγκόσμια κλίμακα.
Μια σειρά πολιτικών σχηματισμών, στην Ευρώπη και σιγά σιγά και στον υπόλοιπο πλανήτη, που ξεκινούν από τον ακραία συντηρητικό χώρο, περνούν από εθνικιστικά, ξενοφοβικά, ρατσιστικά, κινήματα και φθάνουν μέχρι τον ακραίο λαϊκισμό, έχουν καταστήσει την παρασκηνιακή, στην ουσία, διακυβέρνηση του πλανήτη, από την Goldman Sacks και τις πολυεθνικές κολοσσούς, βασικό διακύβευμα στις εκλογικές διαδικασίες.
Μέσω αυτής της αντιπαράθεσης έχει γίνει πλέον κτήμα στις πλειοψηφίες των κοινωνιών η άποψη ότι κινητήριος μοχλός της διακυβέρνησης σε παγκόσμια κλίμακα δεν είναι πλέον οι ιδεολογίες και η διαμάχη μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Αυτό που κατευθύνει τις αποφάσεις είναι το συμφέρον των χρηματοπιστωτικών κολοσσών και των παγκόσμιας εμβέλειας πολυεθνικών. Η σύγκρουση δεν είναι πλέον ανάμεσα στην δεξιά και την αριστερά ή ανάμεσα στους συντηρητικούς και σοσιαλδημοκράτες. Η σύγκρουση είναι ανάμεσα στο Globalists (θιασώτες της παγκοσμιοποίησης) και τις Local Societies (τις τοπικές κοινωνίες, τους λαούς των κρατών). Globalists vs The People.
Ολόκληρες γενιές σε παγκόσμια κλίμακα ανδρώθηκαν και εκπαιδεύτηκαν προσδεμένες στο άρμα της παγκοσμιοποίησης. Στα προγράμματα των πανεπιστημίων, στην αγορά εργασίας, στις επιχειρήσεις, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το ευαγγέλιο ήταν η Παγκοσμιοποίηση.
Πολιτικοί σε όλο τον πλανήτη εάν ήθελαν να επιβιώσουν και να κυβερνήσουν έπρεπε να περάσουν μέσα από την κολυμπήθρα της παγκοσμιοποίησης και να δηλώσουν υποταγή στα κελεύσματά της.
Μετά το σκάσιμο της Lehman Brothers και την παγκόσμια οικονομική κρίση που προκάλεσε το 2008, άρχισε να γίνεται γνωστός και να συζητιέται σε ευρεία κλίμακα ο ρόλος ατού του τύπου εταιριών και συμφερόντων στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Οι πολιτικές που προωθούσαν έγιναν αιτία για καταστροφή οικονομιών σε όλο τον πλανήτη. Το όνομα Goldman Sachs, άρχισε να γίνεται συνώνυμο με τη Μαφία. Όλοι αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε ότι η σημασία και η αξία των μετοχών και των ομολόγων, ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή των κοινωνιών και του απλού πολίτη. Από το συμφέρον της Κοινωνίας του Δήμου είχαμε, μέσω συμφωνιών πίσω από κλειστές πόρτες, στο συμφέρον των χαρτιών και των τραπεζών – χρηματοπιστωτικών οργανισμών.
Το Brexit, αποτέλεσε ένα γεγονός που συντάραξε τον πλανήτη. Μόλις πριν από λίγες ημέρες μάθαμε ότι η νέα Πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τερέζα Μέϊ, την ώρα που συγκλονίζονταν ολόκληρη η Μεγάλη Βρετανία, η Ευρώπη και ο Πλανήτης, με την σκληρή προεκλογική εκστρατεία ενόψει του Δημοψηφίσματος, ήταν πολύ πιο ειλικρινής στα λεγόμενα και τις απόψεις της έναντι των στελεχών της Goldman Sachs και των τραπεζών, από ότι ήταν όταν απευθύνονταν στο λαό του Ηνωμένου Βασιλείου.
Λόγω των WikiLeaks, έχουμε πλέον μάθει ότι οι πραγματικές ιδέες, απόψεις και πολιτικές της Χίλαρι Κλίντον, είναι διαμετρικά αντίθετες με αυτές που διατυπώνει στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και ομιλίες της, στις οποίες σκίζει τα ιμάτιά της, δήθεν, για τα συμφέροντα των αδυνάτων και των φτωχών πολιτών. Και όσο αφορά που εξέφρασε τις πραγματικές; Που αλλού; Σε πληρωμένες με εκατοντάδες δολάρια ομιλίες, πίσω από κλειστές πόρτες στα στελέχη της Goldman Sachs.
Μετά από όλα αυτά υπάρχει λόγος να απορεί κανείς όταν ο δήθεν έγκυρος Economist, διακηρύσσει σε άρθρο του ότι οι Globalists θα πρέπει να κλείσουν τη μύτη τους σε όλη τη μπόχα που περικυκλώνει την κα Κλίντον και να την ψηφίσουν έναντι του επικίνδυνου για τα συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης Ντόναλντ Τράμπ.
Δυστυχώς για τους αποκαλούμενους Globalists και τη Goldman Sachs, ο πραγματικά επικίνδυνος αντίπαλος δεν είναι ό Ντόναλντ Τράμπ. Ο κ. Τράμπ συγκυριακά είναι ο φορέας μιας αγανάκτησης των απλών πολιτών η οποία ξεπερνά κατά πολύ τα όρια των ΗΠΑ, και ίσως να μην είναι και ο ιδανικός εκπρόσωπος αυτού του κινήματος αγανάκτησης.
Εκτός απρόοπτου και ενός θαύματος η εκλεκτή του συστήματος των Globalists, η κα Κλίντον, θα κερδίσει τον κ. Τράμπ, Και σίγουρα την επόμενη ημέρα της νίκης όλου θα πανηγυρίσουν και θα θριαμβολογήσουν για τη νίκη του σοβαρού συστήματος, έναντι του τρελού και επικίνδυνου επιχειρηματία. Ο σοβαροί θα έχουν κερδίσει το λαϊκισμό, το ρατσισμό, την ξενοφοβία και ότι κακό πετάει και κολυμπάει.
Όλα καλά, όλα ανθηρά. Μήπως όμως αυτή η νίκη θα είναι εφήμερη και πύρρειος; Μήπως αυτή η νίκη, μετά από αυτή τη σκληρή αντιπαράθεση και το βρώμικο πόλεμο, θα αποδειχθεί ήττα; Μήπως η αγανάκτηση εξελιχθεί σε μίσος και πόλεμο μέχρις εσχάτων ανάμεσα στη Δημοκρατία – Κοινωνία και την Goldman Sachs;
Μήπως;
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Διεθνολόγος Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University και Δημοσιογράφος
Πηγή MIgnatiou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου