Αρχικά ήταν η μεγάλη οικογένεια. Μετά ήρθε η συμμετρική και τετράπλευρη οικογένεια, πατέρας μητέρα γιος και κόρη. Η οικογένεια λοιπόν με ένα μοναχοπαίδι. Στη συνέχεια πέρασε στο άτεκνο ζευγάρι, ακόμη και του ίδιου φύλου. Στη συνέχεια ξεκίνησε η μονοπυρηνική οικογένεια, αποτελούμενη από ένα μόνο μέλος, τον single. Φτάσαμε τώρα στη σολογαμία. Περί τίνος πρόκειται? Ο ελεύθερος αγαπά τον εαυτό του σε τέτοιο βαθμό που αποφασίζει να παντρευτεί με τον εαυτό του και να παντρευτεί με μια ad hoc ιεροτελεστία. Ο ναρκισσιστικός γάμος, θα μπορούσαμε να πούμε, γιορτάστηκε στον καθρέφτη, σε μια selfie. Εγγύηση αδιαλυτότητας. Μια εγκατάσταση της Έλενας Κέτρα στο Gazometro της Ρώμης απεικόνιζε μια γυναίκα να παντρεύεται τον εαυτό της, με γαμήλια μουσική. Στο Κιότο υπάρχει αυτο-γάμος για τους ανύπαντρους που αγαπούν τον εαυτό τους σε σημείο να παντρεύονται. Αυτό που μετράει είναι «να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου», μια απόλυτη επιταγή της εποχής μας. Η καλλιτέχνης τον παρακινεί αντίθετα ως μια μορφή «κοινωνικής ένταξης» αφού «το να αγαπάς τον εαυτό σου είναι απαραίτητο για να μπορείς να αγαπάς ελεύθερα κάθε άλλον άνθρωπο».
Αυτός ο ονανιστικός, αυτοαναφορικός γάμος, στον οποίο κάποιος είναι σύζυγος, σύζυγος και παιδί της δικής του ένωσης, είναι μια συμβολική έκθεση. στο άκρο, αντιπροσωπεύει την τάση και το πνεύμα της εποχής μας.
Σε επιβεβαίωση αυτής της τάσης να αγαπάει κανείς τον εαυτό του πάνω από όλα και να θεωρεί το «να νιώθει καλά για τον εαυτό του» ως τον μόνο αληθινό σκοπό και απαίτηση ύπαρξης, μπορούν να αναφερθούν δύο άλλα συνακόλουθα γεγονότα. Το ένα είναι το πάγωμα των ωαρίων, ή των σπόρων, που προκύπτει από ένα κατανοητό αρχικό κίνητρο: εάν είμαι ελεύθερος και φοβάμαι ότι με τα χρόνια θα χάσω τη γονιμότητά μου, προσπαθώ να σώσω την ικανότητά μου να αναπαράγομαι, για να επιτρέψω – σε περίπτωση της ένωσης εκτός χρόνου για το σώμα μου – να έχω ακόμα παιδιά. Αλλά η ιδεολογία που κρύβεται πίσω από το πάγωμα δεν είναι η παρόρμηση για μητρότητα και ακόμη λιγότερο η επιθυμία να δημιουργήσεις οικογένεια και να στέψεις την ένωση με σύζυγο. αλλά η δυνατότητα αυτο-αναπαραγωγής, να αφήσει κανείς την εικονική του αναπαραγωγή παγωμένη στην τράπεζα,Ακούστε τίς singles που καταθέτουν ωάρια στην τράπεζα του μέλλοντος : είναι ένας τρόπος να διαιωνιστεί κανείς, να αφήσει το στένσιλ του εαυτού του, να εγγυηθεί, αν όχι την αθανασία, τη δυνατότητα να αναπαραχθεί και να αποφύγει τη θνησιμότητα.
Για άλλη μια φορά η θρησκεία, η φιλοσοφία της ζωής που λάμπει μέσα σε αυτές τις επιλογές είναι η απεριόριστη αγάπη για τον εαυτό του και η τάση να σκέφτεται κανείς τον σύντροφο όχι ως αυτόν με τον οποίο θέλει να μοιραστεί τη ζωή, να ορκιστεί και να ασκήσει αμοιβαία αγάπη και να στεφθεί η δική της ένωση με ένα ή περισσότερα παιδιά· αλλά ως ο περιστασιακός γονιμοποιητής, ο κηφήνας σε σύγκριση με τη βασίλισσα μέλισσα, δηλαδή τον απλό δότη σπέρματος που χρησιμεύει για τον εμποτισμό και επιτρέπει στην αυταρχική γυναίκα να αναπαραχθεί. Όχι ένα παιδί, λοιπόν, αλλά ένα αντίγραφο του εαυτού τους, ένας τρόπος για να αναγεννήσει κανείς το εγώ και τα γονίδια του.
Τέλος, για να αποθεώσουμε αυτό το αυταρχικό και αυτοαναφορικό όραμα ζωής, ας εξετάσουμε μια άλλη πτυχή, που επιβεβαιώθηκε πρόσφατα με πρόταση του δικαστικού σώματος. Είναι δυνατόν να αλλάξουμε τη σεξουαλικότητα κάποιου και όλα όσα μας ταυτίζουν, συμπεριλαμβανομένων των γενικοτήτων, απλά με μια αυτοπιστοποίηση ή μια αυτοαντίληψη. Μια πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου Trapani το καθιέρωσε: μπορεί κανείς να αλλάξει φύλο χωρίς χειρουργική επέμβαση ή ορμονική μετάλλαξη, αλλά από μια «καθαρή» επιθυμία να το κάνει. Για να αλλάξετε φύλο δεν χρειάζεται καν να υποβληθείτε σε εγχείρηση για να βάλετε τον νόμο στον τοίχο μπροστά σε μια προφανή γενετική μετάλλαξη. Αρκεί να νιώθεις διαφορετικό φύλο για να αλλάξεις τα προσωπικά του δεδομένα και τη σεξουαλική του ταυτότητα.
Εάν ο νόμος δεν ξεκινά από την αντικειμενική πραγματικότητα και από αυτό που είμαστε σύμφωνα με τά δεδομένα και τή φύση, αλλά πρέπει να υποταχθεί σε αυτό που θέλουμε να είμαστε, τότε όχι μόνο η αντίληψη του φύλου θα πρέπει να είναι επαρκής λόγος για τη μετάλλαξη των δεδομένων. Αλλά και η προσωπική αντίληψη: αν νιώθω τριάντα χρόνια νεότερος, ζω, ντύνομαι, σκέφτομαι και αισθάνομαι αγόρι ή αν νιώθω περισσότερο Αφρικανός ή Ασιάτης παρά Ιταλός, γιατί να μην αναγνωρίσω τη διακύμανση ηλικίας ή εθνικότητας σε σύγκριση με το τι λέει το μητρώο μου ? Ένα θέμα που είχαμε ήδη θέσει προκλητικά σε μια παράδοξη αντιμελωδία πριν από ένα χρόνο. Και αυτό θα μπορούσε να επεκταθεί πέρα από κάθε μέτρο: αν νιώθω κάπρος, η αντίληψή μου και η θέλησή μου ως οπληφόρο θα είναι αρκετά για να διατάξουν την προσωπική και θεσμοθετημένη αλλαγή μου; Ή η ανθρωπότητα δεν μπορεί να ανακληθεί, για τον απλούστατο λόγο ότι το αντίστροφο δεν θα ήταν ποτέ δυνατό, δηλαδή το αίτημα ενός κάπρου να αναγνωριστεί ως άνθρωπος; Για να κάνετε ένα τέτοιο αίτημα και να εκδηλώσετε τη θέλησή σας, πρέπει να είστε τουλάχιστον άνθρωπος, να μην ανήκετε στο ζωικό, φυτικό ή ορυκτό βασίλειο.
Φυσικά είναι παράδοξα, ωστόσο η βασική αρχή παραμένει: η πραγματικότητα και τα στοιχεία της, η φύση και η φυσιολογία δεν μετρούν πλέον, πράγματι η αντικειμενικότητα δεν μετράει πλέον. το υποκείμενο μετράει, το συναίσθημά του και η υποκειμενική του βούληση. Εδώ επιστρέφουμε στο σημείο εκκίνησης: Είμαι αυτό που θέλω να γίνω, αν αποφασίσω ότι μπορώ ακόμη και να παντρευτώ τον εαυτό μου και να αναπαράγομαι με αυταρχικό τρόπο, χρησιμοποιώντας τον σπόρο των άλλων ως ανώνυμο, απρόσωπο λίπασμα. Με αγαπώ, αυτό είναι όλο.
Μόνο ένα ερώτημα σας μένει: είστε ευχαριστημένοι με αυτή την κατάκτηση, σηκώνετε τους ώμους σας λέγοντας ότι οι καιροί αλλάζουν ή αρνείστε να αποδεχτείτε το άδοξο τέλος της ανθρωπότητας, της φύσης, της κοινής λογικής και του πολιτισμού;
Σε επιβεβαίωση αυτής της τάσης να αγαπάει κανείς τον εαυτό του πάνω από όλα και να θεωρεί το «να νιώθει καλά για τον εαυτό του» ως τον μόνο αληθινό σκοπό και απαίτηση ύπαρξης, μπορούν να αναφερθούν δύο άλλα συνακόλουθα γεγονότα. Το ένα είναι το πάγωμα των ωαρίων, ή των σπόρων, που προκύπτει από ένα κατανοητό αρχικό κίνητρο: εάν είμαι ελεύθερος και φοβάμαι ότι με τα χρόνια θα χάσω τη γονιμότητά μου, προσπαθώ να σώσω την ικανότητά μου να αναπαράγομαι, για να επιτρέψω – σε περίπτωση της ένωσης εκτός χρόνου για το σώμα μου – να έχω ακόμα παιδιά. Αλλά η ιδεολογία που κρύβεται πίσω από το πάγωμα δεν είναι η παρόρμηση για μητρότητα και ακόμη λιγότερο η επιθυμία να δημιουργήσεις οικογένεια και να στέψεις την ένωση με σύζυγο. αλλά η δυνατότητα αυτο-αναπαραγωγής, να αφήσει κανείς την εικονική του αναπαραγωγή παγωμένη στην τράπεζα,Ακούστε τίς singles που καταθέτουν ωάρια στην τράπεζα του μέλλοντος : είναι ένας τρόπος να διαιωνιστεί κανείς, να αφήσει το στένσιλ του εαυτού του, να εγγυηθεί, αν όχι την αθανασία, τη δυνατότητα να αναπαραχθεί και να αποφύγει τη θνησιμότητα.
Για άλλη μια φορά η θρησκεία, η φιλοσοφία της ζωής που λάμπει μέσα σε αυτές τις επιλογές είναι η απεριόριστη αγάπη για τον εαυτό του και η τάση να σκέφτεται κανείς τον σύντροφο όχι ως αυτόν με τον οποίο θέλει να μοιραστεί τη ζωή, να ορκιστεί και να ασκήσει αμοιβαία αγάπη και να στεφθεί η δική της ένωση με ένα ή περισσότερα παιδιά· αλλά ως ο περιστασιακός γονιμοποιητής, ο κηφήνας σε σύγκριση με τη βασίλισσα μέλισσα, δηλαδή τον απλό δότη σπέρματος που χρησιμεύει για τον εμποτισμό και επιτρέπει στην αυταρχική γυναίκα να αναπαραχθεί. Όχι ένα παιδί, λοιπόν, αλλά ένα αντίγραφο του εαυτού τους, ένας τρόπος για να αναγεννήσει κανείς το εγώ και τα γονίδια του.
Τέλος, για να αποθεώσουμε αυτό το αυταρχικό και αυτοαναφορικό όραμα ζωής, ας εξετάσουμε μια άλλη πτυχή, που επιβεβαιώθηκε πρόσφατα με πρόταση του δικαστικού σώματος. Είναι δυνατόν να αλλάξουμε τη σεξουαλικότητα κάποιου και όλα όσα μας ταυτίζουν, συμπεριλαμβανομένων των γενικοτήτων, απλά με μια αυτοπιστοποίηση ή μια αυτοαντίληψη. Μια πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου Trapani το καθιέρωσε: μπορεί κανείς να αλλάξει φύλο χωρίς χειρουργική επέμβαση ή ορμονική μετάλλαξη, αλλά από μια «καθαρή» επιθυμία να το κάνει. Για να αλλάξετε φύλο δεν χρειάζεται καν να υποβληθείτε σε εγχείρηση για να βάλετε τον νόμο στον τοίχο μπροστά σε μια προφανή γενετική μετάλλαξη. Αρκεί να νιώθεις διαφορετικό φύλο για να αλλάξεις τα προσωπικά του δεδομένα και τη σεξουαλική του ταυτότητα.
Εάν ο νόμος δεν ξεκινά από την αντικειμενική πραγματικότητα και από αυτό που είμαστε σύμφωνα με τά δεδομένα και τή φύση, αλλά πρέπει να υποταχθεί σε αυτό που θέλουμε να είμαστε, τότε όχι μόνο η αντίληψη του φύλου θα πρέπει να είναι επαρκής λόγος για τη μετάλλαξη των δεδομένων. Αλλά και η προσωπική αντίληψη: αν νιώθω τριάντα χρόνια νεότερος, ζω, ντύνομαι, σκέφτομαι και αισθάνομαι αγόρι ή αν νιώθω περισσότερο Αφρικανός ή Ασιάτης παρά Ιταλός, γιατί να μην αναγνωρίσω τη διακύμανση ηλικίας ή εθνικότητας σε σύγκριση με το τι λέει το μητρώο μου ? Ένα θέμα που είχαμε ήδη θέσει προκλητικά σε μια παράδοξη αντιμελωδία πριν από ένα χρόνο. Και αυτό θα μπορούσε να επεκταθεί πέρα από κάθε μέτρο: αν νιώθω κάπρος, η αντίληψή μου και η θέλησή μου ως οπληφόρο θα είναι αρκετά για να διατάξουν την προσωπική και θεσμοθετημένη αλλαγή μου; Ή η ανθρωπότητα δεν μπορεί να ανακληθεί, για τον απλούστατο λόγο ότι το αντίστροφο δεν θα ήταν ποτέ δυνατό, δηλαδή το αίτημα ενός κάπρου να αναγνωριστεί ως άνθρωπος; Για να κάνετε ένα τέτοιο αίτημα και να εκδηλώσετε τη θέλησή σας, πρέπει να είστε τουλάχιστον άνθρωπος, να μην ανήκετε στο ζωικό, φυτικό ή ορυκτό βασίλειο.
Φυσικά είναι παράδοξα, ωστόσο η βασική αρχή παραμένει: η πραγματικότητα και τα στοιχεία της, η φύση και η φυσιολογία δεν μετρούν πλέον, πράγματι η αντικειμενικότητα δεν μετράει πλέον. το υποκείμενο μετράει, το συναίσθημά του και η υποκειμενική του βούληση. Εδώ επιστρέφουμε στο σημείο εκκίνησης: Είμαι αυτό που θέλω να γίνω, αν αποφασίσω ότι μπορώ ακόμη και να παντρευτώ τον εαυτό μου και να αναπαράγομαι με αυταρχικό τρόπο, χρησιμοποιώντας τον σπόρο των άλλων ως ανώνυμο, απρόσωπο λίπασμα. Με αγαπώ, αυτό είναι όλο.
Μόνο ένα ερώτημα σας μένει: είστε ευχαριστημένοι με αυτή την κατάκτηση, σηκώνετε τους ώμους σας λέγοντας ότι οι καιροί αλλάζουν ή αρνείστε να αποδεχτείτε το άδοξο τέλος της ανθρωπότητας, της φύσης, της κοινής λογικής και του πολιτισμού;
Η ΘΛΙΒΕΡΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΥ ΓΑΜΟΥ, ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ, ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥ ΓΚΑΙΤΕ. ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΠΙΚΥΡΩΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕ Ο ΓΙΟΥΓΚ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΑΤΟΜΑ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΙΜΑ ή ΤΟΝ ΑΝΙΜΟΥΣ.
ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΠΑΝΤΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΥΠΑΚΟΥΟΝΤΑΣ ΣΤΙΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΖΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ, ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ. ΤΟ ΧΟΛΛΥΓΟΥΝΤ ΠΑΛΙ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΡΟΖΑΛΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΜΠΑΡΜΠΙ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΕ ΑΝΕΠΑΦΗ ΟΥΤΕ Η ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΥΙΟΘΕΤΩΝΤΑΣ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΑ ΤΟ ΦΙΛΙΟΚΒΕ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ, ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.
2 σχόλια:
Την εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης έπρεπε να φανεί ότι υπάρχουν ψυχικές ασθένειες που οφείλονται στην μη απελευθέρωση της σεξουαλικής ορμής, οπότε ανέλαβαν δράση οι διάφοροι Βίλχελμ Ραϊχ κλπ, για να εφεύρουν τη νεα σεξοπαθολογία. Έτσι και τώρα, το νέο αφήγημα της ''κλιματικής κρίσης'' χρείαζεται και μια αντίστοιχη κλιματική ψυχασθένεια.Την έφτιαξαν και αυτή: ''Οικολογικό άγχος'', ο "χρόνιος φόβος περιβαλλοντικής καταστροφής". Έτσι, όπως και στην Φροϋδική θεωρία, το άτομο μπορεί να έχει ασυνήδητες σεξουαλικές ενοχές,έτσι και στο ''Οικολογικό άγχος'': '' Οικολογική ενοχή είναι «ενοχή που προκύπτει όταν οι άνθρωποι σκέφτονται στιγμές που δεν έχουν εκπληρώσει προσωπικά ή κοινωνικά πρότυπα για περιβαλλοντική συμπεριφορά». [47] Αυτή η ενοχή μπορεί να λάβει τη μορφή αυτοκριτικής, αυτοκατηγορίας, αυτοεξέτασης ή/και αυτοβασανισμού. [48]'' !!!! Αυτά και άλλα ωραία εδώ https://en.wikipedia.org/wiki/Eco-anxiety
φΟΒΕΡΌ ΦΊΛΕ. Λές καί δέν διαθέτει εκ φύσεως ο άνθρωπος αυτοκυριαρχία καί επομένως αισθάνεται ενοχή όταν τήν παραβιάζει. Φοβερός καί ανόητος αθεισμός.
Δημοσίευση σχολίου