Το «διακριτικό» ραντεβού Βαρουφάκη με τον Buchheit για το χρέος - Η Via Dolorosa του Ελληνα

Σε μία ιδιαίτερα σημαντική συνάντηση που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή ανάμεσα στον Γιάνη Βαρουφάκη και τον Lee C. Buchheit, τον νομικό σύμβουλο που χειρίστηκε την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους το 2012, εστιάζει σε άρθρο του ο Landon Thomas Jr. των New York Times.

Αν και προσέλκυσε σχετικά μικρό ενδιαφέρον από τα ΜΜΕ, συγκριτικά με τις συναντήσεις του Έλληνα Υπουργού Οικονομικών με την Κριστίν Λαγκάρντ, τον Μάριο Ντράγκι και τον Αμερικάνο ομόλογό του Jacob J. Lew, η συγκεκριμένη συνάντηση χαρακτηρίζεται εξαιρετικά κρίσιμη από τον αρθρογράφο των NYT.

«Καθώς η Ελλάδα πασχίζει να βρει λύση στα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, η συνάντηση υποδηλώνει ότι η Αθήνα ενδέχεται να διατηρεί ακόμα ελπίδες για αναδιάρθρωση του χρέους της που αγγίζει τα 303 δισεκατομμύρια ευρώ», αναφέρει το άρθρο.

Παρόλο που δεν γνωρίζει κανείς τι ειπώθηκε στη συνάντηση, αφού και οι δύο συμμετέχοντες αρνήθηκαν να κάνουν δηλώσεις μετά την ολοκλήρωσή της, «το γεγονός ότι ο κ. Βαρουφάκης μπορεί να διερευνά τις πιθανότητες για αναδιάρθρωση, υποδηλώνει πόσο κοντά βρίσκεται η Ελλάδα στην χρεωκοπία λόγω του βαρύτατου χρέους των δισεκατομμυρίων ευρών που πρέπει να καταβάλει τις επόμενες εβδομάδες», σημειώνουν οι NYT.

Ο κ. Buchheit, συνεργάτης της Cleary Gottlieb Steen & Hamilton, έχει πάνω από 30 χρόνια εμπειρία στην εκπροσώπηση κυβερνήσεων που αδυνατούν να αποπληρώσουν το χρέος τους. Ήταν υπεύθυνος για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους το 2012, σε μία περίοδο που ο κίνδυνος της ελληνικής χρεοκοπίας και του Grexit απειλούσε άμεσα την Ευρωζώνη.

Στο μεταξύ, η κατάσταση στην ελληνική οικονομία είναι ασφυκτική, με την Κυβέρνηση να αντλεί χρήματα από κρατικούς φορείς για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, καταλήγει το άρθρο, επισημαίνοντας ότι, σύμφωνα με πηγή του υπουργείου οικονομικών, η χώρα έχει επαρκή ρευστότητα μέχρι την Παρασκευή.

Πηγή: http://www.anatropinews.gr/

Η Via Dolorosa του Έλληνα

Αναλύει η ΖΕΖΑ ΖΗΚΟΥ (στην Εφημερίδα Επένδυση 25.04.2015)

Tι κι αν ζούμε στον εικοστό πρώτοαιώνα; Τι κι αν ξαναγυρίζουμε χρόνια πίσω, που θυμίζουν εικόνες από τον κόσμο του δέκατου ένατου αιώνα; Τα πέντε τελευταία χρόνια ζούμε τους εφιάλτες της χρεοκοπίας, της ανεργίας, της φτώχειας και της παρακμής. Η Ελλάδα έχει παίξει αμέτρητους ρόλους για να υλοποιηθεί το έγκλημα: Του χρήσιμου ηλιθίου, του πειραματόζωου, της Ιφιγένειας, του αποδιοπομπαίου τράγου. Το ελληνικό μοντέλο των κυβερνήσεων των Μνημονίων ήταν το εξής: Δεν συμφωνεί η πραγματικότητα μαζί μας; Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Επομένως, ανήκουν και στη γελοιότητα, ανήκουν και στον εξευτελισμό. Μήπως, κάτι ανάλογο δεν συμβαίνει και με τις περίφημες «αριστερές ιδέες»; Το τελευταίο αρχίζουμε να το βλέπουμε, ίσως και να το ζούμε... Παρουσιάζουν τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους σαν πόλεμο, τις ενέργειες της ΕΚΤ σαν στρατιωτική επίθεση. Το λογικό επακόλουθο τέτοιας ρητορείας είναι η ρήξη.

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΡΙΓΟΣ διαπερνά τη σπονδυλική μου στήλη... Με τον διάσημο νομικό Lee Buchheit, γνωστό και ως «νονό των κρατικών ομολόγων», συναντήθηκε την περασμένη Δευτέρα ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης. Το ότι η Αθήνα εξετάζει τρόπους για αναδιάρθρωση του χρέους υποδεικνύει... πόσο κοντά βρίσκεται η χώρα στη χρεοκοπία, σχολιάζουν οι «New York Times». Παλιότερα, το παρασκήνιο των βρόμικων συμφωνιών έφτανε στο ευρύ κοινό με μεγάλη καθυστέρηση. Στην καλπάζουσα εποχή μας, επιταχύνεται αναλόγως και η εκροή πληροφοριών από το ουσιώδες παρασκήνιο. 

Τον Μάιο του 2010, ο νομικός Lee Buchheit, διεθνής αυθεντία στην αναδιάρθρωση κρατικών χρεών, δημοσίευσε μια σύντομη μελέτη, στην οποία επισήμανε ότι το 90% του ελληνικού χρέους διέπετο από το εθνικό δίκαιο και, άρα, η Ελλάδα μπορούσε να ορίσει τον τρόπο αναδιάρθρωσης του χρέους της από εξαιρετικά ευνοϊκή θέση. Από τα 319 δισ. ευρώ του χρέους τον Απρίλιο 2010, τα 240 δισ. ευρίσκοντο σε χαρτοφυλάκια ευρωπαϊκών τραπεζών, οι οποίες, μάλιστα, εξήρχοντο από το κραχ του 2008 πληγωμένες και υπερμοχλευμένες. Τα ελληνικά junk bonds οι γαλλογερμανικές τράπεζες έπρεπε να τα ξεφορτωθούν και να εξασφαλιστεί η ευρωζώνη από φαινόμενα ντόμινο.

  How to Restructure Greek Debt - May 7, 2010 by Εκδόσεις Αμέθυστος

 Ήταν πια 2012, δύο χρόνια από τον Απρίλιο 2010, όταν ο Lee Buchheit οργάνωσε νομικά το PSI, τσακίζοντας τα γόνατα των Ελλήνων ομολογιούχων, ιδιωτών, ασφαλιστικών ταμείων και κοινωφελών οργανισμών. Η τραγωδία μας ήταν ότι δεν κάναμε το 2010 στάση πληρωμών και δεν προκαλέσαμε την αναδιάρθρωση του χρέους μας προτού λάβουμε νέα δάνεια. Τα ελληνικά κρατικά ομόλογα το 2010 ήταν, ως επί το πλείστον, γραμμένα σε όρους ελληνικού Δικαίου και, ως εκ τούτου, τα αμερικανικά και βρετανικά δικαστήρια δεν θα δέχονταν να συζητήσουν καν αγωγές από «αρπακτικά ταμεία», τα οποία θα έπρεπε να καταφύγουν στα ελληνικά δικαστήρια. Ακόμα χειρότερα, όταν ήρθε η αναδιάρθρωση του 2012 (το PSI), με δική μας πρωτοβουλία, τα νέα ομόλογα που εκδώσαμε (προς ανταλλαγή με τα παλιά) εκδόθηκαν σε όρους βρετανικού δικαίου.

ΝΑΙ, ΩΡΕΣ ΩΡΕΣ σκέφτομαι ότι μοιάζουμε με τους «Τρώες» του Καβάφη.

«Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων

είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.

Κομμάτι κατορθώνουμε

κομμάτι παίρνουμ’ επάνω μας

κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά...».

Ακόμα και αν αντιμετωπιστούν οι παρενέργειες των Μνημονίων -θηριώδης ανεργία, κατάρρευση της παραγωγικής βάσης, αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού, διάλυση του κοινωνικού κράτους-, θα απαιτηθούν δεκαετίες και ρυθμοί ανάπτυξης που φαντάζουν ασύλληπτοι. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις ευρωπαϊκών think tanks, με χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και με επιτόκια μικρότερα από αυτούς, για να μειωθεί το δημόσιο χρέος μας στο 90% του ΑΕΠ (μεσαίο κριτήριο) θα απαιτηθούν 50 χρόνια αν το πρωτογενές πλεόνασμα είναι 2% ετησίως, 30 αν είναι 3% και 22 αν είναι 4%. Όμως, λιτότητα επί 10ετίες δεν αντέχεται από κανένα πολιτικό σύστημα.

ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΜΑΣ ακονίζουν κι άλλο τα δόντια τους και απαιτούν πρόσθετα μέτρα. Τα ονομάζουν διαρθρωτικά, αλλά, αν όπως είπε ο Βολταίρος «οι λέξεις εφευρέθηκαν για να κρύψεις αυτό που θέλεις να πεις», εννοούν επώδυνα, ασφυκτικά. Από τις 23 Απριλίου του 2010, οι ελληνικές κυβερνήσεις αρνούνται ότι το κράτος χρεοκόπησε και παρουσιάζουν την προέκταση της πτώχευσης αυτής στο διηνεκές, μέσω του μεγαλύτερου δανείου στην Ιστορία, ως... διάσωση. Ετσι, μεγεθύνοντας τις μαύρες τρύπες και χρεοκοπώντας τον ιδιωτικό τομέα, το τεράστιο χρέος ποτέ δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί πραγματικά, αλλά και τράπεζες και επιχειρήσεις, λόγω συνολικής χρεοκοπίας της κοινωνικής οικονομίας κι αυτές, όπως και το Δημόσιο, αδυνατούν να χτίσουν σε πραγματικές βάσεις. Και μας κατήντησαν έρμαια σε ένα οικτρό γαϊτανάκι θεσμικών δανειστών και αρπακτικών «επενδυτών» που σύρουν τη χώρα.

ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ θυμήθηκα τον πιστό προσκυνητή. Αγνωστος, μα και οικείος. Ξαναμμένος, φορτισμένος, εκστατικός, βυθισμένος στην ταπείνωση και στο προσωπικό του δράμα, ένας απ’ τους χιλιάδες, είχε ξεκινήσει την ανηφορική του πορεία από την Πύλη της Δαμασκού ή αλλιώς Πύλη των Λεόντων. Κουβαλούσε τον δικό του σταυρό, αναψηλαφώντας τα ίχνη Του στη Via Dolorosa, την οδό του μαρτυρίου. 

Δάκρυζε, αγκομαχούσε, προσκυνούσε, εκλιπαρούσε για ένα θαύμα. Ενα θαύμα. Η Via Dolorosa του Ελληνα δεν είναι ίδια, δεν ξετυλίγεται στο λιθόστρωτο της»άγιας παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ. Περνάει από τους διαδρόμους του Βερολίνου, των Βρυξελλών, του ΔΝΤ, του φαρισαϊκού χρηματοοικονομικού συστήματος. Θα βρεθεί ο Σίμων ο Κυρηναίος να σηκώσει τον σταυρό του, ποια Βερονίκη θα σκουπίσει τον ιδρώτα του; Φτάσαμε, λοιπόν, να αναμένουμε ξανά το θαύμα, όταν μόλις λίγους μήνες πριν μας εκθείαζε ο Σαμαράς το κίβδηλο success story της κυβέρνησής του. Τώρα πρέπει να ματώσουμε ξανά. Να ασπαστούμε τα μέτρα, να εναγκαλιστούμε τις αυξήσεις τιμών και φόρων, να υπομείνουμε αδιαμαρτύρητα τις μειώσεις και τις περικοπές μισθών, να βαδίσουμε την οδό του μαρτυρίου...

Μας ζητούν να κάνουμε νέο οικονομικό χαρακίρι

ΠΡΟΦΑΝΩΣ κάθε κοινωνία εκτρέφει τις μορφές κρίσης που αντιστοιχούν στη δομή της, επινοεί τους συγκεκριμένους και «αρμόζοντες» ιστορικούς τρόπους για να τις αντιμετωπίσει και αποκρυσταλλώνει τον δικό της ειδοποιό περί κρίσεως πολιτικό λόγο. Θέλαμε να πιστεύουμε ότι ζούμε και παράγουμε σε μία περιθωριακή οικονομία, αδύναμη, χωρίς βάθος, χωρίς υποδομές, χωρίς προοπτικές, χωρίς οικονομικές συνεργασίες, χωρίς δικαιώματα, όπως, βεβαίως, και χωρίς υποχρεώσεις προς τη γερμανική ευρωζώνη όπου ανήκουμε, για όσους κουτοπόνηρα το είχαν ξεχάσει. Μας ζητούν να κάνουμε νέο οικονομικό χαρακίρι. Πρωτίστως, όμως, πρέπει να κάνουν οι ίδιοι πολιτικό χαρακίρι. Καθώς η «πεποίθηση περί χρεοκοπίας» κυριαρχεί. Η Ελλάδα ως διάσημο πειραματόζωο βρίσκεται στη δεινότερη θέση: Εχει εκχωρήσει εθνική κυριαρχία, προκειμένου να πάρει μια ανάσα από τα χρέη που την πνίγουν. Αλλά δεν πρόκειται, απλώς, περί αυτού. Φλερτάρει συνεχώς με την καταστροφή, που ξεπερνά κατά πολύ την αποδιάρθρωση του κράτους λόγω της κρίσης χρεών.

"Φάγανε" το μέλλον της χώρας

Η ΗΘΙΚΗ και πολιτική χρεοκοπία προηγήθηκε της οικονομικής. Ωστόσο, η διάχυση της ευθύνης σε όλη την κοινωνία αδιακρίτως, η ενοχοποίηση των πάντων από το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο ισομερίζουν άδικα τις ευθύνες και αθωώνουν τους πράγματι ενόχους των κυβερνήσεων των Μνημονίων. Που οδήγησαν την Ελλάδα στο σημερινό σημείο, όπου αρχίζει να μοιάζει με εκείνο που απέφυγε να γίνει πριν από 65 χρόνια, δηλαδή με χώρα του (πρώην) ανατολικού μπλοκ. «Φάγανε» το μέλλον της χώρας! Αυτό που επιθυμούν διακαώς είναι να υποκύψει η κυβέρνηση Τσίπρα στις πιέσεις και στους εκβιασμούς, να δεχτεί έναν ταπεινωτικό συμβιβασμό και στη συνέχεια αυτοί να «σκούζουν» στα παράθυρα, στα μικρόφωνα και στις εφημερίδες για το «κακό που μας βρήκε» από μια κυβέρνηση που, ενώ δηλώνει αριστερή, είναι μία από τα ίδια. Δηλαδή, σαν τα μούτρα τους.