Εκλογές εναντίον Δημοκρατίας!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Στενοχωριέται κανείς να πρέπει να γράψει αυτά τα πράγματα. Για κάθε πατριώτη ‘Ελληνα είναι οδυνηρό (και όχι πάντα εντελώς ακίνδυνο) να ανατμήσει την τραγική πραγματικότητα που βιώνουμε, να βγάζει τη μάσκα από τα γεγονότα και τους ανθρώπους, να απομυθοποιεί πολιτικούς και οντότητες που τις πίστεψε ένας ολόκληρος λαός ή και ο ίδιος. Αλλά ποιος άλλος δρόμος υπάρχει; Μας έχουνε πάρει σχεδόν τη χώρα. Τουλάχιστο να σώσουμε το μυαλό μας. Μόνο αν έχουμε το θάρρος να δούμε κατάματα την πραγματικότητα, μπορούμε και να την πολεμήσουμε.

Η ελληνική τραγωδία αυτού του καλοκαιριού συνιστά βαρύ πραξικόπημα κατά της θέλησης του ελληνικού λαού και μεγάλο θρίαμβο της Αυτοκρατορίας. Οι εκλογές δεν είναι παρά ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα πραξικοπημάτων κατά της δημοκρατίας στην Ελλάδα που ακολούθησαν το δημοψήφισμα.

Πρώτα υπογράφεται η συμφωνία παρά την εντολή του ελληνικού λαού, αλλά και παρά τη γνώμη των εκλεγμένων οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά περνάει μια απίθανη νομοθεσία εκατοντάδων σελίδων, που κανείς δεν πρόλαβε ούτε καν να διαβάσει, με εξευτελιστικές διαδικασίες, από μια παρωδία Βουλής. Τώρα, αφού έγιναν όλα αυτά, επιχειρείται δια των εκλογών, σε συνθήκες απόλυτου σοκ, σύγχυσης, πένθους και αποπροσανατολισμού του ελληνικού λαού, που προκλήθηκε από τις ενέργειες της ηγεσίας του, κατάλληλα χειραγωγούμενης, φοβούμεθα, από τους ξένους, να «επανερμηνευθεί» το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.

Θέλουν να θάψουν όσο πιο βαθιά γίνεται τον εφιάλτη και την Ερινύα τους, το ‘Όχι της 5^ης Ιουλίου. Θέλουν να δώσουν μια επίφαση νομιμότητας στο καθεστώς που προέκυψε από την παραβίαση της εντολής του ελληνικού λαού. Θέλουν να διασώσουν, όσο είναι ακόμα καιρός, τον «ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρα», που είναι πια, όσο ακόμα υπάρχει, το πιο αποτελεσματικό εργαλείο α) για το πέρασμα των Μνημονίων και την κατεδάφιση της ελληνικής κεντροαριστεράς, β) ο πλέον πρόθυμος εφαρμοστής της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή μας  και στα «εθνικά θέματα», υποψήφιος να περάσει ζητήματα που «χρονίζουν» στην ατζέντα της Ουάσιγκτων, όπως η διάλυση του κυπριακού κράτους με νέα μορφή του σχεδίου Ανάν.

Τόπε ο Γιούνκερ λίγα λεπτά μετά την εξαγγελία εκλογών από τον Τσίπρα. Εξέφρασε την ελπίδα ότι οι εκλογές θα διευρύνουν την υποστήριξη των Ελλήνων στη συμφωνία με τους Δανειστές. Οι εκλογές είναι μέρος της λύσης, όχι του προβλήματος, είπε η Μέρκελ, που λίγο καιρό πριν δεν ήθελε ούτε να ακούσει για εκλογές.

Ο Γιούνκερ και όλη η Ευρώπη γνωρίζουν, όσο κι αν υποκρίνονται, ότι επέβαλλαν δικτατορία στην Ελλάδα, μέσω μιας συμφωνίας ευθέως αντίθετης προς την άμεσα εκφρασμένη βούληση του «κυρίαρχου λαού». Προσπαθούν, μέσω των εκλογών, να «επανερμηνεύσουν» το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Θα πουν ότι οι ‘Ελληνες ψήφισαν ξανά μνημονιακά κόμματα, άρα υποστηρίζουν το Μνημόνιο. Θέλουν να νομιμοποιήσουν το πραξικόπημά τους, αλλά και την καταστροφή μιας ευρωπαϊκής χώρας ως αποτέλεσμα της πολιτικής που της επέβαλλαν.

Αν ο Γιούνκερ και οι όμοιοί του, όπως και ο Τσίπρας, θέλουν όντως δημοκρατική νομιμοποίηση υπάρχει ένας και μόνο ένας δημοκρατικός τρόπος να ανατρέψουν την 5^η Ιουλίου. Να κάνουν νέο δημοψήφισμα και να μας ρωτήσουν αν συμφωνούμε με ότι υπέγραψαν. Με τις εκλογές που προκάλεσαν, μας καλούν ουσιαστικά να αποφασίσουμε όχι αν θέλουμε ή όχι τη συμφωνία τους, αλλά ποιόν θέλουμε να διαχειριστεί την καταστροφή μας.

Κούνια που κούναγε και τον Γιούνκερ και τη Μέρκελ! ‘Οποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, δεν θα κλείσει, θα ανοίξει το ελληνικό ζήτημα, την πιο επικίνδυνη και τραγική φάση του!

Θρίαμβος της Αυτοκρατορίας

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη νίκη από το να μεταβάλλεις σε όργανο και έμπρακτο προπαγανδιστή της πολιτικής σου τον ίδιο τον αρχηγό των εξεγερθέντων αντιπάλων, εν προκειμένω των Ελλήνων που ξεσηκώθηκαν ειρηνικά εναντίον του νεοαποικιακού καθεστώτος των μνημονίων, ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ και Αν.Ελλ. τον Γενάρη και, με συντριπτική πλειοψηφία, ‘Όχι στα μνημόνια τον Ιούλιο.

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη επιτυχία από το να βάλεις ένα κόμμα που ονομάζεται «της ριζοσπαστικής αριστεράς» να εφαρμόσει εκείνο, το ίδιο, το πιο ακραία δεξιό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που εφαρμόστηκε στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει πιο μεγάλη επιτυχία από το να βάλεις την ηγεσία μιας παράταξης που, ότι κι αν της προσάψει κανείς, και είναι πολλά αυτά που θα μπορούσε να της προσάψει, έχει δώσει ποτάμια αίματος για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία της χώρας, να ποδοπατά, για πρώτη φορά στην ιστορία της, τις πιο βασικές αρχές. Να περιφρονεί βάναυσα την εντολή της 5^ης Ιουλίου, να φέρνει καλοκαιριάτικα, μόλις μεταφράζοντας με Google εκατοντάδες σελίδες νομοθεσίας, που ψηφίζεται σε εξευτελιστικές ολονυχτίες, για να επικυρώσει, με τη βούλα των «εκπροσώπων του ελληνικού λαού» τη θέληση των ξένων, που ολοκληρώνει τη μεταμόρφωση της χώρας σε αποικία, σε προτεκτοράτο και σε ιδιοκτησία τους. Να χρησιμοποιεί το κόμμα που την ανέδειξε, ως ιδιοκτησία του αρχηγού του.

Τρίζουν τα κόκκαλα όσων έδωσαν τη ζωή τους για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας.

Γιατί έπεσε στη «λούμπα» ο Τσίπρας

Δεν θα υπεισέλθουμε εδώ παρά ελάχιστα στο πολύ ενδιαφέρον θέμα των πολυσύνθετων παραγόντων που εξηγούν την οβιδιακή μεταμόρφωση του Πρωθυπουργού, αυτό το έργο της Κίρκης που ο ‘Ομηρος, αν ζούσε, θα το περιελάμβανε ασφαλώς στην Οδύσσεια. 

Ο Αλέξης Τσίπρας ποτέ δεν πίστεψε στις δυνάμεις της δικής του παράταξης και της χώρας ακόμα για να φέρει σε πέρας το έργο εθνικής αντίστασης και αναγέννησης που διεκδίκησε, για να πάρει μια εξουσία που τόσο πολύ ήθελε. Αλλά δεν είναι καθόλου χαζός, όπως θα μπορούσε να πει κανείς για άλλους πρωθυπουργούς. ‘Ηξερε ότι έπρεπε κάτι να βρει απέναντι στη Μέρκελ. Στηρίχτηκε προφανώς εκεί που νόμιζε ότι μπορούσε, για να λύσει το πρόβλημα. Σε μια μερίδα δηλαδή του αμερικανικού και διεθνούς χρηματιστικού κατεστημένου. Από εκεί ήρθαν – ή έτσι νόμιζε – οι διαβεβαιώσεις που συντήρησαν μέχρι τελευταία στιγμή την υπεραισιοδοξία  του για την επίτευξη συμφωνίας. Αγνόησε την κοινή λογική, τις προειδοποιήσεις όλων μας, ακόμα και τις προειδοποιήσεις του Λαφοντέν και της ηγεσίας του Λίνκε, που ήταν στην καλύτερη θέση από τον καθένα να προβλέψουν επακριβώς τι θα έκαναν Μέρκελ και Σόιμπλε. Φοβήθηκε, δεν θέλησε να προετοιμαστεί ποτέ και δεν προετοιμάστηκε, ούτε προετοίμασε για τη ρήξη που σχεδόν αναπόφευκτα θα προκαλούσε η διεκδίκηση διακοπής της μνημονιακής πορείας ή θα καθιστούσε ενδεχομένως απαραίτητη η προσπάθεια σωτηρίας της χώρας. 

Σήμερα, η κυβέρνησή του και ο ίδιος προσωπικά, είναι δέσμιοι, όσο ποτέ άλλοτε, των δυνάμεων που τους «ξεγέλασαν», ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, τους βοήθησαν να «ξεγελαστούν». Γι’ αυτό και δημόσια ευχαριστεί την κυβέρνηση των ΗΠΑ ο αντιπρόεδρος Γιάννης Δραγασάκης.

Ο Τσίπρας ως όπλο του Μνημονίου

Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που θυμίζει Δίκη του Κάφκα, ο  ίδιος ο Τσίπρας έγινε  τώρα το πιο μεγάλο επιχείρημα εναντίον του ελληνικού λαού. Είναι σαν να βάζεις το 1940 τον Ιωάννη Μεταξά, μετά το ‘Όχι και κανένα μήνα πολέμου, να υπογράφει τη συνθηκολόγηση και να εξηγεί το αδύνατο και καταστροφικό της «ρήξης» με τον Μουσσολίνι. Τι θα γινόταν στο μέτωπο μετά από τέτοιες δηλώσεις και πράξεις;

Το σήμα που «εκπέμπει» ο Τσίπρας, δηλαδή οι επικοινωνιακοί του σύμβουλοι, είναι:

«Κυττάξτε το παληκάρι. Πάλευε έξη μήνες, έκανε ότι μπορούσε. Είναι δυνατόν αυτό το γελαστό νέο παιδί, στο οποίο εσείς οι ίδιοι πιστέψατε, υποστηρίξατε, ψηφίσατε να σας ξεγέλασε  τόσο πολύ; Είναι δυνατόν να είναι «προδότης», αυτός, ο αριστερός; Είναι δυνατόν να την πατήσατε τόσο άσχημα; ‘Όχι. Αν δεν μπόρεσε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ να το κάνουν, να απαλλάξουν τη χώρα από τα δεσμά της, σημαίνει ότι κανείς δεν μπορεί να το κάνει. Θα ήταν απλώς καταστροφή αν κάποιος άλλος δοκίμαζε. ‘Αρα, πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να δεχτούμε ότι μας υπαγορεύουν οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί, προσπαθώντας να τα κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε».

Επικουρικά, αφήνεται να εννοηθεί ότι με το ζόρι κάθεται στην εξουσία, ίσα-ίσα να μας σώσει, να κάνει πιο ήπιες τις … βλαβερές συνέπειες της συμφωνίας που ο ίδιος συνομολόγησε! ‘Ότι προτιμάει δηλαδή, κατά βάση, αντί να κάθεται στου Μαξίμου μιλώντας με τον Ολλάντ και τη Μέρκελ, να επιστρέψει στις λαϊκές ταβέρνες του Γαλατσίου (ή έστω στα κέντρα της Εκάλης) και να υφίσταται, το υπόλοιπο της ζωής του, το μίσος ή την περιφρόνηση μιας όχι ευκαταφρόνητης μερίδας του ελληνικού λαού – γιατί βέβαια όλα τα όνειρα, και τα καλά και τα κακά έχουν ένα τέλος και κάποτε όλοι συνέρχονται από το σοκ, όσο βαρύ κι αν είναι. (Στον ίδιο, οι μοιραίοι φίλοι και σύμβουλοι που εμπιστεύτηκε του λένε ότι πρέπει να συνεχίσει στο τιμόνι, ότι είναι κάτι μεταξύ Μιτεράν και Ντε Γκωλ. ‘Οτι είναι ο νέος «Ανδρέας Παπανδρέου», λες και είναι δυνατόν, ότι γνώμη να έχει κανείς για τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ και τον τεράστιο ρόλο που έπαιξαν, καλό και κακό στην Ελλάδα, να τους ανάγει, απλά και μόνο, σε μια συλλογή κόλπων και επιτυχημένων εξαπατήσεων!).

Ακόμα κι αν ο φουκαράς ‘Ελληνας πολίτης, που δέχεται αλλεπάλληλους πολιτικούς και επικοινωνιακούς βομβαρδισμούς, προτού δεχτεί τα οικονομικά πυρά του Τρίτου και φαρμακερού Μνημονίου, δεν τα πιστέψει όλα αυτά, τι συμπέρασμα θα βγάλει; ‘Όλα είναι «παιγμένα», δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, άρα ας κυττάξω πως θα επιβιώσω, δεν έχει καν νόημα να ψηφίσω, άντε το πολύ πολύ να πάω να ρίξω ψήφο στον Λεβέντη, που ξαφνικά έγινε ο αγαπημένος των ολιγαρχικών media. Και επειδή η «αυτοκρατορία» είναι πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα, πιθανώς εδρεύουσα σε αθηναϊκό ξενοδοχείο, μας ακούει και αντιδρά στο παραμικρό συμβάν. Ρίξανε στο διαδίκτυο και την εσφαλμένη πληροφορία ότι οι εκλογές είναι άκυρες αν συμμετάσχει κάτω του 50% για να φουσκώσουν την αποχή.

Επικοινωνία στην εποχή του ολοκληρωτισμού

Το επικοινωνιακό σήμα του Τσίπρα και η όλη χρήση του ανδρός ως του ισχυρότερου όπλου εναντίον της ίδιας της παράταξής του και του έθνους του, είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της πολιτικής τεχνολογίας όλων των εποχών. Αυτά, σημειωτέον, δεν μπορούν να τα φτιάξουν ούτε ‘Ελληνες εξ Ελλάδος επικοινωνιολόγοι, ούτε «στρατηγοί» τύπου Φλαμπουράρη και Δραγασάκη. Προφανώς έχουμε πιθανότατα εδώ τους ίδιους συγγραφείς του Καστελόριζου, του διαγγέλματος Αναστασιάδη στην Κύπρο και ορισμένων ομιλιών Σαμαρά.

Είναι πολύ επιτυχείς, πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Την ημέρα που ο Τσίπρας γύρισε από τις Βρυξέλλες έχοντας συνθηκολογήσει  και έδωσε συνέντευξη στην ΕΡΤ, η κόρη μιας γνωστής μου την πήρε τηλέφωνο και της είπε: «Μαμά με έπεισε. Ξέρω ότι κάνω λάθος. Σε πήρα να μου εξηγήσεις γιατί κάνω λάθος»!

Το κεντρικό «στρατήγημα» της επικοινωνίας Τσίπρα στηρίζεται στο να βάλει το ασυνείδητο των πολιτών ενώπιων του εξής διλήμματος: «Προτιμάτε να διατηρήσετε ζωντανή την ελπίδα σας ή προτιμάτε να βυθιστείτε στην απελπισία». (Αυτό βέβαια χρειάζεται για να λειτουργήσει απουσία αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης, και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που οι εκλογές έπρεπε να γίνουν γρήγορα, προτού επιχειρήσουν τυχόν οι αντιμνημονιακοί τη συγκρότηση κάπως αξιόπιστου εναλλακτικού πόλου και προτού προλάβουν να γίνουν αισθητές οι συνέπειες της συνθηκολόγησης. Παρεμπιπτόντως, αν ο Τσίπρας πίστευε ότι θα πάρει ικανοποιητική ρύθμιση για το χρέος γιατί δεν περίμενε να κάνει μετά τις εκλογές;)

‘Ένα υποπαράγωγο αυτού του διλήμματος είναι το «ευρώ ή δραχμή;». Το ασυνείδητο του πολίτη μεταφράζει αμέσως το δίλημμα σε «συμμετοχή σε ένα ισχυρό αν και πολύ σκληρό ευρωπαϊκό κλαμπ ή επιστροφή σε ένα χρεωκοπημένο κράτος». Χρειάζεται πολύ τέχνη και πολύ δουλειά από τους αντιπάλους της άποψης αυτής.

Η χρησιμοποιούμενη μέθοδος επιδιώκει να ενεργοποιήσει τον κλασικό αγχολυτικό μηχανισμό του ανθρώπου, που τον κάνει να ξυπνάει όταν βλέπει εφιάλτες. Οι εφιάλτες όμως των Ελλήνων είναι στην εξωτερική πραγματικότητα, όχι στο μυαλό τους. Είναι τέτοιο το σοκ που έχουν υποστεί, είναι τέτοια η έκταση της πανωλεθρίας και της προδοσίας, που δεν θέλουν να την αντιμετωπίσουν διανοητικά και δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν συναισθηματικά. Πολύ περισσότερο δεν μπορούν να αντιδράσουν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι συχνά καταφεύγουν στην τακτική της στρουθοκαμήλου, απωθούν δηλαδή την πραγματικότητα. Κοροϊδεύουν τον εαυτό τους για να μην τρελλαθούν.

Το ίδιο κόλπο βασικά χρησιμοποιούν στις διαφημιστικές τους καμπάνιες οι πιο έξυπνες καπνοβιομηχανίες. Χρησιμοποιούν τις προειδοποιήσεις για τις βλαβερές συνέπειες του καπνού για να σπρώξουν στο κάπνισμα. ‘Ολοι οι καπνιστές ξέρουν ότι, πίσω από τα χαμόγελα των καπνιστών στις διαφημίσεις, υπάρχει πιθανότατα ο ‘Αγιος Σάββας και το νεκροταφείο. Το πρώτο που θα κάνουν αν πάει να τους περάσει σοβαρά από το μυαλό μια τέτοια ιδέα είναι βέβαια να τη διώξουν και να ανάψουν τσιγάρο.

Αυτός είναι ο βασικός ψυχικός μηχανισμός που προκαλεί και συντηρεί αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές στον άνθρωπο, όπως το σύνδρομο της Στοκχόλμης, οι εξαρτήσεις από ουσίες, η «παθητική αυτοκτονία» σε ακραίες περιπτώσεις, η έλξη της πόρνης προς τον εκμεταλλευτή της και των Ελλήνων προς τα κόμματά τους!

‘Εχουμε γίνει εμείς οι ‘Ελληνες τα ποντίκια σε ένα μεγάλο πείραμα στην ευρωπαϊκή ιστορία, πως να πείσουν δηλαδή ένα ολόκληρο έθνος να αυτοκτονήσει από μόνο του, γιατί περί αυτού πρόκειται.

Αν αυτή είναι χοντρικά η μέθοδος ψυχολογικού πολέμου, πως μπορούμε να αντιδράσουμε, ποιες πολιτικές ή άλλες πρωτοβουλίες μπορούν να βοηθήσουν; Ποιο είναι το αντίδοτο; Μερικές σκέψεις μας θα μοιραστούμε με τους αναγνώστες σε επόμενο άρθρο.

27 Αυγούστου 2015

Konstantakopoulos.blogspot.com