Μη χάνεις την πίστη σου!

 di Elia

Deus, in adiutorium meum intende? Domine, ad adiuvandum me festina ( Ψ 69, 2) .
«Θεέ μου, τήν επέμβασή σου για να με σώσεις. Κύριε, βιάσου και βοήθησέ με».
Η Εκκλησία, ειδικά δια στόματος των λειτουργών και των αφιερωμένων προσώπων της, επικαλείται επανειλημμένα τον Νυμφίο, πολλές φορές την ημέρα, με αυτά τα εμπνευσμένα λόγια. την Πρώτη ώρα, στην αρχή του Officium capituli, επαναλαμβάνονται τρεις φορές, σαν να τον ταρακουνούν με μια επίμονη αλλά σίγουρη κραυγή.
Πρέπει να τα κάνουμε δικά μας και να τα στρέφουμε στον Κύριο συνεχώς, όποτε η πίστη μας κλονίζεται από τα σουρεαλιστικά γεγονότα που βλέπουμε μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα. όχι μόνο ο καθένας για τον εαυτό του, αλλά ο καθένας για ολόκληρη τη μαχητική κοινότητα. Απορρίπτουμε σθεναρά τους πειρασμούς κατά της πίστης και της ελπίδας, που σε αυτούς τους καιρούς βρίσκουν τόσο πολύ υλικό στις πράξεις και τα παραπτώματα των ιεραρχών. ας αποτινάξουμε επίσης από το μυαλό μας προτάσεις, αντίθετες με τη φιλανθρωπία, που στοχεύουν στο σπάσιμο της ορατής ενότητας.

Πηγές για την ψυχή

« Μακάριος είναι ο άνθρωπος που δεν ακολούθησε την απόφαση των πονηρών, δεν στάθηκε στήν οδό τών αμαρτωλών και δεν υψώθηκε στή βλαβερή έδρα » (Ψλ 1, 1):
ας δώσουμε πρώτα απ' όλα Ευχαριστώ θερμά για το τεράστιο δώρο της αναγνώρισης της εξαπάτησης και της προστασίας από αυτήν.
Ο φυσικός θυμός και ο πόνος που οφείλονται στην ατιμωρησία των διεφθαρμένων εκκλησιαστικών δεν πρέπει να καταπνίξουν την ευγνωμοσύνη και την εμπιστοσύνη, αλλά μάλλον να μετατραπούν σε σθένος και αποφασιστικότητα να επιμείνουμε στον σωστό δρόμο. Ας μην προσθέσουμε την πνευματική μας καταστροφή στα βάσανα των αθώων: ποιος θα κέρδιζε από αυτήν, αν όχι ο διάβολος;
Μακάριοι, μακάριοι είμαστε που μείναμε άτρωτοι από τη μετάδοση των σύγχρονων αιρέσεων και την υφέρπουσα αποστασία της εποχής μας! Εάν έχουμε μεταστραφεί από την απιστία ή τον μοντερνισμό, θα θέλαμε να ματαιώσουμε το έργο της χάριτος με το να ρίξουμε μια πετσέτα; Θα θέλαμε πραγματικά να αποδείξουμε ότι οι αντίπαλοι του Χριστού έχουν δίκιο με την παράδοσή μας;

« Απάντησε στις προσευχές μου: με έβγαλες από τη λίμνη της δυστυχίας και τη λάσπη των απορριμμάτων. Στήριξε τα πόδια μου στον βράχο και ίσιαξε τα βήματά μου » ( Ψλ 39:3).
Ευχαριστείτε επαρκώς τον Κύριο για την εξαιρετική καλοσύνη που σας έδειξε; Όχι μόνο με λόγια, με προσευχή, αλλά και με πράξεις, υποστηρίζοντας με γαλήνια γενναιοδωρία τα βάρη της καθημερινής ζωής αυτών που ζούσαν στην πιστή ακολουθία του Ιησού. Σε δύσκολες καταστάσεις, ψιθύρισέ του με οικεία: «Πες στην ψυχή μου: «Εγώ Είμαι η σωτηρία σου» (Ψαλμός 34:3). Προσπαθήστε να είστε πάντα στραμμένοι προς τον Θεό, παραμένοντας στην παρουσία Του και κάτω από το βλέμμα Του σε κάθε περίσταση, όπωςδιδάσκει τον αδελφό Lorenzo της Ανάστασης . όλα τότε θα γίνουν ανάλαφρα και γλυκά, ενώ τα γεγονότα θα περνούν από μπροστά σου σαν όνειρο, χωρίς σίγουρα να σε αφήσουν αδιάφορο, αλλά χωρίς να σε χτυπήσουν σε σημείο να σε οδηγήσουν στην απόγνωση.

Προδότες που προδίδουν τον εαυτό τους

Φυσικά, είναι οδυνηρό να βλέπεις ότι κάθε κραυγή συναγερμού και διαμαρτυρίας απορροφάται από έναν τοίχο από καουτσούκ και υποκρισίας. Ένας ιερέας μπορεί ακόμη και να προκαλέσει τρομακτικά σκάνδαλα μπροστά στον ένοικο του Θρόνου, σε ολόκληρο το επισκοπικό συμβούλιο και στον κλήρο της επισκοπής του, χωρίς ο άνθρωπος να ρωτηθεί να κλείσει μάτι ή να προδώσει το παραμικρό συναίσθημα. Στο δικαστήριο, στην πραγματικότητα, αυτό θα ισοδυναμούσε με μια σιωπηρή παραδοχή ενοχής, αλλά αυτό δεν μας κάνει λιγότερο απογοητευμένους όταν αντιμετωπίζουμε την απαθή αναισθησία εκείνων που, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, θα έπρεπε να έχουν το καλό της ψυχής στο μυαλό και , αντ 'αυτού, προστατεύουν βιαστές κατ' εξακολούθησιν και θύματα στά θέλγητρα παιδιών. Μόνο μια πληρωμένη αφέλεια μπορεί να αναρωτηθεί ποιος ανακάλεσε ποτέ τον αφορισμό του γνωστού Ιησουίτη καλλιτέχνη: πόσα άτομα υπάρχουν πάνω από αυτόν που του την επέβαλε; Επιπλέον, ποιος έχει τη δύναμη να επαναφέρει ιερείς που έχουν μειωθεί στή λαϊκή κατάσταση;

Κάθε προδότης, ούτως ή άλλως, αργά ή γρήγορα καταλήγει να προδίδει τον εαυτό του λόγω της ανάγκης να κρύψει τους δικούς του τρόμους. Λοιπόν, όχι, ορισμένα γεγονότα δεν ξεχνιούνται, αλλά την καθορισμένη στιγμή, η Πρόνοια διασφαλίζει ότι κάποιος τα ανακαλεί δημόσια για να σπρώξει μια άτυχη ψυχή σε μετάνοια για μια τελευταία φορά, πριν να είναι πολύ αργά. Αυτή η ψυχή, ωστόσο, δεν σταματά να νανουρίζεται αμυδρά στην ψευδαίσθηση ότι η Κόλαση είναι άδεια, γιατί της αρέσει να πιστεύει ότι είναι έτσι, με όλο τον σεβασμό στους Αγίους που την είδαν γεμάτη. Η Αγία Βερόνικα Τζουλιάνι παρατήρησε τους φτωχούς καταραμένους να πέφτουν εκεί σαν βροχή. Η αντικειμενική πραγματικότητα, προφανώς, δεν μετράει πλέον τίποτα: ο καθένας μπορεί να τη φανταστεί όπως προτιμά να ηρεμήσει τη συνείδησή του... ή τουλάχιστον να προσπαθήσει να την ηρεμήσει, όταν δεν μπορεί πια να πνίξει τη φωνή της.

Άλλο ένα δοκίμιο απόλυτου σχετικισμού, στην ίδια συνάντηση της 13ης Ιανουαρίου: οι δυσκολίες του αφρικανικού κλήρου στην εφαρμογή της δήλωσης Fiducia supplicans οφείλονται στην ιδιαίτερη κουλτούρα τους (ακόμα πολύ πίσω από τη δική μας, πρέπει να συμπεράνουμε). Έτσι, εκτός από τους πολέμους και τις σφαγές που προκάλεσαν οι δυτικές πολυεθνικές στην απόλυτη σιωπή πληροφοριών και που προκάλεσε την ίδια περίσταση (αν και με μικρή επιτυχία) ένας ιερέας από το Βόρειο Κίβου, οι φτωχοί κάτοικοι της Μαύρης Ηπείρου πρέπει επίσης να δουν τους εαυτούς τους αποκλεισμένους από τον επικεφαλής του Βατικανού, ο οποίος απορρίπτει το πρόβλημα διασφαλίζοντας ότι το έχει εξηγήσει στον πρόεδρο των επισκόπων τους. Σύμφωνα με τον ίδιο, όποιος απορρίπτει αυτή τη διακήρυξη (τουλάχιστον τριάντα επισκοπικά συνέδρια σε όλο τον κόσμο) είτε δεν την έχει καταλάβει είτε δεν την έχει καν διαβάσει - επομένως είναι είτε ανόητος είτε κακόπιστος... εγγυημένος από έναν καθρέφτη ειλικρίνειας.

Τέλος χρόνου

Μπορεί να είμαστε αθεράπευτα αισιόδοξοι, αλλά η βιασύνη με την οποία η συνάντηση με τον ρωμαϊκό κλήρο, που δεν είχε πραγματοποιηθεί εδώ και χρόνια, μεταφέρθηκε κατά ένα μήνα, μας κάνει να πιστεύουμε ότι η κλίκα των ληστών και των σοδομιτών που κακοποιούν την Εκκλησία έχει ελάχιστα περιθώρια ελιγμών. Η απέραντη εξέγερση για την τελευταία εκκένωση από το σημαντικότερο δικαστήριο της Αγίας Έδρας ακούγεται σαν το σφύριγμα του διαιτητή που κηρύσσει το τέλος του αγώνα. Οι Καθολικοί δεν είναι πρόθυμοι να παραβιάσουν την ψυχή τους πέρα ​​από ορισμένα όρια: είναι καιρός αυτές οι σκιερές φιγούρες να το καταλάβουν αυτό και να φύγουν από το γήπεδο. Το δειλό και σταματημένο χειροκρότημα με το οποίο οι ιερείς της Αιώνιας Πόλης, σύμφωνα με το πρωτόκολλο, υποδέχτηκαν τον Επίσκοπό τους δεν συγκρίνεται καν με τις ατελείωτες επευφημίες που δόθηκαν αυθόρμητα στον Ιωάννη Παύλο Β' ή στον Βενέδικτο ΙΣΤ': το σήμα είναι πολύ σαφές και πρέπει να ακουστεί.

Αυτό το τελευταίο, σουρεαλιστικό γεγονός, τελικά, ήταν μια υγιής ώθηση. Όταν, κατά τη διάρκεια μιας ιδιαίτερα ευαίσθητης επέμβασης, η καρδιά του ασθενούς σταματήσει να χτυπά, επανεκκινείται με ηλεκτροπληξία. Λοιπόν, το άδοξο Fiducia supplicans είχε ένα παρόμοιο αποτέλεσμα, αυτό της αφύπνισης του εκκλησιαστικού σώματος από ένα βαθύ κώμα. Εάν θέλετε να αντιδράσετε στις κρίσεις της κατάθλιψης και στους πειρασμούς κατά της πίστης, εκτός από την καταφυγή σε πρώτη φάση στην προσευχή με τα κείμενα που μεταγράφονται παραπάνω, εκτυπώστε και στείλτε την Έκκληση που υποδεικνύεται στο κάτω μέρος, εάν δεν το έχετε κάνει ήδη , ζητώντας την παραίτηση του Fernández και την παραίτηση του Bergoglio. Με αυτόν τον τρόπο δεν σκοπεύουμε να αντιμετωπίσουμε καθόλου την Καθολική Εκκλησία ως δημοκρατία, αλλά μάλλον να βοηθήσουμε αυτά τα άτομα να συνειδητοποιήσουν ότι τους ακολουθούν μόνο εκείνοι που τους μοιάζουν: απατεώνες χωρίς ήθος και χωρίς ντροπή. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αν στοχεύσετε καλά, μια πέτρα που πετάει ο μικρότερος είναι αρκετή για να ρίξετε έναν γίγαντα.

–Ας χαίρονται και ας χαίρονται μαζί σου όλοι όσοι σε αναζητούν. ας λένε πάντα αυτοί που αγαπούν τη σωτηρία σου: «Μεγαλυνόμενος ο Κύριος!». Εγώ, αλήθεια, είμαι φτωχός και άπορος: Θεέ μου, βοήθησέ με! Εσύ είσαι ο βοηθός μου και ο ελευθερωτής μου: Κύριε, μην καθυστερείς ( Ψλ. 69, 5-6).

– Για τη θλίψη των αδυνάτων και τον στεναγμό των φτωχών, θα σηκωθώ τώρα […]. Θα τον καθιερώσω στη σωτηρία. Θα ενεργώ ελεύθερα σε αυτόν ( Ψλ 11,6).

Non perdete la fede! - Articolo di Elia (www-unavox-it.translate.goog)

ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΚΡΥΒΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ