Εξουσία στίς γυναίκες

του Marcello Veneziani 

Οι τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογές επιβεβαίωσαν μια τάση: τη μεταβίβαση της πολιτικής διοίκησης από τους άνδρες στις γυναίκες. Η Giorgia Meloni και η Elly Schlein ηγούνται των δύο μεγάλων ιταλικών κομμάτων, στα οποία βασίζεται ο ατελής διπολισμός μας. Και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η Μαρίν Λεπέν είναι η πραγματική νικήτρια αυτού του εκλογικού γύρου. Αλλά όχι μόνο αυτό: η Ursula van Der Leyen και η Roberta Metsola , πρόεδροι της Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, βγήκαν καλά από τις εκλογές, παρά την ήττα των ευρωκρατικών δυνάμεων, την ήττα του Μακρόν στη Γαλλία και του Σολτς στη Γερμανία. Και άλλες γυναίκες οδηγούν άλλες χώρες, από την ανατολή προς τη δύση.
Αλλά δεν είναι ένα ενδεχόμενο φαινόμενο. υπάρχει κάτι βαθύτερο και πιο δομικό: η εξουσία περνάει στις γυναίκες. Δεν χρειάζεται να είσαι φεμινίστρια για να επικροτήσεις αυτή τη γυναικεία στροφή. Προσωπικά, είμαι πεπεισμένος ότι το μέλλον της πολιτικής είναι  γυναικείο. Δεν το λέω με παραίτηση ή για να ευχαριστήσω τις γυναίκες, είναι μια καθαρή παρατήρηση του γεγονότος: ναι, η πολιτική σήμερα ταιριάζει περισσότερο στις γυναίκες. Και δεν θα πω καν ότι είναι σημάδι πολιτικής παρακμής. Οι γυναίκες σήμερα έχουν περισσότερη αποφασιστικότητα, χαρακτήρα, επιμονή, εφαρμόζουν περισσότερο τον εαυτό τους, είναι λιγότερο επιφανειακές και πολυεργατικές, πιο κατάλληλες για διακυβέρνηση και ηγεσία της πολιτικής. Ο άνδρας τα παρατάει, είναι μαλακός, έχει λιγότερη θέληση. Δεν βρισκόμαστε στο βασίλειο των Αμαζόνων αλλά πρέπει να σημειώσουμε ότι η Γυναίκα, μια συστολή της λατινικής Domina, είναι αυτή που κυριαρχεί και στη δημόσια ζωή. Οι γυναίκες είναι πιο πρακτικές, πιο ρεαλιστικές και λιγότερο επιρρεπείς στη διαφθορά και την πολιτική ανεντιμότητα.
Μια φορά κι έναν καιρό, η Γκόλντα Μέιρ και η Ίντιρα Γκάντι, αλλά και οι βασίλισσες του παρελθόντος, έγραψαν ιστορία από μόνες τους. Μετά ήρθε η εποχή της Θάτσερ και μετά της Μέρκελ. σήμερα γίνεται κανόνας.
Οι γυναίκες έχουν μια φυσική κλίση στη χρωματιστική, η οποία από την εποχή του Αριστοτέλη είναι η τέχνη της διαχείρισης της οικονομίας και δεν αφορά πλέον μόνο τα έξοδα του σπιτιού, αλλά αυτά της εξοχικής συγκυριαρχίας ή της συγκυριαρχίας της Ένωσης. Μια γυναίκα ηγείται επίσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Ντράγκι στην ευρω-γυναικεία εκδοχή. Κάτι που δεν προκαλεί, τουλάχιστον σε μένα, συμπάθεια και θαυμασμό, αλλά είναι μια περαιτέρω επιβεβαίωση αυτής της καμπής.
Δεν είναι η αποκαρδιωμένη και καταθλιπτική ψυχική κατάσταση ενός άνδρα, ενός αρσενικού που βλέπει τώρα την παράδοση της εξουσίας και αφήνει τον εαυτό του να τον πιάσει ένα είδος συνδρόμου Στοκχόλμης. Είναι μια γαλήνια παραίτηση, που απαλλάσσει τον άνθρωπο από το άγχος της πολιτικής απόδοσης και από το καθήκον να επιδείξει τη μεγαλύτερη ικανότητά του για όραμα και διαχείριση, την ικανότητά του για διοίκηση και λήψη αποφάσεων. Άλλωστε, έχουν ήδη υπάρξει εποχές στην αρχαία Μεσόγειο που χαρακτηρίζονται από μητριαρχία. Κάτι που αντανακλάται ακόμα σε κάποιες νότιες κοινωνίες, όπου ο άντρας βασιλεύει αλλά η γυναίκα κυβερνά. Ακόμη και όταν παρέμεναν στο σπίτι για να ασκήσουν την εξουσία τους στο περιθώριο, ήταν οι υποκινητές των συζύγων τους, ενώ οι άντρες αγαπούσαν να εμφανίζονται, να μονομαχούν, να πολεμούν, αλλά μετά ανέθεταν τη διαχείριση του σπιτιού, της οικογένειας και των υποθέσεων στις γυναίκες τους. αδερφές και μητέρες. Αυτή η προγονική κληρονομιά έχει πλέον ωριμάσει και έχει γίνει σύστημα. και η ήττα της πολιτικής, η απόλυτη πλειοψηφία του κυρίαρχου λαού που παραιτείται από την κυριαρχία και δεν πάει να ψηφίσει, είναι περαιτέρω σημάδια ότι κάτι έχει αλλάξει, αυτό πρέπει να το λάβουμε υπόψη και να επισύρουμε τις απαραίτητες συνέπειες. Ο άνθρωπος παραμένει, αν μπορέσει να το διατηρήσει, το βασίλειο των τελικών σκοπών, ο κόσμος των νοημάτων, της τέχνης, του παιχνιδιού, της σκέψης, της μεταφυσικής. Ακόμα κι αν προερχόμαστε από έναν αιώνα, τον εικοστό αιώνα, στον οποίο η ισχυρή σκέψη εκπροσωπούνταν περισσότερο από γυναίκες. Μετά από χιλιετίες ανδρικής κυριαρχίας, οι πιο δυναμικοί στοχαστές του εικοστού αιώνα είναι αυτοί: η Simone Weil και η Hannah Arendt, η Maria Zambrano και η Rachel Bespaloff και άλλοι στοχαστές και συγγραφείς. Ενώ οι άνδρες δήλωναν σε μεγάλο βαθμό τον θάνατο της φιλοσοφίας και την ήττα της σκέψης ή απέτυχαν στα όνειρά τους, τα παιδιά του υπερανθρώπου της Niccia, η σκέψη των γυναικών, πέρα ​​από τους φεμινιστικούς ισχυρισμούς, απέκτησε πολιτικό, φιλοσοφικό και θρησκευτικό σφρίγος. Επιπλέον, μπαίνεις σε ένα βιβλιοπωλείο, πηγαίνεις στον κινηματογράφο ή στο θέατρο ή σε ένα συνέδριο και βλέπεις περισσότερες γυναίκες παρά άνδρες. Είναι ένα σήμα.
Το κλασικό ρεπερτόριο των κινήτρων είχε νόημα μέχρι χθες, παρά το προφανές του: όταν ο άνδρας πήγαινε στον πόλεμο και στο κυνήγι, όταν αμφισβητούσε το άγνωστο, τον κίνδυνο και την κακοκαιρία, έσκυβε έξω από το σπίτι και έφερνε φαγητό στην οικογένεια, ωστόσο φρόντιζε. από τις πηγές διατροφής, είχε μια φυσική τάση όχι μόνο να καθοδηγεί την κοινωνία αλλά και να την ερμηνεύει, να την κατανοεί, μέσω του πολιτισμού, της ψυχαγωγίας και της αναψυχής. Σήμερα όλα έχουν να κάνουν με το προσπέρασμα. Ακόμη, το στερεότυπο του μεγάλου αγοριού επικρατεί για τους νεαρούς άντρες, που κοροϊδεύουν οι γυναίκες με τη φράση κωδικού: «δεν έχει τις μπάλες». Εδώ διαμορφώνεται και ο εξευτελισμός της πολιτικής.
Κάποτε ειπώθηκε ότι οι άνδρες έχουν μια γενική όραση για τα πράγματα, ενώ οι γυναίκες έχουν μια συγκεκριμένη, κοντινή όραση. Σήμερα αυτό δεν ισχύει πλέον, ο εγωκεντρικός ατομικισμός, η ματαιοδοξία και ο παιδικός ναρκισσισμός έχουν κάνει τους άνδρες να ασχολούνται περισσότερο με την προσωπική τους σφαίρα, αν όχι περισσότερο από τις γυναίκες. Ακόμα και στην πολιτική υπερισχύει το άτομο, η προσωπική καριέρα, οι δικές του υποθέσεις, αν όχι ιδιωτικά συμφέροντα. Δεν ξέρω αν να το ονομάσω γυναικεία χειραφέτηση ή μάλλον ανδρική παρακμή. όχι εάν αποδίδεται περισσότερο στην αυξημένη ευαισθησία και ικανότητα των γυναικών ή σε ένα αυξανόμενο μούδιασμα και ανικανότητα των ανδρών. Θα έλεγα Solomonically και στους δύο. Σήμερα, όταν πρέπει να εκλέξουμε πρόεδρο ή πρωθυπουργό, πιάνω τον εαυτό μου να λέει: ας ελπίσουμε ότι είναι γυναίκα.

 https://www-marcelloveneziani-com.translate.goog/articoli/potere-alle-donne/?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp